ดาบสะท้านยุทธภพ

วันนี้เป็นวันที่ 3 ที่เหลียงจิ้งออกตามหาป้ายความดี ผ่านไป 3 วันแล้วเหลียงจิ้งยังไม่ได้ซักกะอันเลยมาดูกันว่าเขาจะรวบรวมป้ายความดีได้ครบหรือไม่ ตอนนี้เหลียงจิ้งได้มาถึงเมืองซันจิ๋วแล้ว
“เจอเมืองซักทีหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”
เหลียงจิ้งมองไปที่เมืองลูกตาของเหลียงจิ้งมีแสงประกายออกมาอย่างกับเจอสวนสวรรค์ เหลียงจิ้งและไหวอันก็ได้เดินเข้าเมืองไป
“โอโหของกินเต็มไปหมดเลย”
เหลียงจิ้งน้ำลายไหลออกมาท่วมปากแล้วตอนนี้
“นายท่านช่วยคนยากคนจนหน่อยได้มั้ย”
ชายแก่หน้าตามอมแมมใส่เสื้อผ้าขาดๆ เขาเป็นคนขอทานอยู่แถวนั้น เรียกเหลียงจิ้ง
“ท่านเรียกข้าหรอ”
เหลียงจิ้งหันมาแล้วเอามือชี้ตัวเอง
“ใช่ ท่านจามยุทธช่วยทำทานหน่อยได้มั้ย”
คนขอทานยกถ่วยของเขาขึ้นมา
“ข้ามีอยู่แค่ 2 อีแป๊ะ เอง ข้าจะให้ท่าน 1 อีแป๊ะ แล้วเหลือให้ข้าอีก 1 อีแป๊ะละกันนะ”
เหลียงจิ้งเอาเงินที่เขามีออกมาแล้วก็ให้คนขอทานไป 1 อีแป๊ะ
“ท่านจอมยุทธแค่อีแป๊ะเดียวไปทำอะไรรได้ละครับ ที่บ้านข้าลูกๆของข้าอีก 5 คนต้องรอเงินจากข้าอยู่ ข้าขอหมดเลยได้มั้ยท่าน”
คนขอทานมาเกาะขาเหลียงจิ้งแล้วพูดออกมา
“เออ แต่ข้า”
‘ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ถ้าข้าเอาเงินให้เขาหมดแล้วข้าจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของกินล่ะ แต่คุณลุงเขาก็น่าสงสานนะยังมีลูกๆอีกตั้ง 5 คน ข้าชีวิตเดียวแต่เขาตั้ง 6 ชีวิต เห้อให้ก็ได้’
เหลียงจิ้งยืนนิ่งอยู่นาน
“นี่ทาน นายข้าให้ 1 อีแป๊ะก็มากแล้วยังจะขออีกหรอ”
ไหวอันยกกระบี่ของเขาขึ้นมาจ่อคอหอยของคนขอทาน
“ไหวอันใจเย็นๆสิ ได้ครับคุณลุง”
เหลียวจิ้งก็มองเงินให้กับคนขอทานแล้วก็เดินจากไป
“ยังดีที่นายข้าใจดีนะ”
ไหวอันเก็บกระบี่แล้วก็เดินตามเหลียงจิ้งไป
“เดียวก่อนท่านจอมยุทธ”
คนขอทานเรียกเหลียงจิ้ง
เหลียงจิ้งหันกลับมาหาคนขอท่านแล้วตอบรับ
“ข้าไม่มีเงินเหลือให้ท่านแล้วนะ”
เหลียงจิ้งเอามือล่วงกระเป๋าของออกมาให้คนขอทานดู
“ไม่ใช่ข้าแค่อยากจะมอบของสิ่งนี้ให้กับท่าน”
คนขอท่านก็เอาป้ายความดีกับเงินเหลียงจิ้งให้เหลียงจิ้ง
“ป้ายความดี”
เหลียงจิ้งยกป้ายขึ้นมาดู
“คุณลุงป้านความดีข้ารับได้แต่เงินข้ารับไม่ได้หลอก ข้าให้ท่านไปแล้วข้ารับคืนไม่ได้หลอกท่าน”
เหลียงจิ้งปฎิเสธเงินที่คนขอทานให้คืนมา
“แต่ท่านไม่มีเงินเหลือติดตัวแล้วหนิ รับไปเหอะที่บ้านข้าไม่ได้มีลูก 5 คนรอข้าซักหน่อย ฮ่าๆ ๆ”
คนขอทานเอามือเกาหัวแล้วหัวเราะออกมา
“ไม่ได้หลอกครับข้าให้ท่านแล้วข้าไม่รับคืนหลอก ถ้าข้ารับคือก็เท่ากับว่าข้าไม่มีสัจจะนะสิครับ”
เหลียงจิ้งส่ายหัว
“นั้นหรอ ฮ่าๆ ๆ นั้นข้าให้ไอ่นี้แทนละกัน”
คนขอทานก็เอาโสมพันปีออกมาให่เหลียงจิ้ง
“โสมพันปี เกิดมาข้าเพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย”
ไหวอันตะโกนออกมา
“ฮ่าๆ ๆ ใช่แล้วโสมพันปี”
คนขอทานก็ยื่นโสมให้เหลียงจิ้ง
“ของล้ำค่าขนาดนี้ข้ารับไว้ไม่ได้หลอกครับ”
เหลียงจิ้งปฎิเสธอีกแล้ว
“เจ้าอย่าทำให้ข้าลำบากใจสิข้ารับของเจ้ามา ข้าก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนสิถูกมั้ย ข้าไม่สนล่ะข้าจะให้เจ้า”
คนขอท่านก็เอาโสมพันปีใส่กระเป๋าของเหลียงจิ้งเดินจากไป
“ท่านครับเดียวก่อน”
เหลียวจิ้งพยายามเรียกคนขอทาน และเขาก็ไม่หันมาแล้วยังใช้วิชาตัวเบาบินหนีไปอีก
“โหยอดฝีมือ ถ้าเมื่อท่านไม่ห้ามข้าไว้ละก็ข้าต้องตายไปแล้วแน่ๆ ฮ่าๆ ๆ”
ไหวอันหัวเราะออกมา แล้วทั้งสองก็เดินต่อไปในที่สุดเหลียงจิ้งก็ได้ป้ายความดีมา 1 อันแล้ว
“แต่ข้าหิวจังเลย”
เหลียงจิ้งมองไปที่หมั่นโถวน้ำลายท่วมปาก
“นาย่ทานข้าว่าเราเข้าไปหาอะไรในโรงเตียบดีกว่านะท่าน”
ไหวอันชี้ไปทางโรงเตียบ 5 ดาว
“โหโรงเตียบ 5 ดาวเลยหรอ ข้ามีเงินที่ไหนกัน”
เหลียงจิ้งยกกระเป๋าของเขาขึ้นมาดู
“ไม่ต้องห่วงนายท่านเรื่องเงินน่ะข้ามีเยอะแยะจนใช้ไม่หมดเลยล่ะ”
ไหวอันเอาตั๋วแลกเงิน 1 หมื่นตำลึงออกมานับร้อยใบ
“โหเจ้ามีเงินเยอะขนาดนี้เลยหรอข้าขอซักสองสามใบได้มะ”
เหลียงจิ้งตาโตขึ้นมาทันได
“ได้สิข้าให้ท่านหมดเลยก็ยังได้”
ไหวอันยื่นตั๋วแลกเงินทั้งหมดให้เหลียงจิ้ง
“ข้าแค่พูดเล่นน่ะ”
เหลียงจิ้งเก่าหัว
“เราไปกันเถอะข้าหิวแล้ว”
แล้วเหลียงจิ้งก็ไปที่โรงเตียบ 5 ดาว
“ครับนายท่าน”
ไหวอันก้มหัวรับแล้วเดินตามไป
“เสี่ยวเอ้อเอาอาหารทุกอย่างในร้านมาให้หมด”
ไหวอันสั่งเสี่ยวเอ
“โหจะเอาหมดทุกอย่างเลยหรอ จะกินหมดหรอและแต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้น”
เหลียงจิ้งพูดออกมาเหลียงจิ้งจึงคิดออก ว่าเขายังไม่ได้ไปจ่ายเงินให่เซี่ยวอี้หลิงเลย พอเหลียงจิ้งคิดถึงเซี่ยวอี้หลิงเขาก็ดูเศร้าไปเลย
“เป็นอะไรหรอครับนายท่านไม่ชอบร้านนี้หรอ นั้นเราเปลี่ยนร้านก็ได้นะครับ”
ไหวอันเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าๆของเหลียงจิ้งจึงถามเหลียงจิ้ง
“ไม่ใช่หลอกครับ ข้าคิดถึงเพื่อนของข้าคนหนึ่งน่ะ”
เหลียงจิ้งรีบส่ายหัวปฏิเสธ
“เพื่อนผู้ชายหรือว่าผู้หญิงล่ะครับ”
ไหวอันถามอย่างสงสัย
“ผู้หญิงครับ”
เหลียงจิ้งรีบตอบไปทันที
“นางคงสวยมากแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ”
ไหวอันพูกออกมาพร้อมจินตนาการใบหน้าดู
“ใช่ครับ นางสวยมาก สวยมากจริงๆ”
เหลียงจิ้งยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้าใจ ไหวอันเห็นดังนั้นเลยไม่ถามต่อ
“อาหารมาแล้วครับนายท่านทั้งสอง”
เสี่ยวเอ้อยกอาหารมาที่ดต๊ะของเหลียวจิ้ง ชาวบ้านทุกคนต่างมองมา เพราะไม่เคนเห็นใครสั่งอะหารมาเยอะเท่านี้มาก่อน
“โหหน้าอร่อยจังกินล่ะน่ะ”
เหลียงจิ้งก็รีบกินทันที
“ครับกินเยอะๆเลยครับ”
ไหวอันก็กินตาม
“อร่อยชะมัด ชักง่วงนอนแล้วสิ”
เหลียงจิ้งพูดออกมาลอยๆ
“เสี่ยวเอ้อขอเปิด 2 ห้องเอาห้องที่ดีที่สุดเลยนะ”
ไหวอันได้ยินเหลียงจิ้งพูดว่าง่วงนอนก็รีบจองห้องนอนทันที
“ครับนายท่านทราบแล้ว”
เสี่ยวเอ้อตอบรับแล้วก็พาไหวอันกับเหลียงจิ้งขึ้นไป
“โหหน้านอนจังเลย นั้นข้านอนก่อนละนะ”
เหลียงจิ้งก็วิ่งไปกระโดนใส่ที่นอนแล้วหลับทันที ไหวอันเห็นดังนั้นเลยปิดประตูแล้วก็เข้าไปนอนที่ห้องของตัวเองบ้าง
“ท่านพ่อท่านอย่าเป็นอะไรนะ”
เสียงดังมาจากห้องข้างของเหลียงจิ้ง เหลียงจิ้งตื่นขึ้นมาแล้วไหวอันก็รีบวื่งเข้ามาในห้องของเหลียงจิ้ง
“นายท่านได้ยินมั้ย”
ไหวอันรีบถามเหลียงจิ้งทันที
“ได้ยินแล้วเราไปดูกันเถอะ”
แล้วเหลียงจิ้งก็เดินไปดูที่ห้องข้างพร้อมกับไหวอัน พอไปถึงก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น พอเปิดเข้าไปก็พบหญิงสาวหน้าตางดงามกำลังกอดพ่อของเขาอายุราว 40 ปีอยู่
“เกิดอะไรขึ้น”
เหลียงจิ้งรีบถามทันที
“ท่านพ่อของข้าถูกพิษหิมะโลหิต ถ้าท่านได้ไม่ได้กินเลือดที่อยู่ข้างในหัวใจของคนเป็นๆท่านพ่อของข้าต้องตายแน่ๆ ท่านพ่อของข้าต้องกินทุก 1 เดือนเพื่อนไม่ให้พิษกำเริบ”
หญิงสาวร้องให้ออกมาแล้วก็กอดพ่อของเขาไว้แน่
“ท่านช่วยหาหัวใจของคนเป็นมาหาให้ข้าหน่อยได้มั้ยท่านข้าขอร้อง”
หญิงสาวร้องให้ไม่อยู่
“ถ้าท่านช่วยข้าท่านอยากได้อะไรถ้าข้ามีข้าก็จะให้แม้แต่ตัวข้า ชีวิตของข้าก็ได้”
“ลูก ลูกอย่างทำแบบนี้นะ”
พ่อของเขาพูกออดมาพร้อมกับเลือดไหลออกมาที่มุมปาก
“ถ้าเอาหัวใจของคนเป็นออกมาเขาก็ต้องตายนะสิครับ”
เหลียงจิ้งถามหญิงสาว
“ใช่แล้วมีทางนี้ทางเดียวที่จะช่วยพ่อข้าได้ ถ้าท่านช่วยข้า ข้าจะมองความสาวของข้าให้ท่าน”
หญิงสาวพูดออกมาแล้วถอดเสื้อของเขาออก หญิงสาวยังไม่ทันถอดไหวอันก็เข้ามาห้ามไว้
“แม่นางท่านไม่ต้องทำอย่างนี้หลอก เดียวข้าจะไปหาตัวใจคนเป็นๆมาให้แม่นางเอง”
แล้วไหวอันก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกจากประตูไป
“ช้าก่อน ข้าทนไม่ได้หลอกนะ ที่จะต้องใช้ชีวิตคนคนหนึ่งเพื่อนต่อให้กับอีกคนหนึ่ง ข้าจะฆ่าพ่อของท่านซะเพื่อคนบริสุทธิ์จะได้ไม่ต้องมาเสียเลือดเนื้ออีก”
แล้วเหลียงจิ้งก็ชักดาบของเขาออกมา
“ท่านอย่าทำอย่างนี้นะ”
หญิงสาวพยายามห้ามเหลียงจิ้ง
“ข้าขอโทษมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเพื่อไม่ให้คนบริสุทธิ์ต้องล้มตายอีก”
เหลียงจิ้งกำดาบแน่เพราะเขาไม่อยากทำเลย แต่ถ้าเขาไม่ทำก็ต้องมีคนบริสุทธิ์ที่จะต้องล้มตายอีกเป็นจำนวนมาก
“ฮ่าๆ ๆ”
อยู่ๆพ่อของหญิงสาวก็หัวเราะออกมา
“ท่านหัวเราะอะไร”
เหลียงจิ้งถามชายแก่
“20 ปีมานี้ ยังไม่เคยมีใครผ่านด้านของข้าไปได้เลย บางคนเห็นหญิงงามที่พร้อมมอบทุกอย่างให้ได้ก็ต้องทำกันทั้งนั้น ฮ่าๆ ๆ เจ้าเป็นคนแรกในรอบ 20 ปีนี้เลยที่ผ่านด่านของข้าได้”
ชายแก่หัวเราะอย่างชอบใจ
“ด่านอะไรกับข้าไม่เข้าใจ”
เหลียงจิ้งถาม
“ก็ป้ายความดีไง ฮ่าๆ ๆ”
ชายแก่หัวเราะไม่หยุด
“ที่แท้ท่านก็คือผู้ทดสอบนี้เอง”
ไหวอันพูดออกมา
“เอานี้ไป”
แล้วชายแก่ก็โยนป้ายความดีให้เหลียงจิ้ง
“เจ้าผ่านแล้วรับมันไปซะ”
แล้วชายแก่กับหญิงสาวก็เดินออกห้องไป
“เย้ๆ ๆ ได้มาอีก 1 อันแล้วรวมกับเมื่อกี้ก็ 2 อันแล้วสินะ”
เหลียงจิ้งดีใจใหญ่เลย
“นายท่านก็รวบรวมป้ายความดีเพื่อนไปสอบเป็นคราส 2 ด้วยหรอครับ”
ไหวอันถามเหลียงจิ้ง ไหวอันคิดว่าเหลียงจิ้งเป็นจอมยุทธพเนจรมาโดนตลอด เพราะดูจากการแต่งตัวแล้วมันใช่เลย
“ใช่ ข้ารวบรวมอยู่แล้วมัยต้องใช้กี่อันล่ะ ไหวอันเจ้ารู้มั้ย”
เหลียงจิ้งถามไหวอันเพราะเขาไม่ได้ติดตามรายระเอียดอย่างใกล้ชิด
“ใช้แค่ 5 อันครับนายท่าน ข้าน้อยก็รวบรวมนะครับ ข้าน้อยมี 12 อัน ข้าน้อยจะให้อีก 3 อันจะได้ครบนะครับ”
ไหวอันก็เอาป้ายความดีของเขาออกมาหมดเลย
“เจ้าก็เป็นคนดีเหมือนกันหรอเนี่ย”
เหลียงจิ้งเกาหัวเล็กน้อย
“นายท่านพูดอย่างนี้ ตลอดมานายท่ายคิดว่าข้าน้อยเป็นคนชั่วหรอครับ”
ไหวอันรีบตอบไปทันที
“ไม่ใช่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นพวกโจรป่าซักอีก”
เหลียงจิ้งยิ้มทันทีที่รู้ว่าไหวอันไม่ใช่โจรป่า
“ฮ่าๆ ๆ นั้นหรอครับ นี่ครับป้ายความดี”
ไหวอันก็ยื่นป้ายความดีให้เหลียงจิ้งไปสามอัน
“ข้ารับไว้ไม่ได้หลอก ข้าต้องหามันมาด้วยตัวเองสิถึงจะเป็นจอมยุทธที่ดี”
เหลียงจิ้งกำหมัดไว้ที่หน้าอกแล้วมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั้น
“ครับๆ ข้าน้อยเจ้าใจแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้วข้าว่าเราไปนอนกันดีกว่านะครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปตามหาป้ายความดีของนายท่านอีก”
แล้วทั้งสองต่างก็เดินไปหลับในห้องของตัวเอง
 
โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ