GunnerStyle : มือปืนสาวแอ๊บแบ๊ว

"แกร๊กๆตึ่งๆๆๆเปิดประตูให้แม่เด๋วนี้นะเฟิร์ส"เสียงอะไรน๊ามารบกวนคนกำลังฝันดีอยู่แท้ๆ หน้าเธอ ผมเธอ อะไรมันก็ดูลงตัวไปหมด ฮิ้ฮิ้ว  "แม่เตือนครั้งสุดท้ายจะเปิดไหม ตึ่งๆๆๆ" โอ้ยๆๆเสียงรบกวนแต่เช้าแม่คร้าบ เฮ้อ เปิดก็เปิด
แม่:ทำไมเปิดช้าฮะ
 เฟิร์ส : โหแม่ วันนี้วันอะไร วันอาทิตย์ผมขอนอนสักงีบไม่ได้หรอคร้าบ                  
 แม่ : -..-หึหึ วันอาทิตย์หรอ ย๊ากกกกฝ่ามือพิฆาตตตตตต 
 แม่ : แหกตาดูปฏิทินซิยะ หนอยแน่   นี่มันวันจันทร์  แกไม่ไปโรงเรียนหรอ             
เฟิร์ส : เห้ย!! ไม่จริงอะเวรแล้ว สงสัยเมื่อวานนั่งเล่นเกมส์ทั้งวันจนลืมซวยแล้ว         
แม่ : แม่ให้เวลา5นาทีต้องเสร็จ                                                                        
เฟิร์ส : โหแม่คร้าบขี่มอเตอร์ไซค์ไปมันก็15นาทีแล้วนะแม่ กะจะไม่ให้ผมอาบน้ำเลยหรอ
แม่ : ฉันหมายถึงอาบน้ำย่ะ ไอ้ลูกคนนี้นิ   
เฟิร์ส  :  คร้าบแม่ที่น่ารักของผม   

ยังไงในใจลึกๆก็ไม่อยากไป  ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปอย่างช้าๆชิวๆเพราะผมเองก็ไม่มีนิยายไปส่งให้อาจารย์อยู่แล้วถ้าไม่โดนยัยตัวแสบเกรฟแย่งนิยายเล่มนั่นไปงั้นผมได้ส่งงานไปละ เอ๋ว่าแต่จะชิ่งโดดเรียนไปไหนดีนะ ยังไงวันนี้ก็ไม่ไปแน่ๆขืนไปมีตายยั่งเขียดอาจารย์อัดเละแน่ๆ     อ่ะ! นึกออกละสนามบอลแถวบ้านไอ้ป๊อปดีกว่า    ว่าแล้วผมก็ไปสนามบอลแถวบ้านเพื่อนผมไอ้ป๊อปที่นี่ร่มลื่นสนามบอลที่นี่ผมเรียกมันว่า "หลุมหลบภัย" เพราะที่นี่นอกจากจะปลอดผู้ใหญ่แล้ว มันยังเข้าถึงยากซะด้วยว่าแล้วก็เลี้ยวรถเข้าไปเลยดีกว่า
 
 
เอี๊ยดๆๆๆรถเสียงเบรคผมอย่างแรงครับเพราะรถคันหน้าผมเกิดอุบัติเหตุชนกันเป็นรถกระบะและรถเก๋งผมรีบจอดรถ แล้ววิ่งไปดูจุดเกิดเหตุ ปรากฏว่าคนในรถเก๋งโดนยิงจากจุดไหนจุดหนึ่งเพราะลอยกระจกเป็นรูจึงทำให้เกิดการเสียหลักแล้วรถกะบะก็เสยชนรถเก๋ง  เกิดจากการที่คนขับรถเก๋งเสียหลักเพราะถูกยิงนั่นเอง ผมมองด้วยความตกใจ เสียงดังมาจากข้างหลังผม ""บรึ้นๆๆ เสียงอะไรหว่า "  เห้ยนั่นมันมอเตอร์ไซค์ผมแล้วทันทีที่ผมันไป       ยัยเกรฟโผล่มาจากไหนผมไม่รู้ เธอค่อมมอเตอร์ไซค์ผมกำลังจะบิดหนีอะไรสักอย่างเพราะผมเสียบกุญแจคาไว้ตอนดูอุบัติเหตุผมรีบวิ่งเลยครับยังไงก็ต้องเอารถคืนมา  
 
 
เฟิร์ส  : เธอจะทำอะไรรถชั้นอะจะไปไหน 
เกรฟ  : อยากได้ก็ตามมาสิย่ะ แว้ๆ   
เฟิร์ส : ผู้หญิงคนนี้นี่คนหรือนินจาไวยังกะลิง ผมรีบกระโดดซ้อนท้ายเธอแบบทันทีทันใด 
เกรฟ : นี่นายไม่ต้องเข้ามาชิดมากก็ได้ชั้นอึดอัด "คิดอะไรรึป่าวนี่นาย "                 
เฟิร์ส : คิดหรอ ถ้าคิดแล้วเธอจะทำไม ?   
เกรฟ : แห่ๆ นี่แนะฝ่ามืออรหัน ย๊ากกกกกกกกก     
เฟิร์ส : พึ่งโดนมาเมื่อเช้าแท้ๆจากแม่T[]Tผู้หญิงอะไรมือหนักชะมัดเลยอะ                  
เกรฟ : เร็วๆสิรีบไปฉันอยู่ไมได้อันตราย   
เฟิร์ส :  เธอหนีใครแต่ทื่รู้  เว้ยยยยยช้าๆๆๆสิ                 
 
 
เธอขี่มอเตอร์ไซค์เร็วมากครับทำผมอึ้งเลยขับฉวัดเฉวียนคล่องมากๆเหมือนเธอหนีใครยั่งงั้นแต่ผมไม่ได้สนใจว่าเธอมาได้ยังไงและเหตุการณ์ที่มีการชนและโดนยิงหนึ่งคนจะเป็นยังไงผมรู้แต่ว่าเวลานี้ผมมีความสุขแฮะ ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์สาวน่ารักผมน้ำตาล รู้สึกเหมือนผมได้กอดเธอในบรรยากาศที่มีลมพัดมาชิวๆ  แต่ผมเริ่มเอะใจและสงสัยนี่มันทางไปร.รผมนี่หว่า แต่ก็ไมได้คิดอะไรมากเพราะกำลังเคลิ้มระหว่างที่เพ้ออยุ่นั้น
จ๊ากกกกกกเธอพาผมมาที่ร.รผมกะว่าจะโดดเรียนไหงพามาซวยแล้วยังไงก็ต้องหนี       
 
 
เกรฟ :จะไปไหนยะจะโดดเรียนหรอ เอายังไงดีน๊าฝ่ามืออรหันอีกดีไหม!                       
เฟิร์ส : ผมไม่ทันสังเกตุครับ เพราะเหตุการณ์หลายๆอย่างเมื่อตอนเกิดอุบัติเหตุทำให้ไม่สังเกตุ  ว่า เธอใส่ชุดนักเรียนนี่หว่า เอ๊ะยังไงนะนี่                                              
เกรฟ : อาจารย์ขา (ตะโกนดังมาก)มีคนจะโดดเรียนอุ๊บ 
เฟิร์ส : ผมเอามือปิดปากเธอโดยไม่ได้ตั้งใจตัวของเธอนุ่มมากเหมือนนางฟ้าตัวน้อยไม่น่าเชื่อว่าคนที่แข็งแรงเตะต่อยเก่งร่างกายจะอ่อนนุ่มขนนี้                                           
เกรฟ : แต๊ะอั๋งฉันหรอ ฝ่ามืออรหันขั้นที่2ย๊ากกกกกก       
เฟิร์ส : T^Tต้องยอมเค้าตามระเบียบโดนเธอลากเข้าห้องเรียนแต่โดยดี                    
อ้าวทำไมมาสายละ เธอ2คน  นี่มัน10โมงแล้วนะ อาจารย์ไม่อยากจะบ่นมาก"เข้ามา" 
เกรฟ : ขอโทษทีค่ะอาจารย์หนูโดนอบัติเหตุนิดหน่อย   
เฟิร์ส : อะไรของเธออาจงอาจารย์อะไรกันเธอเรียนที่นี่หรือยังไง                                 
อาจารย์ : นี่กิตติกรณ์(เฟิร์ส)เธอไม่รู้หรอว่า นาถธิณี(เกรฟ)เขาเป็นนักเรียนเทียบโอนคนใหม่ของห้องเรา                                                                                                    
เฟิร์ส : หายัยนี่เนี่ยนะอาจารย์ (ทำแสบนักอุตส่าโดดเรียนแท้ๆหนำซ้ำยังเอานิยายเราไปอีกต้องแก้เผ็ดซะให้เข็ด) 
 
 เพื่อนในห้อง : ตกข่าวหรอไงว๊ะเขารู้กันทั้งห้องละ ฮ้า ๆๆๆๆๆ ฮ้าๆๆๆๆ                    
เล่นทำผมอึ้งเลยเธอนี่นะจะย้ายมาใจมันเต้นไม่หยุดเลยแฮะว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันหนำซ้ำเธอก็นั่งข้างๆผมด้วย แต่เรื่องสำคัญนี่สิเมื่อเข้ามาแล้วผมพลาดจริงๆนิยายก็ไม่มีT^T

อาจารย์ : นิยายของเธอจะส่งไหมนายกิตติกรณ์เขาส่งแล้วก็อ่านหน้าห้องกันหมดแล้วนะ 
เฟิร์ส : ผมนั่งใกล้ๆเธอ เลยกระซิบเบาๆ เธอเอาของฉันไปทำไมไม่เอามาคืน              
เกรฟ : ของนายฉันทิ้งไปแล้วละทำไมเอาของฉันไปไหมละฉันเขียนใหม่มาให้  
อาจารย์ : เธอ2คนซุบซิบอะไรเร็วสิ กิติกรณ์ หรือเธอจะไม่เอาคะแนน                            
เฟิร์ส : ครับๆอาจารย์ยัยตัวแสบระวังตัวไว้นะ ไว้ชั้นจะเอาคืน " เอาของเธอมาก่อนก็ได้"  
เฟิร์ส : สวัสดีเพื่อนๆและอาจารย์ครับ วันนี้ผมจะออกมาเล่านิยายโดยย่อของผมที่แต่งขึ้น
"เช้าวันนี้อากาศหนาวและค่อนข้างมีหมอกลงจัดทุกพื้นที่   มีบ้านหลังหนึ่งที่มีคนแก่ทั้งหมด8คนอาศัยอยู่ พวกเขาทำหน้าที่ในการรักษาคนป่วยชาวบ้านจากที่ต่างๆ   โดยไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆซึ่งชาวบ้านและคนทั่วไปในระแวกนั้นที่ยากจน ก็มาหาผู้เฒ่าทั้ง8คอยรักษาและเยียวยาจิตใจ โดยทั้ง8เฒ่า จะมีพลังวิเศษที่ไม่เหมือนกัน  โดยแต่ละคนจะมีวิธีการรักษาในเฉพาะด้านของใครของมัน  ไม่นานนักได้เกิดสงครามขึ้นผู้บุกลุกจากแดนอื่นมาเพื่อชิงและยึดครองหมู่บ้านซึ่งมากี่ครั้งก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ฝ่ายบุกลุกล่วงรู้ว่ามีเฒ่าทั้ง8คนคอยช่วยเหลือคนในหมู่บ้านให้เข็มแข็งโดยการวิธีการรักษาจากมนต์วิเศษ และทำให้ทหารของหมู่บ้านนั้นมีแรงสู้ตลอดเวลา  กาซเซสล์ฝ่ายบุกรุก รู้เรื่องราวทั้งหมดจากไส้ศึกในหมู่บ้านเขาจึงออกอุบายเพื่อจับตัวคนแก่ทั้ง8ตนเพื่อนำมาช่วยกองทัพและกวาดร้างคนในหมู่บ้านซึ่งหลังจากที่ผู้เฒ่า8คนได้ถูกจับไป กาซเซสล์ ได้นำคนคนแก่ทั้ง8มาขังและคอยช่วยรักษาตัวเองเวลาทำศึกสงครามและกวดร้างทีละหมู่บ้านไปเรื่อยๆ"
 
 อาจารย์ :พอละพอแค่นี้ก่อนไว้ต่อคราวหลังดีกว่าแต่งมาได้ดีมากเลยนะกิตติกรณ์            
เฟิร์ส : ผมหันไปมองน่าเกรฟคนสวยแล้วยักคิ้วลิ่วตากับเธอ       
เกรฟ : เชอะไอ้กะล่อนเอ้ย   
ช่วงบ่ายไม่มีคาบเรียนผมอาสาไปจะไปส่งเธอครับเป็นการตอบแทนที่เอานิยายมาทดแทนอันที่ผมเขียนไว้มาให้ผมอ่านหน้าชั้น ไหนๆก็ไหนๆละนี่
เฟิร์ส  :ผมไปส่งไหมครับ ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวอันตราย       
เกรฟ  : ฉันว่านายอันตรายกว่านะย่ะ  "เธอปกป้องฉันไม่ได้หรอกฉันกลับเองได้"           
เฟิร์ส : น่านะถือว่าเป็นน้ำใจที่เธอช่วยฉันละกัน นะครับ น๊าๆๆ                                     
เกรฟ : ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าเธอยังไม่เข็มแข็งพอพอที่จะปกป้องฉันได้หรอก      
ผมขี่มอเตอร์ไซค์พาเธอไป (ใจคิดไว้ว่าจะพาเธอไปเลี้ยงไอติมสักมื้อนึง)เลยขี่ไปที่ห้างมีร้านไอติมเจ้าอร่อยครับ
เกรฟ : จะไปไหนของนายนี่มันคนละเส้นกับบ้านฉันเลยนะนี่                                        
เฟิร์ส : เรียนมาก็เหนื่อยแล้วพักผ่อนบ้างเดะ "กินไอตริมมะเราเลี้ยง"                          
เกรฟ : ไม่กินยะฉันไม่อยากอ้วนย่ะ                                                                         
เฟิร์ส : ผมไม่ได้สนใจที่เธฮบอกเลยครับรีบบิดพาเธอไปห้างแห่งนึง
 
 
ขณะที่ขี่มอเตอร์ไซค์จะไปจอดรถชั้น2นั้นมันค่อนข้างเงียบครับเหมือนวันนี้คนจะไม่ค่อยมีหรือไม่มีเลยด้วยซ้ำที่ลานจอดรถโล่งๆเลยทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากข้างหลังผม "ผมคิดว่าเสียงปืนแน่ๆ ปังๆ มีคนขี่เมอเตอร์ไซค์วิบากตามมาผมบิดมอเตอร์ไซค์หนีขึ้นไปตามทางวนถึงชั้น4Bลานจอดรถของห้างชั้นนี้ยิ่งไม่มีคนเลยครับ มันขี่ตามผมมาติดๆ ผมมี เกรฟซ้อนอยุ่เลยค่อนข้างจะทุลักทุเล มันขี่ไล่ต้อนมาเรื่อยๆครับในชั้นลานจอดรถบรึ้นๆๆๆ
 
เกรฟ : แย่แล้วขี่ไปหลบหลังเสาเร็ว        
เฟิร์ส : รู้แล้วน่าใครกันฟะถึงมาตามไล่ฆ่าเราแบบนี้                                               
 
เฟิร์ส : ผมขี่หลบวนไปมาตามเสาลานจอดรถห้างเพราะหวังจะหลบหนี         ผมหลบแต่กระสุนที่มันจะยิงมาจากปากปืนอยู่ดีดีมีกระสุนเด้งมาจากไหนไม่รู้อีกลูกโดนเขาล้อรถผมทั้งผมและเกรฟกลิ้งล้มลงมาทั้งคู่     ระหว่างนั้นมันก็กระหน่ำยิงเรื่อยๆ                       

เกรฟ : หลบเร็วมันใกล้เข้ามาละ  ฉันเอง  เจอนี่หน่อยเป็นไง นายสปิงเกอร์(Springer)   
เฟิร์ส : เธอควักปืนมาที่เหน็บไว้ที่ขาใต้กระโปรงแล้วทุบกระจกตู้ถังดับเพลิงครับ    แล้วฉีดใส่หน้าเจ้านั่นซะจนเสียหลักล้มลงจากมอเตอร์ไซค์เลย  "เธอรู้จักมันหรออะไรสปิงเกอร์นะ"
สปิงเกอร์ : ลูกเล่นเยอะนักนะแกฉันจะอัดให้เละทั้งคู่เลย "ปังๆๆๆ"ฟิ้วๆๆ                   
เฟิร์ส : เกรฟระวังหลบแร็ว  ผมเอื้อมตัวไปฉุดแขนเธอมาหลบไว้หลังเสา                     
เกรฟ : สปิงเกอร์ คือหนึ่งในนักล่าแบบชั้นจุดประสงค์ก็คือฆ่าคนที่มี กันเนอร์ชิป(gunner ship)
เฟิร์ส :อะไรของเธออะฉันไม่เข้าใจทำไมมันต้องมาล่าพวกเราล่ะ       
เกรฟ : หยุดก่อนตอนนี้หาทางกำจัดมันก่อนไม่งั้นเราตายทั้งคู่                                     
สปิงเกอร์ : ชอบเล่นซ่อนแอบหรอหนูๆไม่ออกมาใช่ไหม "ปังๆ"                                   
เกรฟ : ลองนี่หน่อยเป็นไงปังๆ
 
 
ผมแทบไม่เชื่อสายตาระหว่างที่หลบไปกระสุนของคนที่ชื่อสปิงเกอร์มันนั้นกระสุนมันเด้งได้ครับ ถ้ายิงไม่โดนคนมันจะเด้งไปตามจุดต่างๆเป็นการชิ่งแบบตอนยิงสนุ๊กแบบนั้นเลยแต่จะชิ่งจำนวนเยอะกว่า ต่างจากปืนธรรมดาที่ยิงในแนวระนาบเส้นตรงธรรมดาซึ่งไม่เพียงแต่เราต้องหลบกระสุนจากการยิงนัดแรกเท่านั้นแล้ว เรายังต้องหลบจากลูกเดิมที่มันชิ่งมาอีกด้วย เพราะลูกแรกก็จะชิ่งไปในทิศทางอื่นๆอีกแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ
 
เกรฟกลิ้งหมุนตัวกับพื้นแล้วยิงปืนสลิงของเธอไปพันขาสปิงเกอร์แล้วดึงจนมันล้มปืนหลุดออกจากมือเจ้าสปิงเกอร์       เธอเลยสไลด์ตัวเข้าไประหว่างนั้น สปิงเกอร์ลุกขึ้นทันเตะเธอ เกรฟเอาแขนทั้งสองตั้งการ์ดกันแล้วก็ม้วนตัวตีลังกาเตะซัดที่หน้าเต็มๆ สปิงเกอร์กระโดดถอยหลังเอื้อมมือหยิบปืน เกรฟพยายามยิงไล่ต้อนจนปืนลวดสลิงติดกับช่องเหล็กแล้วกดดึงกลับไม่ได้  แย่แล้วงานนี้
 
สปิงเกอร์ : เสร็จฉันละนะสาวน้อย ตายไปซะ !! ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!
เกรฟ :หาอะไรกันผู้ชายคนนี้O..O มาขวางเพื่อปกป้องเราทำไมทำไมเขาถึงยอมเสียสละ
เฟิร์ส :ก็ชั้นบอกแล้วไงยัยบื้อเอ้ยว่าจะปกป้องเธอยังไงล่ะ
ผมกระโดดไปกันกระสุนแทนเกรฟ  ที่ผมกล้าเพราะผมเอาบานกระจกโค้งที่แขวนตามเสาตรงทางเลี้ยงในลานจอดรถ มากันเพราะกระสุนเพราะผมรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางยิงทะลุสิ่งของได้แค่ทำความเสียหายบางส่วนเท่านั้น
เฟิรส์ : มานี่หนีเร็ว        เกรฟ : จะหนีไปไหนได้   นายจะพาไปบันไดหนีไฟหรอ
สปิงเกอร์ : คิดในใจ>>"ไอ้เจ้าเด็กผู้ชายคนนี้หรือมันจะรู้จับไต๋จุดอ่อนปืนเราได้แล้ว
เกรฟ : นี่ทางหนีไฟทำไมไม่วิ่งลงละจะหนีมันไม่ใช่หรอ   ทำไมต้องหนีขึ้นข้างบนด่านฟ้าที่จอดรถละ อ๋อรึว่า!!!
เฟิร์สกับเกรฟพยายามวิ่งหนีอย่างทลักทุเลขาและแขนเจ็บทั้งตัวแต่เขาทั้งสองไม่ได้หนีเจ้าสปิงเกอร์ลงไปด้านล่างของห่างแต่วิ่งหนีขึ้นไปตามบรรไดหนีไฟของชั่นดาดฟ้า
เฟิร์ส : อ่านเกมส์ไม่ออกรึไงเกรฟคนเรามันก็ต้องมีจุดแข็งจุดอ่อนเป็นธรรมดา
สปิงเกอร์ : จะหนีไปไหนวะแกคิดว่าจะหนีพ้นหรอไอ้เด็กเวร
เฟิร์ส : ถึงละที่นี่ละชั้นดาดฟ้าเจอกันหน่อยเจ้าสปิงเกอร์    ใครจะเหนือกว่า                    
สปิงเกอร์ : จะซุกหัวไปถึงไหนออกมาสิวะ อยู่นั่นเอง 
 
เจ้านั่นวิ่งมาด้วยความไวครับผมกระโดดเตะมันแต่มันหลบทันแขนเจ้านี่ใหญ่มากครับมันคว้ามาจับขาผมและบีบด้วยความแรงมันกำลังเอาปืนจะยิงผม แต่เกรฟยิงปืนใส่มันเข้าไปที่แขนก่อนเต็มๆแล้วกระชากสลิงกลับ ทำให้เจ้าสปิงเกอร์กลิ้งเด้งออกจากตัวผมไป
สปิงเกอร์ : หนอยแน่แก ลองนี่ไปละกัน ปังๆๆๆๆๆๆ หา!!หรือว่าที่แกล้อฉันขึ้นมาดาดฟ้าก็เพื่อหา!!!!
เกรฟ : ใช่แล้วกระสุนแกสามารถชิ่งได้ก็จริงยิ่งอยู่ในมุมแคบหรือห้องที่มีผนังมันก็มีสิทธิชิ่งมาโดนฉันได้
เฟิร์ส : แต่ที่นี่ดาดฟ้าแกยิงไปมัมก็มีแต่ท้องฟ้าแกยิงกี่นัดมันก็ตามจำนวนที่แกยิงเท่าที่ฉันสังเกตุกระสุนแกจะชิ่งได้ประมาณ8-9ครั้งพอครบจำนวนชิ่งลูกกระสุนก็จะด้านไปนอกจากจะจะยิงหรือชิ่งมาโดนคนก่อนภายใน8-9ครั้งนี้
สปิงเกอร์ : แกรู้ได้ยังไงว่ามันจะชิ่งครบ9ครั้งถ้าระหว่างชิ่งโดนคนมันก็จะหยุดชิ่ง
เฟิร์ส : ทำไมชั้นจะไม่รู้ละ เพราะฉันโดนยิงยังไงล่ะที่แขนข้างซ้ายนี่
เกรฟ : อะไรกันตานั่นโดนยิงตอนไหนหรือว่าตอนที่ยื่นมือไปบังแล้วจับมือดึงเรามาแอบหลังเสา อ๋อตอนนั้นแน่ๆเลย ทำอะไรแบบนั้นนะตาบ้า
เกรฟ :GAMEOVERแล้วนะปังๆสลิงจากปืนฉันพันแขนแก2ข้างซะอยู่หมัดเลย
สปิงเกอร์ :จะทำอะไรของแกฟะ ไอ้เด็กเวน
เฟิร์ส : สั่งลาได้เลยเว้ยหมัดนี้สำหรับสิ่งที่แกทำให้เกรฟตกใจ   อั๊กๆ
หมัดนี้สำหรับปืนที่ยิงโดนชั้น   อั๊กๆๆ หมัดสุดท้ายสำหรับการทำให้รถมอเตอร์ไซค์สุดที่รักชั้นต้องเจ็บอั๊กๆ                                                                                
สปิงเกอร์ : แกนางเกรฟแกคิดหรอว่าจะรอดยังเหลือนักล่าสังหารมีทั้งหมดตั้ง 50 คนยังไงเธอก็ไม่รอดหรอก
เกรฟ :สั่งเสียเสร็จแล้วใช่ไหมงั้นปืนนของนายฉันขอนะ  ปังๆๆๆ
สปิงเกอร์ :เอื้อกๆๆเอ้อ
 
 
ระบบคอมพิวเตอร์ในปืน::ชิบเซตกันเนอร์ (SHIPSET KUNNER ถูกทำลายระบบ)ขณะนี้ปืนของท่านหมดสภาพการใช้งานตึ้ดๆๆๆติ๊ดๆๆๆๆๆๆ
เฟิร์ส :เจ้านี่รึป่าวที่ไล่ฆ่าเธอเมื่อตอนเช้าจะไล่ยิงเธอแต่คนในรถเก๋งโดนลูกหลง
เกรฟ : ใช่ เจ้านี่ละ ที่ไล่ฆ่าฉันเมื่อเช้า เจ้าสปิงเกอร์นักล่ากันเนอร์ชิป
เฟิร์ส :ผมเองมีเรื่องที่ค้างคาใจและอยากจะถามจากปากเธอหลายอย่างแต่ตอนนี้ เอื้อกๆ
เฟิร์ส :ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ เข่าเริ่มอ่อนแล้วแฮะแผลจากแขนข้างซ้ายที่โดนยิงสินะหรือว่าเราจะต้องตายแล้วยังเห็นหน้าเกรฟได้ไม่นานเอง
เกรฟ : เฟิร์สทำใจดีดีไว้อย่าเป็นอะไรนะเลือดไหลไม่หยุดเลย แย่ละ
ฉันตบหน้าเขาเบาๆตาเขายังลืมและสะลึมสะลืออยู่
เกรฟ :นี่นายตกลงจะไปไหม   ไหนสัญญาว่าจะเลี้ยงไอติมไงT..T ไหนจะมาทิ้งฉันแบบนี้ ล่ะ เฟิร์ส                       
เฟิร์ส : ไหนเธอบอกฉันว่ากลัวอ้วนไงล่ะ เอื้อกๆๆอึกๆ
เกรฟ :  อาการเธอเริ่มหนักแล้วนะไม่ไหวแล้วแน่ๆ  T^T
เฟิร์ส : เฮ้อเธอเข็มแข็งจะตายไหงร้องให้แบบนี้ละ^^                                      
 
ภาพสุดท้ายผมได้เห็นสาวน่ารักที่เข็มแข็งของผมคนนี้ร้องไห้แววตาของเธอเหมือนมีความเศร้าที่อยู่ในใจยังไงยังงั้นเลยเห้อสิ้นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่การมองเห็นของผมเริ่มมืดลงแล้วผมก็สลบไปแบบไม่รู้ตัว
.........................................