GunnerStyle : มือปืนสาวแอ๊บแบ๊ว

เรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้นเล่นๆอ่านสบายบู๊นิดๆผจญภัยหน่อยๆมีครบรสครับ ซึ่งผมได้แต่งขึ้นและทำการเขียนมาตั้งแต่วันที่ 21/3/54 มีหลายๆแนวผสมกันไปเพื่อให้มีอารมณ์ร่วมไปกับนิยายเรื่องนี้  (สำหรับคนที่อ่านถ้ามีคำติชมหรือคิดว่าไม่ดีตรงไหนก็ติได้ครับ……อย่าลืม TopMoster นะครับ)

 

 

การแนะนำตัวละครจะค่อยๆเพิ่มมาทีละตอนให้ได้รู้จักนะครับ…………^^

 

 

----------------------------------------------------------------------

(เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการและความคิดของผู้แต่งโดยเนื้อเรื่องไม่ได้นำมาจากเหตุการณ์จิงแต่อย่างใด)

 

 

ท่ามกลางเสียงฟ้าสนั่นในยามค่ำคืนที่มีลมและฝนพัดมาอย่างหนักฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจจากเสียงดัง (ปั๊งๆๆ)     ที่มาจากห้องพ่อและแม่  ฉันรีบวิ่งไปดูด้วยความที่ยังเด็กเพียง7ขวบฉันกลัวมากๆพยายามเคาะประตูห้องพ่อและแม่ก็ไม่มีคนเปิด..ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น.....ประตูก็เปิดออกมาฉันกลัวและตกใจกับชายร่างกายใหญ่โตชุดดำมันมืดมากทำให้มองเห็นหน้าเขาไม่ชัด "ไม่ใช่แน่ๆ "ไม่ใช่พ่อของหนูแน่ๆ"ฉันวิ่งรอดใต้ขาชายตัวใหญ่เข้าไปในห้องนอนพ่อและแม่ด้วยความกลัวและตกใจ

 

 

รีบวิ่งปีนขึ้นเตียงแล้วก็รีบปลุกพ่อแม่ตื่นสิหนูมาช่วยแล้ว"พ่อจ๋าตื่นสิฮือๆๆแม่เป็นอะไรทำไมไม่ตอบหนูแม่จ๋า  เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งดังสนั่นมากทำให้มีแสงสว่างพอที่จะทำให้เด็กสาววัย7ขวบมองเห็นพ่อและแม่เลือดโชกเต็มตัวและนอนเป็นศพที่เตียงแบบไม่มีทางฟื้นขึ้นมา ฮือๆๆพ่อจ๋าแม่จ๋าอย่าทิ้งหนูไปหนูจะอยู่กับใครฮือๆๆๆ "คนใจร้าย ทำไมลุงต้องฆ่าพ่อแม่หนูด้วย" เด็กสาวตะโกนใส่ชายชุดดำร่างใหญ่กับความมืดมิดภายในห้องที่เห็นพ่อและแม่ของตัวเองตายอยู่ตรงหน้า ชายร่างใหญ่หัวเราะ"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆแกนี่มันกล้าจริงๆแค่เด็กตัวนิดเดียวอยากตายหรอ" เด็กน้อยกลัวแต่ใจสู้ไหนๆตอบออกไปด้วยความที่เป็นเด็ก "ลุงก็ฆ่าหนูเลยสิหนูอยู่ไปก็ไม่มีใครอีกแล้วฮือๆๆเด็กน้อยร้องให้สะอึกสะอื้น

 

 

ชายชุดดำร่างใหญ่โตบอกไปว่า "มันยังไม่ถึงเวลาที่เด็กอย่างหนูจะต้องตายหรอกหนูยังต้องอยู่บนโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ต่อไปแทนพ่อและแม่ของหนูยังไงล่ะ ฮ้าๆๆๆฮ่าๆๆๆ

 

 

เด็กสาววัย7ขวบลงมาจากเตียงและวิ่งไปหาชายชุดดำเขาหยิบหนังสือตีชายชุดดำ"นี่แนะเอาแม่ของหนูคืนมานะฮือๆๆเอาพ่อหนูมาด้วยทำไมลุงต้องทำแบบนี้เอาคืนมาฮือๆๆ

 

 ชายชุดดำบีบคอเด็กสาววัย7ขวบก่อนที่เด็กจะหมดสติเขาบอกกับเด็กสาวคนนั้นว่า"หนูยังมีบางสิ่งที่ต้องทำ"เด็กสาวหมดสติไป  ชายชุดดำหนีหายไปกลับฝนที่ตกหนักในค่ำคืนที่ไม่มีใครรู้ว่าเด็กสาวคนหนึ่งเป็นเด็กตัวเล็กๆที่อยู่ในสถานะการณ์ที่ไม่อาจจะลืมได้เลย

 

ป๊อป :เฮ้ยๆพอๆเลยนิยายอะไรของเองวะแปลกชิบเป๋ง จะผีก็ไม่ใช่ บู๊ก็ไม่เชิง ตกลงแนวไหนวะไอ้เฟิร์ส

 

"เฟิร์ส"นี่แหละชื่อผมเลยผมเรียนอยู่ม.6เทอม1กำลังจะต่อมหาลัยแต่โดนโครงการของชั้นมัธยมที่6ให้แต่งนิยายผมละเซงเลย "นี่อุตส่าแต่งมาอ่านให้เพื่อนๆในกลุ่มฟังนะนี่ มันยังขำเลย ผมเองแต่งนิยายไม่เป็นเลยต้องมีเพื่อนให้คำปรึกษาแต่ความจริงแล้วสิ่งที่ผมชอบนะหรอ? อื่มคงจะเป็นสาวๆละมั้งอิอิ  รุ่นน้องม.4-ม.5น่ารักทั้งนั้นเลย ตัวผมเองก็ไม่หล่อเท่าไหร่หรอกครับแต่ทำม๊ายทำไมผมจีบสาวห้องไหนก็มักจะมีตัวขัดลาภมาตลอด อย่างเช่านสาวคนนี้ เธอชื่อ จัสมิน สวยหุ่นดีเซ็กซี่พอประมาณ    เฮ้ออะไรจะเพอเฟ็กขนาดน้าน นั่นมันชื่อที่เธอตั้งเองและใช้เรียกตัวเอง แต่จิงแล้ว"เธอชื่อทุเรียน ทั้งอ้วน ดำ และที่สำคัญเธอชอบผมนี่สิไม่ว่าผมจะไปจีบใคร ยัยนี่ขัดขวางผมประนึ่งว่าผมเป็นแฟนเขาซะงั้นT^Tโลกไม่ยุติธรรมเลย

 

"อาฮะนั่นไงมาแล้วสาวที่ผมแอบมองมานาน"น้องเขาชื่อแพรสาวเหนือน่ารักที่ใครๆหลายคนใฝ่ฝันว่าจะได้ออกเดธกับเธอทั้งนั้นแต่เชื่อไหมครับว่าของแบบนี้มันต้องมีคู่แข่งเสมอซึ่งคู่แข่งของผมชื่อ ไอ้ด่างอาร์ม "ผมเติมด่างให้มันเอง"อาร์มมันเรียนเก่ง กิจกรรมเด่น หน้าตาดี เป็นประธานโรงเรียนอีก ผมละชิดซ้ายไปเลยถ้าไม่มีไอ้อาร์มนะป่านนี้น้องแพรต้องมีช้อยส์ให้เลือกแค่ผมคนเดียวแง๋ๆ   แต่ก็ชั่งเถอะไว้ผมมีจุดแข็งที่ดีกว่าไอ้อาร์มหรือหาจุดอ่อนมันได้เมื่อไหร่ผมนี่ละจะเอาชนะใจน้องแพรให้ได้คอยดูสิ "เฮ้ยนั่งคิดอะไรของเองฟะไอ้เฟิร์สไม่กลับบ้านไงพวกข้าจะกลับกันแล้ว นั่งเหม่ออยู่ได้" 

 

เฟิร์ส:ข้าคิดหนักเรื่องนิยายที่จะส่งอาจารย์ไปหน่อยว่ะฮ้าๆๆปะๆ           นี่ก็เพื่อนผมอีก1คนซี้ผมเลยละ  เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถมยันมัธยมอยู่กับมันมาจะ12ปีละเบื่อมันสุดๆมันชื่อป๊อปเพื่อนผมคนนี้มันเก่งศิลปะมากๆมันมีความสามารถด้านนี้ตั้งแต่ผมจำความว่ามีมันเป็นเพื่อนตอนประถมเลยล่ะ เพราะโดนอาจารย์เปรียบเทียบกับงานมันเสมอ- -" ของผมวาดแล้วดูไม่ออกเลยว่าเป็นรูปอะไรด้วยซ้ำ

 

ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปกลับระหว่างบ้านกับโรงเรียนมัธยมซึ่งวันนี้ไอ้ป๊อปเพื่อนซี้ผมมันขอติดรถมอเตอร์ไซค์ผมกลับบ้านไปด้วยเพราะเส้นทางที่จะกลับบ้านผมต้องผ่านบ้านมันอยู่ดีระหว่างขี่กลับบ้านผมต้องผ่านย่านตลาดถึงจะไปถึงบ้านผมซึ่งวันนี้ถนนมันโล่งมากผิดปกติผมเลยบิดมอเตอร์ไซค์ด้วยความรีบเพราะอยากกลับไปเล่นเกมส์ซะเต็มที่เลยไหนๆถนนก็โล่งเป็นใจซะขนาดนี้ ขณะที่ผมขี่มอเตอร์ไซค์นั้นผมได้ยินเสียงคนตะโกน"ช่วยด้วยค่ะ กริ๊ดๆๆๆๆช่วยด้าย"ดังมาจากข้างทาง "เฮ้ยป๊อปเอง

 

เฟิร์ส : ได้ยินอะไรไหมวะเสียงคนร้อง"    

 

 ป๊อป:"เออดิวะดังมาจากข้างทางนั่นอะ"  

 

ผมรีบเลี้ยวมอเตอร์ไซค์เข้าไปทางที่มีเสียงเห็นคนร้ายราวๆ4-5คนกำลังจะทำร้ายร่างกายและชิงทรัพย์  ผมตะโกนไปเพราะอยากจะช่วยสาวเคราะห์ร้ายคนนั้นว่า" เฮ้ยตำรวจมาเว้ย"

 

พวกมันยืนเฉยแทบจะยืนยิ้มด้วยซ้ำ "คิดในใจ ซวยละตูมันไม่กลัวเลยหรอนี่" ผมหันหลังไปดูไอ้ป๊อป เห้ยมันหายไปไหนแล้ววะไอ้นี่มันไวจริงๆ เพื่อนกุหรอฟะนี่คบมา 12ปีT^Tดีจริงๆมึง

 

ตอนนี้สถานการณ์อยู่ในระดับแย่แล้ว พวกมันมีอาวุธในมือครับ รู้สึก 3คนจะมีมีด อีกคนนึงมีปืน  หญิงสาวคนนั้นยังพยายามร้องเต็มที่ พวกคนร้ายมันปิดปากแล้วบอกว่า"มึงจะเงียบไหมถ้าไม่เงียบจะยิงแม่งเลย"หญิงสาวคนดังกล่าวไม่ขัดขืน พวกโจรที่ถือมีด1ใน3คน

 

โจร : แส่ไม่เข้าเรื่องมาขัดจังหวะอยากตายไง

 

เฟิร์ส :ผมตอบมันไปอย่างเสียงดังและหนักแน่น "ทำได้แต่กับผู้หญิงไงไอ้ปอดแหกเอ้ย"รู้ไหมว่าขาผมสั้นดิ๊กๆๆๆๆๆๆๆแล้ว

 

คนที่ถือปืน : สังสัยมันอยากเจอดีวะเล่นงานแม้งแล้วยึดมอเตอร์ไซค์มันซะเลยเฮ้ยอัดแม่งให้หนัก 

 

พวกมันวิ่งกรูกันเข้ามาจะเอามีดแทงค์ผม ผมวิ่งหลบแต่หลบไม่พ้นโดนทิ่มไปที่แขนข้างซ้ายผมล้มลงที่พื้น คนร้ายอีกคนวิ่งมาจะเตะผม       ผมเลยตั้งการ์ดกันในขณะที่ล้มทั้งยืนในขณะนั้น ผมเองคิดว่าทำไมตัวเราไม่มีประโยชน์อะไรเลย จะช่วยแม้แต่ผู้หญิงหนึ่งคนยังทำไมได้ เรียนก็ไม่เอาไหน กีฬาก็ไม่เด่น คนอย่างเราแบบนี้จะมีปัญญาไปสู้ใครเขาได้ ทันใดนั้นเอง

 

(โอ๊ย)ใครวะ!! เสียงโจรที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนถือปืนลงไปนอนกองกับพื้นสายตาที่ผมหันมองกวาดไปนั้นเห็นผู้หญิงคนนึงรูปร่างเล็กๆเพรียวๆผิวขาวผมยาวสีน้ำตาลไหม้ เธอยืนเหยียบหัวไอ้โจรนั่นอย่างกับของเล่นผมถึงกับอึ้งว่าทำไมเธอถึงกล้าขนาดนั้นโจร3คนที่ลุมเตะผมหันไปสนใจกับสาวผมน้ำตาลที่มาช่วยผู้หญิงที่เคราะห์ร้ายคนนั้น

 

หญิงสาวผมน้ำตาลพูดเบาๆว่า"ชอบไม่ใช่หรอเรื่องต่อสู้น่ะ"

 

โจร3คนเห็นหัวหน้าโดนเหยียบหัวทนไม่ไหวเลยวิ่งเข้าไปจะทำร้ายสาวผมน้ำตาลเธอกระโดดหลบไวมากแล้วควักปืนออกมาจากกระเป๋าเธอ2กระบอกเป็นปืนคู่ครับ เธอตีลังกาใช้ขาเกี่ยวที่คอของโจรแล้วเตะไปที่หน้า โจรอีกคนปามีดใส่ หลบอย่างฉิวเชียดหมุนไปด้านหลังล็อคคอแล้วแทงค์เข่า 

 

ระหว่างที่เธอสู้กับไอ้โจร3คน ตัวหัวหน้าที่ถือปืนมีสติแล้วมันก็คว้าปืนจะยิงใส่สาวผมน้ำตาลคนนั้นผมตะโกนด้วยความตกใจว่าเธอจะโดนยิง

 

เฟิร์ส :"เธอระวังข้างหลัง"    สาวผมน้ำตาลเหมือนรู้ว่ามันจะยิงเธอหลบกลิ้งกับพื้นทันก่อนแล้วใช้ปืนของเธอยิงใส่โจรคนนั้น    ผมถึงกับอึ้งครับ เพราะปืนที่เธอยิงออกไปนั้นมันไม่เหมือนปืนทั่วๆไปนะสิครับ ลักษณะเป็นสายสลิงออกจากปากปืนยาวประมาณ8-9เมตรแต่มันออกมาจากปากปืนชัดๆเหมือนปืนถูกออกแบบมาไม่ได้ใช้สำหรับใส่กระสุนแต่เป็นหัวกระสุนเชื่อมกับสายสลิงที่ติดไว้ในตัวปืน  โอ้วแม่เจ้า!! อาวุธอะไรของมันนั่น

 

จะปืนก็ไม่ใช่ มันโดนที่ช่วงขาของโจรจากด้านหน้าทะลุไปข้างหลังขาไปติดกำแพง เธอกดไกลปืนอีกครั้งสายสลิงที่ติดไปกับหัวกระสุนทะลุขาโจรนั้นถูกดึงกลับมาด้วยความเร็วมากแล้วมันก็กลับเข้าปากปืนตามเดิม เหมือนกับใช้เข็มเย็บผ้าที่มีด้ายร้อยอยู่จิ้มไปที่ผ้าแล้วดึงกลับมายังไงยังงั้น ปืนอะไรของมันนี่ว๊าวเท่ห์ชะมัดโจรที่โดนยิงล้มลง ส่วนไอ้3ตัวก็โดนเธออัดซะน้วมเลย

 

เฟิร์ส :(คิดในใจ)ผู้หญิงอะไรสวยด้วยเก่งด้วยครบสูตร

 

สาวผมน้ำตาลรีบวิ่งไปช่วยสาวเคราห์ร้ายที่จะโดนทำร้ายร่างกายระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงรถตำรวจมาเป็นคันรถเลยผมค่อยๆลุกขึ้นเห็นไอ้ป๊อปนั่งมากับรถตำรวจเลยรู้ว่าที่แท้มันหนีไปแจ้งความนี่เอง ตำรวจวิ่งเข้าไปจับกุมโจรทั้ง4อาวุธและของกลางทั้งหมด

 

ป๊อป: "เองนี่เก่งจริงๆเลยวะจัดการพวกมันซะราบคาบเลยไปฝึกมาจากไหนวะ"

 

เฟิร์ส : อย่ามาพูดเลยฟะมะกี้หนีไปไหนมาปล่อยข้ากับผู้หญิงอีก2คนให้สู้อยู่ตรงนี้ได้ไงถ้าข้าไมได้คนสวยผมน้ำตาลช่วยไว้นะตายไปแล้ว 

 

ป๊อป : "หาคนสวยผมน้ำตาล ไหนวะ เพ้อเจ้ออะไรของเองมีที่ไหน"

 

เฟิร์ส : ผมหันไปดูเธอหายไปแล้วไม่มีเป็นไปได้ยังไง เมื่อกี้เธอยังช่วยผมกับเหยื่อสาวผู้เคราะห์ร้ายอยู่เลย 

 

ป๊อป: ว่าไงไหนวะมั่วและเอง

 

เฟิร์ส : เออๆข้ามั่วแต่ยังไงเองก็ผิดหนีข้าเพื่อเป็นการตอบแทนเลี้ยงข้าวเลย1อาทิตย์ 

 

ป๊อป : "อะไรวะตามตำรวจมาให้นะเฟ้ย"

 

เฟิร์ส : ข้าไม่สนล่ะยังไงเองก็ผิด

 

ป๊อป: ก็ได้วะเลี้ยงก็เลี้ยง

 

เฟิร์ส : ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นปลอดภัยแล้วนะไปดูเขากัน 

 

ป๊อป : "ไปดิพ่อพระเอกเฟิร์สเอิ้กๆ" 

 

เฟิร์ส :อย่ามาพูดกะแนะกะแน๋ สิฟะไอ้ป๊อป    "คุณครับไม่เป็นอะไรนะ" 

 

สาวเคราะห์ร้าย :"จ๊ะขอบใจมากเลยนะถ้าไมได้คุณ2คน"ป่านนี้ฉันไม่รอดแน่ๆ  

 

เฟิร์ส : อ่อไม่เป็นไรครับหน้าที่พลเมืองดีครับต้องช่วยกัน   ให้คุณตำรวจไปส่งที่บ้านดีกว่านะครับ

 

สาวเคราะห์ร้าย : "จ๊ะ^-^ถ้ายังไงฉันไปแล้วนะค่ะขอบคุณจริงๆ"

 

เฟิร์ส :ครับผมโชคดีนะครับ    

 

ป๊อป : "เฟิร์สเว้ยจีบกันเสร็จยัง"

  

เฟิร์ส :ตลกหรือไงเองไอ้ป๊อปค่าก็แค่มาดูว่าเขาเป็นอะไรไหมเขากลับไปกับตำรวจก็สบายใจแล้ว 

 

ป๊อป :"กลับบ้านเหอะวะจะ1ทุ่มละเฟิร์ส" 

 

เฟิร์ส : เออๆ       ผมได้แต่คิดในใจระหว่างทางกลับบ้านว่าสาวผมสีน้ำตาลร่างเล็กเขาเป็นใครกันแน่ไม่เป็นตำรวจ ก็ต้องพวกหน่วยรบชั้นสูงแน่ๆที่สำคัญอาวุธของเธอนี่สิปืนคู่ที่ยิงออกไปเป็นลวดสลิงทะลุคนแล้วสามารถม้วนเข้าปากประบอกปืนได้แบบเดิมนี่สิคือสิ่งที่ผมจะต้องค้นหาว่าเธอคือใคร?

--------------------------------------------------------------------------------

ช่วยโหวตหรือติชมก็ได้นะครับจะได้ปรับเปลี่ยนและแก้ไขแนวทางการเขียนให้ดีขึ้นคับผม

*อนาคตอาจจะตามมาด้วยโปสเตอร์ที่ทำขึ้นเอง