GunnerStyle : มือปืนสาวแอ๊บแบ๊ว

มาถึงตอนที่2แล้วขอบคุณที่ติดตามรายละเอียดตัวละครจะค่อยๆมาทีละตอน

----------------------------------------------------------------------

 หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไปช่วงหัวค่ำเมื่อวานผมยังจำได้ไม่ลืมทั้งหน้าเธอหรือแม้แต่อาวุธที่เธอใช้สู้กับโจร   วันนี้เป็นวันเสาร์ครับผมตื่นมางัวเงียเพราะไอ้เจ้าเสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าป๊อปโทรมาปลุกผมแต่เช้ามันบอกกับผมว่า

 

ป๊อป : เฮ้ไอ้เฟิร์สยังไม่ตื่นอีกหรอวะสายโด่งขนาดนี้จะนอนกินบ้านกินจักวาลถึงไหน

 

เฟิร์ส :ตื่นแล้วๆเองนี่กวนปรสาทจริงๆมีเรื่องอะไรกับข้าแต่เช้าวะถ้าไม่มีโดนเตะ     

ป๊อป: ใครบอกละวะ  ข้าจะพาเอ็งไปหาสาวสุดสวยที่เอ็งใฝ่ฝันไง^..^            

เฟิร์ส:น้องแพรอะหรอจัดไปนัดกับเขาไว้ตอนไหนกันฟะได้ข่าวว่าน้องเขาแต่งนิยายด้วยนี่พอดีเลยวันจันทร์ข้าจะได้ส่งรายงานนิยายให้อาจารย์ได้ซะที                        

ป๊อป:เออจริงด้วยวะนิยายเอ็งยังไม่เสร็จอีกรึไงไว้ให้น้องเขาช่วยไกด์ให้ก็ได้       

เฟิร์ส: ฮิฮิแบบนั้นขอเวลา3นาทีอาบน้ำ แต่งตัว แปลงฟันกินข้าว ได้ปะเพื่อน       

ป๊อป :เฮ้ยๆไวไปรึป่าว3นาทีแกทำหมดเลยไงวะ มันจะยอดมนุษย์ไปไหมนี่         

เฟิร์ส : เพื่อนน้องแพรแล้วข้ายอมไม่แปลงฟันจะได้ไปหาน้องเขาไวไวเลยเองว่าดีมะ 

ป๊อป: เหอๆข้าว่าช้าก็ได้ไม่เห็นใจน้องเขาก็เห็นใจข้าเถอะไอ้ซกมกเอ้ย            

เฟิร์ส : พ่งเพื่อนล้อเล่นไม่ได้เลยดิ เออแค่นี้ละเปลืองตังเจอกันที่เดิม OK

 

 

ผมเดินทางออกจากบ้านครับเวลาประมาณเกือบ10โมงกว่าๆแล้วไปยังร้านที่พวกผมไปกันประจำที่นั่นร่มลื่นเป็นร้านอาหารที่มีมุมนั่งสบายที่ติดริมน้ำทำให้พวกผมชอบมานั่งปรึกษาเรื่องสอบ แต่ที่จริงแล้วงเวลาเขามาติวสอบผมนี่นั่งหลับประจำ= =" เหอๆว่าแล้วระหว่างที่ผมจะเดินเข้าร้านไปนั้น ผมเห็นเธอคนที่ผมใฝ่ฝันจะเจอและเพื่อนซี้ของผม   ไอ้ป๊อป : เป็นไง แท่น แท๊น แท๊น

 

 

ป๊อป: มาแล้วหรอวะมาๆน้องเขารอเองตั้งนานแล้ว ใช่ไหมน้อง จัสมิน           จัสมิน : ใช้ค๊าหนูอดข้าวมื้อเช้าเพื่อมากินพร้อมพี่เฟิร์สที่นี่เลยรู้ไหม ^0^               

งานช้างละครับแทนที่จะเป็นน้องแพรสุดสวยของผมไหงเป็นยายช้างจัสมินหรืออีกชื่อคือยัยทุเรียน ละโอ้วม่ายๆๆ>..

 

 

ป๊อป :เป็นอะไรหรอเฟิร์สนี่ข้าจัดหนักให้เลยนะนี่หาไม่ได้แล้วนะทั้งสวยและน่ารัก   

จัสมิน(ทุเรียน):ช่ายแล้วมาๆพี่เฟิร์สยืนเฉยทำไมมานี่แต่งนิยายจัสมินถนัด              

เฟิร์ส: หึหึเพื่อนเลวทำตูได้ลงT^Tหรือเราต้องรับชะตากรรมแบบนี้หรอพระเจ้า        

จัสมิน :ไหนขออ่านหน่อยได้ไหมพี่เฟิร์สสุดหล่อคิคิ                                

เฟิร์ส : คิดในใจ อ่านอย่างเดียวทำไมต้องมาคลุกคลิกข้างเราด้วยฟะนี่แต่เอาเหอะยังไงเขาก็มาดีเพียงแต่ขี้ตื๋อเราไปหน่อยจนรำคาญ   "เป็นไงครับพออ่านได้ไหมจัสมิน"       

ป๊อป:ยังมีคนอ่านนิยายเองได้อีกหรอวะไอ้เฟิร์สห้าๆๆๆๆ                                

จัสมิน:พี่ป๊อปเคยตกเก้าอี้ไหมจ๊ะ เลิกแซวพี่เฟิร์สสุดหล่อของหนูได้แล้ว             

ป๊อป:แรงส์ที่นี่เจ้าที่แรงเว้ยหามุมอื่นวาดรูปดีกว่าเฉียวๆระเบิดหนาม เอิ้กๆ          

เฟิร์ส:เหอๆกวนนะเอง  "ว่าไงครับทำไมเงียบไปละคับจัสมิน"แปลกๆ        

จัสมิน :พี่เฟิร์สขาแต่งเก่งที่สุดในโลกเลย คิดได้ยังไงเด็ก7ขวบต่อสู้กับชายร่างใหญ่ชุดดำในคืนที่ฝนตกหนักน่ากลัวมาก กริ๊ดๆๆๆๆ

 

 

แล้วเธอก็กอดผมดื้อซะงั้นผมถึงกะงงเลยถึงเธอจะอ้วน และไม่ได้สวยแต่ไม่เคยมีใครที่ชมผมเลยเวลาอ่านนิยายถึงมันจะเป็นเรื่องที่เธอพูดจริงๆหรือหลอกผมเพราะชอบผมแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเป็นมิตรมากกว่าที่จะกลัวเหมือนก่อนหน้านี้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นกับการส่งรายงานนิยายที่แต่งเองมากับมือ เพราะสาวอ้วนที่ชื่อทุเรียนคนนี้นั่นเอง ว่าแต่ไอ้ป๊อปมันหายไปไหนนี่หรือเป็นแผนที่มันตั้งใจให้ผมอยู่ใกล้ๆจัสมิน   เอ้ยทุเรียนลูกใหญ่ซะด้วย 

 

 

เอ้ยเฟิร์สนั่นอะไรวะ!!เสียงตะโกนของป๊อปดังออกมาจากมุมที่เขาไปวาดภาพผมหันไปเห็นสาวผมน้ำตาลที่เจอเมื่อวานก่อนตอนเกิดเหตุที่ผมโดนทำร้ายจากโจรตอนช่วยหญิงสาวเธอว่าเพื่อนแกอยู่ที่ไหน ผมถึงกับตกใจทันใดนั้นเธอหันมาเจอป๊ะหน้ากับผมจะๆผมเลยวิ่งหนีก่อนเลยเธอวิ่งตามด้วยความเร็วมาก เพราะเธอดูเหมือนกับจะเอาเรื่องผมเลยต้องหนี ระหว่างนั้นจัสมินและป๊อปเพื่อนซี้ผมมันก็วิ่งตามเพื่อจะมาช่วยผม   สาวผมน้ำตาลกระโดดเหยียบขึ้นถังขยะแล้วสโล๊ปตัวลงมาตามกำแพง ผมก็โดดโย๋งด้วยความสงสัยว่าเธอมีเรื่องอะไรกับผมกันแน่ ผมวิ่งหนีล่อเธอไปยังจุดที่ตอนเด็กผมมักจะมาเล่นกับไอ้ป๊อปที่นี่เป็นเขาวงกตครับ เป็นทางซับซ้อนที่คนพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าซ่อนตัวหรือทะลุไปทางไหนดูสิว่าเธอจะติดกับดักผมไหมเพราะจุดปลายทางจะมีกับดักเป็นห้องที่สามารถปิดได้จากภายนอกโดยภายในไม่สามารถเปิดออกมาได้ คราวนี้ละ!ผมจะได้รู้สักทีว่าเธอเป็นใครกันแน่แล้วตามผมมาทำไม ?

สาวผมน้ำตาล:หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่หยุดนายโดนดีแน่ๆ                             

 

 

เฟิร์ส :แฮะๆก็แค่ผู้หญิงเก่งเตะต่อยเป็นมีปืน แน่จริงก็ตามมาสิ                          

สาวผมน้ำตาล : ไม่หยุดใช้ไหมฉันเตือนแล้วนะ หา! หายไปไหนแล้วทางแยกทั้งหมด3ทางคิดหรอว่าจะหนีพ้นหรอ  หนอยแน่                                                  

เฟิร์ส : เอ๊ะฮ้าๆสงสัยตามมาไม่ทันละยังไงก็ผู้หญิงละน่าอย่างที่คิดไว้ถ้าไม่ใช่คนแถวนี้ละก็ให้ตายยังไงก็เหมือนเด็กที่เริ่มนับ 1 ใหม่อยู่ดี                                       

สาวผมน้ำตาล : นี่แนะ เสียงเธอดังมาจากข้างหลังผม   เธอกระโดดกอดคอผมจากด้านลังแล้วเอาขาเธอขัดขาผมล้มลงไปไม่เป็นท่าควักปืนมาชี้หน้าผม                  

เฟิร์ส : เธอจะเอาอะไรถึงตามชั่นมาขนาดนี้คิดถึงผมหรอ                             

สาวผมน้ำตาล : ไอ้บ้าอย่ามาทะลึ่งนะนิยายที่นายเขียนอยู่ไหนเอามาเด๋วนี้       

เฟิร์ส : แปลกแฮะ วิ่งตามผมเพื่อนิยายเนี่ยนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเขียนนิยาย         

สาวผมน้ำตาล  : ผู้หญิงอ้วนๆแฟนเธอหรอฉันเห็นอ่านซะดังลั่นเลยที่ร้านอาหารริมน้ำ

เฟิร์ส : แฟนฉันที่ไหนกันเล่าแฟนฉันอะเธอต่างหาก                                   

สาวผมน้ำตาล : อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะส่งนิยายมาให้ดีดีหรืออยากสมองกระจุย  "เธอเอาปืนจ่อหัวผมครับ "                                                      

เฟิร์ส : รู้รึป่าวห้องที่เธอตามชั้นมานี่ถ้าไม่ใช่คนพื้นที่ไม่รู้จักแน่นอนแถมห้องนี้เป็นที่รู้กันแถวนี้ว่าสมัยก่อนใช้จับขังคนที่ปล้นฆ่าหรือก่อการร้าย หรือ ที่เรียกว่า "เรือนจำขังตาย"เลือนจำเก่าที่กักขังบริเวณนักโทษที่ก่อคดีสูงถูกทิ้งร้าง                          

สาวผมน้ำตาล  :  เลยตั้งใจล่อฉันมาที่นี่เพื่อจะถามเรื่องที่คาใจสินะเข้าใจหาสถานที่ดีนี่เธอรู้จักที่นี่แล้วฉันจะต้องไม่รู้จักหรือยังไง เป็นที่รู้กันว่าถ้าเขามาแล้วจะออกไปไม่ได้ถ้าโดนปิดจากภายนอก                              

 

 

ป๊อปและจัสมินวิ่งตามเฟิร์สมาเพราะห่วงถึงอันตรายมาถึงสถานที่เรือนจำเก่า

ป๊อป:เฮ้ยเฟิร์สอยู่ที่นี่หรือป่าววะส่งเสียงหน่อยเร็ว   

จัสมิน :  นี่ปุ่มอะไรอะป๊อปปุ่มเปิดประตูหรอป๊อป                                  

ป๊อป :  เฮ้ยอย่ากดดนะจัสมินเว้ยๆๆๆตายแล้วเธอทำอะไรนี่                          

เสียงประตูดังคลื่นๆๆแย่แล้วประตูปิดแล้วปั๊ง                            

สาวผมน้ำตาล  :  แย่ละมีคนปิดประตูจะผ่านไปได้ต้องฝ่าประตูไป6ชั้นเร็วเข้ายืนบื่ออะไรอยู่ได้เร็วสิแค่5นาทีเท่านั้น                                    

เฟิร์ส  :  ชั้นรู้แล้วน่า เธอจับมือผมแล้วพาวิ่งหาทางปิดกลไกประตู ความรู้สึกของผมตอนนั้นเหมือนมีนางฟ้าสาวสวยพาเราเดินทางไปยังห่วงพวังเลยละครับทั้งๆที่เป็นยามคับขันแท้ๆ

สาวผมน้ำตาล  :  เธอฟังที่ฉันพูดให้ดีนะประตู6บานปิดทั้งหมดหน้า 3หลัง 3ถ้าจะให้ประตูชั้นแรกเปิดจะต้องไปเปิดด้านหลังด้วยพร้อมๆกัน ตอนนี้ เหลือเวลาอีก4นาที30วินาที เราจะเริ่มเปิดประตูพร้อมกันชั้นแรก ตอน อีก30วิ เข้าใจนะ

เฟิร์ส :  อืมแต่ฉันไม่มีนาฬิกานะจะกะเวลาให้พร้อมเธอเปิดประตูได้ยังไง   ทันใดนั้นเธอยิงปืนใส่ประตูทางด้านหลังที่เป็นชั้นแรกโดยจุดที่เธอยืนยืนอยู่ประตูด้านหน้า "ปืนของเธอผมได้เห็นอีกแล้วครับมันมีสลิงเชื่อมกับในตัวปืนจริงๆด้วย"                         

สาวผมน้ำตาล :: ถ้าฉันเขย่าปืนสลิงสั่นเมื่อไหร่นายกดสวิทเปิดประตูพร้อมฉันไม่งั้นได้นอนเป็นศพที่นี่แน่                                           

 

 

เป็นไงเป็นกันครับ....3 .....2 .....1 กดเล้ย!!! ติ๊กๆๆ เอี๊ยดๆปึง  เยสสำเร็จประตูเปิดออกแล้วครับชั้นแรกเหลืออีก2ชั้น ซึ่งคราวนี้ก็ต้องเปิดพร้อมกันทั้งหน้าและหลังอีกตามเดิม ถ้าไม่พร้อมประตูจะถือว่ามีผู้บุกรุกทันที                                                                    

 

 

สาวผมน้ำตาล :คราวนี้เราต้องวัดดวงแล้วนะเพราะปืนชั้นยิงได้ไกลแค่9เมตร ประตูชั้นที่2ของนายกับฉันมันห่างเกินไป                                                                                       เฟิร์ส :  แล้วยังไงละไกลขนาดนี้แต่เสียงมันก็เดินทางได้ไม่ใช่หรอ                

สาวผมน้ำตาล  :  อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันยิงปืนอีกครั้งแล้วนายจะกดเปิดประตูพร้อมฉัน  

เฟิร์ส  : ถึงห้องมันจะเสียงดังก้องไปก็เหอะไกลขนาดนี้เสียงปืนของเธอน่าจะดังพอ 

สาวผมน้ำตาล :  30เมตรมันดังก็จริงแต่มันจะไม่เป็นเสียงสะท้อนหรอถ้ากดไม่พร้อมกันเกมส์จบเลยนะต้องติดอยู่อย่างนี้                                          

เฟิร์ส  :  ติดแบบนี้ก็ดีสิฉันจะได้อยู่ใกล้ๆเธอนานๆ                                       

สาวผมน้ำตาล  : อย่ามายียวนได้ไหม มันเหลือแค่2นาทีแล้วนะย่ะนี่แนะ         

เฟิร์ส  : ถ้าเธอไม่บอกชื่อเธอเราก็จะติดอยู่ที่นี่ด้วยกันเธอชื่ออะไร                   

สาวผมน้ำตาล : ออกไปก่อนไม่ได้หรอยะตอนนี่แก้ไขสถานการณ์ข้างหน้าก่อน 

เฟิร์ส  :  จะบอกไม่บอกอ๊าๆหรืออยากอยู่กับผมมากเลยหรอ^^                    

สาวผมน้ำตาล :  อีตาบ้าเอ้ย ฉันชื่อ เกรฟ มีอะอะไรจะถามอีกไหมจะได้เอาปืนจ่อปาก  

เฟิร์ส :  แฮะๆไม่มีแล้วครับเธอพร้อมยังละ 1....2.....3.....ปั๊งๆเอี๊ยดๆๆๆๆๆ         

เกรฟ : ให้มันได้อย่างนี้สิเหลือเวลาอีก1นาที26 วินาที ประตูบานสุดท้ายจะเปิดเองไม่ได้ต้องให้ด้านนอกเปิดเท่านั้น เฮ้อ สงสัยต้องนอนในนี้ซะแล้วมั้ง                    

เฟิร์ส : ฉันไม่ยอมให้เธออดตายหรอกน่า

 

 

ด้านนอกป๊อปแล้วจัสมิน(ทุเรียน)  "อะฮะเหลืออีกสลักเดียวจะแก้ออกหมดละจัสมินเก่งไหมจ๊ะปีอป ประตูแน่นมากแค่ไหนเพื่อที่รัก เฟิร์ส จัสมินเต็มที่ค๊าๆๆๆ"             

จัสมิน : โทรติดต่อพี่เฟิร์สด้านในได้หรือยังพี่ป๊อป                          

ป๊อป  :  ไมได้เลยแฮะน่าจะมาจากระบบบล็อคสัญญาณโทรศัพท์ของเรือนจำที่ยังไม่ได้ถูกรื้อออกเพราะเอาไว้กันนักโทษรอบหลบหนียังติดอยู่ สัญญาณเลยไม่ติดเลย           

จัสมิน :  ไม่เป็นไรค่ะพี่หนูดึงสลักประตูครบ4จุดละอีก2จุดประตูนอกสุดท้าย    

ป๊อป  : เจ๋งแฮะมาๆอีก2สลักแบ่งกันคนละสลักพี่ช่วยเพื่อไอ้เฟิร์สเพื่อนพี่           

จัสมิน  :  เพื่ออนาคตแฟนหนูด้วยค๊าๆๆๆ อิอิ

ด้านใน2คนที่ถูกขังกำลังท้อกับเวลาที่ค่อยๆหมดลงไป

เฟิร์ส  :  เกรฟครับถ้าเธอติดอยู่ในนี้ตลอดไปเธอจะทนไหวไหม                   

เกรฟ  : ฉันทรมานยิ่งกว่านี้อีกทรมาณยิ่งกว่าถูกขังหลายเท่านักเธอเองมากกว่าที่จะทนไม่ได้   ความเจ็บปวดและความทรมาณที่ฉันเคยเจอมันยิ่งกว่าโดนขังหลายเท่า         

เฟิร์ส : ทำไมหรอ ใครทำอะไรเธอ คงไม่หรอกเธอแข็งแกร่งจะตาย อาวุธนั่นด้วย  เธอได้ปืนพกที่ยิงออกมาจากปากปืนเป็นสลิงทั้ง2กระบอกมาจากไหนหรอ?                  

เกรฟ : ของพ่อกับแม่ฉันเขาให้ฉันไว้เพื่อเอาไว้แก้แค้นคนบางคน                  

 เสียงประตูเปิดออกเอี๊ยดๆๆๆคลื้นๆๆๆ "พี่เฟิร์สจ๋าจัสมินมาช่วยแล้ว" = =" เหอๆ       

เกรฟ : ฮิฮิ แฟนนายมานู้นละถ้าไม่ได้เขาเรา2คนแย่ละฉันไปนะไว้เจอกันใหม่     

เฟิร์ส : เด๋วสิเธอ  เธอครับ                                       

จัสมิน :  ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรพี่เฟิร์สหรอมาสิไปไหนแล้ว ไวจริงๆ             

ป๊อป  :  เห้อปลอดภัยนะเว้ยเฟิร์สรอดไปเองผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ววะ        

เฟิร์ส  : เธอหนีไปแล้ว จ๊ากกกกกกๆนิยายของตูหาย ยัยตัวแสบแอบหรอยไปตอนไหนนี่   วันจันทร์จะมีส่งไหมฟะนี่ซวยแล้วเวรกรรมT^T

 

 

ระหว่างเดินทางกลับบ้านผ่านร้านริมน้ำจุดเดิม

ป๊อป  :  ฮ้าๆๆซวยไปทำไมยัยนั่นถึงสนใจนิยายของแกฟะมันมีดีตรงไหน            

จัสมิน  : มองด้วยสายตาอัมหิตใส่พี่ป๊อป -- -- หึหึบังอาจใช้วาจาทำร้ายพี่เฟิร์ส

ป๊อป  :  ชิบหายละตูผิดอีก "อิจฉาเว้ยมีแต่คนลุมชอบไปกะได้ฟะ"      

เฟิร์ส  :  ฮ้าๆๆทำบุญมั้งนะไอ้ป๊อป ไม่ใช่วาดแต่งานศิลปะ                            

จัสมิน :  อิอิช่ายๆพี่เฟิร์สพูดถูกถ้าวันนี้พี่เฟิร์สเป็นอะไรไปนะพี่ป๊อปโดนหนูแน่ๆอิอิ     

""ทันในนั้นระหว่างที่เดินกลับ เฮ้เด็กๆทั้ง3คนนี้อะกินแล้วจะเบี้ยวหรือไงฟะคิดจะชิ่งหรอไง    

เฟิร์ส  :เสียงใครวะป๊อปดังลั่นมา เอ๊ะนั่นมันร้านริมน้ำเมื่อตอนกลางวันที่เราสั่งข้าวแล้วเกิดเหตุวิ่งหนี ยัยเกรฟนี่หว่า    

ลุงร้านริมน้ำ  : ไม่จ่ายใช่ไหมหนูหึหึ   

ป๊อป : เออลืมเเลยแฮะเมื่อกลางวันวิ่งหนีตามกันมาจนลืมจ่ายค่าอาหารเลย       

จัสมิน  : พี่ป๊อปอะชวนหนูวิ่งตามไปช่วยไม่งั้นนะ       

เฟิร์ส : เอาแบบนี้ละกันครับลุงเด๊ะเพื่อนผมจ่ายใช่ไหมป๊อปแกบอกจะเลี้ยงข้าวฉัน1อาทิตย์จำไม่ได้ไงวะ แล้วก็ถือโอกาสเลี้ยงจัสมินเขาด้วยเขาอุตส่ามาช่วย ฮิฮิ^^ขำในใจ  

ป๊อป : เวรกรรมT^Tแค่ไอ้เฟิร์สกินไม่เท่าไหร่ ทุเรียนยักษ์จัสมินนี่ดิกินไปไม่รู้เท่าไหร่     เท่าไหร่ครับลุงระดับผมแล้วว่ามาครับ

ลุงร้านริมน้ำ : 450บาท จ่ายมาซะดีดีไอ้หนู                          

ป๊อป  : จ๊ากๆๆๆยัยอ้วนกินไปเท่าไหร่ฟะนี่T^Tวันนี้ซวยจิงๆเลย   จ่ายก็จ่าย    

เฟิร์ส  : 555+โชคดีกลับก่อนนะเพื่อนป๊อปบ๊ายบายไว้วันจันทร์เจอกัน    

จัสมิน  : กลับบ้านแล้วนะจ๊ะบายจ๊ะพี่เฟิร์ส

เห้อคืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมเฝ้าถามตัวเองอีกครั้งว่าเกรฟสาวสวยคนนั้นที่ผมเจอเธอกำลังมีความทุกข์ที่คนอย่างเราไม่อาจร่วงรู้ได้นิยายที่ เธอแอบแฮปของผมไปนั้น สมุดนิยาย  เธอยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ผมเลย ผมคงต้องนั่งเขียนใหม่แล้วมั้ง และถ้าเจออีกครั้งที่สามนี้ ผมจะต้องถามเธอให้ได้ว่าเธอทุกข์ใจเรื่องไหน ผมช่วยได้ไหม ว่าแล้วก็นอนดีกว่าจะได้มีแรงไปเล่นเกมส์ต่อพรุ้งนี้ ฮิฮิ้ว

 

 

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------ยังไม่จบนะครับอยู่ในระหว่างการเขียนครับผมโปรดติดตามตอนต่อไป