เพียงใจผูกพัน

ภาพของเด็กแบเบาะที่กำลังหัวเราะเสียงใส เรียกรอยยิ้มจากมารดาที่เฝ้าคอยเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อมีเสียงเคาะประตู ก่อนจะลุกไปเปิดดูจึงเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คลอดบุตรชายก่อนหน้าเธอเพียงไม่กี่เดือน หากแต่เป็นคนละปีกัน
“อ้าวนก เข้ามาก่อนสิ” เจ้าบ้านสาวยิ้มกว้างพร้อมเอ่ยทักเสียงใส ก่อนจะเปิดประตูออกเพื่อเปิดทางให้แขกก้าวเข้าไปด้านในบ้าน
“เป็นยังไงบ้าง ยายหนูงอแงหรือเปล่า” นก หรือ จริยา เพื่อนซี้สุดเลิฟอุ้มลูกชายตัวน้อยที่คลอดก่อนหน้าเพียงแค่ 5 เดือน หากแต่เป็นปลายปีก่อน ทำให้เด็กน้อยทั้งสองอายุห่างกันข้ามปีเลยทีเดียว
“ไม่งอแงเลย เลี้ยงง่าย อารมณ์ดี ตาเจนล่ะเป็นยังไงบ้าง ว่าไงลูก โตขึ้นเยอะเลย” ปิ๊ก หรือ ปิยะมาศ เอ่ยถามเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปเล่นกับเด็กน้อยในอ้อมอกของมารดา
“ตั้งชื่อหรือยัง” แขกสาวเอ่ยถามพรางเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามายังห้องนั่งเล่น ที่มีแปลเด็กอยู่ใกล้ๆ
“ยายเขาเรียกอันอัน  แต่ชื่อจริงพ่อเขาตั้งแล้ว ชื่อน้องพอดี” คนเป็นแม่เล่าพรางยิ้มพรางอย่างมีความสุข
“ว้าว ชื่อน่ารักมาก เข้าใจตั้งนะ” นกเอ่ยอย่างเข้าใจ เพราะสามีเพื่อนอยากได้ลูกสาว แต่ที่ผ่านมา ผลที่ได้กลับมีแต่ลูกชาย 2 คน อายุห่างกัน 4 ปี อย่างที่ต้องการ จนกระทั่งคนนี้ ที่ทั้งคู่ตกลงกันไว้ว่าไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ก็จะไม่มีเพิ่มอีกแล้ว จนกระทั่งวันคลอดทำเอาคุณพ่อถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว
“แล้วนกล่ะ มีตาเจนคนเดียวพอแล้วหรอ” เจ้าของบ้านเอ่ยอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหยอกล้อเล่นกันบุตรสาวที่นอนเล่นอยู่ใกล้ๆ
“ก็ว่าจะมีอีกสักคน”แขกสาวเอ่ยตอบ พรางก้มเล่นกับบุตรชายในอ้อมอกที่ส่งเสียงอ้อแอ้ราวกับฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกันรู้เรื่อง
“รีบมีนะ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน”เจ้าบ้านสาวว่าพรางก้มลงเล่นกับเด็กน้อยทั้งสอง ที่ตอนนี้ลงไปนอนเล่นบนฟูกที่ปูบนพื้นกว้างเรียบร้อยแล้ว
หลังจากนั้นเพียงปีเศษ นกก็ให้กำเนิดบุตรชายอีกคนชื่อว่าเจต และความผูกพันของ 2 ครอบครัวก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นทวีคูณ เด็กน้อยทั้งสามอายุไล่กัน และเพราะเจนและอันอันอายุห่างกันไม่มาก อยู่ในเกณฑ์เรียนชั้นเดียวกัน ทำให้ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนรักต่างเพศ แม้เจตจะเป็นน้องเล็กที่ไม่ได้เรียนชั้นเดียวกับพี่ๆ แต่ใครๆก็พากันเอ็นดูในความน่ารักและความเอื้อเฟื้อที่ทั้งสามมีให้กัน ภาพความน่ารักของเด็กๆเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อทั้งสามเริ่มโตขึ้น การตัดสินใจแยกทั้งสามออกจากกัน เกิดขึ้นเมื่อทั้งเจนและอันอันจบชั้นประถม 6
“นกจะส่งเจนไปเรียนที่กรุงเทพหรอ”ปิ๊กหรือปิยะมาศเอ่ยขึ้น ขณะนั่งรอรับลูกอยู่หน้าโรงเรียนด้วยกัน
“ใช่ ป้าเขาเรียกร้องมานานแล้ว คราวนี้ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี แล้วปิ๊กล่ะ จะให้อันอันต่อที่ไหน”นกตอบด้วยสีหน้าหนักใจ
“เฮ้อ นี่คิดหนักเหมือนกัน ทางกรุงเทพก็เปรยๆมาเหมือนกัน อยากให้ไปอยู่ด้วย แต่ค่าใช้จ่ายนี่สิ ปิ๊กยังหนักใจอยู่เลย”ปิ๊กตอบพรางคิดถึงรายรับรายจ่ายที่จะเกิดขึ้น เพราะด้วยฐานะที่แม้จะไม่ลำบากอะไร หากแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย แค่พอมีพอกินอย่างสบายๆเท่านั้น
“เพื่ออนาคตลูก ถ้าเราไหวก็คงต้องยอมล่ะมั้ง” นกแสดงความเห็นอย่างใจคิด ซึ่งตรงกับความคิดของอีกฝ่าย
“ปิ๊กก็คิดอยู่นะ แต่ป๊าเขานี่สิ หวงลูกสาวยังกับอะไรดี ทีลูกชายล่ะ คนหนึ่งอยู่กับป้า อีกคนอยู่กับน้า” พูดพรางนึกค้อนสามี ที่อ้างเหตุผลตอนส่งลูกชายคนโตไปอยู่กับพี่สาวที่กรุงเทพเมื่อเกือบ 7 ปีก่อนจนถึงปัจจุบัน โดยอ้างว่าเพื่ออนาคตทางการศึกษาที่ดีกว่าอยู่ต่างจังหวัดเช่นนี้ และอีกคราเมื่อเกือบ 3 ปี หลังจากคนรองเรียนจบชั้นประถมศึกษาตอนปลาย โดยให้ไปอยู่กับน้องสาวของเธอที่อำเภอหาดใหญ่
“555 เหมือนกันเลย นี่ก็บอกจะส่งไปทั้งคู่เลยเชียวนะ ไม่คิดถึงลูกบ้างหรือไงกัน”
“นั่นนะสิ”
“แม่นก/หม่าม๊า” เสียงร้องที่แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ของเด็กทั้งสาม ซึ่งวิ่งถือกระเป๋าใบโตมาพร้อมกัน
“เบาๆจ้า เสียงดังอะไรกันลูก” นกเอ่ยเหมือนจะดุ หากแต่สีหน้าที่ยิ้มแย้มรับร่างของบุตรชายทั้งสอง
“เหนื่อยหรือเปล่าคะอันอัน”ปิ๊กเอ่ยถามลูกสาวที่วิ่งมากอดด้วยน้ำเสียงห่วงใย พรางก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก หากแต่แฝงด้วยแววตาทะเล้น
“ไม่เหนื่อยคะ แต่หิวมากกว่า”สาวน้อยเอ่ยตอบเสียงร่าเริง ก่อนจะเอามือลูบท้องประกอบคำพูด เรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองคน
“งั้นเราไปหาอะไรทานหน้าโรงเรียนกันดีกว่า” นกเอ่ยถาม และได้รับเสียงตอบรับจากเด็กน้อยทั้งสามอย่างแข็งขัน ก่อนจะออกวิ่งนำไปยังร้านน้ำแข็งเจ้าประจำ
 เด็กน้อยทั้งสองไม่ได้รับรู้ว่า เวลาแห่งความสนุกสนานที่มีด้วยกันกำลังจะหมดลงอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่ไม่ว่าระยะทางจะไกลเพียงใด ความสัมพันธ์ที่มีไม่ได้ถูกทำให้ลดลง
 
พอดีว่ามีเวลา และได้พล๊อตเรื่องใหม่มา เลยเอามาฝากกันนะคะ เรื่องนี้จะอัพไปพร้อมๆกับเรื่อง พิศวาสสีชมพู นะคะ