เพื่อนกัน...ถึงตายก็ไม่ทิ้ง

สายลมเย็นประจำฤดูหนาวพึงพับผ่านประตูบางเล็กของห้องเรียนนักเรียนชั้นม.6 ปีสุดท้ายที่กำลังคำเคร่งกับการสอบในปีสุดท้ายของชีวิตม.ปลายปากกาของแต่ละคนขยับไปมาด้วยความเร็วไม่กี่นาทีทุกอย่างกำลังจะจบแล้ว และ...
กรี้ง~~!!
"นักเรียนทุกคนวางปากกา หมดเวลาแล้ว"
อาจารย์ผู้คุมสอบบอกนักเรียนทั้งหมดที่อยู่ในห้องสอบ นักเรียนแต่ละคนเดินเข้าไปส่งกระดาษให้อาจารย์ เด็กนักเรียนกระโปรงยาวร่างเล็กคนหนึ่งเดินออกจากห้องเป็นคนเกือบสุดท้ายเธอเฟ่าคิดถึงช่วงเวลาตลอด 3 ปี ที่เด็กหญิงคนหนึ่งได้ย้ายมาเรียนม.ปลาย ณ โรงเรียนแห่งนี้ทั้งเพื่อนๆและอาจารย์ต่างใจดีกับเธอทุกคน เธอเดินตามหาใครบางคนที่คิดว่าจะไปได้เจอกันอีกแล้ว เธอเดินผ่านผูกคนที่แอบอัดบางคนกอดกันแล้วร้องไห้ บางคนยืนเขียนเสื้อเป็นที่ระลึก บางคนตะโกนคำบางคำเพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัย เด็กหญิงเดินผ่านพวกเขาเหล่านั้นแต่ก็ทำการทักทายด้วยการกอดเพราะเธอเป็นคนเดียวที่จะไม่ได้เจอทุกคนอีกแล้ว
"ไพลิน!!"
เสียงตะโกนดังมาจากบันได เด็กหญิงเดินเข้าหาต้นเสียงนั้น ทำให้เธอได้พบกับนักเรียนหญิงวัยเดียวกันร่างสูงโปร่งผิวขาวสวย เธอคือ เพื่อนรักของไพลิน ที่กำลังเดินหาอยู่
"วันนี้พวกเราจะมีกินเลี้ยงกันนะ ที่หอประชุมใหญ่ลินจะไปไหม"
เด็กหญิงรู้สึกดีใจอย่างบอกถูกเพราะนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว "โอเค" นี้คือคำที่เธออย่างพูดมากที่สุดแต่พูดไม่ได้เพราะ...
"ไม่ได้อะ เราไม่รู้ว่าจะไปได้รึป่าว"
"งั้นหรอ...เธอต้องไปนะถ้าไพลินไม่ไปแล้วผะ...อุ๊บ"
"?"
"ไม่มีอะไร อย่างไงก็ช่วยไปหน่อยแล้วกันนะ"
"จะพยายามหาทางไปให้ได้แล้วกันนะ"
"อืม"
เด็กหญิงเดินลงบันไดพร้อมเพื่อนสาวไปยังโรงอาหาร แต่ทว่าเพื่อนสาวกลับหยุดอยู่หน้าธนาคารของโรงเรียน เธอมองเข้าไปยัง