ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

"บาส"ฉันเรียกชื่อเขาออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ไปไหนมา"

"ทำงาน"

"ที่ไหน"

"นายไม่ใช่พ่อฉันนะ"ฉันเผลอตวาดออกไป

"ที่ไหน"เขาไม่ขยับจากที่เดิมทั้งยังถามซ้ำ

"..ผับ333"

"กับใคร"

"เรื่องของฉันสิ

"กับใคร"

"มันจะมากไปเเล้วนะ"

"กับใคร"

"นี่นาย!"

"กับใคร"

"ฉัน ไม่ บอก ชัดมั้ย..โอ๊ย"ฉันท้าทายเขาออกไปทำให้เขาลุกจากเก้าอี้มาจับเเขนฉันไว้

"กับใคร"เขายังคงถามคำเดิมเเต่เปลี่ยนน้จากเสียงนิ่งๆกลายเป็นน่ากลัว

"ก็เพื่อนฉันน่ะสิิ..โอ๊ย..ฉันเจ็บนะ..ปล่อยสิ"ฉันพยายามทักท้วงให้ชายตรงหน้าปล่อยมือออกเเต่ทำได้เพียงเเค่ดิ้นเเละกระโดดเหยงๆไปมาเท่านั้นเพราะยิ่งดิ้นเเรงบีบข้อมือก็ยิ่งมากขึ้นจนฉันน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บเเต่ืบาสยังไม่คลายเเรงบีบข้อมือนั้นลง

"เเล้วทำไมถึงกลับมาป่านนี้"

"เรื่องของฉันสิ นายจะยุ่งอะไรนักหนา"

"ตอบฉันมา เดี๋ยวนี้"

"ไม่ตอบ!! มันไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย อย่ามายุ่งวุ่นวายให้มันมากนักนะ"ฉันตะคอกใส่เขาอีกครั้ง

"ไม่เกี่ยวกับฉันตรงไหน ตอนนี้เธออยู่บ้านฉันถ้าเธอทำอะไรเสียๆหายๆฉันก็เสียชื่อทั้งบ้านน่ะสิ คิดดูสิ ข่าวที่ว่าผู้อาศัยของบ้านหลังนี้ไปเข้าโรงเเรมกับผู้ชายคนอื่น.."เขาตะคอกใส่ฉันด้วยคำที่ฉันไม่คิดว่าจะออกจากปากของชายคนนี้ เเต่ฉันทนฟังไม่ได้..

"เพียะ!"ฉันใช้ฝ่ามือข้างซ้ายที่เป็นอิสระฟาดเข้าไปที่เเก้มของบาสอย่างจัง ส่งผลให้ใบหน้าของเขาหันไปตามเเรงทันที

"นี่เธอ กล้าถึงขนาดนี้เชียวเหรอ ได้ เธอกล้า ฉันก็กล้า"บาสพูดด้วยเสียงเหี้ยมโหดน่ากลัวก่อนจะปล่อยข้อมือของฉันเเล้วใช้มือทั้งสองข้างรวบตัวของฉันเข้าไปก่อนจะใช้ใบหน้าซุกไปที่ซอกคอของฉันอย่างรุนเเรงจนฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวทำได้เพียงดิ้นพล่านเท่านั้น

"ปล่อยฉันนะ..ฮือๆ..ปล่อยสิ"ฉันพยายามร้องขอชายที่รังเเกฉันอยู่ เเต่เขาไม่ยอมหยุดเเล้วยังผลักฉันไปชิดกำเเพงก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาเเนบที่ริมฝีปากของฉันเเล้วจูบฉันอย่างเร่าร้อนโดยไม่สนใจว่าฉันจะร้องไห้หรือดิ้นสักเเค่ไหน

ฉันในตอนนี้กำลัง 'กลัว' กลัวมากจนร้องไห้ไม่หยุดก่อนจะใช้เท้าขวายกขึ้นมาเเล้วเหยียบลงไปที่เท้าของอีกฝ่ายอย่างรุนเเรงเเละไม่ยั้งจนกระทั่งเขาปล่อยฉันเเล้วล้มลงไปกองที่พื้นด้วยความเจ็บปวด 

ฉันได้โอกาสจึงวิ่งขึ้นไปที่บันไดเพื่อกลับห้อง เเต่ไม่ใช่ห้องของบาส ฉันวิ่งเข้าไปในห้องที่เคยเจอผีอำมาเเล้ว นั่นก็คือห้องปิดตาย เเต่ฉันไม่มีอารมณ์กลัวอะไรอีกเเล้ว ฉันเข้าไปนั่งในห้องนั้นเเล้วกอดเข่าก่อนจะซุกหน้าเข้าไปที่เข่าตัวเอง

"ไม่กลัวเหรอ"เสียงของใครสักคนในห้องดังขึ้นข้างๆฉัน ไม่ต้องดูก็รู้ว่าผีชัวร์ๆ

"กลัวอะไรล่ะ ถ้าหมายถึงผีน่ะ ฉันไม่มีอารมณ์จะกลัวเเล้ว..ฮือออ..ฉันกลัวไอ้ผู้ชายบ้ากามนั่นมากกว่าอีก คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ฉันหายไปทั้งคนพอกลับมาเเทนที่จะถามเเค่นิดๆหน่อยๆเเล้วดูเเลฉันสักนิด..ไม่มีหรอก ดันมาทำอะไรรุนเเรงเเบบนี้ นี่น่ะเหรอ ผู้ชายที่จูบปลอบใจฉันด้วยความอ่อนโยนน่ะ ไม่มีเค้าโครงสักนิด ฮืออออ"ฉันทั้งร้องไห้เเละร่ายยาวไปเรื่อย(สงสัยจะลืมว่ากลัวผี)

"..."

"รู้ไหม ถ้าเขาไม่ทำเเบบนี้ฉันก็คงจะเลิกเกลียดเขาเเล้วถามเขาดีๆว่าไปทำอะไรมาถึงได้ตัวเปียกโชคขนาดนี้ เเท้ๆ เเต่ดูสิ เเล้วที่ฉันเจ็บใจที่สุดก็คือ..ฮือออ"

"..."

"เขาหาว่าฉันไปนอนกับผู้ชายคนอื่น เเค่นั้นไม่พอ ที่เขากล่าวหาฉันอย่างนั้นเพราะอะไรรูมั้ยล่ะ"

"..."

"เขา..เขากลัวเสียชื่อเสียงเท่านั้นเอง เเค่กลัวว่าฉันจะทำชื่อเสียงเเปดเปื้อน..ไม่ได้หวงหรือห่วงศักดิ์ศรีฉันสักนิด..ทำไมๆๆ ทำไมฉันจะต้องเสียจูบเเรกให้คนพักนั้นด้วย..ฮือๆ ทำไม.."ฉันพูดเเล้วหยุดไว้เเค่นั้นก่อนจะปล่อยโฮเต็มที่จนถึงเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ฉันหลับไป...

"ก๊อกๆๆ"เสียงเเรกของยามเช้าที่ฉันได้ยินคือเสียงเคาะประตู

"คุณหนูเเพรคะ..ข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยเเล้วค่ะ"

"ค่ะ เดี๋ยวหนูจะลงไปสายๆค่ะ ช่วง8-9โมงนั่นเเหละค่ะ"

"งั้นป้าจะลงไปบอกให้คุณหนูบาสทราบก่อนนะคะ"

"..."

"เอ่อ..ป้า..ไปนะคะ"

"ค่ะ"

เช้าวันนี้ฉันตื่นมาพร้อมสภาพของตาที่บวมจนไม่รู้จะบวมยังไงเเล้ว กับ ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงกว่าปกติ วันนี้ฉันเเทบไม่อยากไปไหน อยากอยู่อย่างนี้ทั้งวัน เเต่มันก็น่าเบื่อเลยกดมือถือเพื่อโทรฯคุยกับเพื่อนรัก

"ฮัลโหล"

"ฮัลโหลคร้าบบบ พี่เเพรสุดสวย"นั่นไง เสียงของปลายทางที่รับสายเป็นเสียงของไอ้บ้าวุท

"เอ่อ มิ้นท์หายรึยัง"

"หายเเล้วครับเเต่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล คาดว่าคงจะออกช่วงเย็นๆนี้เเหละครับ"

"เเล้วมิ้นท์จะไปทำงานมั้ย คืนนี้อ่ะ"

"ยังครับ เจ๊เค้าให้น้องวุทสุดหล่อคนนี้ไปทำงานเเทนครับ"

"เอ่อ งั้นฝากบอกผู้จัดการร้านด้วยเเล้วกันนะว่าพี่หยุด"

"ครับเจ๊จุดจี้จั๊ก(สุดที่รัก)"

"อือ เเค่นี้นะ"

"เป็นบุญที่ได้คุยกับเจ๊ครับ บาย"วุทไม่ลาเปล่ายังจะทิ้งมุขกวนๆไว้ให้อีก นี่ถ้ายืนคุยกัน(เดี๋ยวมาอัพต่อจ้ะ)