หลอน

ฉันเป็นคนที่ชอบเรื่องผีหรือเรื่องสยองขวัญเป็นชีวิตจิตใจ  ครั้งหนึ่งดิฉันได้เดินเข้าไปในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่งย่านชานเมือง   บ้านหลังใดไม่อาจจะทำให้ฉันสนใจได้    วันนี้ทั้งวันดูเหมือนตกอยู่ในวังวนของสิ่งที่มองไม่เห็น  ฉันเดินทางไปไหนมาไหน  เหมือนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ไม่รู้จัก  ไม่มีใครที่จะสนใจทักทายฉัน  และที่สำคัญ  ตลอดระยะทางที่ฉันเดินผ่านไปนั้น   มันเป็นป่ารกชัฎดี ๆ นี่เอง   ทุ่งที่เวิ้งว้างห่างไกลออกไปนั้น  ฉันมักจะได้ยินเสียงรถไฟ   และพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันโหยหวน   ดังไปพร้อมกับขบวนรถไฟที่แล่นผ่านไป    ฟังแล้วน่าขนลุก  เธอพยายามที่จะถามทางกับคนที่เดินผ่านไปมา  แต่ไม่มีใครที่จะโต้ตอบกลับมาสักคน  เธอหลงทางมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่  ความทรงจำครั้งสุดฉันกำลังเดินเข้าไปในโกดังร้างท้ายหมู่บ้าน  อยู่ดี ๆ ฉันก็วูบไป  รู้สึกตัวขึ้นเหมือนหลุดออกมาอยู่ที่ที่ไม่เคยรู้จัก  ฉันไม่รู้จักเส้นทางนี้เลย  นี่ฉันกำลังอยู่ที่ไหนเนี่ย  ฉันเดินไปเรื่อย ๆ จะทำอย่างไรก็ไม่เจอทางออก   ไม่เจอเพื่อนที่มาด้วยกันเลย เพื่อนฉันทิ้งไว้คนเดียวหรือนี่

ฉันต้องหาทางออกเจอให้ได้ ฉันสังเกตจากการได้ยินเสียงรถไฟแล่นผ่านทุก ๆ ห้านาที ดูเหมือนจะได้ยินเสียงผู้คนร้องโหยหวน บ้างก็ร้องด้วยความเจ็บปวด บ้างก็ร้องขอให้รถไฟจอด บ้างก็ตะโกนบอกว่าไม่ไป ปล่อยฉันลงๆ

ฉันตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปในป่ารกชัฏตามที่ได้ยินเสียงรถไฟนั้น

ทันทีที่ฉันไปถึงเส้นทางรถไฟ

 พอดีรถไฟขบวนหนึ่งแล่นผ่านมาพอดี

ฉึก .. ฉึก...

“ไปด้วยกันสิน้อง.............  ไปด้วยกันเร็ว........ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงต้นตอนั้นมาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งห้อยขาที่ประตูรถไฟ  โดยขาเธอขูดไปกับพื้นกรวดข้างทางรถไฟ  ตามตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด  พร้อมกวักมือเรียกฉัน   ฉันตกใจมากเกิดมาเพิ่งเห็นเหตุการณ์น่าสยองขวัญขนาดนี้

มองขึ้นไปบนรถไฟ  รู้สึกขนหัวลุกมากยิ่งขึ้น  เมื่อผู้คนที่นั่งบนรถไฟนั้น  ต่างมีร่างที่น่าเกียจน่ากลัวอย่างมาก ต่างพากันหันมาทางเธอพร้อมกวักมือเรียก แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างจากซากศพที่ขยับเขยื้อนได้  นี่มันรถไฟสายอะไรกันเนี่ย รถไฟขบวนนี้จอดตั้งแต่เมื่อไหร่

“สายส่งวิญญาณที่ครบ 50 วันไง” ผู้ชายที่แต่งกายเหมือนพนักงานรถไฟพูดขึ้นเหมือนรู้ใจฉัน  แต่มือข้างหนึ่งถือลูกตุ้มเหล็กซึ่งเขาเขวี้ยงไปมาเหมือนไม่มีน้ำหนักไปซ้ายทีขวาที มืออีกข้างหนึ่งถือกระบองท่อนยาวที่เต็มไปด้วยหนามแหลม

ฉันคิดที่จะวิ่งก็วิ่งไม่ออก หนทางรอบข้างมองออกไปเหมือนเต็มไปด้วยวิญญาณไปหมด เธอจะเดินทางไปทิศไหนได้ นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า หรือฉันตายไปแล้ว

“กลับไปเถอะ หลานเอ๋ย กลับไป  นี่ไม่ใช่ที่ทางของเจ้า ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า กลับไปก่อนที่จะสายเกินไป”

ได้ยินเสียงเตือนแว่ว ๆ มาลอยตามลม เป็นเสียงที่คุ้นหูมาก แต่ฉันกลับนึกไม่ออก  และแล้วฉันได้ยินเสียงหนึ่งเหมือนเสียงสวรรค์ 

“น้อง ๆ ตื่นเถอะ ถ้าแกไม่ตื่นพวกเราจะทิ้งแกอยู่ที่นี่นะเว้ย” นั่นมันเสียงของนันทวดีเพื่อนของฉันเอง

และแล้วฉันก็เหมือนตกไปลงในหลุมโคลน  และฉันก็ไม่รู้สติอีกเลย

ในโกดังร้างท้ายหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีผู้หญิงสองคน  คนหนึ่งนอนกองกับพื้นนั่นคือน้องนั่นเอง  ส่วนนันทวดีนั่งประคองกายคนที่นอนอยู่

“ฉันบอกแล้วไม่ให้มา ก็ไม่มีใครเชื่อ”