คดีจำเป็น ตอน คดีไข่มุกคาบสมุทร

          ผมได้มีโอกาสชี้แจงเรื่องนี้ให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนๆตกใจมากครับ โดยเฉพาะยัยขวัญ ที่ออกอาการกลัวผีจัดๆ ถึงกับไปเอาพระเครื่องห้อยคอกันเลยทีเดียว

"ขวัญ บ้าป่ะเนี่ย ศพนะเว้ยไม่ใช่ผี มันไม่ทำอะไรแกหรอก เพราะแกมัน บาปหนา"

"อีป้อม ปากเหรอเมิง" ขวัญตาเขียวใส่ป้อม อีป้อมยียวนกวนส้นตรีนว่ะ

"ทำไม พูดเรื่องจริงนี่"

"บาปชั้นไม่หนาขนาดนั้นหรอกเว้ย" อีป้อมกวนได้อีก

"เหรอ แสดงว่าหน้าหนากว่าบาปสินะ" ขวัญตาเขียวอีกรอบ

"อีป้อม" ไอ้โต๊ะ ห้ามทัพเร็วเข้า

"เฮ้ยๆๆๆ กัดกันเอาโล่เหรอ บ้าทั้งคู่ดีกว่า ประสาท" ขวัญ พอเถ๊อะ

"ทำไม ก็มันว่าชั้นหน้าหนา บาปหนาอ่ะ"

"แล้วหล่อนจะอะไรกะม๊านน ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันปากศิริมงคลเหลือทน หล่อนยังทนมันไม่ได้อีกเหรอ" งานนี้ ไอ้โต๊ะกุมขมับอย่างแรง

"ไม่ใช่ว่าทนไม่ได้ แต่...หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังจะมาเล่นกันอยู่อีกเหรอ" แป้งเห็นว่ามันยืดเยื้อจึงให้หยุด

"เอาล่ะ หยุดทุกการกระทำของทุกคนได้แล้ว" และหันมาถามผม "ภีม เรื่องนี้เอาไงต่อ หล่อนจะทำยังไงต่อไป"

"เฮ้ย แป้ง อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย ชั้นยังคิดไม่ออกว่ะ" แป้งก็หัวเสียเหมือนกัน และก็คิดได้

"งั้น เราไปดูจุดเกิดเหตุด้วยกันดีกว่า เผื่อภีมจะได้สืบอะไรง่ายขึ้น" ทุกคนเห็นด้วย แน่นอนยกเว้นขวัญ

"ชั้นไม่ไปอ่ะ ชั้นกลัว" และยัยแป้งพูดว่า

"อย่ากลัวสิวะ เพื่อนๆก็อยู่ด้วยกันหมด พระก็เอามาห้อยคอแล้ว จะกลัวอะไร"

"ยังไงก็ไม่ไปอ่ะ ชั้นกลัว" ขวัญก็ยืนยันประโยคเดิม ไอ้โต๊ะจับแขนแป้งครับ

"แป้ง อย่าไปสนใจมันดีกว่า อยากอยู่ห้องคนเดียวก็เรื่องของมัน" พอเพื่อนๆ ไปไม่เท่าไหร่

"ชั้นไปด้วยๆ ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียว" และยัยขวัญก็ตามพวกเราไปครับ

         ณ จุดเกิดเหตุ พวกเราทุกคนช่วยตำรวจที่นั่นทำงาน ก็ทำไงได้ ผมเป็นนักสืบนี่ แถมเพื่อนๆ ไม่เป็นก็เหมือนเป็น เรียกได้ว่า "คดีจำเป็น" กันถ้วนหน้า พอแป้งถ่ายรูปเยอะๆ แล้วก็กลับมาที่ห้องพักพร้อมพวกเรา และนำภาพลงโน็ตบุ๊คไอ้โต๊ะ

"เออ เห็นพุ่มไม้นั่นป่ะ มีกล่องสักกะหลาดสีน้ำเงินอยู่ด้วย" ไอ้โต๊ะทักทันทีเลย นังหยินชูกล่องเดียวกัน

"ใช่ป่ะ"

"เออๆ นั่นแหละ" ผมหยิบมันขึ้นมาดู แน่ล่ะครับ ทุกคนในที่นี้ต้องใส่ถุงมือแพทย์เพื่อความปลอดภัยครับ จะได้ไม่เป็นผู้ต้องหา และผมเปิดดูภายในกล่องนั้น อะโหววว ไข่มุกเม็ดงาม และด้านหลังกล่องเขียนว่า Co.,Ltd Garce Pearl ประมาณว่าบริษัทเกรซเพิร์ลนั่นแหละครับ เอ๊.... คุ้นๆนะ บริษัทนี้

ย้อนไป 2 ปีก่อน (ภาพซีเปีย)

        ผมกับเพื่อนๆได้มีโอกาสไปดูงานที่บริษัทเกรซเพิร์ล ไปดูเอกสารร่างกฎหมายว่าด้วยเรื่องธุรกิจอัญมณี ผมกับเพื่อนๆได้รู้จักสาวน้อยคนสวย นึกภาพเธอหน้าคล้ายๆพีคนะครับ เธอเป็น PR. ที่นี่ ชื่อของเธอ 'นิลเนื้อนวล นวลตรรกะพัชระ' ครับ ผมเรียกชื่อเล่นเธอว่า คุณนิล เธอพาพวกเราไปชมสถานที่ในเกาะกูด จังหวัดตราด สวยมากครับ นี่แหละน้า ที่เขาเรียกกันว่า "มัลดีฟส์เมืองไทย" แหละที่นั่นคือแหล่งหอยมุกชั้นดี เค้าว่ากันอย่างนั้นนะ ไอ้ป้อมก็จีบๆอยู่แหละ เธอชอบเรียกไอ้ป้อมว่า แด๊ดดี้ วันสุดท้ายของที่นี่ เธอได้บอกว่า ไอ้ป้อมคือรักแรกของเธอ มันดีใจไป 10 เืดือน ก่อนกลับ ทั้งคุณนิลและไอ้้ป้อมก็แลกเบอร์กัน และก็โทรหากันตลอด ล่าสุดเมื่อหลายเดือนถัดมา ได้ข่าวว่า คุณนิลลาออกจากบริษัทนี้แล้ว และแถมไอ้ป้อมโทรไปก็ไม่รับ แสดงว่าต้องเปลี่ยนเบอร์แหงมๆ แต่แหมเปลี่ยนเบอร์นี่น่าจะบอกกันหน่อยนะ แต่เอ.... สงสัยนะ ว่าเธอลาออกจากบริษัทไป เพราะอะไร

ย้อนกลับมาปัจจุบัน ผมถามไอ้ป้อมว่า

"เฮ้ย ป้อม บริษัทนี้แหละ ที่เราเคยไปดูงานเมื่อ 2 ปีก่อนไง" ป้อมพยักหน้า

"แสดงว่าต้องเกิดเรื่องโกงหรือไม่ก็ฮั้ว" ป้อมท่าทางครุ่นคิดมาก พวกเราก็พยักหน้าเหมือนรู้กัน

       ตกดึก พวกผมไม่มีอันได้นอนกัน เพราะเล่นไพ่ยามค่ำคืน ไอ้โต๊ะกับไอ้ป้อมเซียนเรื่องไพ่มากเลย ผมนี่ต้องฟลุคจริงๆ ถึงจะได้ แล้วเล่นกันไปสักพัก ไอ้้ป้อมเกิดปวดฉี่ และมันก็วิ่งไปฉี่แถวต้นมะพร้าว แถมเรียกผมกะไอ้โต๊ะมาดูด้วย ไอ้น่าเกลียด ห้องน้ำก็มีไม่ฉี่ ชอบฉี่ที่ต้นไม้ ดีนะ วันนั้นไม่ไปฉี่ต้นไม้มีผ้าสี กลับบ้านยุ่งแน่เลย

"เฮ้ย ไอ้ป้อม ไปเยี่ยวในห้องน้ำสิ อย่าทำแบบนี้น่าเกลียด" ไอ้โต๊ะพูดก่อนเลยครับ ขณะที่พวกเราอยู่ที่ต้นมะพร้าวต้นหนึ่งและไอ้ป้อมถอดกางเกงมวยไทยฉี่ ยังจะชี้ชวนกันอีก ไอ้โรคจิต

"ดูจิๆ" สัส  ไอ้กระต่ายหน้าเหรี้ยยย ไอ้ป้อมชอบตัว Tuzki มากกกกกก เยี่ยวอยู่ยังบิดตูด มันเยี่ยวไม่เสร็จดีหรอกครับ อยู่ีๆ พุ่มไม้ก็ขยับตัวไ่ด้ ไอ้ป้อมเริ่มรีบฉี่เลยครับ พอมันฉี่เสร็จรีบปิดกางเกงและพวกเราวิ่งไปเลยครับ

        พอพวกเราเล่นไพ่กันเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปนอน ผมนอนหลับสนิทดีครับ แต่จู่ๆ มีเสียงโครมตึงตัง และไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"ปล่อยนะ ปล่อยผม โอ๊ย" เสียงนี้ไม่คุ้นแฮะ ไม่ใช่เพื่อนเรานี่

"โอ๊ย" เสียงไอ้ป้อมนี่ ผมรีบลุกขึ้นไปดูเลยครับ ผมเอาไฟฉายส่องด้านล่าง มันเกิดอะไรขึ้น ผมเห็นไอ้ป้อมกับไอ้โต๊ะชุลมุนวุ่นวายกับชายร่างเล็กคนหนึ่ง

"เอามานี่" มันกำลังยื้อแย่ง.... กล่องสักกะหลาดสีน้ำเงิน!!! ผมรีบไปช่วยเพื่อนทันที เด็กชายคนนั้นว่องไวมาก รีบวิ่งออกไป แต่ไม่ทันไอ้ป้อมหรอก ไอ้ป้อมไวกว่า จึงคว้าหมับ

"เอามานี่"

"ไม่ให้" มันบิดแขนเต็มกำลัง เด็กชายคนนั้นถีบท้องไอ้ป้อมหงายเลยครับ กำลังจะวิ่งไปแล้ว ผมจับได้ซะก่อน และผมก็ช่วยกันเอากล่องสักกะหลาดในถุงพลาสติกมาให้ได้ครับ เธอเองไม่ยอมหรอกครับ พอไอ้ป้อมต่อยท้องเข้าไป ถึงกับจุก แต่ไม่ยอมเอาของสิ่งนั้นมาให้พวกเราครับ

"ปล่อยนะ" เขาพูดแบบนั้นไม่ยอมหยุด ขณะที่ป้อมลากมาสอบสวน ในห้องพัก

เปิดไฟ และหนุ่มน้อยหน้ามนเหมือนผู้หญิง ผมซอยหน้าม้า ใส่หมวกแก็ปสีน้ำเงิน ถือถุงที่ใส่กล่องสักกะหลาด แต่ยังปวดท้องอยู่ ไอ้ป้อมสอบสวนหนัก

"นี่ ไอ้หนู แกจะเอากล่องไปทำอะไร"

"ให้เจ้านายครับ"

"แล้วเจ้านายแก ชื่ออะไร"

"บอกไม่ได้ครับ เป็นความลับ" และไอ้ป้อมทำเด็กคนนี้ผวาคือ กระทืบเตียงนอนที่เด็กนั่งอยู่ แต่ไม่โดนเด็กนะครับ

"อย่ามาเล่นแง่กับชั้น บอกมา เจ้านายแกคือใคร อยู่ที่ไหน" เด็กคนนั้นผวาหนัก

"ไอ้ป้อมพอเหอะ" ผมสงสารเด็กครับ ไอ้ป้อมหัวเสียน่าดู ผมจึงพูดกับเด็กอย่างอ่อนโยน "หนูต้องบอกพี่นะ เผื่อทางการกับพี่จะได้ช่วยน้องได้"

"ไม่มีใครช่วยอะไรผมได้หรอกครับ" เด็กคนนี้พูดทั้งน้ำตา

"เอ๋" พวกเราตะลึงพร้อมกัน เด็กคนนั้นพูดต่อ

"ถ้าเขารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน เจ้านายของผมไม่ปลอดภัยแน่นอน ทางการที่รู้เห็นกับเขาก็มี" ผมกับเพื่อนๆ ตะลึงพร้อมกัน และมากับคำถามที่ว่า

'เขา' คือใคร

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -