Luxury หนุ่มหล่อเหลือร้าย กับ ยัยหรูหรา

 ช้าวที่แสนจะสดใสมาถึงแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะเข้าเรียนและฉันก็ขับเฟอรารี่คู่ใจไปด้วยตนเอง(ที่บอกว่าคู่ใจนั้นตลอดวันหยุดก่อนเปิดเรียนฉันได้ไปขับมาหลายๆที่โดยมีพี่โรเบิตไปด้วยจนเริ่มชินมือ) ฉันมองซ้ายมองขวาและถอยรถออกจากลานจอดรถของคอนโดมิเนี่ยมและออกสู่ถนนใหญ่เพื่อจะไปที่โรงเรียนฉันขับรถไปเรื่อยๆตามทางที่พี่โรเบิตพาฉันมาดูวันก่อนและตอนนี้ฉันก็อยู่ที่หน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ฉันมองหาที่จอดรถและแล่นรถเข้าสู่ช่องวางเบาๆหลังจากนั้นฉันก็กล้มเก็บสัมภาระเล็กๆน้อยๆที่จะใช้เรียนในวันนี้และทันใดนั้นเอง

กึก กึก กึก !!! เสียใครซักคนเคาะกระจกรถฉันอย่างตั้งใจ ฉันเลื่อนกระจกรถลงช้าๆและเห็นหน้าหนุ่มหน้าหล่อ(หล่อเกินจะเอ่ยออกมาจริงๆ) ยืนน่าเคร่งเครียดอยู่และเขาจ้องมาที่ฉัน

      " นี่เธอ..  รู้อะไรมั้ยครับยัยหน้าจืด เธอจอดรถในที่ของช้านน น >>!!! "   เขาตะคอกใส่หน้าฉัoอย่างแรง ... ซึ่งทำเอาฉันตกใจและมองข้ามความหล่อเขาไปอย่างสิ้นเชิง ผู้ชายอะไรตะคอกใส่หน้าผู้หญิงที่ซึ่งยังไม่รู้จักกันซะด้วยซ้ำ (และน่ารักขนาดนี้.. ตรงไหน ?)

      " ฉันจะไปรู้ได้ไงนายหน้า.. หน้า เอ่อ อะไรก็ช่างเถอะ "

      " ฉันจอดตรงนี้ของฉันประจำตั้งแต่เกรด 9 จนตอนนี้เกรด 12 ใครๆก็รู้และรู้ว่าฉันเป็นใครยัย น่าจืด "

      " แล้วฉันจะไปรู้มั้ยว่านายเป็นใคร และอีกอย่างนะ ฉันไม่อยากรู้ด้วย "

      " เอ๊ะนี่เธอ !! " เขาสบถฉันอย่างหัวเสีย

      " ยังไงก็เถอะฉันไม่อยากพูดมาก เธอรีบๆเลื่อนรถของเธอออกซะดีๆ "

      " ไม่ !! เพราะฉันมาก่อนและตรงนี้ไม่ได้มีชื่อใครเขียนไว้ด้วย >.< "

      " เอ๊ะ นี่เธอจะยั่วโมโหฉันหรอยัยหน้าจืด "

      " คำก็หน้าจืดสองคำก็หน้าจืดฉันไปรู้จักกับนายตอนไหนไม่ทราบฮะ So bad ! " ฉันตอบแรงกลับ

              " ขอบคุณครับ ยัยหน้าจืด " เขาแยกยิ้มหล่อเผยให้เห็นฟันซึ่งดูมีเสน่ห์แบบร้ายๆแฮะ อิอิ!

              " เอารถเธอออกไปซะ ไม่งั้นฮันจะไปขับมาชนนะ "

              " จะ.. จาบ้าแล้วหรอ !! "

              " 1 2 .... "

              " ก็ได้ ๆ โถ่เว้ยย "

หลังจากถกเถียงกันอยู่นานฉันก็หันซ้ายหันขวาแล้วในที่สุดก็ถอยรถออกจากตรงนั้นเพราะดูเหมือนว่าเจ้าที่จะหล่อ.. เอ้ย แรงมาก!  ฉันเดินเอื้อยๆทำหน้าเซ็งๆอยู่นานก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์ที่อาคารเพื่อเข้าห้องเรียนตอนนี้ฉันอยู่ชั้นสี่ของอาคารเรียบร้อยแล้วและฉันก็เดินหาห้องเกรด12เพื่อเข้าเรียนวิชาแรก ฉันเดินมองไปเรื่อยๆตามลำดับจนตอนนี้หยุดที่หน้าห้องและก้าวเข้าห้องไปช้าๆทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

" เธอ - มา - สาย !!!!!!!!!!!!!!! "

" อะ เอ่อ.. ขอโทษจริงๆค้ะ หนูหาห้องเรียนไม่เจอ "

" เธอใช่คนที่พึ่งย้ายมาโดย ผอ. หรือป่าว "

" อ่ะ เอ่ออ ค่ะๆใช่แล้ว "

" อ้อ งั้นขอโทษทีจ้ะครูนึกว่านักเรียนเก่า เข้ามาสิจ้ะ มาแนะนำตัวกับเพื่อน "

" ฉันกวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อนต่างมองฉันด้วยความสงสัยแกรมอยางรู้อยากเห็น "

" หวัดดีค่ะ ฉันชื่อเยลลี่พึ่งย้ายมาจากอเมริกา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ "

" ฝากผมก็ได้น้าคร้าบบบบ ฮ่า ๆๆๆ " เสียงนักเรียนชายคนนึงแซวขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะฮือฮา

" เอาล่ะนักเรียนเงียบ ๆ นะจ้ะ มีที่ว่างตรงไหนให้เพื่อนนั่งด้วยเร็วเข้า "

" ตรงนี้ว่างค่ะ ^^ "

" เอาล่ะจ้ะ เธอไปนั่งตรงนั้นและชั่วโมงนี้ครูจะให้นักเรียนทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่นะคะ ถือว่าเป็นการต้อนรับเพื่อนใหม่ด้วย ครูจะยังไม่สอน "    สิ้นเสียงครูสาวสุดเซ็กซี่ทุกๆคนก็ร้องเสียงดังด้วยความดีใจ(หืมม นะ ~)

" ฉันชื่อ บีเจน นะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก อย่าไปถือเพื่อนๆเลยนะ เขาก็เป็นกันแบบนี้แหระไม่มีอะไรร้ายแรงหร็อกจ้ะ "     ฉันทำน่าทึ่งๆกับสาวน้อยน่ารักเธอดูตาโตเหมือนเด็กญี่ปุ่นแต่มีสีผมและจมูกที่เป็นสันเหมือนฝรั่งซะงั้น เธอเป็นคนที่ยกมือให้ฉันมานั่งข้างๆและดูเป็นมิตรกับฉันมาก

" จ้ะ ขอบคุณนะ " ฉันตอบเธอและยิ้มอย่างจริงใจให้

" เยลลี่เธอมีรักยิ้มด้วยน่ารักจัง แต่เธอหน้าเหมือน mix ระหว่างไทยกับฝรั่งเลยนะ อิอิ"

" ใช่ ฉันย้ายมาจากอเมริกา "

" อ้อ ตะกี้หน้าชั้นเรียนเธอบอกว่าพ่อฉันเป็นคนรับเธอย้ายเข้ามาหรอ "

" ฮะ ?? " ฉันทำน่างงๆก็บีเจนจะเอ่ยต่อ

" อ่อ.. ผอ.อ่ะพ่อฉันเองจ้ะ "

" จริงหรอ ? O.O ลุงจอแดนเนี่ยนะ "

" หืม.. เธอรู้จักเป็นการส่วนตัวด้วยหรอจ้ะ ? "

" ใช่จ้ะ ฉันรู้จักเพราะลุงจอแดนเป็นเพื่อนบ้านของครอบครัวฉันที่เมริกา "

" จริงหรอ ? บังเอิญจังเลย ใช่ๆพ่อฉันเป็นคนที่นั่นแม่เป็นคนญี่ปุ่นและท่านก็พบกันที่นี่ ที่เมืองไทยและได้แต่งงานกันฉันจึงเกิดที่นี่กับพี่ชายของฉัน แต่ก็ไปๆมาๆระหว่างอเมริกาเพราะย่ากับปู่ฉันอยู่ที่นั่นฉันก็ได้บ้างสองสามครั้งไม่บ่อยแต่พี่ชายฉันไม่เคยไปเลย เขาไม่ชอบอากาศเย็นน่ะ ^^"

" อ่อจ้ะ ๆ "

หลังจากเลิกเรียนวันนี้ บีเจนชวนฉันไปที่บ้านเธอเพื่อพบลุงจอแดนและครอบครัวของเธอเพราะตอนนี้เธอเป็นเพื่อนสนิทคนใหม่ของฉัน แต่ฉันก็ได้ปฎิเสธไปเพราะวันนี้ฉันมีนัดกับน้าของฉันไปทานข้าวข้างนอกโดยพี่โรเบิตจะมารับฉัน บีเจนจึงบอกฉันว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจะพาฉันไปวันหลังก็ได้ ฉันจึงแลกเบอร์มือถือกับเธอและเราก็แยกกันที่ลานจอดรถ ...

" งั้นฉันต้องรอพี่ชายก่อนนะจ้ะ วันนี้คุณพ่อมีธุระฉันไม่ได้โทรตามคนขับรถน่ะ " บีเจนกล่าว

" ให้ฉันรอเป็นเพื่อนไหม ? " ฉันถามด้วยความเป็นห่วงว่าเพื่อนจะต้องรอคนเดียว

" ไม่หร๊อกจ้ะ ฉันโทรหาพี่แล้วเดี๊ยวเดียวก็คงลงมา "

" แล้วรถพี่ขอดที่ไหนอ่ะ ? "

" ตรง ... " บีเจนพูดยังไม่ทันจบมือถือในกระเป๋าสะพายฉันก็ดังขึ้นมา

~ ooh...  can't nobody do it like you ~

" ฮัลโหล " ฉันรับสายเรียกเข้าซึ่งจากพี่โรเบิตนั่นเอง

" ลี่.. ออกมาหรือยังพี่กับแม่มารอรับที่คอนโดแล้วนะ " พี่โรเบิตกล่าว

" อ่อ... ค้ะ ๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แล้วค้ะ ไว้เจอกันนะ "    ฉันพูดพลางกดตัดสายและรีบรุกรี้รุกรนขึ้นรถและไม่ลืมที่จะกล่าวลา บีเจน ก่อนไป เธอโบกมือบ้ายบายและยิ้มอย่างน่ารักฉันขับเฟอรารี่สีเหลืองออกไปทางออกประตูโรงเรียนจนพาบ บีเจน หายไปจากกระจกมองหลังในที่สุด

" บีเจนรอพี่นานมั้ย ? " 

" พี่เบโจ โถ่มาไม่ทันพบเพื่อนใหม่เจนเลย  >O< แต่ไม่เป็นไร พี่ได้พบเธอเร็วๆนี้แน่ขอบอกว่าน่ารักมากก ๆ เลย อิอิ "

" อะไรกันอั้ยตัวเล็กของพี่ .. เมื่อช้าวพี่เถียงกับยัยหน้าจืดคนนึงจนเข้าสายอาจารย์โทรหาพ่อจนพี่โดนดุเลย "  คนหน้าหล่อทำหน้าหยี๋ๆเหมือนเด็กเลยแฮะ !

" ค้ะไม่เป็นไร เจนเคลียร์กับพ่อเอง ว่าแต่ราไปกันเถอะนะคะ เจนอยากกลับไปกินน้ำผลไม้ปั่นฝีมือพี่เบโจที่บ้านแล้ว "

" จ้ะ.... โอเค ๆ วันนี้จะทำให้กินจนท้องแตกเลยแต่อย่าลืมเคลียร์กับพ่อให้พี่นะ ^p^ "

" ค้าาา า ไม่มีปัญหา "

.............................................................................................................................