Love You THE CAT รับ(รัก)ฉันทียัยแมวเหมียว

ความรู้แรกคือเจ็บ!! เจ็บมาก ทั้งตัวเลย ความรู้สึกต่อมาคืองง!! ฉันไปทำอะไรมาถึงได้เจ็บขนาด
นี้ ฉันพยายามลืมตา แต่ร่างกายไม่ให้ความรวมมือเอาซะเลย ลืมตาไม่ขึ้น-*-
 
 
 
"เมื่อไรเธอจะตื่นสักทีแมว ฉันเป็นห่วงเธอแทบบ้าแล้วนะ" เสียงใคร ? ใครพูดอยู่ข้างๆฉัน ทำไม
มันถึงได้คุ้นๆ สักพักฉันก็รู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ไม่คุ่นเคย มันเต็มไปด้วยความห่วงใย ใคร?
 
 
 
"อืม....." ฉันร้องออกมาเบาๆ และขยับตัว พร้อมกับอ้อมกอดที่คลายออก
 
 
 
"ยอดข้าว เธอรู้สึกตัวแล้วเหรอO_O หมอ! หมอ!!! แมวรู้สึกตัวแล้ว หมอ!!!" ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับ
มองหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง
 
 
 
"หล่อจัง=_=" ฉันพูด ใครน่ะ ยังกับเจ้าชายในฝันเลย
 
 
 
"รู้แล้วน่า-//////- ในเืมืองเนี่ยหาหล่อกว่านี้ไม่มีอีกแล้วนะ" เขาพูด ฉันยังไม่ได้ถามอะไรต่อ ก็มีคน
ที่ใส่เสื้อสีขาวมากมายเข้ามา จนฉันรู้สึกอึดอัด และเหมือนเฟรนฟรอสจะรู้เขาจึงหันไปต่อว่า
 
 
 
"หมอ จะเข้ามากันเยอะแยะทำไม เดี๋ยวแมวอึดอัด อยู่แค่คนที่จำเป็น ที่เหลือออกไปก่อน"
 
 
 
"พะยะค่ะ เจ้าชาย" แล้วพวกเสื้อขาวก็ออกไปเหลือไว้เพียงคนเดียว คนที่ดูมีอายุที่สุด
 
 
 
"หมอ แมวฟื้นแล้ว แล้วเราจะต้องทำยังไง พ้นขีดอันตรายแล้วใช่มั้ย?" เฟรนฟรอสพูดรั่ว
 
 
 
"วางใจได้พะยะค่ะ เธอปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวพักอีกสองสามวันก็หายแล้ว" หมอพูดพลางยิ้ม
 
 
 
"เหรอ ดีจัง^^" เฟรนฟรอสพูดพลางก้มหัวขอบคุณก่อนที่หมดจะออกไป
 
 
 
"เฟรนฟรอส เกิดอะไรขึ้นกับฉัน" ฉันถามทันทีที่หมดออกไปพ้นจากห้อง
 
 
 
"เธอพ่นไฟในห้องกักกันแมว ทำให้ห้องระเบิด และฉันก็ช่วยเธอออกมา" เฟรนฟรอสอธิบาย เขา
มองหน้าฉัน นัตน์ตาของเขาแสดงออกอย่างมากว่าเป็นห่วง ห่วงเกิน- -
 
 
 
"เหรอ งั้นฉันก็เป็นหนีชีวิตนายแล้วสิ-^-" ฉันพูดพร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทาง
 
 
 
"อืม..." เฟรนฟรอสตอบอย่างงงๆ
 
 
 
"ฉันไม่ชอบเป็นหนีชีวิตใคร วันหลังอย่าได้ช่วยฉันอีก" ฉันมองเฟรนฟรอสอย่างค้อนๆ
 
 
 
"อะไรกัน คนอุส่าห์ช่วย อุส่าห์เป็นห่วง อย่ามาพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของฉันได้มั้ย-*-" เขาพูด
ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
 
 
 
"ที่ฉันไม่ชอบเป็นหนีชีวิตใครก็เพราะฉันขี้เกลียดมาชดใช้ เชอะ เพราะงั้น ครั้งหน้าอย่าได้ช่วยฉัน
อีก ฉันไม่มีค่าพอใครเจ้าชายเฟรนฟรอสอย่างนายมาช่าวยหรอก"
 
 
 
"ทำไมจะไม่มี!" เฟรนฟรอสพูดเสียงดัง ฉันมองหน้าเขา แปลว่ายังไง ฉันมีค่ายังไงกับเขาหรือไง
เฟรนฟรอสมีท่าทางตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ก่อนจะรีบแก้
 
 
 
"ก็...ก็......ก็ฉันต้องล้มเธอให้ได้ยังไงล่ะ อย่าลืมสิ เมื่อฉันจัดการเธอได้ฉันก็จะได้เป็นราชาเมือง
นี้นะ" เฟรนฟรอสพูดอย่างรวดเร็วจนฉันฟังแทบไม่ทัน แต่ก็นะ คงจะจริงอย่างที่เฟรนฟรอสพูด ฉันคงมีค่า
สำหรับเขาได้แค่นี้
 
 
 
"งั้นเหรอ จริงด้วยสินะ ถ้าอย่างงั้น ฉันจะต้องทำอะไรต่อไปงั้นเหรอ" ฉันถาม ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขา
จะให้ฉันทำยังไง พอฉันท้าเขาสู้ เขาก็วิ่งหนี เชอะ ปอดแหก!!! -^-
 
 
 
"เธอจะต้องฝึกและเรียนรู้การเป็นแมวไปพร้อมๆกับสอนฉัน แต่ก่อนอื่น เธอต้องนอนพักผ่อนก่อน"
เฟรนฟรอสพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวฉัน ก่อนที่ฉันจะหลับไป
 
 
 
 
 
 
ยอดข้าวหลับไปทันทีที่ผมลูบหัว ดีแล้ว เธอต้องพักผ่อนมากๆ ไม่รู้ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกัน
แน่อย่างแรกเลยคือ ผมไม่เคยให้คนเรียกชื่อหวนๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ผมไม่โกรธที่เธอไม่ยอมเรียกผมว่า
เจ้าชาย ผมไม่เคยทะเลาะกับใครแบบไร้สาระ ผมไม่เคยเป็นห่วงใครได้มากเท่าเธอ ทั้งที่พึ่งเจอกันได้แค่วัน
เดียว ผมคงไม่ได้ชอบเธอหรอกนะ เพราะยังไงผมก็ไม่มีวันได้สมหวังกับเธอ เมื่อผมได้ขึ้นเป็นราชา
เมื่อนั้นเธอก็ต้องจากผมไป
 
 
 
ผมเดินออหมาจากห้องผู้ป่วยอย่างใจลอย ผมรู้ว่าผมควรออกว่าจากห้องนั้น ยอดข้าวจะได้พัก
ผ่อนได้อย่างเต็มที่
 
 
 
"ดูเหมือนว่าหลานจะเป็นห่วงแมวมากเลยนะ" ผมหันไปมองต้นเสียง เฮ้อ หมอนั่นเอง น้อยคนที่
จะรู้ว่า หัวหน้าหมอประจำวังนี้ นั่นคือญาติห่างๆทางฝ่ายแม่ของผม
 
 
 
"งั้นมั้งครับ" ผมตอบแบบไม่ใสใจเท่าไร พลางมองใบหน้าที่ดูมีอายุมองคุณลุง
 
 
 
"ฮ่าๆๆ ดูเหมือนว่าหลานจะต้องเจอเรื่องยุ่งๆซะแล้วสิ น่าสนุกดีจริงๆ" ลุงพูดอย่างแจ่มใส
 
 
 
"ผมไม่เห็นว่ามันจะน่าสนุกตรงไหน ยอดข้าวป่วย ไม่สนุกเลยสักนิด"
 
 
 
"แมวตัวนั้นชื่อยอดข้าวเหรอ เป็นชือที่แปลกดีจริงๆน้า ยอดข้าว ยอดข้าว" ผมมองหน้าลุงอย่าง
เคืองๆ ทำไมน่ะ ผมถึงไม่ชอบให้คนอื่นเรียกชื่อยอดข้าวเลย เหมือนกับว่าผมอยากเป็นคนเดียวที่รู้ชื่อเธอ
 
 
 
"ผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปวางแผนว่าจะเอายังไงดีกับแมว" ผมพูดรู้สึกไม่อยากคุยกับลุงอย่าง
ไม่มีเหตุผล
 
 
 
"งั้นเหรอ ตามใจ ลุงไปก่อนนะ ฮ่าๆๆ" ลุงเดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใส อะไรจะอารมณ์
ดีขนาดนั้น ไม่เห็นมีอะไรดีเลย
 
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
 
ผมเคาะประตูบานใหญ่อย่างมีมารยาท ก่อนที่จะมีเสียงดังออกมาจากข้างในบานประตูนี้
 
 
 
"เข้ามา" ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะเป็นเสียงเรียบๆ แต่ก็ทำให้ผมขนลุกซู่ได้ไม่อยาก ทำไมน่ะเหรอ ก็
เพราะเสียงนั้นเต็มไปด้วยอำนาจที่น่าเกลงกลัว เสียงนั้นเป็นเสียงของพ่อผมเอง
 
 
 
"ท่านพ่อครับ ข้าเอง" ผมพูดพร้อมกับโค้งคำนับอย่างสวยงาม
 
 
 
"เจ้าเองหรือ เจ้าชายเฟรนฟรอส อะมีบา ออโต้ เฟยเลนไทน์ จุ๊ป ที่สอง มีอะไร" ราชาแห่งเมือง
เฟรนฟรอสเอ่ย
 
 
 
"ข้ามีเรื่องจะถามว่า ท่านพ่อจะให้ข้าทำอะไรกับแมวต่อ เมื่อสามวันที่แล้วข้าไปคุยกับนาง แต่รู้สึก
ว่านางจะไม่คุ้นที่ ก็เลยอาละวาด พ่นไฟซะห้องกักกันระเบิด พึ่งจะฟื้น" ผมเล่าเหตุการณ์ให้ท่านพ่อฟัง
 
 
 
"อาห่ะ! งั้นรอให้แมวหายดีก่อนแล้วค่อยฝึกนางที่ป่าทางเหนือ ให้เป็นแมวอย่างที่ควรเป็นละกัน
เจ้าเองก็ดูแลนางดีๆละ กว่าข้าจะหาคนที่เหมาะสมให้เจ้าได้ เหนือยแสนเหนือย"
 
 
 
"ครับ ข้าจะดูแลแมวอย่างดี ดีที่สุด...."
 
 
 
เฟรนฟรอสพูดก่อนจะโค้งคำนับราชาอีกที และเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ เฟรนฟรอส อะมีบา
ออโต้ เฟยเลยไทน์ จุ๊ป ที่หนึ่ง นั่งคิดอยู่คนเดียว เขารู้เรื่องทุกอย่างดี หมอใหญ่ประจำวังนั้นได้เล่าเรื่อง
ทั้งหมดให้เขาฟังแล้ว เขารู้ว่าเฟรนฟรอสนั้นเป็นห่วงแมวมาก เขากลัวเหลือเกินว่าลูกชายตัวดีของเขาจะ
คิดอะไรเกินความจำเป็นกับแมวตัวนั้น คงจะต้องหาใครสักคนมาผูกมัดเจ้าชายองค์นี้สักคนสองคนซะแล้ว