Luxury หนุ่มหล่อเหลือร้าย กับ ยัยหรูหรา

     ฉันเดินลากเท้าด้วยความเซ็งๆไปตามทางเดินของโรงรถบ้านยัยบีเจน ความรุ๊สึกฉันตอนนี้คือหน้าชาและทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกับนาย เบโจ นั่นซึ่งเดินอยู่ข้างหลังฉันด้วยความเงียบกริบราวกับไม่มีตัวตนฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อตรงไปที่ประตู โดยมียัย บีเจน เดินนำหน้าไปเพื่อที่จะพาฉันเข้าไปในบ้าน ..

" คือ...  เอ่อ ฉันอยากกลับบ้านจัง จะเสียมารยาทมากมั้ย -_- ?  "    ฉันถามอย่างคนคิดอะไรไม่ออกตอนนี้ฉันรุ๊สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่วันแรกที่ฉันพบนาย เบโจ ฉันบอกความจริงก็ได้ ใช่เขาหล่อนั่นฉันพูดจริงและรู้สุกแบบนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ฉันก็หกคือฉันเกลียดเขา มันไม่จริงเลย ตลอดเวลาฉันอยากจะพบเขาบ่อยๆอยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขา ซึ่งฉันก็ยังไม่รุ๊ว่าฉันต้องการแบบนั้นไปทำไม ...

" อ้าว ! ทำไมล่ะ เธอเป็นไรไปหรือป่าวเนี่ยเราพึ่งจะมาถึงเองนะ เยลลี่ O.o "

" เอ่อ ปะ ปล่าว ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย "

" หึ ! คงไม่อยากเจอฉันมากล่ะสิ ผิดหวังมากมั้ยที่บังเอิญฉันเป็นพี่ชายของเพื่อนเธอ "  นาย เบโจ พูดเบาๆเพราะเขายืนอยู่ข้างหลังฉัน แต่ทำไมคำพูดของเขามันแปลกๆอย่างหาความหมายไม่ถูก เขาหมายความว่ายังไงกัน

" นายรู้ก็ดีแล้ว " ฉันพูดออกไปเพื่อจะเอาชนะเขา แต่ในใจกลับตะโกนบอกว่าฉันดีใจมากต่างหากที่พบนาย ฉันเก็บหน้าของนายไว้ตั้งแต่วันแรกที่เจอ ฉันอยากเจอนายบ่อย ๆ อย่างไม่รู้ตัวแต่ไม่รู้ทำไมฉันต้องพูดออกไปแบบนั้น ฉันอยากจะกลับบ้านไปเพราะทำตัวไม่ถูก ฉันอยากจะพูดออกไปแบบนี้ แต่ก็เป็นเพียงเสียงแผ่วๆในหัวใจที่ฉันเองเท่านั้นที่ได้ยิน

 

 

           ผมยืนที่มุมข้างๆหน้าต่างบานใหญ่บนห้องนอนของตัวเอง รถคนใหญ่ค่อยๆแล่นไปและเลี้ยวออกจากประตูช้าๆจนหายไป หลังจากยัย เยลลี่ นั่นกลับไปผมก็รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมพบเธอ ผมก็หลงรักเธอเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าถึงขนาดมาต่อล้อต่อเถียงกับผม ผู้หญิงที่ผมเจออยู่ทุกวันล้วนแล้วแต่หวังจะครอบครองผม มีแต่ความต้องการแบบที่ผมไม่คิดอยากได้มัน ซึ่งต่างจากเธอที่ทำให้ผมทึ่งกับความดื้อแบบน่ารักของเธอ เป็นตัวของตัวเอง ทำให้ผมรู้ว่าเธอไม่ได้มองว่าผมรวยหรือจะเป็นใครมาจากไหน คนแบบนี้แหละที่ผมต้องการ .....

 

" เจน "  ผมเอ่ยเรียกน้องสาวที่นั่งดูทีวีจอแบนติดผนังบานใหญ่ในห้องนั่งเล่นย่อยห้องหนึ่งของบ้าน ด้วยความอินจนน้ำตาแทบไหร ปริบบ !

" เดี๋ยวสิพี่ เบโจ กำลังอิน " น้องสาวที่ร่าร้ากกกก ของผมพูดแต่ไม่หันมาสบตาผมโดยหน้าของเธอยังจดจ้องอยู่ที่จอใหญ่นั่นอย่างจริงจัง

" คือ...  เพื่อนใหม่เธอที่มาวันนี้ " ผมพูดเบา ๆ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต้องการจะพูดอะไร เหมือนมันมีอะไรมาจุกที่อก ทำให้ผมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

" หืออ ?? o.o " บีเจน หัหน้ามาทันทีที่ผมพูดจบประโยคและทำหน้าสงสัยอย่างมากกับสิ่งที่ผมพูดออกไปเมื่อครู่นี้

" คืออ... เยลลี่น่ะ " ผมพูดออกไปอีกครั้งโดยการเอ่ยชื่ออย่างชัดเจน หัวใจผมเต้นตึกตัก หน้าร้อนชาไปหมด นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่

" เยลลี่ทำไมคะ ?? " บีเจนขมวดคิ้วจนสันจมูกเล็กๆที่คมคายน่ารักปรากฎขึ้นมา ทำให้ดูต้องการคำตอบอย่างมาก

" พี่ชอบเยลลี่ เพื่อนของเธอ " ผะ ผม พูดว่าชอบเยลลี่งั้นหรอ ?? พระเจ้า ๆๆ

" (O.O)!!!!! "

" (-__-') "

" (^o^) "

" (o.O) ? "

" ฮิฮิฮิ ฮันแน่เยลลี่น่ารักใช่ม้า ? "

" คะ คงงั้น ! "  ผมตอบยัยเจนแบบ งง ๆ กับท่าทางรู้ทันของเธอคงไม่ต้องบอกนะว่าตอนนี้ของผมแดงไปจนถึงใบหู ใช่แล้ว ผมชอบยัยนั่นมากจริง ๆ เพราะผมไม่เคยบอกน้องสาวผมมาก่อนเมื่อผมชอบใครซักคน ยิ่งคนๆนั้นเป็นเพื่อนของเธอ

" ดีล่ะ หุหุ "  บีเจนพูดแกรมทำหน้าตาที่ร้ายอย่างเดาไม่ถูก ผมคิดผิดมั้ยเนี่ยที่ไปบอกยัย เจน โอ้ไม่นะ บีเจน จะไม่บอกยัยนั่นใช่มั้ย

" เจนคงไม่บอก เยลลี่ ชะ ใช่มั้ย "

" ค้า ๆ ไม่บอกแน่นอน สัญญา "

" แน่นะ "

" แน่สิคะ น้องสาวคนนี้ไม่เคยโกหกพี่นะ (^__^) "

" โอเค ๆ "

ผมพูดก่อนจะยิ้มอายๆให้น้องสาวก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปอย่างทำตัวไม่ถูก ผมพูดอะไรไปเนี้ยจะบ้าหรือป่าว ผมไปบอกยัย เจนทำไมกัน ผมต้องการอะไร ? มันเป็นคำถามที่หาคำตอบยากมากจริง ๆ