ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

     เช้าอากาศแจ่มใส แอลตื่นนอนแต่เช้า ช่วยมารดาทำอาหาร ตั้งโต๊ะ ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัว รอทานอาหารเช้าพร้อมบิดา หลังจากทานอาหารเรียบร้อย บินก็พาภรรยาและลูกสาวมายังสุสานของแอ๊บ บินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย หลังจากพากันลงจากรถ ลูกสาวก็เดินนำหน้าราวกับรู้จักคุ้นเคยสถานที่แห่งนี้้
     "แอ๊บ บินมาเยี่ยมแล้วนะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาหลายปีเลย" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับวางดอกไม้หน้าสุสาน ภรรยาและลูกสาวต่างก็พากันวางด้วยเช่นเดียวกัน
     "น้าแอ๊บคะ แอลมาแล้วค่ะ นี้ดอกไม้ที่น้าชอบที่สุด" บินมองดอกไม้ที่ลูกสาววางอย่างแปลกใจ เขาเพิ่งสังเกตว่าลูกสาวนำดอกไม้อะไรมา เพราะเป็นดอกมะลิที่แอ๊บชอบมากที่สุด เขาจำไม่ได้ว่าเคยเล่าเรื่องชนิดดอกไม้ที่แอ๊บชอบให้ลูกสาวฟัง แต่มานึกๆดูแล้ว บางทีเพราะตลอดเวลาแอ๊บอยู่ในความทรงจำเขามาโดยตลอด เขาคิดถึงแอ๊บมาก เธออาจมาเกิดเป็นลูกของเขาจริงๆก็เป็นไปได้ ใครจะไปรู้
     "พ่อไปรอที่รถนะลูก" บินชวนภรรยาไปรอลูกสาวที่รถ เมื่อเห็นว่าลูกสาวนั่งเหม่อมองรูปบนป้ายสุสาน แล้วเอ่ยขออยู่ต่ออีกหน่อย พอคล้อยหลังบิดามารดาของเด็กสาวเดินห่างออกไป ก็มีชายหนุ่มแต่งตัวดี เดินเข้ามาอีกทาง พอมาถึงชายหนุ่มก็ต้องตกตะลึง เขาขยี้ตาอยู่หลายครั้ง หากภาพหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ได้จางหายไป ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ ว่าตัวเองกำลังฝันหรือเปล่า
     "แอ๊บ นั่นแอ๊บใช่ไหม" ชั่วระยะเวลาหนึ่งที่เด็กสาวหันมามอง เธอก็รู้สึกคุ้นเคย แล้วจำเขาได้ในทันที ส่วนชายหนุ่มก็รับรู้ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เขาอยากเจอมาตลอดเวลา หากแต่สรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียก ทำให้ชายหนุ่มยิ้มเก้อ
     "ไม่ใช่แอ๊บหรอกคะ หนูชื่อแอล น้ายูใช่ไหมค่ะ" เด็กสาวยิ้มให้ชายหนุ่ม เป็นรอยยิ้มเดียวกัน เธอช่างเหมือนมากจริงๆ เขารำพันในใจ
     "แอลหน้าเหมือนน้าแอ๊บมากสินะคะ" เด็กสาวยิ้มอีก เธอไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยที่แม้แต่ชายหนุ่มเองก็มองว่าเหมือน เพราะจริงๆแล้วเธอก็เหมือนน้าแอ๊บยังกะคู่แฝดกันจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าบิดามักใช้สายตาแบบนี้มองเธอมาตลอด เธอเองก็คงไม่ชินที่แม้แต่น้ายูเองก็มองเแบบเดียวกัน เขาเองรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของฝ่ายตรงข้าม แต่ในความทรงจำก็มีประโยคคำพูดหนึ่งลอยเข้ามา ทำให้เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ
     "สักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีกแน่นอนค่ะ"
     "พี่ดีใจที่ได้พบกันอีก" ชายหนุ่มพูดคล้ายเผลอ แต่ลึกๆ เขาเองก็รู้ดีว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่แอ๊บ เพราะมันผ่านมาตั้งสิบเจ็ดปีแล้ว
     "แอลก็ดีใจที่ได้พบน้ายูค่ะ" เธอยิ้มหวาน รู้สึกเป็นกันเองกับชายหนุ่ม ยูทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างก็พอดีมีเสียงเรียกเธอเสียก่อน
     "แอล กลับได้แล้วลูก" บินเห็นลูกสาวยังไม่มาเสียที จึงเดินมาตาม พอสองหนุ่มพบหน้ากัน ต่างก็จำกันได้ทันที จึงพากันทักทาย
     "สบายดีหรือครับ" บินเป็นฝ่ายทักทายก่อน
     "สบายดี บินล่ะไม่เจอกันนานเลย"
     "ครับ เป็นสิบๆปี แล้วเพิ่งจะกลับมาเมืองไทย"
     "นานจริงๆ" การพบเจอกับบินทำให้ความทรงจำในวันนั้นพุดขึ้นมาอีก บินเห็นสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามก็เข้าใจ เขาเองเคยเป็นมาก่อนจึงรู้ดีว่าเขายังคงแบกรับความรู้สึกในวันนั้นอยู่ จึงเลี่ยงความสนใจเขาไปที่ลูกสาว
     "คุณคงเห็นแล้ว นี่แอลลูกสาวของผม" พูดพลางดึงลูกสาวมาโอบไว้ เด็กสาวยังคงส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
     "อืมเห็นแล้ว เธอคล้ายกันมากเลย" พูดพลางมองหน้าเด็กสาวแล้วหันไปมองรูปที่หน้าสุสาน บินเข้าใจว่าเขาหมายถึงใคร
     "ใช่ครับ พอแอลค่อยๆโตขึ้น ผมเองก้รู้สึกเหมือนได้อยู่กับแอ๊บอีกครั้ง" สองหนุ่มพากันระลึกความหลัง จนเด็กสาวต้องขัดขึ้น
     "แหมพ่อ แย่งแอลคุยกับน้ายูนี่ค่ะ" เด็กสาวหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์ ขยับไปตรงกลางระหว่างทั้งสองคน แล้วกอดบิดา พลางควงแขนยูอย่างเป็นกันเอง ยูรู้สึกไม่สมควรจึงขยับแขนออกแล้วถอยห่างเด็กสาวเล็กน้อย
     "งั้นขอตัวก่อน ภรรยารอผมกับลูกสาวที่รถ"
     "ครับ" ยูพยักหน้าตอบ
     "สวัสดีค่ะ น้ายู" เด็กสาวพนมมือไหว้ ยูรับไหว้ ก่อนจะเดินไปนั่งหน้ารูปของหญิงสาวคนเดียวในใจของเขา
     "แอ๊บ พี่เอาดอกไม้มาฝาก แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้พี่ได้เจออีกครั้ง ครั้งนี้พี่สัญญาจะดูแลให้ดี" ยูยิ้มให้กับรูป เขาดีใจมาก ครั้งนี้เขาไม่ได้ฝันไป เขาเจอเธอจริงๆ หากแต่การเจอครั้งนี้คงมีอุปสรรคไม่ต่างกัน