ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย

เมื่อปิ่นปักเดินออกมาจากห้องน้ำหลังเสร็จธุระ เธอก็เห็นว่า ธงรบหลับไปแล้ว (เฮ้อ…รอดไปอีกวัน หลับจริงหรือป่าวนะ) สมองคิดพลางเดินไปที่เตียงชายหนุ่ม

“คุณ…คุณ” หญิงสาวเรียกชายหนุ่มเบาๆ พร้อมโบกมือเบาๆ ไปที่หน้าชายหนุ่ม

“ฮุ๊วว” หญิงสาวถอนหายใจโล่งอก พร้อมเดินถอยหลังไปนอนที่เตียงนอนตัวเอง

ความจริงชายหนุ่มยังไม่หลับและรู้สึกเมื่อหญิงสาวเดินมา เขาแกล้งหลับ เพราะไม่อยากให้หญิงสาวกลัวหรือไม่ไว้ใจเขานั่นเอง

หญิงสาวล้มตัวลงนอน โดยเตรียมพร้อมหยิบเอาแจกันมาวางไว้ใกล้ตัวบนที่นอน “ถ้านายมาใกล้ฉันเมื่อไหร่ กบาลนายแยกแน่ๆ” หญิงสาวแกล้งพูดดังๆ แม้จะคิดว่าชายหนุ่มหลับแล้วก็ตาม

เมื่อชายหนุ่มได้ยินก็เกือบหัวเราะตลกในคำพูดของหญิงสาว (ยัยบ๊องเอ้ย…แจกันใบเล็กขนาดนี้ จะทำอะไรได้ ถ้าผู้ชายเขาหื่นขึ้นมาเนี่ย) ชายหนุ่มคิดในใจ

สักพักเมื่อชายหนุ่มคิดว่าหญิงสาวหลับไปแล้ว เนื่องจากได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหญิงสาว ชายหนุ่มจึงหันไปมอง “ยัยปิ่นหัก ถ้าเธอเผลอไปหลับแบบนี้กับผู้ชายเลวๆ ที่มีเยอะแยะในโลกนี้ ฉันว่าเธอคงไม่นอนสบายแบบนี้แน่ๆ” ชายหนุ่มสบถเบาๆ

กว่าเขาจะข่มตาหลับ เวลาก็เลยไปถึงเกือบตีหนึ่ง ไม่ใช่เพราะเขาคิดถึงผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆ เตียงเขา แต่เขากลับคิดถึงเคธคนรักเก่าของเขา หรือ อาจะเป็นเพราะชายหนุ่มอาจจะรู้สึกแปลกที่แปลกทาง หรือ ต้องมานอนกับคนที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนนั่นเอง ชายหนุ่มครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเขาและเคธ จนเผลอหลับไปในราตรีแรกที่ฮานอย