วันที่มาไม่ถึง

                 พรุ่งนี้  ต้องทำอะไรนะ...??  เป็นแบบนี้เสมอล่ะที่ต้องมีอะไรทำ  ชอบเตรียมการล่วงหน้าเนินๆ  แต่พอใกล้จริงๆกลับจัดอะไรไม่ถูก  จับแพะชนแกะเสมอ  (วุ่นวายจริงโว้ย...)  ฉันคิด...
                 เริ่มแรกของวันพรุ่งนี้คือต้องตื่นเช้ากว่าปกติ  อาบน้ำแล้วมาให้ช่างแต่งหน้าทำผม  แล้วแต่งตัวด้วยชุด"พิเศษ" ออกมาร่วมพิธีการต่างๆ  เอ..แล้วเราต้องพูดอะไรหรือเปล่า?  ร่างคำพูดไม่ต่ำกว่า10-15กระดาษเอ4  จะเอาแผ่นไหนมาพูดดีนะ?  แล้วต้องไปขัดขี้ไคลตามตัวที่ร้านสปาหรือเปล่า?  หากจะขัดต้องรีบไปก่อนบ่ายนี้นะ  ตอนนี้10โมงแล้ว ..ฉันยังคิดอะไรไม่ออกเล้ย...  คนอื่นเป็นแบบฉันหรือเปล่าเวลาจะมีงานมีการของตัวเองขึ้นมา  
                  หลังจากนอนกลิ้งบนที่นอนในห้องส่วนตัวจนปาเข้าเกือบครึ่งค่อนวัน  ฉันค่อยๆโผล่หน้าออกมานอกห้องได้  ที่บ้านมีงานการดูวุ่นวาย  ผู้คนมากมายมากันอย่างกับว่าฉันเป็นผู้วิเศษที่ทุกคนต้องมาหาและช่วยงานนี้ให้ได้   อยากโทรฯหา  "เขา"เหลือเกิน  เขาที่ฉันอยากพูดคุยด้วยเสมอเวลาไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี  เขาคงวุ่นวายเหมือนฉันเช่นกันเพราะเรามีงานๆเดียวกันในวันพรุ่งนี้  แต่หามือถือไม่เจอ  ไม่รู้ไปไหน  ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทิ้งมือถือห่างตัวเกิน10นาทีสักครั้ง  คงเป็นเพราะที่บ้านมีงานและวุ่นวายตั้งแต่เมื่อวาน  ทำให้ฉันเผลอเรอลืมเอาไว้ที่ไหนสักแห่ง
                 ....ที่วัดของหมู่บ้าน..หลังจากถวายภัตตาหารเพลแล้ว  ป้ามะลิกับลุงชม  มานั่งหน้าเศร้าอยู่ที่หน้าประตูวัดที่เป็นซุ้มประตูทางเข้าด้านซ้าย  ภาพใบหน้าของหญิงสาวหน้าตาดี  ที่แย้มยิ้มอย่างสดใสในชุดครุยใหม่เอี่ยม  ดังว่าเพิ่งนำออกมาจากห้องถ่ายภาพชั้นดี  พลางประคองมือกันกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้บุตรสาวผู้อยู่ในภาพอย่างกับว่าสื่อถึงกันอย่างแนบแน่น....
                ...ฉันเพิ่งสังเกตุเห็นว่า  แม่กับพ่อไม่อยู่บ้าน  คงไปวัดเช่นเดิม  แต่ที่สังเกตุอีกอย่างก็คือ
ทำไมทุกคนที่มาบ้านฉันในตอนนี้ต่างใส่แต่ชุดดำนะ  บางคนก็ใส่เสื้อขาว  แหมๆ..ให้เกียรติฉันกันจัง
วรรณเดินกลับเข้ามาในห้องส่วนตัว  อ้าว..  ทำไมมีผ้าขาวคลุมเครื่องใช้ของฉันไปหมดล่ะ  ตะกี๊ยังเห็นอยู่ดีๆว่าไม่ใช่แบบนี้นี่นา  เอ..ใครเข้าทำตอนไหนนะ  ไอ้ฉันเองก็เพิ่งออกไปไม่นานนะ  เร็วจัง..ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า  ...
               นพวรรณคิดได้เช่นนั้น   เธอได้เดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอน  เธอจัดแจงอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์    เสียงน้ำที่ดังผ่านฝักบัว  ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกและบริเวณบ้านต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก     "เอาแล้วมั๊ยล่ะมึง"  ลุงฝ้ายผู้อาวุโสที่สุดกล่าวพึมพรำออกมาเบาๆด้วยเกรงว่าทุกคนจะใจเสียและหวาดกลัวต่อเสียงที่ได้ยิน   "ลุงๆ  ฉันว่าพี่วรรณมานะลุง"  ไอ้จ่อยเด็กหนุ่มรุ่นๆที่มาช่วยงานบอกเสียงสั่น   "เออ..กูรู้แล้ว..อย่าพูดไป  เดี๋ยวแขกเหรื่อจะตกใจกัน" .. ลุงฝ้ายเตือนสติ    .. "วันนี้วันที่สามด้วยดิลุง"  ไอ้จ่อยไม่วายที่จะหวาดๆ  ลุงฝ้ายหลับตาระลึกถึงหลานสาวผู้อ่อนวัย  ที่เธอได้ลับไปแล้วพลางเอ่ยบอกเบาๆ   "วรรณเอ๊ย...ไปที่วัดนะลูก  พ่อกับแม่เรียกแล้ว  ไปรับศีลรับพรไหว้พระนะลูก"   ลุงฝ้ายเอ่ยเสียงคลอๆด้วยหัวใจหดหู่
             ...วรรณได้ยินดังนั้น  แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้  นึกในใจว่า  ลุงฝ้ายนี่แปลกคนจัง  หนูยังอาบน้ำไม่เสร็จดีเลย  มาบอกให้ไปวัด   แต่เธอก็รับคำว่า  "จ้าลุง  ขอแต่งตัวก่อนนะจ๊ะ"  เธอบอกรับไป     พลางคิดว่า   .."เอ...เมื่อวานเราเพิ่งไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนๆมาหยกๆ...แต่ทำไมวันนี้รู้สึกเหมือนมันผ่านมานานจังนะ"  แล้วเธอก็   รู้สึกเงียบเหงาในใจแปลกๆ  กับสภาพแวดล้อมตัวขณะนั้นนิดๆ
          ถึงเสียงที่วรรณตอบมาลุงฝ้ายจะไม่ได้ยิน  แต่เสียงสายน้ำที่ดังซู่ๆก็ได้หยุดลงแล้ว  ทำให้สีหน้าทุกคนที่ได้ยินเปลี่ยนเป็นโล่งอก   "มันยังไม่รู้ตัวน่ะเน้าะ"  ป้าคำเมียลุงฝ้าย  เอ่ยขึ้นเบาๆพลางมีน้ำเอ่อคลอที่ดวงตา  นึกถึงความน่ารักและสดใสของวัยสาวของวรรณอย่างเสียใจ...  ไม่น่าเล้ยหลานเอ๊ย...  ไปเที่ยววันเดียวกลับต้องประสพเคราะห์กรรมเสียแล้ว
         "ไปดีนะหนูวรรณเอ๊ย...  น่าสงสารแท้ๆ  ยังไม่ได้รับปริญญาเลย"
 
                          ............................................................