เพราะใจ ตอนที่ 2

หลายปีต่อมา ฉันสอบเข้าที๋โรงเรียนมัธยมชื่อดังได้ พ่อ แม่ ต่างพากันดีใจที่ฉันสอบได้ ฉันเองก็ภูมิใจ ฉัน ใช้ชีวิตเหมือนเด็กม.ต้น ทั่วไป คือ เรียน และ เล่น มาอยู่ที่โรงเรียนนี้ฉันไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับอิ๊บ หากแต่อิ๊บคะแนนน้อยจึงได้อยู่ห้อง 3 ถึงแม้ดูจะห่างเหินไปบ้าง เราก็ยังคุยกันอยู่เมื่อมีโอกาส ฉันไม่โดดเด่นเท่าไหร่ใน ร.ร. นี้ เพราะนอกจากลุคส์เด็กเรียนแล้ว ฉันก็ดูคุณหนูจนใครๆ หมั่นไส้

ใจฉันก็อยากจะวีน อยากจะเหวี่ยงบ้างเวลาที่คนนินทา แต่เพื่อรักษาภาพ ฉันยังใช้ชีวิตแบบนั้นเรื่อยมา

จน กระทั่งตอนม. 3 ฉันสนิทกับอะตอม เพื่อนสาวร่างเล็ก เราคุยกันถูกคอ และมีนิสัยที่คล้ายกัน เลยคบกันเป็นบัดดี้เรื่อยมา ฉันเริ่มที่จะกล้าพูด กล้าแสดงออกอะไรๆ มากขึ้น แต่ไม่วายคงเอกลักษณ์คุณหนูอยู่ อะตอม เป็นคนน่ารัก พี่มอปลาย เพื่อนมอต้นต่างพากันจีบ ฉันก็รู้สึกดีที่เพื่อนมีคนรักคนชอบ แล้ววันนึงอะตอม ก็ถูกรุ่นพี่ผู้หญิง นิสัยแย่ๆ กลุ่มนึงดักตบตี..

ฉันมารู้ตอนที่กลับบ้านแล้ว ในตอนนั้นโมโหมาก จนคิดว่าถ้าฆ่าคนพวกนั้นได้ ฉันทำไปแล้ว .. รุ่งเช้า ฉันจึงไปที่กลุ่มของอีพี่นิสัยแย่ แล้วพูดว่า

"พวกพี่มาตบอะตอมทำไมคะ ?" ใจฉันกลัวมากไม่รู้จะทำยังไงต่อไป หากคนพวกนั้นเกิดอยากป้อนมือป้อนเท้าเข้าปากฉัน
"ก็เพื่อนมึงแรด" อีพี่บรีส ตัวเตี้ย ปากแดงตอบฉัน ในขณะที่มันทาอุทัยทิพย์แดงเถือกที่ปากโสโครกของมัน
ฉันไม่รุ้อะไรดลใจ แต่ก็โพล่งไปว่า "มึงไม่แรดเลยมั้ง ?" หน้าฉันไม่สะทกสะท้านกับคำพูดที่หลุดออกไป ฤามันจะเป็นสันดานดิบที่ฝังในจิตใจ ?
"มึงด่าใคร ?" พี่หน้ากะเหรี่ยงโย่ง ดำ ไม่รู้ชื่อเดินมาผลักอกฉัน เจ็บมากอ่ะ ให้ตาย ถ้าใครไม่รู้ว่าเป็นไง ลองเอากำปั้นทุบซาลาเปาน้อยของตัวเองดู
"ก็ว่าหมาแถวนี้แหล่ะ" ฉันตอบ จำไม่ได้ว่าจะพูดอะไรต่อ แต่ก็โดนโบกเข้าที่แก้มเต็มๆ มึนอย่าบอกใคร ฉันไม่รู้ว่าสู้ได้หรือไม่ แต่ก็ออกหมัด ออกมือ เท้า ไปไม่ยั้ง
สุดท้ายเรื่องก็จบที่ฝ่ายปกครอง พ่อ แม่ ครู ดูจะเสียใจในตัวฉันมาก .. ขอโทษนะคะ
ไม่ต้องบอกก็คิดได้ใช่ไหม ว่าฉันก็ฉาวขึ้นมาทันใด จากคนที่ไม่มีใครรู้จัก ก็มีคนรู้จัก บ้างชื่นชมในความระห่ำ บ้างรังเกียจในพฤติกรรมอันธพาลปะปนกันไป
และผลอีกอย่างที่ตามมาคือ "จอมโหดมอต้น" ตามจีบฉันไม่ได้พัก ไม่ได้ผ่อน

นอกเรื่องไปเยอะ กลับมาเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ต่อดีกว่า .. ยายชิด ย่าของพี่เอ เพื่อนในหมู่บ้านสมัยเด็กป่วยและตายในเวลาต่อมา ฉันกับครอบครัวจึงไปช่วยงานศพในตอนกลางวัน
ฉันช่วยหยิบจับอะไรบ้างนิดหน่อย เพราะทำกับข้าวอย่างยายและเพื่อนยายไม่ได้ พอคิดได้ว่าตัวเองไม่มีหน้าที่อะไรก็ออกมานั่งพัก
"น้องพลอย" เสียงหนุ่มนิรนามเรียกชื่อฉัน และเมื่อฉันหันไปก้พบว่าคนๆ นั้นคือพี่โบ้ คนที่ฉันลืมไปแล้วว่าเค้าเป็นรักแรก :)
"..........." ฉันได้แต่ใจเต้นตึกตัก หน้าร้อนผ่าว พูดอะไรไม่ออก
"โตขึ้นน่ารักขึ้นเยอะเลยเนอะ" พี่โบ้ยังยิงกระสุนรักลงกลางใจฉันอีกหลายนัด
"ไอ้โบ้ไปเร็วๆ เดี๋ยวแม่กูด่า" พี่แตงโม เพื่อนพี่โบ้เร่งให้พี่โบ้ไปไหนสักแห่ง
"ไปแล้วนะน้องพลอย บ๊ายบาย" พี่โบ้ลาและหันมายิ้มให้หลายครั้งก่อนจะหายไปกับแสงแดด
ฉันดีใจจนอยากจะกรี๊ดออกมา เลเวลความแก่แดดเพิ่มขึ้นอีก หลังจากฉันพบหน้ารักแรกของฉัน
ฉันมาที่งานศพยายชิดทุกวัน เพื่อมามองพี่โบ้ 90% และเคารพศพ 10%
หมดงานศพ เราไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันคิดถึงหน้าพี่โบ้ตลอด แต่ความเป็นไปไได้ที่จะเจอก็น้อยเสียจนเกือบเหลือ 0 เพราะฉันย้ายบ้านมาอยู่อีกหมู่บ้านที่ห่างจากหมู่บ้านเดิม 2 ก.ม

ผ่านมาระยะหนึ่ง ฉันตัดสินใจเรียน ม.ปลายที่เดิม และลงเรียนกิจกรรมชุมนุม นักศึกษาวิชาทหาร ร.ด. นั่นแหล่ะ ในตอนนั้นคิดแค่ว่าลองไปดูหนุกๆ
ฉันต้องเรียน ร.ด. ทุกวันอังคาร อาทิตย์ของการเรียนฉันเขินกับชุด ร.ด.มาก เพราะฉันดูบางเกินจะใส่ชุด ร.ด
อ้อ ลืมบอกไปว่าไม่ได้นั่งรถประจำแล้วนะ ไปเองแล้ว ฉันขึ้นรถโดยสารมานั่ง ท่ามกลางสายตาที่เพ่งมองมาที่ฉัน ยิ่งทำให้อายไปใหญ่
พอมาถึงป้ายรถ ที่หน้าหมู่บ้านเก่า ก็มีคนขึ้นมา ฉันไม่ได้สนใจเพราะสนใจแต่ mp3 อยู่
แต่พอเงยหน้าเท่านั้นแหล่ะ ฉันก็ได้เจอกับ "พี่โบ้ในชุด ร.ด." อ๊ายยยยยยย
ใฉันเต้นตึกตักอีกแล้ว แต่ในวันนี้พี่โบ้ดูมีกล้ามเนื้อมากกว่าครั้งที่แล้ว และมากกว่าตอนเด็กที่แห้งแกร๋งเหมือนเด็กขาดสารอาหาร
"พี่โบ้" ฉันเปิดฉากพูดก่อน
"พลอยเรียน ร.ด. หรอ ?..ระวังอย่าให้หนุ่มจีบนะ" ดูสิพูดแล้วยิ้มคือไรเนี่ย -o-
"ทำไมอ่ะ ? "
"เปล๊าาาาา " ลากเสียงยาวทำซาก ?
นั่นก็เป็นอีกครั้งนึงที่ได้เจอพี่โบ้ แต่แล้วก้เหมือนเดิม หายต๋อม ..