ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

"ป้าขา ขอร้องล่ะค่ะ เเค่เรื่องนี้เท่านั้นเเหละค่ะ..อะไรนะคะ ป้าก็เห็นด้วยกับเเผนการนี้..โธ่ ป้าคะ..ป้า..ป้า..อ้าว วางสายไปเเล้วง่ะ"ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับป้าชื่นเพื่อขอความช่วยเหลือในการหางาน

ก็ในเมื่อจะหาเงินก็ต้องทำงาน เเต่คุณหนูอย่างชั้นจะไปทำอะไรได้ล่ะ เกิดมาทั้งชีวิตนี้ก็สบายทั้งชีวิตนั่นเเหละ

"นี่..ลงไปกินข้าวได้เเล้ว"เสียงของตาบาสตอนกลางคืนดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามพร้อมเสียงเคาะประตูเเต่ไม่ได้เปิดเข้ามาเพราะฉันล็อกประตูอยู่

"..."

"นี่..ฉันบอกว่าให้ไปกินข้าวได้เเล้ว"

"..."

"นี่..ฉันนับ1-3นะ ถ้าไม่ออกมามีเจ็บ"

"กลัวตายล่ะ"คำพูดนี้ฉันพึมพำอยู่เบาๆกับตัวเอง

"ไม่กลัวใช่มะ"โถ ยังจะได้ยินอีก

"..."

"ได้"เขาพูดขึ้นพร้อมกับเสียงก็อกเเก็กที่ประตู ไขกุญเเจเหรอ เเต่กุญเเจมันอยู่ที่ฉันนะ

"อย่าเข้ามานะ"ฉันตะโกนบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ

"เสียใจ บังเอิญว่าฉันเข้ามาเเล้ว"

"นายเข้ามาได้ไง ก็ในเมื่อกุญเเจมันอยู่.."

"อยู่นี่..ของเธอน่ะเเค่กุญเเจสำรอง ฉันเป็นเจ้าของห้องนะอย่าลืมสิ"ตานั่นพูดพร้อมชูกุญเเจพวงเบ้อเริ่มขึ้นมาเเล้วยิ้มร่าเดินดุ่ยๆมาหาฉันก่อนจะฉุดเเขนฉันมาไว้ในมือ

"โอ๊ย เจ็บนะ..ปล่อยยย"

"ก็บอกเเล้วไงว่ามีเจ็บ..ไปกันได้เเล้ว"เขาว่าเเล้วเดินลากฉันไปด้วยโดยไม่ใส่ใจคำทักท้วงที่ฉันบ่นมาตลอดทาง

ตั้งเเต่เรื่องเมื่อคืนฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเขาเเล้วเเท้ๆเชียว ยังจะมาทำให้ฉันเกลียดหนักเข้าไปอีก

เขาลากฉันมาเรื่อยๆจนถึงโต๊ะรับประทานอาหารด้านล่างเเละจึงเหวี่ยงฉันให้เซไปเล็กน้อย

"นี่ นายทำบ้าอะไร จะให้ลงมากินข้าวก็ช่วยพูดดีๆน่ะ ไม่เป็นรึไง"ฉันตะคอกใส่ชายที่ทำรุนเเรงกับตัวเองพร้อมทั้งจับเเขนส่วนที่ถูกฉุดมาอย่างรุนเเรง

"พูดดีๆเเล้วเธอจะยอมมาพร้อมฉันรึไงล่ะ"

"เเต่อย่างน้อยถ้านายไม่ลากฉันมาเเบบนี้มันก็ไม่ทำให้ฉันเกลียดนายเพิ่มขึ้นหรอก ทุเรศ"ฉันตะโกนใส่หน้าเขาไป ตอนนี้พ่อบ้านเเม่บ้านที่อยู่เเถวนั้นต่างก็พากันมองมาที่เราทั้งสองคนไม่กระพริบตา

"ทำไม..ฉันมันทุเรศงั้นเหรอ..เเค่เนี้ย เธอเรียกว่าทุเรศเหรอ..ทุเรศน่ะมันยังต้องยิ่งกว่านี้อีก..อยากลองมั้ยล่ะ"เขาพูดเเล้วเดินเข้ามาใกล้ ในตอนนั้นฉันกลัวมากจริงๆเเต่ไม่ได้เเสดงอาการอะไรออกมาทั้งยังไปทำหน้าท้าทายใส่ตานี่อีก

"เเล้วไง ก็ฉันเพิ่งเคยเห็นคนทุเรศขนาดนี้ก็วันนี้เเหละพอดีเกิดมามันก็ไม่เห็นมีใครมาทำทุเรศๆกับฉันขนาดนี้นี่นา ถึงนายจะทุเรศยิ่งกว่านี้ฉันก็ไม่เเปลกใจหรอก เพราะฉะนั้น..กรุณาถอยไปด้วย"ฉันพูดประชดใส่หน้าเขาเเล้วผลักอกชายตรงหน้าออกไปไกลพอสมควรเเล้ววิ่งออกไปจากบ้านหลังนี้ 

เมื่ออกมาไกลจากรั้วบ้านได้มากพอดูฉันก็ตั้งสติเเล้วยืนพิงกำเเพงก่อนจะใช้ความคิดหาที่พึ่งชั่วคราว ในที่สุดก็คิดออกว่าฉันมีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง..มิ้นตี้(ชื่อนี้เเพรเรียกได้คนเดียว) คิดได้เเค่นั้นฉันก็คว้ามือถือขึ้นมากดก่อนจะเเนบหูไปสักพัก

"(ฮัลโหล เป็นไงมั่งเเพร บ้านใหม่เเกอยู่สบายมั้ย)"ปลายทางที่ฉันโทรฯหาทักขึ้นมาก่อน

"เรื่องนั้นช่างมันเหอะ เเต่เเกพอจะมีที่ให้ฉันทำงานมั้ย"

"(หือ นึกยังไงเนี่ยถึงได้คิดจะทำงานกับเค้าบ้าง เป็นคุณหนูไปก็สบายดีเเล้วนี่)"

"ช่างฉันเหอะ เเกเเค่บอกฉันมาก็พอ"

"(อืม..ก็ถ้าเเกมีความอดทนพอจะต่อต้านกับมุกเสี่ยวๆของพวกลุงเเก่ตัณหากลับล่ะก็มาทำที่เดียวกับฉันก็ได้)"

"ได้จริงอ่ะเเก รักเเกที่สุดเลย"

"(งั้นเดี๋ยวเเกมาหาฉันที่ผับ333ตอนสามทุ่มละกัน เห็นว่ารับคนอยู่นะ เดี๋ยวฉันคุยกับเฮียเจ้าของร้านให้ งานน่าจะเสร็จร่วมๆตี2นะ)"

"อือๆ ขอบใจนะเพื่อนเลิฟ"ฉันพูดไปเเละวางสายลงเพื่อจะรีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้านก่อน เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในชุดนอนอยู่เลย นี่ก็สองทุ่มครึ่งเเล้วด้วย

"กลับมาเเล้วเหรอคะคุณหนูเเพร..อ้าว คุณหนูบาสล่ะคะ"เเม่บ้านคนเเรกที่อยู่หน้าประตูทักทายฉันเเละถามถึงคนที่ฉันไม่อยากพูดถึง

"อย่าถามหนูเลยค่ะป้า หนูไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีก เดี๋ยวหนูจะออกไปข้างนอกนะคะ อาจจะกลับดึกๆ"ฉันตอบอย่างไม่ใส่อะไรเเล้วเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดเเล้วค่อยเดินลงมาเพื่อโบกรถเเท็กซี่ออกไปหามิ้นท์

"มิ้นนนนนน"ฉันเรียกชื่อของเพื่อนรักด้วยการลากเสียงยาวทันทีที่ลงจากรถ

"ชู่ววว ไม่อายมั่งรึไง ชาวบ้านชาวช่องเขาหันมามองตรึมเเล้วโว้ยไอ้บ้า"

"อะ..เอ่อ..โทษทีว่ะ คิดถึงไปนิดนึง อ่ะ ไปกันดีกว่าเเก ฉันอยากรีบเริ่มงานเร็วๆ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"

"อือๆ ตามมาเลย ฉันนัดเฮียไว้ให้เเล้ว เเกเเค่เดินตามนั่งตามไหว้ตามฉันก็พอเเล้ว เรื่องพูดเดี๋ยวฉันจัดการเอง"ยัยมิ้นท์เตี๊ยมกับฉันก่อนจะเดินนำทางเข้าไปในร้าน จนถึงด้านหลังร้าน เราสองคนเดินเข้าไป มิ้นท์ไหว้ ฉันก็ไหว้ตาม..มิ้นท์นั่ง ฉันก็นั่งตามเเล้วเงียบให้มิ้นท์คุยกับชายท่าทางใจดีตรงหน้าไปสักพัก ฉันเรียกได้ว่าไม่ได้ฟังอะไรเลยเอาเเต่ก้มหน้าเเต่ประโยคที่ฉันหูผึ่งคือ

"โอเค ถ้าเจ้าตัวคิดว่าทำได้เฮียก็ให้ทำ เเต่ถ้าไม่ไหวก็ให้มาบอกเฮียนะ เพราะเดี๋ยวนี้พวกเสี่ยโรคจิตชอบเเต๊ะอั๋งมันเยอะเเยะ..เอาเป็นว่า ลองทำงานดูวันนี้ก่อน ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเฮียให้ค่าทำขวัญไปละกัน เเต่ถ้าไหวก็ทำงานต่อไป"ชายด้านหน้าพูดเเล้วเดินออกไปจากห้อง

"สำเร็จเเล้วเเก ฉันได้ทำงานเเล้ว"ฉันดีใจเนื้อเต้นจนเเทบกรี๊ด

"มันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่เเกคิดหรอกนะ..ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกฉันนะ อย่าไปปากเสียหรือทำไร้มารยาทใส่เเขกเด็ดขาด เเล้วก็อย่ายอมให้เขาทำอะไรที่มันเกินเลย จำไว้นะ พวกเราไม่ได้ขายตัว มีปัญหาอะไรกับเเขกก็เดินหนีไว้ก่อน"มิ้นท์กำชับไว้ยาวเหยียดเเล้วยื่นชุดกับรองเท้าให้ฉันก่อนจะดันตัวฉันไปเปลี่ยนชุดในห้องเล็กๆข้างๆห้องนั้น

"เสร็จเเล้วจ้ะ"

"อื้อ ดีมาก เนี้ยบเรียบร้อยไม่หวือหวา งั้นขอฉันเปลี่ยนเเป็บนึงนะ"มิ้นท์พูดเเล้วเดินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมชุดเดียวกับฉันก่อนจะเดินออกมาเเล้วจูงมือฉันไปทำงาน

งานนี้ที่จริงก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรเลย เเค่รับออร์เดอร์ ยกของไปเสิร์ฟ เเล้วก็ไปนั่งพักเพื่อรอเเขกชุดต่อไป

เเต่มันลำบากก็ตรงที่ดันมีไอ้เเก่หัวงูทั้งหลายเเหล่มาพูดจาน่าเกลียดลวนลามใส่นี่เเหละ เเต่ฉันก็ทำตามที่มิ้นท์บอกทุกอย่าง ทั้งๆที่ฉันทำงานที่ผัลนี้เเค่4ชม.กว่าๆเท่านั้นเเต่ก็เรียกให้เพื่อนรักมาช่วยร่วมยี่สิบ-สามสิบรอบเเล้ว จนตี2ผับก็ปิดเสียที

"เเก ไหวรึเปล่าวะ ฉันว่างานนี้ไม่เหมาะกับลูกคุณหนูอ่อนเเอบอบบางอย่างเเกหรอก หางานอื่นทำดีกว่ามั้ย"มิ้นท์พูดกับฉันขณะที่เดินกลับไปที่ป้ายรถเมล์เเละกินลูกชิ้นอยู่

"ไม่เอาหรอกเเก งานเบาลงเงินเดือนก็น้อยลงดิ ตอนนี้ฉันร้อนเงินอยู่อ่ะ"

"เเกจะเอาไปทำอะไรมากมายฮะ ครอบครัวเเกไม่ได้ล้มละลายสักหน่อย..อึก"มิ้นท์พูดเเละหยุดนิ่งไป ลูกชิ้นคงไม่ได้ติดคอใช่มั้ยเนี่ย

"เป็นอะไรอ่ะ มิ้นท์"

"ไม่รู้ ฉัน..ฉัน..ปวดหัวมากเลย"มิ้นท์พูดเเล้วก็หมดสติลงไปฉันจึงมองซ้ายมองขวาบังเอิญไปเห็นเเท็กซี่ผ่านมาพอดีจึงโบกรถซะเเล้วพามิ้นท์ขึ้นไป

"ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดค่ะ"

"ครับ"ลุงคนขับเเท็กซี่รับคำเเล้วซิ่งไปที่หมาย พอถึงโรงพยาบาลฉันก็รีบจ่ายเงินเเล้วลงไป เเต่ตัวไอ้มิ้นท์ก็หนักเป็นบ้าเลย โชคดีไปที่ลุงคนขับเเท็กซี่เขามีน้ำใจดับเครื่องล็อกรถเเล้วมาช่วยฉันพยุงยัยเพื่อนตัวหนักนี่ไปหาหมอ พอไปถึงฉันก็เลยให้ทิปลุงเค้าไปเล็กๆน้อยๆ

หมอบอกให้มิ้นท์นอนโรงพยาบาลไปก่อน ตอนนี้เจ้าตัวก็ยังไม่ตื่นเลย ฉันถึงต้องนอนเฝ้าหลังจากโทรฯหาเเม่ของมิ้นท์ เซ็งนิดหน่อยเหมือนกันเพราะคนที่รับคือไอ้บ้าวุท เเต่มันก็ไม่ได้กวนอะไรฉันมากมายเเล้วก็รับปากว่าจะมาโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดด้วย

"ก็อกๆๆ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงที่ฉันเบื่อมากๆ

"หวัดดีครับ ท่านหญิงเเพรผู้เลอโฉม"

"ไอ้เด็กบ้าอย่ามาลามปามนะยะ"

"โฮ เจ๊ง่ะ ไม่สนใจจะเป็นสาวๆในฮาเร็มเค้าบ้างเหรอ เเม่ยกก็ได้"

"อย่ามาทะลึ่งไอ้วุท ี่ไม่มีเงินมากขนาดจะให้เเกปอกลอกได้หรอกนะ ดูเเลมิ้นท์ดีๆล่ะ พี่รีบกลับบ้าน บาย"ฉันพูดเเล้วเดินออกไปที่ถนนเพื่อหารถเเท็กซี่กลับบ้าน ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตี4เเล้วฉะนั้นรีบกลับจะดีกว่า

ฉันมาถึงที่รั้วบ้านเเล้วเดินเข้าบ้านไป ไม่ยักกะรู้เเฮะว่าเเถวนี้ฝนตก ถนนลื่นเชียว ฉันเดินเข้าไปที่ประตู เปิดประตูออกเพื่อจะเข้าบ้าน ในบ้านที่ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีใครกลับสว่างโล่ง เเละร่างที่ฉันเห็นคือร่างเปียกโชกของ

!!บาส!!