เพียงใจที่ผูกพัน

ตอนที่  1 สมาชิกใหม่ของครอบครัว

“ เมื่อไหร่จะมากันสักทีนะ”    นิศา บ่นพลางเดินไปมาและหันไปมองที่ประตูทางเข้าบ้านอย่างตื่นเต้น

“ เดี๋ยวก็คงจะมากันแล้วมั้งค่ะคุณหนู”   นมแย้มแม่นมของนิศาซึ่งยืนอยู่ข้างๆ  ตอบเมื่อเห็นทีท่าของนิศาดูกระวนกระวายใจ

ปิ๊ด  ปิ๊ด  ปิ๊ด  !!!

“มากันแล้วค่ะ”  เสียงชื่นคนรับใช้ของบ้านตะโกนลั่นเมื่อได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น

“พี่ชื่นค่ะ ช่วยไปเปิดประตูให้คุณพ่อทีนะค่ะ”  นิศาพูดอย่างดีใจและตื่นเต้นเต็มทีเมื่อเห็นรถของผู้เป็นพ่อแล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าประตูรั้วบ้าน

“ค่ะ ค่ะ คุณหนู”  ชื่นตอบรับคำพลางวิ่งไปเปิดประตูรั้ว  

เมื่อประตูรั้วถูกเปิดออก รถแล่นเข้ามาภายในบริเวณหน้าบ้านเสียงเครื่องยนต์รถดับลง ลุงชัยคนขับรถก็ลงมาจากรถก่อนจะไปเปิดประตูรถให้นายประจวบนักธุรกิจใหญ่ซึ่งเป็นพ่อของนิศา  ทันทีที่นายประจวบลงมาจากรถเขาหันไปยิ้มให้นิศาลูกสาวของเขาอย่างเอ็นดู

“นิศา”     ประจวบผู้เป็นพ่อเรียกนิศาพลางมองดูลูกสาวด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

ประจวบไม่ทันได้พูดอะไรต่อ อนงค์  พร้อมด้วยลูกลูกของเธอคือ ภูผา และเนตรดาวก็ลงมาจากรถ  ซึ่งอนงค์กำลังจะเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ในฐานะภรรยาใหม่ของนายประจวบ  โดยที่นิศาเองก็เข้าใจพ่อของเธอดีเธอยอมรับในตัวของอนงค์  เพราะแม่ของนิศาเองก็เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เธอจึงคิดว่าในฐานะลูกเธอควรจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้พ่อของเธอมีความสุขที่สุด  เธอจึงไม่ห้ามเรื่องที่พ่อของเธอจะมีภรรยาใหม่

“นายชัยเดี๋ยวขนของของคุณคุณลงไปเก็บแล้วบอกให้ชื่นกับแจ่มจัดห้องให้อนงค์แล้วก็ลูกๆของเธอด้วยนะ” ประจวบสั่งนายชัย  นายชัยรับคำและทำตามที่เจ้านายบอก

“ พ่อค่ะ”    นิศาพูดพลางวิ่งไปโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อซึ่งประจวบก็กอดนิศาอย่างเอ็นดูโดยที่มี อนงค์และลูกสาวของเธอคือเนตรดาวมองดูด้วยความรู้สึกหมันไส้ แต่ก็แสร้งปั้นหน้ายิ้ม  ส่วนภูผาลูกชายของอนงค์ยืนนิ่งไม่สนใจอะไรราวกับว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นเพียงแค่คนเดียว

“นิศานี่ไง น้าอนงค์ภรรยาของพ่อที่เล่าให้ฟัง  และนี่ลูกๆ ของเธอคือพี่ภูผาพี่เขาอายุมากกว่าหนู  2 ปี ส่วน

พี่เนตรดาวอายุมากกว่าหนู  1 ปี พวกเค้าจะเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะสมาชิกใหม่ของครอบครัวเรานะ”  

ประจวบอธิบายให้นิศาฟังซึ่งนิศาก็มีสีหน้ายิ้มแย้มอีกทั้งยังดีใจที่เธอกำลังจะมีพี่  อนงค์แสร้งทำเป็นดีใจที่เจอนิศาเธอโผเข้ากอดนิศา  และบอกว่าเธอดีใจมากที่จะได้นิศามาเป็นลูกสาวของเธออีกคน เนตรดาวไม่ยอมน้อยหน้าแม่ของเธอทันทีที่แม่ของเธอกอดนิศาเสร็จเนตรก็ทำเป็นเข้ามากอดนิศา เธอแสร้งพูดว่าเธอดีใจที่จะได้นิศามาเป็นน้องสาว  ส่วนภูผายังคงยืนนิ่งไม่สนใจใคร นิศาจึงเข้าไปทักทายภูผาเธอจับมือเขาขึ้นมาทั้งสองข้างและมองตาเขาพลางพูดขึ้นว่า

“พี่ชาย....นิศาดีใจนะที่พี่ภูผาจะมาเป็นพี่ชายของนิศา” 

ทันทีที่นิศาพูดจบ ภูผาก็หันมาสบตาเธอ เขามองดูเธออย่างไม่กระพริบตา เขารู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก  เขาไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไรซึ่งเขาก็ไม่สามารถบอกกับตัวเองได้

“คุณอนงค์เดี๋ยวให้พวกเด็ก ๆย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับนิศานะ  เวลามีอะไรพวกเด็กๆจะได้คอยช่วยเหลือกัน  เดี๋ยวค่าใช้จ่ายผมจะเป็นคนรับผิดชอบเองก็แล้วกัน”  นายประจวบพูดขึ้น

“ค่ะ  คุณประจวบ”  อนงค์รับคำ

ณ  ห้องนอนของอนงค์

“แม่ค่ะ”    เนตรดาวเรียกแม่ของเธอทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา  เธอวิ่งที่เตียงนอนก่อนจะกระโดดลงไปนอน  โดยที่อนงค์ผู้เป็นแม่ก็ยืนมองดูลูกสาวของเธออย่างเอ็นดู

“เป็นไงบ้างลูกบ้านใหม่ของเราชอบมั้ย”

อนงค์ถามเนตรดาวก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงบนเตียงนอน  เนตรดาวจึงมานอนหนุนบนตักของผู้เป็นแม่

“เนตรชอบที่นี่มากเลยค่ะแม่  สบายกว่าบ้านหลังเก่าตั้งเยอะ  ต่อไปนี้เราคงจะไม่ต้องลำบากเหมือนเมื่อก่อนอีกใช่มั้ยค่ะ”

“แม่สัญญาจ๊ะว่าแม่จะทำให้ลูกของแม่มีความสุขและสบายที่สุด  แม่จะทำทุกวิถีทางที่เอาสมบัติของไอ้ประจวบมาเป็นของเราให้ได้”

อนงค์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาของเธอดูแข็งกร้าว ก่อนจะลูบหัวเนตรดาวผู้เป็นลูกสาวที่นอนอยู่บนตักด้วยความเอ็นดู

“แต่ว่า...ไอ้แก่นั้นมันมีลูกนะค่ะแม่  มันก็ต้องยกสมบัติของมันให้ลูกสาวของมันสิค่ะ” 

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะลูกแม่จะกำจัดนังเด็กนิศาคนนั้นออกไปให้ได้  สมบัติทุกชิ้นในบ้านหลังนี้ต้องตกเป็นของพวกเราแต่ว่า... ลูกต้องช่วยแม่นะ ”

อนงค์พูดจบเนตรดาวก็ลุกขึ้นมานั่งใกล้ๆแม่ของเธอ เนตรดาวจับมืออนงค์ขึ้นมา  เธอลูบมือแม่ของเธอเบาเบาอย่างอ่อนโยน

“แม่ค่ะ...ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลยนะค่ะ ไม่ว่ายังไงเนตรก็ต้องช่วยแม่อยู่แล้ว  แต่เนตรว่าพี่ภูรู้เรื่องนี้เขาคงไม่ยอมแน่ๆ ขานั้นนะไม่เคยสนใจอะไรโลกส่วนตัวก็สูง ขรึมก็ขรึมเข้าใจยากชะมัดนี่ถ้าบอกว่าพี่ภูไม่ใช่ลูกของแม่.......” 

เนตรดาวพูดไม่ทันจบอนงค์ก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างเสียงดังด้วยอารมณ์ที่โมโหสุดๆ

“ใช่สิ ทำไมจะไม่ใช่  ภูผา  เป็น...ลูก...ของ..แม่  จำเอาไว้นะแล้วคราวหน้าคราวหลังอย่าพูดจาอะไรแบบนี้อีกแม่ไม่ชอบ”  อนงค์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินหนีออกไปนอกห้องทันทีด้วยความโกรธ

“แม่เป็นอะไรเนี้ย พูดแค่นี้ก็ต้องโมโหด้วย ทำยังกับว่ามีความลับอะไร  เอ้...หรือว่าพี่ภูจะไม่ใช่ลูกแม่จริงๆ ...เฮ้ย.. ท่าจะบ้าแล้วนะเนี้ยเราคิดอะไรเนี้ย  ถ้าพี่ภูไม่ใช่ลูกแม่แล้วจะให้เป็นเป็นลูกใครล่ะ”  เนตรดาวบ่นพึมพำกับตัวเองเธอรู้สึกงงปนสงสัยที่แม่ของเธอโมโหถึงขนาดนี้