รอยแค้นลิขิตรัก

 
 “เอี๊ยดดดด......โครม ไม่นะ พ่อ!!แม่ครับ แม่ อย่าไป พ่อตื่นๆๆ ม่ายยยยยยยยยย” แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบหนักๆของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ผุดขึ้นทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาในกลางดึกที่เงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงลมพัดผ่านให้ได้ยิน จะได้ยินก็แต่เสียงหอบของชายหนุ่มที่ดังอย่างต่อเนื่องอันเกิดจากความฝันอันโหดร้ายของเขาเท่านั้น เป็นอีกครั้งที่ภัควัฒน์ในชื่อไทยของเขา หรือ ยู ชื่อในภาษาญี่ปุ่นต้องพบกับฝันร้ายเมื่อภาพความทรงจำยังย้อนกลับมาหาเขา   ภาพความความทรงจำที่เขาไม่อาจลืมและไม่มีวันลืม...ภาพความเลวร้ายในอดีตของชายหนุ่มทำให้เขาต้องฝันร้ายทุกครั้งไป
 
“นาย...เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ”
 
 เสียงร้องถามของเรียวตะลูกน้องคนสนิทที่สุดของเขาที่ยืนประจำการอยู่หน้าห้องนอนของเขาวิ่งเข้ามาถามด้วยความตกใจ
 
 “เปล่า.....ไม่มีอะไรแกออกไปได้แล้ว”
 
“ครับ”  เรียวตะตอบสั้นๆแล้วเดินออกจากห้องนอนของเขาไป
 
หลังจากทุกอย่างเข้าสู่ความปกติแล้วเขาก็พูดกับตัวเองว่า
 
“ซักวันทุกอย่างต้องคลี่คลาย พวกมันต้องพินาท”
 
เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ใบหน้าหล่อตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่มีแต่ความโกรธเข้ามาแทนที่ ความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะทำอะไรบางอย่างทำให้เขาน่ากลัวแบบไม่หน้าเชื่อ.
 
 
7 นาฬิกา 32 นาที
ตึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องอาหารของใครบางคนทำให้ทุกคนในห้องนั้นหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน
 
 “ขอโทษครับ”
 
เสียงเอ่ยขอโทษอย่างแผ่วเบาปนรู้สึกผิดดังขึ้นท่ามกลางสายตาทุกคนที่จับจ้อง คนที่ถูกขอโทษยกนาฬิการาคาเหยียบล้านที่ข้อมือขึ้นมอง
 
“ 7 โมง 32 นาที อืมมม สาย 2 นาที”
 
“ขอโทษที่ผมมาสายครับท่าน”
 
คำพูดของเขาเจาะจงบอกไปที่หนุ่มใหญ่ซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหาร
 
“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบความไม่ตรงต่อเวลา ริว”
 
หนุ่มใหญ่ท่าทางเคร่งครึมคนนี้เป็นหัวหน้าของทุกๆคนในที่นี้ และเขายังรั้งตำแหน่งสำคัญตำแหน่งหนึ่งในญี่ปุ่นนั้นคือตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์ยาคูซ่าที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น คาบะ หัวหน้าแก็งค์ยาคูซ่าอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นซึ่งทำงานผิดกฎหมายมากมายโดยไม่เคยเกรงกลัวต่อกฎหมายเลยซักนิด
 
“แกก็รู้ว่าฉันให้ความสำคัญกับเวลามาก ถ้าเป็นเรื่องอื่นแกอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ถึงแกจะคิดว่าแค่ 2 นาทีก็เถอะ ทำไมแกไม่เอาอย่าง ยู มันบ้าง”
 
เขาพูดพร้อมหันไปมองชายหนุ่มซึ่งนั่งติดกับเขาบนโต๊ะอาหาร
 
“มันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยซักครั้ง ไม่เหมือนกับแก ริว”
 
เป็นอีกครั้งที่ เขาถูกเปรียบเทียบกับ ยู สมุนข้างขวาของคาบะซึ่งมักจะได้รับมอบหมายให้ทำงานใหญ่ๆอยู่เสมอซึ่งแตกต่างจากเขาซึ่งไม่ค่อยจะได้ทำงานใหญ่ๆเลย ถึงแม้เขาจะเป็นเหมือนมือซ้ายของคาบะก็ตาม ริวเหลือบมอง ยู ผ่านกรอบแว่นของเขา ใบหน้าของ ยู ดูคมคายกว่าชาวญี่ปุ่นโดยทั่วไปมาก ด้วยอาจเหตุที่เขาไม่ใช่ญี่ปุ่นแท้นั่นเอง ดวงตาของเขาเฉียบคมและเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา จมูกโด่งเป็นสันราว ริมฝีปากบางเฉียบ บวกกับหุ่นสูง 189 ซ.ม. ผิวสีแทน ทำให้เขาดูน่ามองไม่น้อยแต่ก็ไม่เคยมีสาวไหนพิชิตใจเขาได้ตลอดเวลา 30 ปีที่ผ่านมา ริวขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกบางอย่างแต่ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงของคาบะ
 
 “เอ้า เอาล่ะแกนั่งลงได้แล้ว กินข้าวกันซักทีฉันหิวแล้ว ทีหลังแกก็บอกผู้หญิงที่แกหิ้วมา
ด้วยนะว่าตื่นกันเร็วๆหน่อย แกจะได้ไม่สาย”
 
คาบะพูดกับริวอีกครั้งพร้อมอารมณ์ที่อ่อนลงหลังจากได้ระเบิดอารมณ์ลูกใหญ่ไปที่ริวเรียบร้อยแล้ว   เขาและสมุนของเขาทั้งซ้ายและขวาอย่างยูและริวจะต้องรับประทานอาหารเช้าร่วมกันเพื่อจะให้เกิดความสนิทสนมระหว่างเจ้านายและลูกน้อง
 
“ครับท่าน” เขาตอบพร้อมลากเก้าอี้ลงนั่ง โดยบนโต๊ะอาหารไม่มีการสนทนากันอีกเลยจะมีก็แต่สายตาของริวยังคงจับจ้องไปที่ยูตลอดเวลาด้วยความเจ็บแค้นที่เขาถูกคาบะว่าต่อหน้าลูกน้องทุกคน
 
 
 
 
อ่านจบแล้วชอบไม่ชอบก็เม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะ