"นิมิต๑"
kesa
1) ดินแดนผีกับการสู้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
คาถาพระมหาจักรพรรดิ์
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ (๓ ครั้ง)
นะโมพุทธายะ พระพุทธไตรรัตนญาณ
มณีนพรัตน์ สีสะหัสสะ สุธรรมา
พุทโธ ธัมโม สังโฆ ยะธาพุทโมนะ
พุทธะบูชา ธัมมะบูชา สังฆะบูชา
อัคคีธานัง วะรังคันธัง สีวลีจะมหาเถรัง
อะหังวันทามิ ทูระโต
อะหังวันทามิ ธาตุโย
อะหังวันทามิ สัพพะโส
พุทธะ ธัมมะ สังฆะ ปูเชมิ
เป็นคำภาวนาก่อนนอนของฉันที่หลังจากภาวนาเสร็จฉันก็หลับไป ฉันไปโผล่เอาที่ท้องฟ้า ตัวฉันเองกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า ฉันเห็นกลุ่ม เป็น ๒ กลุ่ม อีกฝังเป็นสีขาวอีกฝั่งเป็นสีดำ และฉันก็ลอยลงต่ำมาเรื่อยๆ จนเห็นชัดว่า ที่เป็นกลุ่มดำๆ ๒กลุ่ม ที่แท้ มันคือ ผีและมนุษย์ กำลังต่อสู้กันอยู่ และฉันก็ล่วงตุ๊บลงกลางวงพอดี
" เฮ้ย ตายล่ะทำไมต้องล่วงลงตรงนี้ว่ะ"
ฉันโดนเหยียบแต่ไม่มีอาการเจ็บ โดนดันไปเรื่อยจนถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง บ้างวิ่งหนี บ้างโดนฆ่าโดยพวกผี แล้วฉันก็หยุดอยู่ต่อหน้าชายชราคนหนึ่ง
"เอา รับไป แล้วรีบไปช้วยเด็ก ๒ คนนั้นออกมาให้ได้ พากันหนีไป ฉันคงไม่ไหวแน่"
ในมือฉันเป็นดาบด้ามยาวมาก ฉันถือและวิ่งตามหาเด็กตามที่ชายชราบอก
" ฆ่าาาาาา มานนนนน"
เสียแหบแห้งของเหล่าผี พวกนั้นที่มันเห็นฉัน มันได้วิ่งลุมเข้ามาที่ฉัน ฉันเหวี่ยงดาบไปครั้งเดียวตัดหัวพวกผี ๔-๕ หัว เลือดกระเด็นเต็มพื้นไปหมด ฉันได้ตามหาเด็กที่ ชายชราบอก
" ว้ายยยยยยย ช้วยด้วย "
เสียงกรีดร้องให้ช้วยเป็นระยะๆ เสียงคำราม เสียงยื้อแย้งกัดฉีกเนื้อมนุษย์ ภาพที่ฉันเห็น บ้างฉีกแขนขาแย้งกันกิน บ้างก็ควัก ตับ ไต ไส้พุง มนุษย์ ออกมากิน ฉันวิ่งไปตามหาและเจอ กลับช้วยไม่ทันเด็กโดนผีพวกนั้นทำร้ายตายไปแล้ว
"บ้าชิ๊บ ช้วยไม่ทัน"
ฉันสะบดออกมา และได้ฆ่าพวกผีไปหลายตัว วิ่งตามหาคนที่รอด เพื่อจะหนีไปด้วยกัน
"ตามฉันมา "
ฉันได้เรียกคนที่เหลือให้ตามฉันมา และฉันก็ไม่รอดโดนต้อนเข้าไปอยู่ในกรงไม้ โดยคนที่รอดกับฉันไม่ถึง ๕ คน
"ทำไงดีว่ะ โดนจับจนได้"
" แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เฮ้ย อย่าน่ะ"
พวกผีอยู่ข้างนอกกรงพยามที่จะกินฉัน ฉันกำลังโดนพาไปที่ๆหนึ่งที่ฉันไม่รู้ว่าที่ไหน และฉันก็ นึกขึ้นได้ว่าต้องหาทางรอด
จึงได้เอาก้อนหินเล็กๆ มาขีดที่คอ เพื่อแกล้งว่าโดนกัดแล้ว และทำท่าทางให้เหมือนว่าเหมือนพวกมันแล้ว ฉันได้กระแทรกกรงออกมาข้างนอก
" อย่าเข้ามาน่ะ ไม่งั้นฉันกินพวกแกแทนพวกมนุษย์พวกนี้แน่ๆ"
"หยุด"
เสียงหัวหน้าขบวนสั่งลูกน้องผีให้หยุด
" นางโดน พวกของเรากัดแล้ว ไม่ต้องพาไปแล้ว "
หลังจากนั้น ฉันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่าง งวยงง และที่น่าแปลกคือ ที่ต้นคอของฉันฉันเจ็บมีรอยขีดติดมาด้วยนี้สิ มันน่าแปลกจริงๆ
" สา"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
