To love isto Give

"ปล่อยสิฉันเจ็บ"

"เซนริว เรื่องวันนี้คือ...ฉันขะ..."

"อ้าว...ว่างัยทั้งสองคน"โคนนิยังไม่ทันพูดจบเสียงที่สามก็เข้ามาแทรก

"ทัมอะไรกันอยู่เหรอ"

"ปล่อย!!!"ฉันบอกกับโคนนิเสียงดังจนเขาต้องปล่อยแขนฉัน

"รู้จักกันแล้วหรอ???"

"อืม นิดหน่อยว่ะพี่ชาย"

"รัยนะ พี่ชายo_o"

"อืมพี่ชายฉันเอง"

อึ้ง~~~

"เป็นอะไรหรือป่าวเซนริว"โคนนิถาม

"ไม่อ่ะ เผอิญนึกได้ว่ามีธุระโทดทีนะ ไปล่ะ"ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรฉันวิ่งปลีกหนีมาก่อน

"จะทำอะไร"เสียงเย็นเยือกดุจน้ำแข็งขั้วโลกพูดขึ้น

"น่า น้องสาวไม่เกี่ยวด้วยนี่"

"อย่ายุ่งกับยัยนั้น"

"มาลองกันมัยละว่าหล่อนจะเลือกคบกะใคร"

"ยัยนั้นไม่ใช่ของเล่น น่ะ"

"เสียงเย็นใส่พี่ชายขนาดนั้นเชียว มีดีอะไรนร้า~~"

"ได้ทำได้ก็เชิญ"

"หึๆๆ"

รุ่งเช้า

แกร๊ก----

"เฮ้ย!! "

"คนนะไม่ใช่ผี"

"มาทำอะไรหน้าห้องชั้นอ่ะ"

"รับเธอมั้ง"

ฉ่าๆๆๆ~~~

"เมือวานนะฉันไม่ได้ตั้งใจนะเธอคงไม่..."

"พอเหอะฉันจะลืม แล้วจะไปกันได้หรือยัง? "

"ไปสิ"

"อืม")"

ณ โรงเรียน

"อ้ายโคนนิของฉ้าน~~~มาแร้ว"เสียงเฮอาของนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้นและก็พร้อมวิ่งเข้ามา

หัวหน้ากลุ่มที่วิ่งเข้ามานั้นเป็นรุ่นน้องที่อยู่ต่างชั้นต่ำกว่าปีนึ่ง ลักษณะร่างกระทัดรัดน่าเรียวเล็กขาว ผมสีน้ำตาล ตากลมโตสีน้ำตาลบอกได้ว่าน่ารักมากทีเดียวซึ่งตรงข้ามกับฉันมาก

"พี่โคนนิค่ะ วันนี้สัญญากับเนเนะว่าจะไปเดทกันอย่าลืมนะคร่ะ พูดเสร็จเด็กที่ตัวเล็กกว่าโคนนิก็เขย็งตัวขึ้นมาหอมแก้มของโคนนิซึ่งโคนนิ ก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ยึ้มรับ"

"ขอตัวนะ"เสียงเซ็งกะตายของฉันดังขึ้นพร้อมกับสองคนนั้นหันมาตาเดียว

"จะไปไหนก็ไป สิยะ"เนเนะบอกกับฉันพร้อมทำตาขว้าง

อะไรกันเนี้ยน่าตากับนิสัยตากันลิบลับ เชอะ ฉันเดินสะบัดออกไปโดยมีเสียงไล่ตามมาว่า

"รอฉันก่อนซิ เซนริว"

ฉันทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้จนไปชนกับอะไรเข้า(ซุ่มซ่ามเหมือนเคย)

"โอ๊ย!! เจ้บ แงๆๆ"

"เป็นอะไรไหมเซนริว"

เจ็บสิฟร่ะ ฉันมองหน้าคนๆๆนั้นก็รู้ว่าเป็น

"เคนจิ>_<"

"ลุกไหวไหม"

"อืม"ฉันพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ยืนไม่ได้

"ลุกไม่ได้หรอ มาฉันช่วย"

พอเคนจิพูดเสร็จเขาพร้อมช้อนตัวฉันขึ้นจนมีเสียงดังขึ้น

"ทำอะไรกันนะ แห่กๆๆๆ"เสียงเหนื่อยๆๆก็ดังขึ้น

"โคนนิ>_<"

"ก็เซนริวเขาขาเจ็บ พี่หวังดีก็เลยจะพาไปส่งห้องพยาบาลน่ะ"

"พี่ เก็บความหวังดีพี่ไว้ดีกว่าทางนี้ฉันจัดการเอง"

โคนิพ้อมปลี่ตัวเข้ามาจะอุ้มฉันเสียงแหลมแปดหลอดก็ดังขึ้น

"โคนนิรอเนเนะด้วย"ทำให้โคนนิหยุดชะงัก

ฉันที่ถูกอุ้มอยู่ก็เห็นตอนที่ทั้งสองเกี่ยวแขนกันฉันหมั่นไส้เลยกะจะหักหน้าโคนนิที่กำลังจะอุ้มฉันว่า

"เคนจิ พาเซนริวไปห้องพยาบาลแทนน่อยไกไหมขี้เกียจขัดจังหวะเขาน่ะ"

"อืมได้สิ คงได้ยินเเล้วนะโคนนิ"

ฉันมองหน้าเคนจิที่แส้ะยิ้มให้กับโคนนิสลับไปมาจนเคนจิพาฉันออกไป เหลือไว้เพียงโคนนิที่มองตามหลังแนกับเคนจิ