ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย
9.0
กะทิแก้ว
แชร์นิยาย
5) อ้อนวอน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปิ่นปักยังค้นหากระเป๋าของเธอต่อ และพยายามคิดว่าเธอทำตกที่ไหน “โอ๊ย!! คิดไม่ออก ทำไงดีล่ะทีนี้”
“คุณหาไปก่อนละกัน เอาเป็นว่า ค่ารถครั้งนี้ ผมออกให้” แล้วหันไปจ่ายเงินให้คนขับรถแท็กซี่
ชายหนุ่มแอบขำในท่าทางเซ็งๆ ตาแดงๆ ของหญิงสาว แล้วแกล้งพูดขึ้นว่า “งั้นผมเข้าที่พักก่อนนะ เชิญคุณตามสบาย”
ปิ่นปักลืมตัวเลยบอกกับธงรบว่า “เชิญตามสบาย อยากไปไหนก็เชิญ อยากไปที่ชอบที่ชอบก็เชิญ”
ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมเดินเข้าไปยังโรงแรมที่เขาได้ทำการจองไว้ก่อนเดินทางมาถึง
ธงรบทำการเช็คอินที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ขึ้นห้องพักในทันทีซึ่งห้องพักของเขาสามารถมองเห็นถนนได้ ชายหนุ่มแง้มม่านออกดูปิ่นปักที่ตอนนี้เธอยังง่วนกับการรื้อของในกระเป๋าเดินทางเพื่อหากระเป๋าใส่เงินและพาสปอร์ต เนื่องจากหญิงสาวเองก็ไม่แน่ใจว่า เธอทำตกหรือเอาเข้าไปเก็บในกระเป๋าเดินทางหรือป่าว
ปิ่นปัก นั่งแอบร้องไห้กับเก้าอี้สาธารณะแถวนั้น ธงรบที่ตอนแรกกะจะนอนพักผ่อนเอาแรง เมื่อแอบดูปิ่นปักนั่งร้องไห้เหมือนคนหมดอะไรตายอยากก็นึกสงสาร กำลังคิดว่าจะเอากระเป๋าไปคืนแต่พอมาคิดอีกที ยัยบ๊องนี่ปากดีจริงๆ ขนาดตัวเองไม่มีเงินซักบาทยังแช่งให้เขาไปที่ชอบๆ ชายหนุ่มคิดแผนการในสมองทันที พร้อมทั้งเดินออกจากห้องพักเพื่อลงไปหาหญิงสาว
ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นเดินผ่านหน้าหญิงสาวแล้วหันกลับมามอง “อ้าว คุณยังไม่ไปไหนอีกเหรอ”
หญิงสาวยังนั่งน้ำตานองเต็มหน้า “เงียบ” หญิงสาวไม่ตอบ
“ร้องไห้คิดถึงแฟนในรูปเหรอ แหม! คุณ ห่างกันบ้างคงไม่เป็นไรมั๊ง”
ปิ่นปักได้ยินที่ชายหนุ่มพูด ทำให้หญิงสาวยิ่งร้องไห้เสียงดัง และบอกกับชายหนุ่มว่า “หือ หือ ฉันทำกระเป๋าใส่เงินและพาสปอร์ตหาย ยังหาไม่เจอ ฉันไม่มีเงินเลย ทำไงละเนี่ย หือหือ”
“เอ๊าคุณ คนเขามองกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวเค้าก็หาว่าผมทำอะไรคุณหรอก”
“ก็ช่างสิ ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ ก็ฉันเสียใจอยู่”
“คุณก็ลองโทรศัพท์กลับบ้านที่เมืองไทย หรือ โทรขอความช่วยเหลือจากแฟนคุณสิ”
ปิ่นปักยิ้มออกมาทันที แล้วกำลังจะค้นหาโทรศัพท์ ซึ่งพอเธอนึกขึ้นได้ ก็ร้องไห้เสียงดังอีกรอบ
“หือ หือ หือ ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา เพราะไม่อยากติดต่อใครที่เมืองไทยระหว่างอยู่ที่นี่”
ธงรบ ตลกในท่าทางของปิ่นปักที่ตอนนี้ ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
“งั้นผมไปดีกว่า ว่าแต่ถ้าอยากให้ผมช่วยอะไรก็บอกนะ”
“ฝันไปเหอะ ฉันไม่มีทางขอความช่วยเหลือจากนายแน่ๆ”
แต่จู่ๆ ท้องของหญิงสาวก็ร้องออกมา ใช่สิ นี่เที่ยงแล้วนี่
ธงรบทำท่าจะเดินจากไป หญิงสาวคิดในใจ ก็ตอนนี้ไม่มีใคร ไม่มีเงิน ไม่มีทุกอย่าง นอกจากกระเป๋าเสื้อผ้า ก็ต้องขอความช่วยเหลือจาก ตาบ้าเนี่ยแหละ หญิงสาวคิดได้ ก็ตรงเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม พร้อมส่งยิ้มหวานเพื่อขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มทันที
“คุณหาไปก่อนละกัน เอาเป็นว่า ค่ารถครั้งนี้ ผมออกให้” แล้วหันไปจ่ายเงินให้คนขับรถแท็กซี่
ชายหนุ่มแอบขำในท่าทางเซ็งๆ ตาแดงๆ ของหญิงสาว แล้วแกล้งพูดขึ้นว่า “งั้นผมเข้าที่พักก่อนนะ เชิญคุณตามสบาย”
ปิ่นปักลืมตัวเลยบอกกับธงรบว่า “เชิญตามสบาย อยากไปไหนก็เชิญ อยากไปที่ชอบที่ชอบก็เชิญ”
ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมเดินเข้าไปยังโรงแรมที่เขาได้ทำการจองไว้ก่อนเดินทางมาถึง
ธงรบทำการเช็คอินที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ขึ้นห้องพักในทันทีซึ่งห้องพักของเขาสามารถมองเห็นถนนได้ ชายหนุ่มแง้มม่านออกดูปิ่นปักที่ตอนนี้เธอยังง่วนกับการรื้อของในกระเป๋าเดินทางเพื่อหากระเป๋าใส่เงินและพาสปอร์ต เนื่องจากหญิงสาวเองก็ไม่แน่ใจว่า เธอทำตกหรือเอาเข้าไปเก็บในกระเป๋าเดินทางหรือป่าว
ปิ่นปัก นั่งแอบร้องไห้กับเก้าอี้สาธารณะแถวนั้น ธงรบที่ตอนแรกกะจะนอนพักผ่อนเอาแรง เมื่อแอบดูปิ่นปักนั่งร้องไห้เหมือนคนหมดอะไรตายอยากก็นึกสงสาร กำลังคิดว่าจะเอากระเป๋าไปคืนแต่พอมาคิดอีกที ยัยบ๊องนี่ปากดีจริงๆ ขนาดตัวเองไม่มีเงินซักบาทยังแช่งให้เขาไปที่ชอบๆ ชายหนุ่มคิดแผนการในสมองทันที พร้อมทั้งเดินออกจากห้องพักเพื่อลงไปหาหญิงสาว
ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นเดินผ่านหน้าหญิงสาวแล้วหันกลับมามอง “อ้าว คุณยังไม่ไปไหนอีกเหรอ”
หญิงสาวยังนั่งน้ำตานองเต็มหน้า “เงียบ” หญิงสาวไม่ตอบ
“ร้องไห้คิดถึงแฟนในรูปเหรอ แหม! คุณ ห่างกันบ้างคงไม่เป็นไรมั๊ง”
ปิ่นปักได้ยินที่ชายหนุ่มพูด ทำให้หญิงสาวยิ่งร้องไห้เสียงดัง และบอกกับชายหนุ่มว่า “หือ หือ ฉันทำกระเป๋าใส่เงินและพาสปอร์ตหาย ยังหาไม่เจอ ฉันไม่มีเงินเลย ทำไงละเนี่ย หือหือ”
“เอ๊าคุณ คนเขามองกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวเค้าก็หาว่าผมทำอะไรคุณหรอก”
“ก็ช่างสิ ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ ก็ฉันเสียใจอยู่”
“คุณก็ลองโทรศัพท์กลับบ้านที่เมืองไทย หรือ โทรขอความช่วยเหลือจากแฟนคุณสิ”
ปิ่นปักยิ้มออกมาทันที แล้วกำลังจะค้นหาโทรศัพท์ ซึ่งพอเธอนึกขึ้นได้ ก็ร้องไห้เสียงดังอีกรอบ
“หือ หือ หือ ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา เพราะไม่อยากติดต่อใครที่เมืองไทยระหว่างอยู่ที่นี่”
ธงรบ ตลกในท่าทางของปิ่นปักที่ตอนนี้ ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
“งั้นผมไปดีกว่า ว่าแต่ถ้าอยากให้ผมช่วยอะไรก็บอกนะ”
“ฝันไปเหอะ ฉันไม่มีทางขอความช่วยเหลือจากนายแน่ๆ”
แต่จู่ๆ ท้องของหญิงสาวก็ร้องออกมา ใช่สิ นี่เที่ยงแล้วนี่
ธงรบทำท่าจะเดินจากไป หญิงสาวคิดในใจ ก็ตอนนี้ไม่มีใคร ไม่มีเงิน ไม่มีทุกอย่าง นอกจากกระเป๋าเสื้อผ้า ก็ต้องขอความช่วยเหลือจาก ตาบ้าเนี่ยแหละ หญิงสาวคิดได้ ก็ตรงเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม พร้อมส่งยิ้มหวานเพื่อขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มทันที
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
