ผมร้ายผมเลว...ผมเป็นแบบนี้แล้วนายรักป่ะ!

 [ออทัม]
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่คนอื่นๆเขาจะได้หยุดอยู่บ้านอย่างมีความสุข! แต่มันไม่ใช่ผม!...วันนี้ผมต้องจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านของผู้อำนวยการเป็นวันแรกและอาจจะเป็นวันสุดท้ายก็เป็นได้! ถ้าผมไม่ทะเลาะกับคนที่ผมจะมาคอยคุมประพฤติจนเป็นเรื่องซะก่อน!ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ! ว่าทำไหมผมจะต้องใจอ่อนยอมทำตามคำขอของผู้อำนวยการด้วยก็ไม่รู้! ถ้าเกิดผมปฏิเสธไปซะตั้งแต่แรกผมคงไม่ต้องมาทำงานนี้หรอก!
แต่ยังไงซะ! ผมก็พูดออกแล้วจะให้ผมขอถอนตัวตอนนี้มันคงจะดูขี้ขลาดเกินไป
ฮึบ! เอาว่ะเป็นไงเป็นกันกะอีแค่เจ้าชายแวมไพร์ไนท์!
 
ณ บ้านผู้อำนวยการโรงเรียน
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าบ้านของ ผอ. เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ…โอ้โห้! บ้านนี่ใหญ่อย่างกับวังแน่ะ! อย่างรู้จังบ้านใหญ่ขนาดนี้จะอยู่กันกี่คน!
ผมยื่นกดออดได้ซักพักหนึ่งก็มีคนเดินออกมาเปิดประตูให้ เขาทักทายผมผมก็ทักทายกลับก่อนที่เขาจะเดินนำผมเข้าไปในตัวบ้านที่ใหญ่เวอร์!...พอเดินเข้ามาในตัวบ้านผมก็ถูกเชิญให้เข้าไปนั่งรอ ผอ. ที่ห้องรับแขก…เห็นพี่แม่บ้านบอกว่า ผอ. กำลังเคลียงานอยู่เดี๋ยวจะลงมารอสักครู่
ไม่นานนัก ผอ. ก็เดินลงมาจากข้างบนบ้าน
“อ้าวมาแล้วเหรอ!”
“ครับ…สวัสดีครับผู้อำนวยการ” ผมกล่าวสวัสดีอย่างนอบน้อม
“อืม…หวัดดี” ผอ. ผู้ด้วยใบหน้าที่เปื้ยนรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับเริ่มเปิดปากพูด “งั้นฉันเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ”
ผมพยักหน้ารับ
“ฉันจะให้นายคุมประพฤติลูกชายฉันเป็นเวลา 2 เดือน!”
“หือ!” ผมตาโตทันทีที่ประโยคนั้นจบ “ว่าไงนะครับ!”
“ตกใจทำไม…นายฟังไม่ผิดหรอก 2 เดือนที่นายจะต้องอยู่นี่…แล้วนายก็ไม่ต้องปฏิเสธเลยนะไม่งั้นเรื่องที่นายจะต้องถูกไล่ออกจะต้องเป็นจริงแน่นอน! เฮ้อ! ถ้าพ่อแม่นายรู้เข้าว่านายถูกไล่ออกท่านคงจะผิดหวังน่าดูเลยนะเนี่ย!” ผอ. พูดด้วยใบหน้าที่ชื่นมื่น ไม่เหมือนผมที่ตอนนี้หน้าเหวอสุดๆ
นี่ผมจะไม่มีตัวเลือกอื่นเลยใช่ไหมเนี่ย! ก็จริงอยู่ถ้าผมยื่นกรานปฏิเสธไปซะผมก็ไม่ต้องทำงานนี้!...แต่ถ้าพ่อแม่ผมรู้ว่าผมถูกไหล่ออกล่ะจะทำยังไงพ่อกับแม่ผมจะด่าผมเปิงเหรอ…ปีนี่ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วถ้าเกิดถูกไล่ออกไปจริงๆผมจะไปหาที่เรียนได้ที่ไหน! ฮือๆ ทำไมต้องบีบผมอย่างนี่ด้วย!
“โอเคครับ…2 เดือนก็ 2 เดือน!” ในที่สุดผมก็ต้องทำใจยอมรับมัน
แง้! 2 เดือนเลยนะ! อยู่บ้านเดียวกันกับอีตาไนท์! คิดดูมันจะเลวร้ายขนาดไหน!
“ดีมาก! ถ้านายทำให้ไนท์ลูกชายของฉันเลิกทำพฤติกรรมเลวๆได้สำเร็จ! ฉันมีรางวัลใหญ่ให้นายแน่นอน!”
“อะไรครับรางวัลใหญ่!”
“ถ้านายทำสำเร็จจริงๆฉันจะให้นายไปเรียนต่อต่างประเทศ!”
“พูดจริงๆเหรอครับ” ผมพูดอย่างดีใจพร้อมกับเข้าไปเขย่าแขน ผอ. จน ผอ. แขนแทบหลุด
ไปเรียนต่อต่างประเทศ…อยากจะกรี๊ดออกมาจริงๆ
“จริง!”
น้ำตาพรานจะไหล! ปลาบปลื้มเป็นที่สุด! ไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ของผมเลยก็ว่าได้
“ขอบคุณจริงๆครับ ผมจะทำให้ลูกของ ผอ. เลิกเลวให้ได้ครับ” ผมพูดอย่างมีความหวังว่าภารกิจครั้งนี้จะต้องสำเร็จ