เพียงใจที่ผูกพัน

ตอนที่  3

  นายโชคพาเนตรดาวมาถึงที่โรงพยาบาลทันทีที่มาถึงเนตรดาวบอกว่าเธอหายปวดท้องแล้ว  นายโชคจึงแนะนำว่าควรจะให้หมอตรวจดูอาการก่อนเผื่อว่าเป็นอะไรจะได้รักษาได้ทันท่วงที   เนตรดาวกลัวว่าความจริงเรื่องที่เธอแกล้งปวดท้องจะเปิดเผย  เธอจึงรีบแก้ตัวว่าเธอคงจะปวดท้องเพราะหิวก็เป็นได้  นายโชคจึงบอกว่าถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต้องย้อนกลับไปรับนิศากับภูผาที่โรงเรียนก่อน  เพราะว่าเขาติดต่อนิศากับภูผาไม่ได้เลยไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองคนหรือเปล่า   เนตรดาวไม่อยากให้นายโชคกลับไปรับนิศาเธอจึงแกล้งสั่งให้นายโชคไปหาซื้ออะไรมาให้เธอกินก่อนแล้วค่อยย้อนกลับไปรับสองคนนั้น    และเนตรดาวยังขู่อีกว่าถ้านายโชคไม่ยอมทำตามที่เธอบอก  เธอจะไปฟ้องอนงค์แม่ของเธอให้ไปบอกนายประจวบให้ไล่นายโชคออก  นายโชคจึงจำต้องยอมไปหาซื้ออะไรมาให้เนตรดาวกิน  เป็นจังหวะเวลาเดียวกันที่  ภูผา  นิศา  ชาย  และพีมาถึงที่โรงพยาบาล  นายโชคหันไปเห็นตอนที่ภูผาและนิศาลงมาจากรถ  ทีแรกเขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นภูผาอยู่ในสภาพที่บอบช้ำเช่นนั้นนายโชคจึงต้องเพ่งสายตาดูอีกครั้งจนแน่ใจว่าเป็นภูผากับนิศาจริงๆ  นายโชคจึงชี้ให้เนตรดาวดูภูผาและนิศา  ทั้งสองคนจึงรีบวิ่งตามภูผาและนิศาที่กำลังจะเข้าไปในโรงพยาบาล

“พี่ภู  นิศาหยุดก่อน”  เนตรดาวตะโกนเรียกภูผากับนิศาในขณะที่เธอกำลังวิ่งตามหลังทั้งสองคนอยู่โดยที่มีนายโชควิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด  ภูผา  นิศา  ชาย  พี  และคนขับรถของชาย จึงหยุดเดินก่อนจะหันหลังมามองดูว่าใครเป็นคนเรียก ชื่อของภูผาและนิศา เมื่อเนตรดาวเห็นภูผาซึ่งมีสภาพที่บอบช้ำเช่นนั้นเธอไม่ได้รู้สึกเป็นห่วงเป็นเป็นใยพี่ชายของตัวเองเลยแม้แต่น้อยเธอกลับแสยะยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

“พี่ภูอะไรกันเนี้ยมาเรียนวันแรกก็มีเรื่องเลยเหรอ เนตรดูจากอาการบาดเจ็บของพี่ เนตรก็พอจะดูออกนะว่าพี่คงไปมีเรื่องชกต่อยกันตามประสาพวกผู้ชายใช่มั้ย  พี่ภูพี่นี้ไม่ไหวจริงๆเลยนะอันธพาลชัดๆ”  เนตรดาวตำหนิภูผาโดยที่ยังไม่ทันได้ถามอะไรเขาแม่แต่คำเดียว  ทุกคนหันมามองดูเนตรดาวเป็นตาเดียวกัน ภูผารู้สึกน้อยใจที่น้องสาวแท้ๆ ของตัวเองไม่คิดที่จะเป็นห่วงเขาเลยมิหนำซ้ำยังมาต่อว่าเขาอีก  โดยที่ยังไม่ทันได้ถามอะไรเขาสักคำว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“พี่เนตรค่ะคือว่ามันไม่ได้เป็นแบบที่พี่คิดนะค่ะ คือที่จริงแล้ว...”  นิศาทนไม่ได้ที่เห็นเนตรดาวพูดกับภูผาเช่นนั้นเธอคิดจะอธิบายให้เนตรดาวฟังแต่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเนตรดาวก็พูดขัดขึ้นมา

“หยุดนะนิศามันไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ามาแส่”  เนตรดาวต่อว่านิศาทำให้นิศาถึงกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

“ยายเนตรมันจะมากไปแล้วนะไปว่านิศาเค้าแบบนั้นได้ยังไง”  ภูผาทนไม่ได้ที่เห็นเนตรดาวพูดกับนิศาแบบนั้นเขาจึงต่อว่าเนตรดาว

“อ้อ นี่พี่เห็นมันดีกว่าฉันงั้นเหรอ  ฉันเป็นน้องพี่นะ”  เนตรดาวแทบจะระงับอารมณ์โมโหเอาไว้ไม่อยู่ที่เห็นภูผาเข้าข้างนิศา  ชายซึ่งเห็นเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้นทนไม่ได้ที่เห็นเนตรดาวเข้าใจภูผาผิดและต่อว่านิศาคนที่เค้าแอบชอบอยู่ชายจึงคิดจะอธิบายให้เนตรดาวฟัง

“คือน้องครับพี่คิดว่าน้องกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ”  ชายคิดจะอธิบายให้เนตรดาวฟัง

“ไม่ใช่เรื่องของแก อย่ามา...”  เนตรดาวกำลังจะต่อว่าชายแต่เมื่อเธอหันมาเห็นชายเธอรู้สึกชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นเธอจึงหยุดต่อว่าและกลับมาพูดดีๆกับเขาแทน

“เออคือว่าเนตรขอโทษค่ะ  พี่ชื่อ...”  เนตรดาวกำลังจะถามชื่อชายแต่นายโชคเห็นอาการของภูผาไม่ค่อยจะสู้ดีนัก   เขาจึงบอกว่าเรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยมาเคลียร์กันทีหลังตอนนี้น่าจะพาภูผาและเพื่อนๆไม่หาหมอกันก่อนน่าจะดีกว่า  ทั้งหมดจึงพากันเดินเข้าไปภายในโรงพยาบาลคงเหลือแต่เนตรดาวยืนอยู่คนเดียว

“เสียดายจังยังไม่ทันได้รู้จักชื่อพี่คนนั้นเลย  ไอ้โชคแกนะแกยุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่งั้นป่านนี้ฉันก็คงได้รู้จักพี่คนนั้นไปแล้ว”  เนตรดาวยืนบ่นอยู่คนเดียวก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งรอในรถ และโทรศัพท์ไปหาอนงค์แม่ของเธอบอกถึงเรื่องของภูผาที่ไปเรียนวันแรกก็มีเรื่องชกต่อยจนต้องเข้าโรงพยาบาลแถมภูผายังเห็นนิศาดีกว่าเธอซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆ อนงค์เชื่อคำพูดที่เนตรดาวพูดเธอไม่สนใจและไม่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของภูผาแต่เธอกลับโกรธที่ภูผาก่อเรื่องขึ้น

เมื่อภูผา  ชาย  และพี  ไปทำแผลและให้หมอตรวจดูอาการเสร็จเรียบร้อยแล้วหมอก็ให้ยาและสั่งให้ทั้งสามคนกลับบ้านได้เพราะไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงคงมีก็แต่รอยบอบช้ำตามร่างกายเท่านั้น   ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง

 เมื่อภูผา  นิศา  และเนตรดาวกลับมาถึงบ้านทันทีที่อนงค์เห็นภูผาเธอตรงเข้าไปตบหน้าเขาอย่างแรงด้วยความโกรธโดยไม่ถามอะไรเขาเลยสักคำว่ามันเกิดอะไรขึ้น  นิศาตกใจกับภาพที่เธอเห็น  เธอรู้สึกสงสารภูผาเป็นอย่างมาก   ผิดกับเนตรดาวที่กำลังยิ้มอย่างสะใจที่เห็นแม่ของเธอตบหน้าภูผาอย่างนั้น  น้ำตาของภูผาไหลออกมาโดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกเช่นไร   โกรธ โมโห  น้อยใจ  หรือเสียใจกันแน่แต่ที่เขารู้เพียงอย่างเดียวคือเขาไม่เข้าใจแม่ของเขาที่ทำกับเขาเช่นนี้โดยไม่ฟังเหตุผลอะไรของเขาเลย

“ภูผาแกนี่มันแย่จริงๆนะ ฉันผิดหวังในตัวแกจริงๆ แกทำอย่างนี้ได้ยังไง ไปเรียนวันแรกก็ไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาท จะให้ฉันทำยังไงกับแกดีนะ นี่ดีนะที่วันนี้คุณประจวบเขาไม่อยู่ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะบอกกับเขายังไงถึงพฤติกรรมแย่ๆของแก”    อนงค์พูดเสียงดังลั่นบ้านด้วยความโมโห  ทำให้นมแย้ม  ชื่น  แจ่ม  และนายโชคต้องวิ่งออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“น้าอนงค์ค่ะมันไม่ได้เป็นแบบที่น้าอนงค์คิดนะค่ะคือว่าพี่ภูก็แค่เข้าไปช่วยเพื่อนที่โดนทำร้ายนะค่ะ”   นิศาอธิบายให้อนงค์ฟัง ภูผารู้สึกซึ้งใจนิศามากขึ้นที่เธอคอยเป็นห่วงเป็นใยเขา  ผิดกับแม่และน้องสาวของเขาที่ไม่เคยเข้าใจเขาเลยมิหนำซ้ำยังมาต่อว่าเขาอีก   อนงค์และเนตรดาวรู้สึกไม่พอใจที่นิศามายุ่งเรื่องของพวกเธอ  แต่ทั้งเนตรดาวและอนงค์ก็ต้องเก็บอารมณ์นี้ไว้ไม่ให้นิศาได้รู้

“หนูนิค่ะ น้าเป็นแม่ของมันน้าย่อมรู้ดีค่ะว่ามันนิสัยยังไง”  อนงค์แกล้งพูดจากับนิดีๆทั้งที่ในใจของเธออยากจะตรงเข้าไปตบหน้านิศาเพียงใดก็ตาม

“มีเรื่องอะไรกันค่ะค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้นะค่ะ”  นมแย้มซึ่งดูเหตุการณ์อยู่นานพูดขึ้น

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของนมแย้มนะค่ะอย่ามายุ่งดีกว่า”  เนตรดาวหันมาต่อว่านมแย้ม

“นมก็แค่หวังดีนะค่ะคุณเนตรดาว”  นมแย้มอธิบายจุดประสงค์ของตัวเองให้เนตรดาวฟัง

“เหรอค่ะ”  เนตรดาวพูดพลางทำหน้ากวนใส่ทำให้นมแย้มไม่พอใจกริยาของเนตรดาวเป็นอย่างมากแต่ก็ต้องทนเก็บอาการเอาไว้

“คุณแม่ค่ะคุณแม่ต้องจัดการกับพี่ภูนะค่ะ”  เนตรดาวยุอนงค์แม่ของเธอ

“พี่เนตร” นิศาเรียกชื่อเนตรดาวออกมาอย่างไม่ตั้งใจเพราะเธอไม่คิดว่าเนตรดาวจะพูดแบบนี้  ภูผายิ่งรู้สึกผิดหวังในตัวน้องสาวของเขาเป็นอย่างยิ่ง

“ไอ้ลูกไม่รักดีจะให้ฉันทำยังไงกับแกดีนะ”  อนงค์พูดออกมาอย่างเหลืออด

“ในเมื่อผมพูดอะไรออกไปแม่ก็ไม่เคยฟังผมอยู่แล้วนี่  ผมเคยดีในสายตาของแม่บ้างมั้ยหรือว่าผมไม่ใช่ลูกของแม่แม่ถึงทำกับผมอย่างนี้”  ภูผาพูดทั้งน้ำตาที่ไหลเอ่ออยู่

“ก็แกไม่ใช่ลูกฉันไง”  อนงค์หลุดปากพูดคำนี้ออกมาทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับอึ้งที่อนงค์พูดออกมาแบบนั้น  โดยเฉพาะภูผาทันที่ที่เขาได้ยินคำนั้นเขาก็ถึงกับอ่อนแรงลงเขาไม่รู้จะทำอย่างไร  ในตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูก  น้ำตาของเขาไหลออกมาเป็นสายถึงแม้ว่าเขาจะพยายามกลั้นมันเอาไว้เพียงใดก็ตาม  นิศาเห็น

ภูผาเป็นเช่นนั้นเธอรู้สึกปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก  ถึงแม่ว่าเธอกับเขาจะพึ่งรู้จักกันอาจจะเป็นเพียงแค่พี่น้องต่างสายเลือดแต่เธอก็รักเขามาก  ทุกคนในที่นั้นยื่นนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร  ในขณะที่อนงค์ยืนสงบสติอารมณ์อยู่เนตรดาวกลับยืนยิ้มสะใจที่เห็นภูผาอยู่ในสภาพเช่นนั้น  จู่จู่ภูผาก็วิ่งออกไปนอกบ้านทุกคนในที่นั้นถึงกับอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

“พี่ภูอย่าไปค่ะ” นิศาตะโกนห้ามภูผาแต่เขาก็ไม่หยุดวิ่งเธอจึงวิ่งตามเขาออกไป  นมแย้ม  ชื่น  แจ่ม  และนายโชคกำลังจะวิ่งตามไปด้วยแต่อนงค์ห้ามไว้

“หยุดนะห้ามใครตามไปไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”  อนงค์ขู่ทำให้ไม่มีใครกล้าวิ่งตามภูผาและนิศาออกไป