The Show เกมวุ่นลุ้นรัก กั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

ตอนที่ 3  
 
                ตอนนี้ฉันยืนมองบ้านที่ตัวเองซุกหัวนอนมาตลอด 17 ปี ใครจะไปคิดว่านับจากวันนี้ ฉันจะต้องจากที่นี่ไปนานถึง 3 เดือน T^T แม่ช่วยฉันเก็บกระเป๋าอย่างเร่งด่วน เฉพาะสิ่งของที่จำเป็น แหงล่ะ ไอบ้านั่นมันไม่ได้ให้ฉันเตรียมตัวเลยนี่นา -*- เฮ่อ ในที่สุด เวลานี้มันก็มาถึงแล้วสินะ
 
“อย่าร้องสิคะแม่ แค่สามเดือนเอง”          ฉันพยายามยิ้มแย้มแม้อยากจะร้องไห้เต็มแก่                “ยูจีน T^T”         เอ่อ อีกไม่นานนี้ เชื่อเถอะจะต้องมีเหตุการณ์เขื่อนแตกหน้าบ้าน          “โธ่ลูกพ่อ / ลูกแม่ ToT”    
                “โฮๆๆๆๆ TToTT”    กะไว้แล้ว - -“
 
ปรี๊นนนนนนๆๆๆ
            เสียงแตรของรถลีมูซีนสีดำบีบเร่งพวกเราสามคน พ่อแม่ลูก ปัดโธ่ รอเดี๋ยวสิโว้ย - * - นี่จะไม่ให้พ่อแม่เขาล่ำลากันเลยหรือไงนะ
“แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้พ่อกับแม่ไปส่ง”
“ค่ะ พ่อกับแม่ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ถ้าคิดถึงก็อย่าลืมดูหนูทางโทรทัศน์นะคะ T^T”
“จ้ะ / จ้ะ “
 
ฉันเดินมาขึ้นรถลีมูซีนสีดำคันนั้น โดยที่สายตาก็ยังไม่ละไปจากใบหน้าของพ่อและแม่ และเมื่อมานั่งบนรถก็พบว่า
 
“วินเนอร์”      ไอหมอนี่มานั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เรียกทำไม”     - * - อุทานโว้ยอุทาน รู้จักมั้ย
“นายมาได้ไง เก็บของเร็วชะมัด”
“มุดดินมามั้ง เห็นๆอยู่ว่านั่งรถมา เธอนี่ประสาทกลับเหรอ แล้วใคร มันจะไปเก็บของอืดเหมือนเธอล่ะ”
“....”   นายมันเป็น ไอ้คนไม่น่าคบแห่งสหัสวรรษ >^< ชิ
 
                แล้วก็เงียบกันไปสามชาติครึ่ง - -*
ว่าแต่ว่ายังไงซะก็ต้องอยู่ด้วยกัน ฉันควรจะทำความรู้จักกับหมอนี่ให้มากขึ้นกว่านี้ดีไหมนะ ถึงแม้ เขาจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่น่าทำความรู้จักด้วยก็ตาม - * - เฮ่อ แต่อย่างน้อยเวลาที่อยู่ด้วยกันจะได้ไม่ต้องเกร็งไง
(_ _)(-  -)(_ _) ใช่แล้ว
 
“นี่นาย ดูนั่นสิ เค้ามุงอะไรกันอ่ะ”       ฉันชี้ให้วินเนอร์ดูกลุ่มคนที่กำลังมุงดูอะไรซักอย่าง
“.......”     เงียบ
“เออ นี่นายหิวป่ะ เมื่อเช้านายกินอะไรยัง ><”
“.......”     เงียบ - * - ........ ใจเย็นๆ
“ไปถึงบ้านบัดดีนายคิดจะทำอะไรอ่ะ”
“.......”      เงียบ
ฉันถามอีตานี่อยู่อีกสองชาติครึ่งจนปากเปียกปากแฉะ หมอนี่ก็เอาแต่งเงียบๆๆๆๆ เหตุการณ์ซ้ำเดิมเป็นเดจาวูวู๊วู จนฉันสติแตก อยากจะซัดหน้าหล่อๆซักป้าบให้เกิดอารมณ์ (อู้วววว อย่าคิดลึกน๊า ><)
 
“นี่นาย  เป็นอะไรยะ กลัวตัวอะไรจะล่วงออกจากปากหรือไง”
“หุบปาก เธอนี่พูดมากชะมัด มันน่ารำคาญ”
“ =o=” ”    โฮก T^T ไอโหด ไอผู้ชายบ้า ทำไมต้องตะคอกกันด้วย
ด้วยความที่ฉันยังพอมีหยักสมองและรักชีวิต ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจหุบปากตลอดการเดินทาง เกรงว่าถ้าเอ่ยปากใดๆ ตาคนที่นั่งข้างๆ อาจจะกินหัวฉันได้ ชิ =^=  (แต่ถึงยังไงฉันก็แอบทำปากขมุบขมิบแช่งไอ้หมอนั่นอยู่ดี 555+)
 
นั่งๆไปก็เบื่อ ไอ้บ้านบ้านั่นก็อยู่ไกลแค่ไหนนะ ทำไมยังไม่ถึงอีก เฮ่อ แอร์ก็เย็น เพลงก็เพราะ นี่ฉันชักจะเคลิ้มแล้วนะ -o- จะเป็นไรมั้ยนะถ้าฉันจะของีบซักหน่อย ฮ้าวววว - -...zzz
 
“เธอๆ ยูจีน นี่ยัยทึ่ม”
“อ๊าก คุณค้อนยักษ์ อย่าทุบหัวหนู”
 
อ้าว ค้อนยักษ์ไปไหน (._.?) ก็เมื่อกี๊มีคุณค้อนยักษ์วิ่งไล่ทุบหัวฉันอยุ่นี่นา (- -) ฉันลืมตามองไปรอบๆแล้วก็รู้ว่าที่จริงแล้วไม่ใช่ค้อนยักษ์แต่เป็น
 
“วินเนอร์ กล้าดียังไงมาเขกหัวฉัน”
“เฮอะ ให้แตะเธอฉันยังไม่อยากเลย แต่เธอดันนอนหลับอุตุเป็นหมูกินยานอนหลับ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แล้วนี่เธอจะเกาะเอวฉันอีกนายมั้ย”
                “ใครไปเกาะเอวนายกัน” -^-*
                “ - -^”
                “(_ _) >>> o_O >>> >_<”
ฉันก้มลงมองตามมือตัวเองแล้วก็พบว่า มันกำลังเกาะเอวเขาแน่น >o< เวรแล้ว
 
“อ่า ขอโทษที >///<”
อ๊าก อาย พึ่งเคยได้สัมผัสกับมันครั้งแรก   (เอิ่ม บ่งบอกความหน้าด้านที่มีมาตลอด 17ปี ฮิฮะ)
 
ฉันกับวินเนอร์เดินลงจากรถก่อนจะพบว่า เฮ้ย O_O นั่นมัน อ๊ากกกกกกก อย่าบอกนะว่า ว๊ากกกกกก >o< !!!! พระเจ้า ตบหน้าหนูเถอะค่ะหนูไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย
...........................................................................................