ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

(มิ้นโหมด)

ย้อนเวลากลับไปตอนที่นัทมารับฉัน

เอ่อ..ท่านผู้ชมคงสงสัยใช่มั้ยคะ ว่าฉันอึ้งกะนัทเพราะอะไร จะไม่ให้อึ้งได้ไงล่ะค่ะ ก็นัทที่เคยไว้ผมยาวเบื้อยคนเดิม ในตอนนี้กลับซอยผมระต้นคอ โอ้พระเจ้า เขาหล่อมากกกก

เเละตอนนี้ก็ขอข้ามเวลามาณ ตอนที่ไอ้น้องบ้าโดนทิ้ง

"เอ่อ..จะดีเหรอครับ ที่ทิ้งวุทไว้ที่ร้านอาหารนั้นน่ะ"เสียงของนัททักท้วงขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังเดินห้างกับเขาอยู่

"ช่างเถอะค่ะ ไอ้น้องบ้านั่นมันพูดเองนี่คะ เเล้วมันก็คงไม่โง่ถึงขนาดไปคอนเสิร์ตหรือกลับบ้านไม่ถูกหรอกค่ะ"ฉันพูดระหว่างที่เดินดูร้านนู้นที ร้านนี้ที

ปกติเเล้วไอ้บ้าวุทมันจะเดาถูกว่าฉันกับนัทจะมาเดินห้าง เเล้วหลังจากผ่านไปได้ราวๆ10นาทีมันก็จะมาโผล่หน้าเเลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันชัวว์

10นาทีผ่านไป

"เอ่อ..เป็นอะไรรึเปล่าครับ มิ้นท์"นัทพูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวล ก็เเหงล่ะ 10นาทีเเล้วนะ ไอ้น้องบ้านั่นยังไม่กลับมาเลย รึว่ามันจะโกรธฉันที่ทิ้งมันไว้เหรอเนี่ย ไม่ๆๆ น้องฉันไม่ใช่ผู้ชายใจน้อยเเบบนั้น รออีก10นาทีน่า

10นาทีต่อมา

"เอ่อ..มิ้นท์ไหวรึเปล่าครับ จะนั่งพักมั้ย"นัทถามฉันที่เดินสโหลสเหลไปมาทั้งยังหน้าบอกบุญไม่รับ วุทจ๋า เมื่อไหร่เเกจะกลับม๊าาา เอาวะ อีก20นาทีเท่านั้น

20นาทีต่อมา

"ผมว่า ถ้าคุณห่วงวุทมากก็โทรฯหาสิครับ"นัทพูดกับฉันที่นั่งบนเก้าอี้ด้วยสภาพที่ไม่ต่างกับศพเดินได้

"จริงสินะคะ เบอร์วุทก็..ก็..ก็..อ๊า ซวยเเล้ว"ฉันโวยวายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้น้องบ้านี่มันมีเป็น10ๆเบอร์เลย เบอร์ที่ฉันมีก็เเค่2เบอร์เอง เห็นว่าวันนี้มันพกมาเเค่3เครื่องด้วยโฮๆๆ

"เอ่อ..มีปัญหาใช่มั้ยครับ งั้นเราก็ลองไปตามหาดูสิครับ หรือไม่ก็โทรฯถามทางบ้านว่าวุทกลับไปรึยัง ไงครับ"นัทเเนะนำวิธีดีๆออกมาให้ฉัน

ฉันลองทำทุกวิถีทางเเล้วเเต่ก็เเทบจะไม่พบร่องรอยของไอ้บ้าวุทเลย บ้านก็ไม่อยู่ จะถามใครก็ไม่มีใครเห็น น้องชายฉันหายไปหนายยย

"ดูคุณจะเป็นห่วงวุทมากเลยนะครับ ถึงกับร้องไห้เลย"นัททักฉันระหว่างที่พวกเรานั่งพักกันที่ม้านั่งใต้ต้นไม้

"หือ ร้องไห้เหรอคะ..ว้าย"ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อเเตะที่ใบหน้าตัวเองเเล้วพบว่ามีน้ำตาอาบบนเเก้มอยู่

"นี่ครับ"นัทยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอมเขียวมาให้ฉัน ฉันจึงรับไว้เเล้วเช็ดน้ำตาตัวเองซะก่อนจะยื่นคืน

"ก็ฉันมีน้องชายคนเดียวนี่คะ ไม่ว่าวุทจะหายตัวไปเพราะความผิดของใครก็ตาม เเต่คนรับผิดชอบก็เป็นฉันอยู่ดี ที่ดูเเลน้องชายเเค่คนเดียวก็ไม่ได้"ฉันก้มหน้าพูดออกมา

"ไม่ใช่ความผิดคุณหรอกครับ อย่าโทษตัวเองสิ..ป่ะ ไปหาวุทต่อดีกว่านะครับ"นัทให้กำลังใจฉันเเล้วลุกขึ้นเพื่อจะหาน้องชายตัวเเสบของฉันต่อ

"ค่ะ เเล้วจะไปหาที่ไหนต่อดีล่ะ"ฉันพยายามพูดให้ร่าเริงขึ้น

"ผมว่าลองกลับไปถามคนในร้านอาหารที่เราทิ้งวุทเอาไว้ดีมั้ยครับ"นัทเเนะนำเเละจูงมือฉันออกไปตามเขา

ณ ร้านอาหาร

"อะไรนะคะ ออกไปพร้อมกับผู้หญิงเหรอคะ"ฉันพูดทวนอีกครั้งหลังจากได้ยินคำตอบจากปากพนักงานในร้าน

"ใช่ครับ ผมเห็นจูงมือกันออกไปเลยล่ะ"ชายคนเดิมพูดอีกครั้ง

"อ่อ..ขอบคุณมากค่ะ..นัท กลับกันเถอะ ไม่มีอะไรต้องห่วงเเล้วล่ะ"ฉันพูดเป็นนัยๆกับนัท เขาดูจะงงอยู่พอสมควรเเต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายเเล้วขับรถกลับไปส่งฉันที่บ้าน เพราะตอนนี้คอนเสิร์ตจบลงเเล้ว

"ขอบคุณนะนัท บาย"ฉันพูดกับนัทในตอนที่กำลังจะลงจากรถ

"เดี๋ยวก่อนครับ.."เขาเรียกฉันไว้ เเต่พอฉันหันกลับเขาก็หน้าเเดงเเจ๋เเล้วก็ไม่ยอมมองตาฉันเลย

"มีอะไรรึเปล่า"ฉันถามทวน

"เอ่อ..นี่ครับ ค่าเสียหาย ผมเพิ่้งนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้คุณน่ะครับ"เขาว่า้เเล้วก็ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ฉัน เเต่เเค่นี้ทำไมต้องเขินล่ะ

"จ้ะ ขอบคุณนะ"ฉันรับไว้

"เอ่อ..ผมยังยืนยันคำเดิมที่บอกว่าชอบคุณเสมอนะครับมิ้นท์ ต่อให้คุณไม่คิด เเต่ผมก็จะคิดต่อไปครับ"จู่ๆนัทก็พูดประโยคยาวเหยียดออกมาทำเอาฉันนิ่งเงียบไป เเต่ฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าบ้านไป

ตอนนี้หน้าฉันร้อนผ่าวราว100องศา อ้ากกก มีคนสารภาพร้ากกกกก