กิ๊กกั๊กสุดหัวใจของนายหน้าหวาน
4.5
1) ด้ายแดง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความภายใต้อากาศเย็นกำลังดีผมซึ่งแอบหนีเรียนมาอ่านหนังสือก็กำลังจะเคลิ้มหลับ หากแต่ว่า..
"คริสส !!"เสียงนี้ก็ลั่นไปทั้งสมอง -0-
"อะไรของนายน่ะโคตะ เสียมารยาทที่สุด - -"ผมเอ่ยบ่นขณะมองไปยังตัววุ่นวายที่ชอบโผล่มาแบบนี้ทุกที
"กะแล้วว่านายต้องแอบดอดมาอ่านหนังสือพวกนี้แน่ ^^"โคตะพูดพร้อมกับแย่งหนังสือในมือไปจากผม
"เอาคืนมานะโคตะ!" ผมลุกขึ้นพลางกระโดดเอื้อมมือจนสุดแขนเพื่อจะแย่งมันกับมา
แต่ไม่เป็นผลเพราะโคตะสูงประดุจเสาไฟฟ้า = =' เล่นลิงชิงบอลกันอยู่สักพักโคตะก็หยุดหนีแล้วหันกลับมายิ้มให้
"อยากได้นี่คืนงั้นหรอคริสจังง ^^"เกลียดชื่อนี้ที่สุด - -*
"ก็แน่สินี่มันของฉันนะ แล้วก็อย่ามาเรียกฉันว่าคริสจังด้วย!" ผมเอ่ยขณะเอามือชี้หน้าโคตะที่สูงกว่า
งับบบ! เฮ้ย!0.0 ผมสะบัดมือออกทันทีที่โคตุงับเข้าที่นิ้วชี้ของผม
"ทำอะไรน่ะ วิปริตหรือไงกันห๊า !?" ผมเอามือกุมนิ้วตัวเองไว้ที่หน้าอกพร้อมๆกับมองหน้าโคตะ น่าอายที่สุด-///-
"เด็กไม่ดีก็คริสจังเอามือมาชี้หน้าผมก่อนนี่.."เขาเว้นช่วงหยุดคำพูดไปก่อนจะก้าวพรวดมาอยู่แทบจะติดหน้าผม
สวนที่โรงเรียนนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านบรรยากาศจึงเงียบสนิท ก่อนที่โคตะจะเบียดตัวผมจนชิดกำแพงแล้วเอ่ยขึ้นมา
"...คงต้องลงโทษแล้วละมั้ง^^" เฮือกก! รู้สึกได้เลยว่าขนลุกไปทั้งตัวถึงจะขัดขืนพยายามดิ้นหนี แต่คนสูงกว่ากลับจับผมไว้จนแน่นทำไงดี ๆ TT' กริ่งงงงงงงง!! ขอบคุณพระเจ้า!เสียงกริ่งทำให้โคตะผงะไปครู่นึง ผมจึงหลุดออกมาได้พร้อมกับแย่งหนังสือเล่มโปรดมากอดไว้ที่หน้าอก "กริ่งแล้ว..ฉันไปนะT///T"
ผมหันหลังวิ่งไปทางอาคารเรียนทันทีได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของโคตะมาทางด้านหลัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแกล้งแบบนี้แต่ผมมันก็ไม่ชินสักที - -*
ผมเดินเลาะไปตามทางเดินเพื่อจะไปขึ้นอาคารเรียน ถ้าเป็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนคงจะงมทางไปโผล่ที่เฮติแน่ๆ- -'
ผมย้ายจากอังกฤษมาอยู่ญี่ปุ่นได้ไม่นานด้วยปัญหาทางครอบครัวเพื่อนจึงเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง จะมีก็แต่โคตะนั้นแหละที่ป่วนตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาจนวันนี้ ภาษาญี่ปุ่นที่ไม่ค่อยแข็งแรงเลยทำให้ทำความรู้จักกับใครยากเข้าไปอีกแต่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวจนชินแล้วแหะ = ='
ความจริงวันนี้ไม่อยากเข้าเรียนเลยมีหนังสือที่อยากอ่านเยอะแยะไปหมด แต่ทำไงได้ละน้าาา~
11:31
หลังจากพยายามอย่างสูงไม่ให้หลับตลอดช่วงเช้าช่วงพักกลางวันก็มาถึง ผมเดินลงไปตามทางเดินเพื่อนไปยังโรงอาหารแต่ก็ต้องสะดุดตาเข้ากับพวงกุญแจรูปดาวสีเงินเล็กใหญ่ปะปนกันที่ข้างทางเดิน ของใครเนี่ยสวยชะมัด
(ชักโลภ= =')ที่ดาวดวงใหญ่ที่สุดมีคำสลักว่า'CC อยู่ด้วยกันตลอดไป' ท่าจะเป็นของคู่รักแหะหาทางเอาไปคืนเจ้าของดีกว่าแต่ว่า'cc' มันใครละเนี่ย- -* คิดไปก็เท่านั้นแหละนะผมเลิกสนใจแล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ถึงจะรู้สึกว่าพวงกุญแจนี่มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นก็เหอะ
_________________________________________
นัยต์ตาสีฟ้าเข้มสอดส่านสายตาไปทั่วทุกทิศอย่างร้อนใจ พวงกุญแจสุดรักสุดหวงของเขาหายไป
พวงกุญแจที่เป็นเหมือนคำสัญญาที่ผูกติดกันชั่วกาลเวลา มันเป็นของที่คนๆนั้นให้มา มันไปอยู่ที่ไหนนะ!?
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
แล้วจะมาอัพต่อนะคะ ^^.
"คริสส !!"เสียงนี้ก็ลั่นไปทั้งสมอง -0-
"อะไรของนายน่ะโคตะ เสียมารยาทที่สุด - -"ผมเอ่ยบ่นขณะมองไปยังตัววุ่นวายที่ชอบโผล่มาแบบนี้ทุกที
"กะแล้วว่านายต้องแอบดอดมาอ่านหนังสือพวกนี้แน่ ^^"โคตะพูดพร้อมกับแย่งหนังสือในมือไปจากผม
"เอาคืนมานะโคตะ!" ผมลุกขึ้นพลางกระโดดเอื้อมมือจนสุดแขนเพื่อจะแย่งมันกับมา
แต่ไม่เป็นผลเพราะโคตะสูงประดุจเสาไฟฟ้า = =' เล่นลิงชิงบอลกันอยู่สักพักโคตะก็หยุดหนีแล้วหันกลับมายิ้มให้
"อยากได้นี่คืนงั้นหรอคริสจังง ^^"เกลียดชื่อนี้ที่สุด - -*
"ก็แน่สินี่มันของฉันนะ แล้วก็อย่ามาเรียกฉันว่าคริสจังด้วย!" ผมเอ่ยขณะเอามือชี้หน้าโคตะที่สูงกว่า
งับบบ! เฮ้ย!0.0 ผมสะบัดมือออกทันทีที่โคตุงับเข้าที่นิ้วชี้ของผม
"ทำอะไรน่ะ วิปริตหรือไงกันห๊า !?" ผมเอามือกุมนิ้วตัวเองไว้ที่หน้าอกพร้อมๆกับมองหน้าโคตะ น่าอายที่สุด-///-
"เด็กไม่ดีก็คริสจังเอามือมาชี้หน้าผมก่อนนี่.."เขาเว้นช่วงหยุดคำพูดไปก่อนจะก้าวพรวดมาอยู่แทบจะติดหน้าผม
สวนที่โรงเรียนนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านบรรยากาศจึงเงียบสนิท ก่อนที่โคตะจะเบียดตัวผมจนชิดกำแพงแล้วเอ่ยขึ้นมา
"...คงต้องลงโทษแล้วละมั้ง^^" เฮือกก! รู้สึกได้เลยว่าขนลุกไปทั้งตัวถึงจะขัดขืนพยายามดิ้นหนี แต่คนสูงกว่ากลับจับผมไว้จนแน่นทำไงดี ๆ TT' กริ่งงงงงงงง!! ขอบคุณพระเจ้า!เสียงกริ่งทำให้โคตะผงะไปครู่นึง ผมจึงหลุดออกมาได้พร้อมกับแย่งหนังสือเล่มโปรดมากอดไว้ที่หน้าอก "กริ่งแล้ว..ฉันไปนะT///T"
ผมหันหลังวิ่งไปทางอาคารเรียนทันทีได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของโคตะมาทางด้านหลัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแกล้งแบบนี้แต่ผมมันก็ไม่ชินสักที - -*
ผมเดินเลาะไปตามทางเดินเพื่อจะไปขึ้นอาคารเรียน ถ้าเป็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนคงจะงมทางไปโผล่ที่เฮติแน่ๆ- -'
ผมย้ายจากอังกฤษมาอยู่ญี่ปุ่นได้ไม่นานด้วยปัญหาทางครอบครัวเพื่อนจึงเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง จะมีก็แต่โคตะนั้นแหละที่ป่วนตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาจนวันนี้ ภาษาญี่ปุ่นที่ไม่ค่อยแข็งแรงเลยทำให้ทำความรู้จักกับใครยากเข้าไปอีกแต่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวจนชินแล้วแหะ = ='
ความจริงวันนี้ไม่อยากเข้าเรียนเลยมีหนังสือที่อยากอ่านเยอะแยะไปหมด แต่ทำไงได้ละน้าาา~
11:31
หลังจากพยายามอย่างสูงไม่ให้หลับตลอดช่วงเช้าช่วงพักกลางวันก็มาถึง ผมเดินลงไปตามทางเดินเพื่อนไปยังโรงอาหารแต่ก็ต้องสะดุดตาเข้ากับพวงกุญแจรูปดาวสีเงินเล็กใหญ่ปะปนกันที่ข้างทางเดิน ของใครเนี่ยสวยชะมัด
(ชักโลภ= =')ที่ดาวดวงใหญ่ที่สุดมีคำสลักว่า'CC อยู่ด้วยกันตลอดไป' ท่าจะเป็นของคู่รักแหะหาทางเอาไปคืนเจ้าของดีกว่าแต่ว่า'cc' มันใครละเนี่ย- -* คิดไปก็เท่านั้นแหละนะผมเลิกสนใจแล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ถึงจะรู้สึกว่าพวงกุญแจนี่มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นก็เหอะ
_________________________________________
นัยต์ตาสีฟ้าเข้มสอดส่านสายตาไปทั่วทุกทิศอย่างร้อนใจ พวงกุญแจสุดรักสุดหวงของเขาหายไป
พวงกุญแจที่เป็นเหมือนคำสัญญาที่ผูกติดกันชั่วกาลเวลา มันเป็นของที่คนๆนั้นให้มา มันไปอยู่ที่ไหนนะ!?
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
แล้วจะมาอัพต่อนะคะ ^^.
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
3.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ