To love isto Give

"ปล่อยสิฉันเจ็บ"
"เซนริว เรื่องวันนี้คือ...ฉันขะ..."
"อ้าว...ว่างัยทั้งสองคน"โคนนิยังไม่ทันพูดจบเสียงที่สามก็เข้ามาแทรก
"ทัมอะไรกันอยู่เหรอ"
"ปล่อย!!!"ฉันบอกกับโคนนิเสียงดังจนเขาต้องปล่อยแขนฉัน
"รู้จักกันแล้วหรอ???"
"อืม นิดหน่อยว่ะพี่ชาย"
"รัยนะ พี่ชายo_o"
"อืมพี่ชายฉันเอง"
อึ้ง~~~
"เป็นอะไรหรือป่าวเซนริว"โคนนิถาม
"ไม่อ่ะ เผอิญนึกได้ว่ามีธุระโทดทีนะ ไปล่ะ"ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรฉันวิ่งปลีกหนีมาก่อน
"จะทำอะไร"เสียงเย็นเยือกดุจน้ำแข็งขั้วโลกพูดขึ้น
"น่า น้องสาวไม่เกี่ยวด้วยนี่"
"อย่ายุ่งกับยัยนั้น"
"มาลองกันมัยละว่าหล่อนจะเลือกคบกะใคร"
"ยัยนั้นไม่ใช่ของเล่น น่ะ"
"เสียงเย็นใส่พี่ชายขนาดนั้นเชียว มีดีอะไรนร้า~~"
"ได้ทำได้ก็เชิญ"
"หึๆๆ"
รุ่งเช้า
แกร๊ก----
"เฮ้ย!! "
"คนนะไม่ใช่ผี"
"มาทำอะไรหน้าห้องชั้นอ่ะ"
"รับเธอมั้ง"
ฉ่าๆๆๆ~~~
"เมือวานนะฉันไม่ได้ตั้งใจนะเธอคงไม่..."
"พอเหอะฉันจะลืม แล้วจะไปกันได้หรือยัง? "
"ไปสิ"
"อืม")"
ณ โรงเรียน
"อ้ายโคนนิของฉ้าน~~~มาแร้ว"เสียงเฮอาของนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้นและก็พร้อมวิ่งเข้ามา
หัวหน้ากลุ่มที่วิ่งเข้ามานั้นเป็นรุ่นน้องที่อยู่ต่างชั้นต่ำกว่าปีนึ่ง ลักษณะร่างกระทัดรัดน่าเรียวเล็กขาว ผมสีน้ำตาล ตากลมโตสีน้ำตาลบอกได้ว่าน่ารักมากทีเดียวซึ่งตรงข้ามกับฉันมาก
"พี่โคนนิค่ะ วันนี้สัญญากับเนเนะว่าจะไปเดทกันอย่าลืมนะคร่ะ พูดเสร็จเด็กที่ตัวเล็กกว่าโคนนิก็เขย็งตัวขึ้นมาหอมแก้มของโคนนิซึ่งโคนนิ ก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ยึ้มรับ"
"ขอตัวนะ"เสียงเซ็งกะตายของฉันดังขึ้นพร้อมกับสองคนนั้นหันมาตาเดียว
"จะไปไหนก็ไป สิยะ"เนเนะบอกกับฉันพร้อมทำตาขว้าง
อะไรกันเนี้ยน่าตากับนิสัยตากันลิบลับ เชอะ ฉันเดินสะบัดออกไปโดยมีเสียงไล่ตามมาว่า
"รอฉันก่อนซิ เซนริว"
ฉันทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้จนไปชนกับอะไรเข้า(ซุ่มซ่ามเหมือนเคย)
"โอ๊ย!! เจ้บ แงๆๆ"
"เป็นอะไรไหมเซนริว"
เจ็บสิฟร่ะ ฉันมองหน้าคนๆๆนั้นก็รู้ว่าเป็น
"เคนจิ>_<"
"ลุกไหวไหม"
"อืม"ฉันพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ยืนไม่ได้
"ลุกไม่ได้หรอ มาฉันช่วย"
พอเคนจิพูดเสร็จเขาพร้อมช้อนตัวฉันขึ้นจนมีเสียงดังขึ้น
"ทำอะไรกันนะ แห่กๆๆๆ"เสียงเหนื่อยๆๆก็ดังขึ้น
"โคนนิ>_<"
"ก็เซนริวเขาขาเจ็บ พี่หวังดีก็เลยจะพาไปส่งห้องพยาบาลน่ะ"
"พี่ เก็บความหวังดีพี่ไว้ดีกว่าทางนี้ฉันจัดการเอง"
โคนิพ้อมปลี่ตัวเข้ามาจะอุ้มฉันเสียงแหลมแปดหลอดก็ดังขึ้น
"โคนนิรอเนเนะด้วย"ทำให้โคนนิหยุดชะงัก
ฉันที่ถูกอุ้มอยู่ก็เห็นตอนที่ทั้งสองเกี่ยวแขนกันฉันหมั่นไส้เลยกะจะหักหน้าโคนนิที่กำลังจะอุ้มฉันว่า
"เคนจิ พาเซนริวไปห้องพยาบาลแทนน่อยไกไหมขี้เกียจขัดจังหวะเขาน่ะ"
"อืมได้สิ คงได้ยินเเล้วนะโคนนิ"
ฉันมองหน้าเคนจิที่แส้ะยิ้มให้กับโคนนิสลับไปมาจนเคนจิพาฉันออกไป เหลือไว้เพียงโคนนิที่มองตามหลังแนกับเคนจิ