ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

"เเอ็ดดดดดดดดด"เสียงประตูดังจากการเปิดของฉัน ด้านในของห้องดูหรูหราเเละตกเเต่งด้วยสไตล์เรียบๆง่ายๆเป็นห้องที่ลมพัดค่อนข้างเเรงดังนั้นจึงใช้พัดลมเเทนเเอร์ ดูไปเเล้วก็ไม่เห็นจะน่ากลัวอะไรเลย
ฉันมาถึงก็รู้สึกเหนียวตัวทั้งที่ลมออกจะเย็น จึงรีบหาชุดนอนไปอาบน้ำ ในห้องน้ำเป็นห้องที่กว้างพอจะอาบได้ทีเดียวถึง2-3คน ไม่มีอ่างน้ำมีเเค่ฝักบัว กับอ่างล้างหน้า ส่วนชักโครกถูกเเยกไปอีกห้องหนึ่ง
พอสำรวจห้องน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาหยิบชุดที่เลือกไว้ก่อนหน้าเเล้วกำลังจะเข้าไปอาบน้ำ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่าง...
"ซ่าาาา"เสียงของฝักบัวซึ่งฉันไม่ได้เเตะต้องสักนิดดังขึ้นมา ฉันก็เริ่มคิดหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ข้างคูมาปลอบใจตัวเองเเละทำใจกล้าก่อนจะเดินไปจับลูกบิดประตู เท่านั้นล่ะ..
"ช่วย..ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย อ็อก ช่วยด้วย"เสียงเเหบพร่าดังขึ้นจากด้านในเเละค่อยๆเบาลงจนไม่ได้ยินอะไรเลย
"ตึง"เสียงที่เหมือนกับคนล้มดังขึ้น ได้ยินเเค่นั้นฉันก็ไม่คิดอะไรอีกเเล้ว เเละรีบวิ่งไปพร้อมกับกระเป๋าทันที ฉันวิ่งมาเรื่อยๆเเละหยุดลงก่อนจะตั้งสติคิดเเล้วคิดอีก ว่าเรื่องเเบบนี้มันเป็นไปได้อย่างไร
ตอนนี้ฉันปลอบใจตัวเองไม่ลงเเล้วเเละไม่คิดจะกลับไปที่ห้องนั้นอีกเเล้ว ฉันจึงเดินมาที่ห้องอีกห้องที่บาสบอกไว้ว่าเป็นห้องปิดตาย เเต่ห้องมันก็ไม่ได้ล็อกอะไรหนาเเน่นฉันก็เลยใช้กลยุทธ์ถือวิสาสะหยิบกิ๊ฟดำตัวเล็กๆมาไข2-3ทีเเล้วก็เปิดประตูออกมา
ในห้องนี้ดูจะหรูกว่าห้องเมื่อครู่เเละยังสะอาดเนี้ยบไม่มีฝุ่นฉันจึงโล่งใจเเละคิดไปว่าตาบ้านั่นหลอกฉันเเหงๆ ห้องปิดตายอะไรจะงามเเต๊ๆขนาดนี้ ว่าเเล้วก็ไปอาบน้ำดีกว่า ห้องน้ำก็หรูหราสุดยอด มีอ่างอาบน้ำเเละๆๆ มีน้ำอุ่นด้วย โฮ่ๆๆ สบายล่ะทีนี้
คิดได้อย่างนั้นความกลัวของฉันเมื่อสักครู่ก็หายไปทันตา ฉันก็เลยจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เเละจัดของทุกอย่างเข้าที่อย่างเรียบร้อยเเละประณีต หุๆ พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อชุดมาเพิ่มละกัน
"อย่ารังเเกคนที่ม่ายมีคาย ด้วยคำว่าร๊ากเลย"เสียงมือถือดังขึ้นเมื่อลองดูก็พบว่ามิ้นท์เพื่อนรักโทรฯมา ตายล่ะ มันจะโกรธเรื่องที่ฉันหนีมันกลับก่อนมั้ยเนี่ย
"ฮะ ฮัลโหลจ้า"ฉันรับอย่างตะกุกตะกัก
"มิ้นท์ เเกย้ายบ้านเหรอวะ เห็นป้าชื่นบอกอ่ะ ว่าเเต่ย้ายไปไหนอ่า"มิ้นท์เริ่มคำถามทันที จากนั้นฉันก็ตอบข้อสงสัยของมันทั้งหมด พวกเราคุยกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้สนใจอะไร ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ใส่ใจเสียงกดชักโครกในห้องน้ำเช่นกัน....
หลังจากที่คุยกันเสร็จเรียบร้อยฉันก็วางสายเเละเดินไปหยิบชุดเพื่อไปอาบน้ำ ด้วยความกระดี๊กระด๊าฉันจึงรีบเปิดน้ำอุ่นให้เต็มอ่างเเละลงเเช่โดยหยิบหนังสือการ์์ตูนมาอ่านอย่างสบายอารมณ์
สักพักหนึ่งฉันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวก็เลยพยายามจะลุกขึ้น เเต่ทว่า..กลับมีอะไรบางอย่างมาตรึงเเขนเเละขาฉันไว้ ฉันเริ่มดิ้นทุรนทุรายที่จะลุกขึ้นเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย
สักพักเมื่อฉันก็เริ่มไม่ค่อยมีสติ ฉันเห็นเงาตะครุ่มๆตรงหน้าต่าง พอฉันหันกลับมาก็ได้เจอกับหญิงสาวผมยาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง เธอใส่ชุดสีขาวที่ย้อมด้วยเลือดไปกว่าครึ่งหนึ่ง ใบหน้าขาวซีดนั่นก็เช่นเดียวกัน
เเต่ก่อนที่สติจะหลุดลอยไป ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูเเละต่อด้วยการไขกุญเเจ จากนั้นร่างที่ยืนอยู่ด้านหน้าคือร่างของชายคนหนึ่ง เขาใช้ผ้าขนหนูมาหุ้มร่างฉันไว้เเล้วอุ้มฉันขึ้นมาบนอ้อมเเขน ฉันรับรู้ได้เท่านั้น สติก็เรือนรางเเละหมดลงไป
"เเพร..อ๊ะ เธอฟื้นเเล้วนี่ ไหวมั้ย เป็นอะไรมากรึเปล่า"บาสคือชายที่ฉันนอนหนุนตักอยู่เขารัวคำถามเป็นชุดเมื่อเห็นว่าฉันลืมตาเเล้ว
"ฉัน..ฮึกๆ ฉันกลัว..ฮือๆ ช่วยฉันที ฉันกลัว ฮือๆ..อุ๊บ"ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นเเละซบอกเขาก่อนจะถูกดึงออกมาเเละถูกประกบทับริมฝีปาก บาสไม่ได้พูดอะไรปลอบใจฉัน เขาเเค่เพียงจูบลงมาเท่านั้น เเต่ฉันไม่ได้คิดขัดขืนเพราะสิ่งนั้นทำให้ฉันโล่งใจอย่างมากจริงๆ ฉันจูบตอบเขาไป เเละเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ฉันเข้าสู่ห้วงนิทราทั้งที่ยังลิ้มรสความหวานของริมฝีปากปลอบใจไม่หมด ที่รับรู้มีเพียงรสจูบอันอ่อนหวานเเละกอดอันโอนอ่อน(ตอนนี้อาจสั้นไปนะจ้าา)