Love You THE CAT รับ(รัก)ฉันทียัยแมวเหมียว

ฉันนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวมานานเท่าไรก็ไม่รู้ นานประมาณอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ไม่มีใคร
เข้ามาเยี่่ยมฉันเลย บอกได้คำเดียวเลยว่าฉันเหงามาก ไม่เคยมีครั้งไหนที่ฉันคิดถึงบ้านเท่านี้มาก่อน คิดถึง
พ่อที่ไม่เคยสนใจในตัวฉัน คิดถึงแม่ที่พยายามบังคับฉันให้้แต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จัก เพียงเพราะเค้ารวย
แม่ก็พร้อมจะจับฉันใส่พานทองถวาย คิดถึงพี่ชายที่เกลียดฉันและบ้างาน คิดถึงเพื่อน พักพวก ที่ไม่เคยทิ้ง
กัน
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
ฉันหันไปมองที่ประตูอย่างแปลกใจว่าใครมา และหวังว่าจะเป็นคนที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่ แค่
ใครก็ได้ สักคนหนึ่ง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่เข้ามาคือใครสักคนที่ฉันลืมชื่อไปแล้ว ฉันจำหน้าหล่อๆนั่นได้
ดี แต่ขอโทษที ฉันเป็นพวกชอบลืมชื่อคน- -
 
 
 
"ไง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จำฉันได้มั้ย ?" เขาพูดพลางเดินเข้ามาไกล้ฉัน
 
 
 
" ฉันว่าฉันจำหน้านายได้ แต่โทษที ฉันลืมชื่อนานไปแล้ว" ฉันพูดแบบไม่ใส่ใจนัก
 
 
 
"อะไรนะ ? นี่เธอลืมชื่อของคนที่ช่วยชีวิตเธองั้นเหรอ!!! ฉันอุส่าห์ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับแมว
เพื่อที่จะมาฝึกเธอ เชอะ! กล้าลืมชื่อฉันได้ยังไง! อ๊ากกก เคื่อง!!!!" ฉันนอนมองหน้าหล่อที่ดูจะอารมณ์มาก
ก่อนจะตอบ
 
 
 
"เอ้า! ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะลืมสักหน่อย บอกว่าขอโทษๆ ไปแล้วไง ก็คนมันจำไม่ได้!!"
 
 
 
"โถ่เอ้ยย แมวโง่!!! จำชื่อฉันไว้ดีๆ คล่าวนี้ฉันจะบอกเธอครั้งสุดท้าย! อย่าลืมชื่อฉันอีก เข้า
ใจมั้ย!!!" ฉันพยักหน้า แค่ชื่อ อะไรจะสำคัญขนาดนั้น บ้าจริงเชียว-*-
 
 
 
"เฟรนฟรอส!! ทีนี้ห้ามลืมอีห สัญญาสิ!!" เฟรนฟรอสทำหน้าดุ ที่ไม่ดุ- - ทำไมนายไม่มีความ
น่ากลัวบางเลยเนี้ย อ่อนหัดชะมัด-0-
 
 
 
"โอเคๆ สัญญาก็สัญญา เรื่องมากจริง-*-" เฮ้อออ ฉันไม่ชอบลัญญากับใครเลยจริงๆ เพราะ
มันเหมือนกับว่า ฉันมี.....พาระ- -
 
 
 
"ดี งั้นเราไปกันเลยดีกว่า" เฟรนฟรอสเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังจะทำหน้าบูด ก่อน
จะพูดอะไรที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจ
 
 
 
"ไปไหน ?" ฉันถาม ในใจหวังว่าเค้าจะบอกว่าให้ฉันกลับบ้าน แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้
 
 
 
"เราจะไปฝึกกันที่ป่าทางเหนือ ที่ๆเป็นที่อยู่ของแมวปีศาจที่น่ากลัวที่สุดในโลก"
 
 
 
"แหม... ฟังดูน่ากลัวจัง รู้มั้ย ตอนนายพูดถึงแมว ฉันคิดถึงได้แต่แมวน้อยน่ารักที่กำลังอ้อน
เจ้าของขออาหารเม็ด- - อ้อ ยังไม่รวมถึงแมววัดที่เป็นขี้เรื้อน"
 
 
 
"นั่นมันแมวในโลกของเธอ ไม่ใช้แมวในโลกของฉัน รีบไปกันเถอะ เราเสียเวลามามากแล้ว
เพราะเธอตัวเดียว พ่นไฟไม่รู้จักเวล่ำเวลา- -" เฟรนฟรอสสั่ง เชอะ! ถึงไม่สั่งฉันก็พอจะรู้น่าว่าตัวเองจะ
ต้องทำยังไง ฉันหันไปมองหน้าเฟรนฟรอสค้อนๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกบานใหญ่
แล้วอดขำไม่ได้เมื่อเห็นเงาในกระจกเป็นแมวที่โดนจับใส่เสื่อผ้าคนไข้ ก่อนจะถอดชุดนั้นออก แล้วออกไป
หาเฟรนฟรอส พร้อมที่จะเดินทาง
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวยอดข้าว! เธอจะเดินเร็วไปไหนเนี้ย! ฉันเหนื่อย! เหนี่อยมากด้วย เราจะพักกันสัก
เดี๋ยวได้มั้ย ? " เฟรนฟรอสโว้ยเป็นรอบที่ร้อยของวัน ฉันหันกับไปมองเจ้าของหน้าหล่อๆที่เดินรั้งถ้ายไป
ไกล แล้วรอบถ้อนหายใจแล้วพยายามนับหนึ่งถึงสิบให้ใจเย็นลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียง.....รำคาล
 
 
 
"นี่นายพูดแบบนี้จนฉันซักจะทนไม่ไว้แล้วนะ! น่ารำคาลจริง เป็นผู้ชายซะเปล่า นายขอฉัน
พักทุกๆหนึ่งกิโลแบบเนี้ย แล้วเมื่อไีรมันจะถึง นี่แสดงว่านายไม่เคยคิดจะออกกำลังกายเลยใช่มั้ย!"
 
 
 
 
"ก็ฉันไม่ชอบใช้กำลังนี่!! ฉันเหนื่อย! ฉันจะพัก" เฟรนฟรอสพูดก่อนจะนั่งลงไปใต้ต้นไม้
ใหญ่สีฟ้าเพื่อหลบแสงอาทิตย์ร้องแรงสีชมพู และโน้มตัวพิงลำต้นสีเขียวของต้นไม้อย่างสะบายใจ
 
 
 
.......... นี่ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเรื่องนี้ มีเฟรนฟรอสเป็นนางเอกที่แสนจะอ่อนแอ
แล้วฉันให้เป็นพระเอกที่แสนจะเข้มแข่ง เก่งกล้าสามารถ ทั้งรักและปกป้องนางเอกแบบไม่คิดชีวิต- -;;
 
 
 
"เฮ้อ! ให้ตายสิ!!!" ฉันนั่งลงข้างๆเฟรนฟรอสที่ตอนนี้หลับไปแล้ว เฮ้อ แล้วแบบนี้เมื่อไร
จะได้ฝึกกันเนี้ย แล้วอีกนานไหม ที่ฉันจะได้กลับบ้าน ?