ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย

เมื่อชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ ยังเห็นปิ่นปักนั่งเหม่ออยู่บนที่นอนฝั่งของเธอ

“แฮ่ม…คิดอะไรอยู่เหรอคุณ เลิกคิดเรื่องเมื่อตะกี้นี้ได้แล้ว เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว”

“นายว่ามั๊ย นายว่าจะมีใครที่ซวยเท่าฉันอีกมั๊ย  ตั้งแต่เช้า เกือบตกเครื่อง แล้วยังมีไอ้คนซุ่มซ่ามชนกระแทกตั้งแต่เช้า กระเป๋าใส่เงินและพาสปอร์ตหาย โดนคนเมาลวนลาม เกือบลื่นล้มหน้าโรงแรม และซวยที่ต้องมาอาศัยนอนกับคนแปลกหน้าอีก…ฮือ ฮือ ฮือ” หญิงสาวบอกชายหนุ่มอย่างเหม่อลอย และก็ร้องไห้ให้กับโชคชะตาตัวเอง

ชายหนุ่มเห็นอาการของหญิงสาว เขาก็รู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ถ้าเขาบอกเธอตอนนี้ว่า เงินและพาสปอร์ตของเธออยู่กับเขา เธอไม่เอาเขาไว้แน่ๆ ทำให้ชายหนุ่มได้แต่พูดว่า “เอาหน่าคุณ คนเรามันจะซวยไปตลอดเป็นไปไม่ได้หรอก มันต้องมีวันที่ฟ้าสดใส วันที่ดีขึ้นน่ะ อย่าคิดมาก” ชายหนุ่มปลอบ

“ก็เพราะนายน่ะแหละ เป็นเพราะว่าฉันเจอนายแน่ๆ ฉันถึงซวยแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ นายต้องรับผิดชอบ”

“เฮ้ย…อย่ามารวบหัวรวบหางผมนะคุณ ผมยังหวงความโสด คงตกล่องปล่องชิ้นกับคุณไม่ได้หรอก” ชายพูดพลางเดินไปนั่งยังที่นอนฝั่งหญิงสาว

“นี่นาย คิดอะไรอยู่ จะบ้าเหรอ ฉันหมายถึงว่า นายต้องรับผิดชอบ ให้เงินฉันยืม และพาฉันไปทำพาสปอร์ตที่สถานทูต”

“เอ๊า พูดง่ายนะคุณ อะไรที่คุณจะพิสูจน์ว่าผมทำให้คุณซวย คุณนึกดีๆ นะ แล้วตอบผม เพราะอะไรคุณถึงเกือบตกเครื่อง…ตอบมาสิ”

“ก็ฉันตื่นสาย”

“แล้วการที่คุณตื่นสายมันเกี่ยวกับผมมั๊ย…หะ คุณปิ่นหัก”

“อืม..ก็ไม่เกี่ยว”

“เฮ้อ คนเรา” ธงรบถอนหายใจ

“แล้วตอบมาผมอีกว่า เพราะอะไรที่ทำให้กระเป๋าใส่เอกสารและเงินคุณหาย”

“ก็ฉันนนน ฉันคงทำกระเป๋าหล่นหายมั๊ง”

“แล้วคุณคิดว่าการที่คุณทำกระเป๋าหล่นมันเกี่ยวกับผมมั๊ย”

หญิงสาวส่ายหัวช้าๆ แบบเหม่อลอยเป็นคำตอบ

“แล้วการที่คุณโดนไอ้คนเมามันลวนลามตะกี้นี้ คุณว่ามันเกี่ยวกับผมมั๊ยในเมื่อคุณเดินหนีผมไปเอง คุณว่าจริงมั๊ย”

หญิงพยักหน้าเห็นด้วย “เอ้ย ไม่ใช่ เพราะนายนั่นแหละ ที่ยั่วโมโหฉัน ทำให้ฉันไม่อยากร่วมทางกับนาย แล้วไอ้ที่กระเป๋าฉันหาย ฉันว่านายก็มีส่วน เพราะนายมายั่วโมโหฉัน ทำให้ฉันลืมตัวกระเป๋าตกหายตอนไหนไม่รู้”

“นี่คุณ โบ้ยความผิดเก่งเหลือเกินนะแม่คุ๊ณ แม่ทูลหัว”

“เฮ้ย แล้วนี่นายมานั่งที่เตียงฉันทำไม ลุกไปเลยนะ ไปนอนที่นอนนาย ไป๊” หญิงเพิ่งนึกได้ว่าชายหนุ่มมานั่งที่เตียงหญิงสาว

“กลัวอะไรมิทราบ” ชายหนุ่มแกล้งเยื้องกลายไปตรงที่หญิงสาวนั่งอยู่

เธอเขยิบกายหนีชายหนุ่มโดยสัญชาตญาณ “ไอ้บ้า ถอยไปเลย ไม่งั้นแม่เขวี้ยงด้วยแจกันจริงๆ” หญิงสาวรีบคว้าแจกันหัวเตียงทันที

“โอเคๆ ไปก็ได้ คนอะไรดุอย่างกับ……” ชายหนุ่มพูดเสร็จก็กระโดดไปที่เตียงนอนของตนเองทันที

“นี่นายว่าฉันเป็นหมาเหรอ” หญิงสาวถามพร้อมโดดไปที่เตียงของชายหนุ่มอย่างลืมตัว พร้อมกับคว้าหมอนมาฟาดชายหนุ่มหลายครั้ง

“พอ พอ แล้วคุณ จะหยุดมั๊ย ไม่หยุดใช่มั๊ย นี่คุณโดดมาที่เตียงผมเองนะ ผมจะถือว่าคุณบุกรุกเพราะฉะนั้นผมจะทำอะไรก็ได้”

เมื่อหญิงสาวได้ยินก็ตกใจรีบโดดกลับที่นอนตนเองทันที “ฝากไว้ก่อนเหอะ”

“ก็บอกแล้วฝากไว้เมื่อไหร่จะมาเอาคืน ฝากแค้นได้นะคุณ อย่ามาฝากรักผมแล้วกัน ฮ่าฮ้าฮ่า” ชายหนุ่มยั่ว

“แหวะ ไอ้คนหลงตัวเอง”  หญิงสาวพูดเสร็จก็เดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว