รอยแค้นลิขิตรัก

 
 
“เยี่ยมมาก แกทำดีมาก เอาตัวมาที่นี้ พรุ่งนี้”
 
รอยยิ้มที่น่ากลัวผุดขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของยู
 
“ครับ”
 
 เรียวตะรับคำสั่งนายเบาๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของคาบะหมดทุกอย่างเขามองดูพฤติกรรมของยูอยู่ตลอดเวลาผ่านกล้องวงจรปิดที่ติดไว้รอบห้องทำงานของยูโดยที่ยูไม่รู้ตัวเลย
 
 จะจัดการเรื่องนี้ยังไงครับท่าน”
 
ลูกน้องคนหนึ่งของคาบะเอ่ยถามเขาขณะที่สายตาของคาบะยังคงจดจ้องอยู่ที่จอภาพ
 
“ปล่อยมัน มันจะทำอะไรปล่อยมัน รอดูไปเรื่อยๆ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำอะไร”
 
“ครับท่าน”
 
 
ประเทศไทย
 
“ไปเซ็นทรัลเวิลด์คะ”
 
เสียงหวานของพุธน้ำบุศย์หญิงสาวคนหนึ่งออกปากบอกกับคนขับรถแท็กซี่ที่เธอเรียกเมื่อซักครู่ให้ไปส่งที่เซ็นทรัลเวิลด์สถานที่ๆเธอกำลังจะไปสัมพาทย์งาน 
 
“ครับ”
 
เสียงของคนขับแท็กซี่ตอบรับ เธอฟังเสียงพูดของคนขับรถแท็กซี่ดูแปลกๆเหมือนพูดไม่ชัดและเริ่มสังเกตุว่ารถแท็กซี่คันนี้เปิดแอร์เย็นมากและดูเหมือนว่าแอร์ทุกช่องจะหันมาที่เธอเพียงคนเดียวแต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของพุธน้ำบุศย์ก็ดังขึ้น   กริ๊ง ๆๆๆ
 
สวัสดีคะ
 
เสียงของเธอกล่าวสวัสดีกับคนที่โทรมา
 
 “คุณพุธน้ำบุศย์  คุณถึงไหนแล้วคะ จะมาไหมคะวันนี้”  
 
 “ค่ะ ๆๆๆ ฉันกำลังปายย...ตืดๆๆ”   
 
เสียงของพุธน้ำบุศย์ขาดหายไปขณะที่เธอกำลังคุยอยู่กับเจ้าหน้าที่ๆเธอกำลังจะไปสัมพาทย์งาน
 
“คุณพุธน้ำบุศย์ ๆๆ ฮัลโหล ๆๆ  อะไรกันอยู่ๆก็วางสาย มารยาทแย่จริงๆ ไว้มาถึงเถอะ น่าดู”
 
เจ้าหน้าที่ๆโทรศัพท์ไปหาพุธน้ำบุศย์ถึงกับอารมณ์เสียเมื่อปลายสายวางสายไปอย่างไม่ล่ำลา พุธน้ำบุศย์สลบไปในรถแท็กซี่โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นสร้างความพอใจให้กับคนขับรถแท็กซี่อย่างมาก
 
“เยี่ยม”
 
เรียวตะหรือคนขับรถแท็กซี่พูดกับตัวเองก่อนจะขับรถแท็กซี่ไปยังสนามบินเพื่อมุ่งหน้าสู่ ประเทศญี่ปุ่น
 
แพขนตาหนากระพริบถี่ๆเมื่อแสงสาดเข้ามาแหย่งดวงตาคู่สวยของเธอ พุธน้ำบุศย์กระพริบตาถี่ๆและค่อยๆลืมตาขึ้นมา  เธอเริ่มสังเกตุรอบๆห้อง เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงไซต์คิงส์ขนาดใหญ่สีแดงเพลิง เมื่อมองไปรอบๆห้องก็เห็นอุปกรณ์เครื่องใช้ราคาแพง เช่นทีวีขนาด 52นิ้ว ชุดเครื่องเสียงสเตอริโอขนาดใหญ่ วางขนาบข้างกับทีวีจอยักษ์ โคมไฟระย้าที่มองแบบไม่ต้องคิดก็รู้ว่าราคาของมันนั้นต้องแพงลิบลิ่วแน่ๆ รวมถึงโต๊ะทำงานและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆซึ่งราคาข้าวของโดยรวมๆนั้นต้องแพงน่าดูซึ่งแตกต่างจากห้องนอนของเธอมาก บ้านที่เธออยู่นั้นเป็นห้องแถวสองชั้นหลังเล็กๆในตลาดแถวชานเมืองและเปิดร้านขายยาแผนโบราณอยู่ชั้นล่างของบ้านซึ่งเป็นอาชีพหลักของพ่อและแม่
 
 “ที่นี้ที่ไหน ฉันอยู่ที่ไหน ที่นี้ไม่ใช่บ้านนิ๊”
 
เธอได้แต่คิดในใจแต่ยังไม่ทันที่เธอจะขยับตัวหรือเดินไปไหน พุธน้ำบุศย์ก็ต้องสะดุ้งตกใจสุดขีดเมื่อเห็นกลุ่มชายในชุดสูทสีดำประมาณ 5 คนเดินเข้ามาในห้อง โดยเฉพาะคนที่เดินนำหน้านั้นจ้องมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว
 
“ตื่นแล้วเหรอ พวกแกออกไปก่อน”
 
ยู ออกคำสั่งลูกน้องทั้งสี่คนโดยที่เขายังไม่ได้ละสายตาไปจากพุธน้ำบุศย์เลยซักนิดเดียวเมื่อเขาเห็นหน้าของพุธน้ำบุศย์ก็รู้สึกว่าเขารู้จักเธอมานานมากทั้งๆที่เขาไม่เคยเจอเธอมาก่อน มันเป็นความรู้สึกเหมือนที่ใครๆเขาเรียกกันว่าการได้เจอเนื้อคู่
 
 แต่สายตาที่ดูเหมือนชื่นชมเมื่อซักครู่นี้กลับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วเป็นสายตาที่จ้องมองหน้าเธอราวกับว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดและดูเหมือนว่าเขาจะขยะแขยงมากเลยทีเดียว สายตาที่เอาแต่จ้องมาที่เธอนั้นทำให้พุธน้ำบุศย์รู้สึกแปลกและอึดอัดจนต้องเอ่ยถามเขาในที่สุด
 
“พวกคุณเป็นใครค่ะ แล้ว ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ”
 
พุธน้ำบุศย์เอ่ยถามเขาเสียงสั่นเนื่องจากความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในใจ คนพวกนี้ในสายตาเธอตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจเลยซักคนเดียวโดยเฉพาะกับคนที่อยู่ในห้องกับเธอตอนนี้
 
ไม่มีคำตอบใดๆจากชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนนี้ ซึ่งตอนนี้เขายืนพิงประตูและเอามือกอดอก เขาเอาแต่จ้องเธอด้วยสีหน้าที่น่ากลัวอย่างที่สุด
 
“คุณคะไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง”
 
พุธน้ำบุศย์สะกดความกลัวและกลั้นใจถามเขาอีกครั้งหนึ่งเพื่อที่เธอจะได้คำตอบในสิ่งที่เธออยากรู้ตอนนี้
 
“ฮึ   ทำมาเป็นพูดจาดี พูดคะพูดขา คนอย่างพวกเธอมันก็เลวกันทั้งบ้านน่ะแหละ”
 
“เลว......คุณหมายถึงใคร ใครเลว เลวทั้งบ้าน หมายความว่ายังไงคะ เอ่อ ฉันว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่างแล้วล่ะคะ”
 
“คนอย่างพวกเธอมันก็แกล้งทำเป็นดี ทำเป็นไร้เดียงสา โธ่เอ้ย พวกสารเลว”
 
“นี่คุณ คุณพูดเรื่องอะไร เอาล่ะฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใครและกำลังพูดเรื่องอะไรแต่ฉันไม่สนใจหรอกนะ ฉันจะกลับบ้าน”
 
พุธน้ำบุศย์พูดเสร็จก็รีบลงจากเตียงและรีบเดินเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะจับลูกบิดประตู ร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากด้วยแขนแข็งแรงของเขาเพียงข้างเดียว จนร่างบางของเธอปะทะกับร่างแกร่งของเขาอย่างแรงเมื่อยืนใกล้กันอย่างนี้ทำให้เธอดูตัวเล็กมากเลยทีเดียวและด้วยแรงกระชากของเขาทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอกับเขาอยู่ใกล้กันมากจนปลายจมูกของคนทั้งสองเกือบติดกัน เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขาที่เป่ารดลงบนใบหน้าเธอ  หญิงสาวเบี่ยงใบหน้าหลบสายตาของเขาที่ตอนนี้ดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมเมื่ออยู่ใกล้ๆ พุธน้ำบุศย์พยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากวงแขนที่รัดร่างของตัวเองอยู่แต่ยิ่งเธอดิ้นก็เหมือนกับว่าหน้าอกอวบอิ่มของเธอจะเสียดสีกับอกกว้างของเขามากขึ้นเท่านั้น เธอจึงเอาแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นกั้นระหว่างตัวเธอและเขาและใช้มือดันตัวเขาให้ออกห่างจากตัวเธอ
 
“นี่คุณ ออกไปนะปล่อยฉัน”
 
เสียงของพุธน้ำบุศย์ดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าของเธอที่แดงระเรื่อขึ้นเนื่องจากความอายบวกกับความโกรธที่ต้องมาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
 
“ทำไม กลัวเหรอ”
 
ยูพูดจบเขาก็ยิ่งรั้งเอวบางของเธอให้เข้ามาใกล้เขามากยิ่งขึ้นจนตอนนี้ร่างกายทั้งสองบดเบียดกันจนแทบไม่มีอากาศผ่านไปได้ โดยเฉพาะร่างกายส่วนล่างของชายหนุ่มที่ตั้งใจเบียดเสียดสีกับใจกลางความสาวของเธอจนหญิงสาวถึงกับตัวสั่นเนื่องจากสัมผัสได้ถึงสิ่งตื่นตัวบางอย่างภายใต้กางเกงสแล็คสีดำของเขา  ใบหน้าสวยของพุธน้ำบุศย์เชิดขึ้นเพื่อที่จะเพชิญหน้าสู้กับเขา เมื่อเธอเงยขึ้นมาทำให้เขามีโอกาสได้เห็นหน้าเธอเต็มๆตา ใบหน้าเรียวสวยรูปไข่ จมูกโด่งพร้อมปลายจมูกเชิดรันขึ้นเล็กน้อย คิ้วเรียวสวยซึ่งรับกับดวงตาคมสวยของเธอ ปากเอิบอิ่มสีชมพูระเรื่อแบบไม่ต้องแต่งแต้ม ผมยาวดำสลวยตัดกับผิวขาวเนียนของเธอทำให้เขาอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ ถ้าหากว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของลุงศักดิ์เขาอาจจะหลงรักเธอก็เป็นได้  กลิ่นกายหญิงสาวที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขาทำให้เขายากที่จะสะกัดกลั้นอารมณ์ดิบในตัวได้ ยูค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาใกล้หญิงสาวมากขึ้นริมฝีปากบางของเขาทาบทับลงบนปากเอิบอิ่มของเธอ การกระทำอันจาบจ้วงของเขาส่งผลให้หญิงสาวถึงกับดิ้นรนมากขึ้นเพื่อที่จะหลุดจากพันธนาการของเขา ชายหนุ่มบดเบียดริมฝีปากอิ่มมากขึ้นเพื่อที่จะส่งลิ้นอุ่นร้อนของเขาเพื่อที่จะได้เข้าไปสำรวจโพลงปากบางของเธอแต่ หญิงสาวก็ปิดปากไว้แน่นสนิท ด้วยประสบการณ์ที่มีมากกว่าของเขาจึงทำให้เขาส่งนิ้วเรียวยาวเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวสวยของเธอเพื่อสัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอซึ่งก็ได้ผลเมื่อเขาสัมผัสกับอกนิ่มหยุ่นของเธอนั้นก็ส่งผลให้เจ้าของๆมันสะดุ้งพร้อมกับเปิดปากออก
 
“อ๊ะ...อย่านะ”
 
พุธน้ำบุศย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ขาดหายและนั้นคือการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้เข้าไปสำรวจโพลงปากเธอได้ทุกซอกทุกมุม ยูดูดคลึงความหอมหวานจากปากอิ่มอยู่เนินนานอย่างหิวกระหาย   แต่ฉับพลับสมองเขาก็คิดถึงใครบางคนขึ้นมา   ลุงศักดิ์!!!เมื่อนึกถึงลุงศักดิ์จึงทำให้เขารู้สึกขยะแขยงผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาทันทีพร้อมกับผลักพุธน้ำบุศย์ออกจากตัวอย่างแรงจนหญิงสาวถึงกับล้มลงกองกับพื้น
 
“โอ้ยยย”
 
หญิงสาวร้องเสียงดังด้วยความเจ็บบริเวณสะโพกซึ่งถูกกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนเธอต้องเอามือไปจับไว้ด้วยกลัวว่ามันจะหักไป เธอได้แต่รู้สึกเจ็บใจและโกรธที่ผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนล่วงเกินเธอ  น้ำตาของเธอเอ่อขึ้นมาแต่เธอก็ต้องกลืนมันลงไปด้วยกลัวว่ามันจะไหลออกมาต่อหน้าเขา
 
“5 นาที ฉันให้เวลาเธอ 5 นาที แล้วฉันจะให้คนมาพาเธอไป”
 
ยูพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองคนที่นั่งกองอยู่กับพื้นแม้แต่น้อยด้วยกลัวว่าตัวเองอาจจะห้ามใจไว้ไม่ไหวและจะทำอะไรบางอย่างกับเธอไป.