What is under the moonlight

จอห์นสันเดินไปตามทางในสนามเพลาะ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะเพราะความกลัว  ขาของเขาเกิดอาการสั่นในทุกๆย่างก้าวที่เดิน
“จอห์นสัน อย่าสั่นสิวะ เหลือแค่นายกับมันแล้วนะ กลัวเราก็ตายสิวะ” จอห์นสันพูดกับตัวเองเบาๆ ด้วยเสียงที่สั่นเครือ
แม้เขาจะพยายามพูดเตือนสติเพื่อไม่ให้ตัวเองเกิดอาการกลัว แต่น่นก็ไม่สามารถทำให้ขาของเขาหยุดสั่นลงได้
“ให้ตายสิวะ เคยได้ยินมาว่า การตกเป็นเชลยศึกคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด  แต่ การที่ต้องมาเล่นซ่อนหากับมนุษย์หมาป่าสองต่อสองแบบนี้ มันแย่ยิ่งกว่าถูกทรมานเสียอีก” จอห์นสันบ่นออกมาเพื่อระบายความในใจ
เมื่อจอห์นสันเดินมาจนถึงทางเลี้ยวอีกทางหนึ่ง  เขารีบหันหลังพิงกับขอบสนามเพลาะแล้วยื่นหน้าออกไปมองเล็กน้อย และภาพที่เขาเห็นนั้นคือ ศพของจิมและคู่หูนอนจมกองเลือดที่กำลังส่งกลิ่นเหม็นคาวไปทั่ว จอห์นสันรีบหันหน้ากลับแล้วพยายามฝืนใจไม่ให้เผลอสำรอกออกมา  แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาเพื่อเรียกความกล้าในใจของเขาให้กลับมาอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงรีบโผล่ออกไปแล้วประทับปืนขึ้นเล็งอย่างเตรียมพร้อม แล้วออกเดินตรงไปตามทางด้านหน้าอย่างช้าๆ
เมื่อจอห์นสันเดินผ่านซากศพของทหารสองนายนั้นมาได้ไม่ไกล ในที่สุดเขาก็เดินมาจนถึงบริเวณที่ขอบสนามเพลาะอยู่ใกล้กับป่ามากที่สุด ทันใดนั้น กิ่งไม้บนต้นไม้ที่อยู่ใกล้กับขอบสนามเพลาะก็เกิดสั่นไหวขึ้นมาราวกับมีอะไรบางอย่างมาเขย่ากิ่งไม้นั้นเพื่อหลอกล่อเขา
 จอห์นสันรีบหันหน้าไปทางด้านนั้น พร้อมกับเล็งปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือไปทางกิ่งไม้นั้น แล้วพยายามยืนมองหาสิ่งที่เขย่ากิ้งไม้นั้น  แต่แทบจะทันทีที่เขาหันไป กิ่งไม้กิ่งนั้นก็หยุดสั่นลง แล้วไม่นานนักกิ่งไม้จากต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆก็สั่นขึ้นมาแทน ราวกับว่าเจ้าสิ่งที่กำลังสั่นกิ่งไม้ ต้องการแกล้งให้เขาเสียสติ แต่จอห์นสันกลับสามารถควบคุมสติได้ดียิ่งกว่าที่มันคาดคิดเอาไว้มาก 
เขาเล็งปืนไปยังกิ่งไม้ที่สั่นแต่ไม่ยิงออกไปทั้งยังไม่แสดงอาการหวาดกลัวออกมา ไม่กี่วินาทีต่อมากิ่งไม้นั้นก็หยุดสั่นลงราวกับว่า ตอนนี้ เจ้าสิ่งนั้น มันได้รีบรู้แล้วว่ามั นไม่สามารถใช้วิธีนี้เพื่อหลอกล่อเขาได้ มันจึงใช้แผนการณ์แบบใหม่
มนุษย์หมาป่าตนนั้นค่อยๆโผล่ศีรษะของมันออกมาจากที่ซ่อนเล็กน้อย  อย่างตั้งใจให้จอห์นสันเห็น 
เมื่อจอห์นสันได้เห็นศีรษะของตัวอะไรบางอย่างโผล่ออกมาจากด้านหลังต้นไม้ และเมื่อมันได้รู้ว่า เขาได้เห็นมันเข้าแล้ว มันจึงทำเสียงคำรามสั้นๆใส่เขาอย่างต้องการจะหยอกล้อด้วย 
‘ปัง’ เสียงปืนนัดแรกดังขึ้น เมื่อจอห์นสันเห็นเป้าหมายอย่างชัดเจน แต่มนุษย์หมาป่าตนนั้นกลับหลบได้เสียก่อน ซึ่งในตอนนี้จอห์นสันยังไม่รู้สึกกังวลกับเรื่องนั้น เพราะเขายังคงมีกระสุนเหลืออีกอยู่อีก และไม่นานต่อมามนุษย์หมาป่าตนนั้นก็กระโดดออกมาจากต้นไม้ที่มันหลบซ่อนอยู่ ไปยังต้นไม้อีกต้นหนึ่งและแยกเขี้ยวใส่เขา อย่างดุร้าย
‘ปัง ปัง ปัง’ กระสุนสามนัดถูกยิงออกไปติดๆกัน แต่กลับพลาดเป้าทั้งหมด จอห์นสันเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อยเพราะตอนนี้กระสุนในปืนของเขาเหลือเพียง 4 นัดเท่านั้น ซึ่งถ้าหากหมดชุดแรก เขาไม่มีเวลาบรรจุชุดต่อไปอย่างแน่นอน จอห์นสันประทับปืนเล็งและมองหามนุษย์หมาป่าตนนั้นต่อไป
เมื่อมนุษย์หมาป่าตนนั้นเริ่มเห็นแล้วว่า จอห์นสันเริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ มันจึงแกล้งคำรามเสียงดังๆราวกับว่ามันกำลังจะเข้าโจมตีมาทางต้นไม้ใกล้ๆกับที่จอห์นสันยืนอยู่ จนเขาเผลอลั่นไกด้วยความตกใจ 
‘ปัง ปัง ปัง ปัง พิ้ง’ จอห์นสันเผลอกดลั่นไกปืนรัวไปถึงสี่นัดติดๆกันด้วยความตกใจ จนเสียงตลับกระสุนชุดเก่าถูกดีดออกดังขึ้น ซึ่งนั่นได้แปลว่า กระสุนได้หมดลงแล้ว และทุกอย่างก็เข้าตามแผนของมนุษย์หมาป่าตนนั้น
 เมื่อมนุษย์หมาป่าตนนั้นสามารถหลอกล่อให้จอห์นสันยิงจนกระสุนหมดได้แล้ว มันค่อยๆโผล่ศีรษะออกมาจากที่ซ่อน แล้วกระโจนลงมายังร่างเขาอย่างรวดเร็ว  จอห์นสันรีบกระโดดหลบไปทางด้านที่ศพของจิมและคู่หูนอนอยู่ แล้วรีบพลิกตัวกลับมาพร้อมกับที่เขาพุ่งปืนที่ติดมีดเงินเอาไว้ใส่มนุษย์หมาป่าตนนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้น
 ‘หมับ’ ทุกสิ่งผิดจากที่จอห์นสันคาดเอาไว้มาก มนุษย์หมาป่าตัวนั้นสามารถใช้มือข้างซ้ายของมันจับปากกระบอกปืนของเขาเอาไว้ได้ทันเวลา มันหันมาจ้องมองมีดเงินเล่มนั้นราวกับว่า มันสามารถจดจำมีดเล่มนั้นได้เป็นอย่างดี มันแยกเขี้ยวครางออกมา แล้วใช้หลังมือด้านขวาของมัน ตบที่ปากกระบอกปืนของจอห์นสันอย่างแรง จนปากกระบอกปืนของเขาแหลกละเอียด และมีดเงินเล่มนั้นก็ลอยข้ามศีรษะของจอห์นสันที่นอนอยู่บนพื้น แล้วหายไปในความมืดเบื้องหน้า
มนุษย์หมาป่าตนนั้นรีบกระชากปืนไรเฟิลของจากมือของจอห์นสัน แล้วเหวี่ยงปืนกระบอกนั้นทิ้งไป จอห์นสันรีบอาศัยจังหวะนั้นกระชากปืนพกที่เอวออกมา แล้วยิงรัวออกไปจนหมดกระสุนทั้งสิบนัด แต่มนุษย์หมาป่าตนนั้นกลับสามารถยกแขนทั้งสองข้างขึ้นบังใบหน้าของมันเอาไว้ได้ทันเวลา ทำให้กระสุนเหล่านั้นไม่สามารถทำอันตรายใดๆแก่มันได้ 
เมื่อจอห์นสันเห็นว่า ปืนพกกระบอกนั้นไร้ซึ่งประโยชน์ เขารีบเขวี้ยงปืนพกในมือใส่หน้าของมนุษย์หมาป่าตนนั้นเพื่อทำให้มันชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจอห์นสันรีบอาศัยจังหวะที่มนุษย์หมาป่าตนนั้นชะงัก พลิกตัวกลับแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ทันใดนั้น จอห์นสันก็รู้สึกราวกับมีมือที่ทรงพลังได้คว้าเข้าที่ข้อเท้าของเขาเอาไว้แน่น แล้วกระตุกจนเขาล้มลงอย่างแรง จากนั้นเจ้าของฝ่ามืออันทรงพลังนั้นก็ดึงข้อเท้าของจอห์นสันเพื่อให้เขาเข้าไปใกล้ๆตัวมัน ซึ่งจอห์นสันรู้ดีว่าฝ่ามือนี้เป็นฝ่ามือของตัวอะไร
จอห์นสันไม่รอช้ารีบอาศัยจังหวะนั้นกระชากมีดของเขาที่คาดที่เอวออกมาแล้วแทงเข้าที่พื้นสนามเพลาะเพื่อทำให้ร่างของเขาที่กำลังถูกกระชากหยุดชะงักลง จากนั้นเขารีบอาศัยจังหวะนั้น ใช้เท้าอีกข้างหนึ่งที่ยังคงว่างอยู่ถีบเข้าที่ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าตนนั้นอย่างแรง จนมันหน้าหัน แต่มนุษย์หมาป่าตนนั้นกลับยังไม่ยอมปล่อยข้อเท้าของเขา ออกมา   
จอห์นสันรีบดึงเท้าข้างนั้นกลับ แล้วทีบซ้ำเข้าที่ใบหน้าของมันอย่างแรงอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งการถีบของเขาในครั้งนี้สามารถทำให้มนุษย์หมาป่าตนนั้นยอมปล่อยข้อเท้าของเขาออกมา แต่เพียงวินาทีต่อมามันก็สามารถตั้งหลักได้อีกครั้ง      ก่อนที่จอห์นสันจะทันได้ตั้งตัวติด มันหันหน้ามามองเขาอย่างเริ่มมีอารมณ์โกรธ แล้วเอื้อมแขนซ้ายของมันเข้ามาจับเข้าที่คอเสื้อของจอห์นสัน ทำให้มันได้เผลอเปิดช่องว่างให้แก่เขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
 เมื่อมันเอื้อมมือมาจับที่คอเสื้อของเขา มันจึงต้องโน้มตัวเข้ามาหาเขาซึ่งทำให้ใบหน้าของมันก็ต้องเข้ามาใกล้ตัวเขามากยิ่งขึ้น จอห์นสันรีบอาศัยช่องว่างนั้นดึงมีดที่ปักอยู่ที่พื้นขึ้นมา แล้วโผตัวลุกขึ้นไปที่ใบหน้าของมัน แล้วใช้มีดในมือชองเขาแทงเข้าที่ตาของมนุษย์หมาป่าตนนั้นจนมิดด้าม เลือดสดๆของมันไหลทะลักออกมาจากเบ้าตาข้างนั้น  มันรีบปล่อยมือจากคอเสื้อของเขาพร้อมกับส่งเสียงร้องดังลั่น แล้วจับเข้าที่ด้ามจับมีดเล่มนั้นหมายจะดึงออกมา แต่จอห์นสันกลับไม่เปิดโอกาสให้มัน เขารีบอาศัยจังหวะนั้นใช้เท้าถีบเข้าที่มือของมันที่กำลังจะดึงมีดเล่มนั้นออกมาอย่างสุดแรง จนด้ามจับมีดเล่มนั้นหักคารมือของมัน จากนั้นเขาจึงรีบลุกขึ้นยืน แล้วออกวิ่งไม่คิดชีวิตโดยใช้ไฟฉายส่องหามีดเงินตลอดทาง แต่เขาสามารถวิ่งออกมาได้ไม่ไกลนัก เขาก็เริ่มได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังวิ่งตามเขามาอย่างรวดเร็ว
 เมื่อจอห์นสันหันกลับไปมอง ภาพที่เขาเห็นคือ มนุษย์หมาป่าตนนั้นกำลังกระโจนเข้ามาหาเขา เขารีบเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น ทำให้มนุษย์หมาป่าตนนั้นโจมตีพลาด กรงเล็บของมันข่วนเข้าที่บริเวณใกล้กับเอวด้านซ้ายของเขา  ชุดเครื่องแบบทหารของจอห์นสันที่บริเวณเอวด้านซ้ายขาดเป็นรอยกรงเล็บ ฝากระติกน้ำของเขาถูกข่วนจนขาดออก แต่ยังโชคดีที่กรงเล็บของมันไม่สามารถข่วนเข้าที่บริเวณส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาได้ แต่นั่นก็ทำให้จอห์นสันเสียจนเกือบล้มหน้าทิ่มลงพื้น
ชั่ววินาทีต่อมา จอห์นสันก็รู้สึกได้ว่ามนุษย์หมาป่าตนนั้นกำลังจะจู่โจมเขาอีกครั้ง เขารีบหันกลับไป แล้วได้เห็นภาพ มนุษย์หมาป่าตนนั้นกำลังง้างกรงเล็บเพื่อจัดการปลิดชีพของขา แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้เหวี่ยงแขนลงมา จอห์นสันได้ใช้ไฟฉายที่ถืออยู่ในมือฟาดเข้าที่ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าตนนั้นอย่างแรง จนไฟฉายของเขาแตกออกเป็นชิ้นๆ มนุษย์หมาป่าตนนั้นหน้าหันไปตามแรงฟาดของจอห์นสัน  เขี้ยวของมันหลายซี่หลุดออกมาจากปาก พร้อมกับที่เลิอดสดๆไหลทะลักออกมา
จอห์นสันรีบรีบทิ้งเศาไฟฉายในมือ แล้วออกตามหามีดเงินเล่มนั้นอีกครั้ง แต่ไม่นานนักเสียงครางอย่างโกรธแค้นของมนุษย์หมาป่าตนัน้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง จอห์นสันเผลอเหลียวหลังกลับไปมอง และได้เห็นภาพมนุษย์หมาป่าตนนั้นหันมาจ้องมองเขาด้วยสายตาที่กำลังโกรธแค้นสุดขีด มันรีบวิ่งสี่ขา ตรงเข้ามาหาจอห์นสัน แล้วรีบกระโจนเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็วซึ่งเวลานี้ มันสายเกินไปกว่าที่จอห์นสันจะสามารถหลบได้เวลา เขาถูกมนุษย์หมาป่าตนนั้นกระแทกเข้าใส่อย่างแรงจนล้มลงไถลไปตามพื้นดินที่เต็มไปด้วยเลือดของจิมและคู่หู
เมื่อทั้งสองมาหยุดอยู่ที่บริเวณใกล้กับที่ศพของจิมและคู่หูนอนอยู่  จอห์นสันรู้สึกได้ว่าการถูกชนในครั้งนี้สามารถทำให้เขารู้สึกจุกได้ไม่ต่างจากครั้งที่เขาถูกถีบด้วยทหารเยอรมันร่างยักษ์คนนั้นเลย ครั้งนี้มนุษย์หมาป่าตนนั้นค่อยๆก้มหน้าลงมามองหน้าจอห์นสันอย่างช้าๆด้วยสายตาโกรธแค้นพร้อมกับที่เลือดสดของมันที่ไหลออกมาจากปากของมัน ไหลยาวเป็นสายสู่ใบหน้าของจอห์นสัน  จากนั้นมันก็ค่อยๆง้างมือแล้วกางกรงเล็บออกเพื่อเล็งไม่ให้โจมตีพลาด ชั่วเวลานั้น    จอห์นสันเริ่มรู้สึกได้ว่า ที่บริเวณเอวด้านซ้ายของชุดเครื่องแบบทหารของเขาได้เปียกน้ำ ซึ่งเขารู้ได้ในทันทีว่า น้ำนั้นมาจากไหน เขารีบใช้มือข้างหนึ้งดึงกระติกน้ำที่ไม่มีฝาปิดออกมา แล้วสาดน้ำที่ยังคงเหลืออยู่เล็กน้อยเข้าใส่แผลที่ดวงตาซ้ายของมนุษย์หมาป่าตนนั้น  ทันใดนั้นมันรีบลดแขนขวาลงมา แล้วใช้มือซ้ายจับเข้าที่บริเวณดวงตาของมัน แล้วส่งเสียงร้องดังสนั่นด้วยความเจ็บปวด
“ไง แสบมั้ย ไอ้เวร ชอบนักใช่มั้ย ไอ้ความเจ็บปวดน่ะ?” จอห์นสันตวาดเสียงดังลั่น แล้วคลานไปยังศพของจิม แต่ทันใดนั้นมนุษย์หมาป่าตนนั้นก็รีบใช้ฝ่ามือข้างขวาของมัน กดลงมาที่หน้าอกของจอห์นสันอย่างแรง จนจอห์นสันร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขารับเงยขึ้นไปมองศพของจิม แล้วพยายามเอื้อมมือไปด้านบนเพื่อคว้าบางสิ่ง แต่ทว่าศพของจิม กลับอยู่ห่างเกินไป เขาจึงตัดสินใจ ลดมือลงมา คว้าปืนพกของคู่หูของจิมออกมาจากซอง แล้วกระหน่ำยิงเข้าที่หน้าท้องของมนุษย์หมาป่าตนัน้นจนกระสุนหมดครบทั้ง 10 นัด มนุษย์หมาป่าตนนั้นทรุดตัวลงเล็กน้อย แต่มันกลับยังไม่ยอมปล่อยจอห์นสันให้เป็นอิสระราวกับมันรู้ตัวดีว่า ถ้าหากปล่อยมันยอมเขาเป็นอิสระ จะเป็นอันตรายต่อตัวมันของเอง
เมื่อปืนพกกระบอกนั้นหมดกระสุนลง จอห์นสันรีบเปลี่ยนมาจับที่กระบอกปืน แล้วใช้ด้ามจับของปืนพกกระบอกนั้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าตนนั้นอย่างแรง จนมันเผลอปล่อยเขาออกมาเป็นอิสระอีกครั้ง พร้อมกับที่จอห์นสันใช้กำปั้นชกเข้าที่ลำคอของมันอย่างแรง จนมันเสียหลักล้มลง จากนั้นจอห์นสันรีบคลานตรงไปยังศพของจิม พร้อมกับที่มนุษย์หมาป่าตนนั้นหันกลับมา แล้วคลานอย่างอ่อนแรงตามร่างของจอห์นสันมาติดๆหมายจะปลิดชีพของเขาให้ได้ในครั้งนี้   ซึ่งไม่นานนักมันก็มาถึงตัวของจอห์นสันในที่สุด พร้อมกับที่มันง้างกรงเล็บขึ้น แต่ชั่ววินาทีก่อนที่มนุษย์หมาป่าตนนั้นจะเหวี่ยงกรงล็บลงมาปลิดชีพของเขา  จอห์นสันรีบกระชากพลั่วสนามที่จิมมักจะพกติดตัวอยู่ตลอดเวลาออกมาจากกระเป๋าด้านหลังศพของจิม และหันกลับมาใช้พลั่วสนามนั้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าตนนั้นอย่างสุดแรง จนมันหน้าหัน ซึ่งจอห์นสันไม่เปิดช่องว่างให้แก่มัน  เขาใช้พลั่วสนามฟาดซ้ำอีกครั้งอย่างสุดแรง จนทำให้มันเสียหลักจนเกือบล้มลง
เมื่อจอห์นสันได้โอกาส  เขารีบใช้ปลายพลั่วสนามที่มีความคมแทงเข้าที่ซอกเอวใกล้กับชายโครงของมนุษย์หมาป่าตนนั้น จนมันร้องเสียงลั่นอย่างเจ็บปวด  เลือดสดๆไหลทะลักออกมาตามด้ามจับของพลั่วแล้วไหลของสู่พื้นดิน           ชั่ววินาทีต่อมาจอห์นสันรีบใช้เท้าถีบซ้ำเข้าที่ปลายคางของมันอย่างแรงจนมันเสียหลักหงายหลังล้มลง 
จอห์นสันรีบลุกขึ้นวิ่งอีกครั้งซึ่งตอนนี้เขาไม่เหลือความหวังอะไรอีกแล้ว ตอนนี้เขาจำเป็นต้องพึ่งพาตนเองในการตามหามีดเงินให้พบ ก่อนที่มนุษย์หมาป่าจะสามารถตั้งตัวได้อีกครั้ง
จอห์นสันวิ่งทางด้านไป โดยที่สายตาของเขายังคงก้มมองพื้นไปเพื่อตามหามีดเงินเล่มนั้น
“ตอนเป็นคนก็ชอบสร้างปัญหาให้ฉัน จนตอนกลายเป็นมนุษย์หมาป่าแกก็ยังเอาปัญหามาให้ฉันไม่หยุดเลย”      จอห์นสันสบถขึ้นในใจขณะที่กำลังออกวิ่งและมองมองหามีดเงิน  แต่ทันใดนั้น
‘ฟุ้บบบบ’ เสียงเหมือนอะไรบางอย่างแบนๆถูกขว้างดังมาจากทางด้านหลังของจอห์นสัน
 เมื่อจอห์นสันหันไปมอง ชั่ววูบนั้นเขาต้องรีบเบี่ยงศีรษะหลบจนเสียหลักล้ม พร้อมกับคมของสิ่งที่ลอยมาถากคอของเขาเป็นแผล แล้วลอยไปติดกับขอบสนามซึ่งมันก็คือ ‘พลั่วสนาม’ อันนั้น ซึ่งจอห์นสันได้รู้ความหมายดีอยู่แล้วว่า มนุษย์หมาป่าตนนั้น มันสามารถตั้งหลักได้อีกครั้งแล้ว และเมื่อเสียงครางของมันดังขึ้น จอห์นสันก็รู้ได้มันทีว่ามันกำลังโกรธอย่างสุดขีด จอห์นสันรีบลุกขึ้นยืนอีกครั้งแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ออกวิ่ง เขาต้องรีบหันกลับไปมองทางด้านหลัง ทันทีที่เขารู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกระโดดเข้ามาหาเขา
เมื่อจอห์นสันไปมอง ภาพที่เขาเห็นคือ มนุษย์หมาป่าตนนั้นกำลังกระโจนเข้าใส่เขา จอห์นสันหลับตาแล้วกระโดดไปทางด้านหน้า ทำให้เขาสามารถหลบกรงเล็บของมันมาได้อย่างหงุดหงิด และมนุษย์หมาป่าตนนั้นก็ได้กระโจนหลุดออกไปนอกสนามเพลาะ  และทันใดนั้นเอง
‘ฉึก’ เสียงของมีคมบางอย่างตกลงมาปักกับพื้นดินดังขึ้นจากทางด้านหน้าของจอห์นสัน 
 เมื่อจอห์นสันลืมตาขึ้นมา เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง มีดเงินที่เขากำลังตามหาตอนนี้ มันได้ปักอยู่เบื้องหน้าของเขาราวกับมีใครได้โยนมันมาให้แก่เขา !
เมื่อเสียงคำรามของมนุษย์หมาป่าตนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง จอห์นสันจึงได้สติขึ้นมา เขารีบดึงมีดเงินเล่มนั้นขึ้นมาพร้อมกับที่มนุษย์หมาป่าตนนั้นกลับมาที่ขอบสนามแล้วกระโจนเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็วและเงียบงัน โดยที้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว  จอห์นสันถูกมนุษย์หมาป่าตนนั้นกระโจนเข้าใส่อย่างแรงจนไถลไปตามพื้น
ครั้งนี้จอห์นสันรีบตั้งสติแล้วใช้มีดเงินแทงเข้าที่แขนข้างที่มันใช้กดหน้าอกของเขาอย่างแรง และได้ผลยิ่งกว่าที่เขาเคยคาดคิด มนุษย์หมาป่าตนนั้นรีบปล่อยมือจากหน้าอกของเขาแล้วร้องเสียงดังลั่นยิ่งกว่าทุกครั้ง พร้อมกับที่มีควันสีขาวๆลอยออกมาจากบาดแผลบริเวณที่มันถูกแทง
จอห์นสันรีบตัวลุกขึ้นยืนแล้วอาศัยจังหวะนั้น วิ่งเข้าใส่มนุษย์หมาป่าตนนั้น แล้วใช้มีดเงินเล่มนั้นแทงเข้าที่ท้องของมันจนมิดด้าม จากนั้นเขาจึงอาศัยจังหวะนั้นใช้มีดที่แทงอยู่กรีดไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว จนท้องของมันเป็นแผลยาวไปจนถึงเอว  เลือดสดๆของมันไหลทะลักออกมาเป็นสาย มนุษย์หมาป่าตนนั้นทรุดตัวลง แต่มันยังคงสามารถใช้ฝ่ามือดันพื้นเอาไว้ได้  และยังไม่ทันที่จอห์นสันจะได้ตั้งตัว มันรีบใช้ท่อนแขนอันทรงพลังของมันฟาดเข้าที่ท้หน้าองของจอห์นสันอย่างแรง จนเขากระเด็น ล้มลงแล้วไถลไปตามพื้นของสนามเพลาะ ทันใดนั้นเขาก็ริ่มรู้สึกจุกไปทั่วทั้งหน้าท้อง จนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึนยืน  มนุษย์หมาป่าตนนั้น กระอักเลือดออกมาจำนวนมาก แล้วในที่สุดมันก็ล้มลงราวกับคนที่กำลังจะสิ้นใจ แต่วินาทีต่อมามันก็สามารถค่อยๆเงยหน้ากลับขึ้นมาจ้องมองจอห์นสันอย่างหมายที่จะเอาชีวิตของเขาให้ได้ จากนั้นมันจึงพยายามคลานเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ แล้วส่งเสียงครางเบาๆออกมาจากลำคอราวกับคนที่กำลังฝืนใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายของชีวิตทำในสิ่งที่มุ่งมั่นเอาไว้
จอห์นสันนอนมองดูภาพมนุษย์หมาป่าตนนั้นกำลังคลานเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนอนมองดูเท่านั้น เพราะในตอนนี้เขารู้สึกจุก จนมาสามารถขยับตัวได้ และภาพต่างๆที่เขาเห็นก็เริ่มเลือนลางลงไปทุกขณะ และไม่นานก่อนที่มนุษย์หมาป่าจะเข้ามาถึงร่างของเขา จอห์นสันก็ได้หมดสติไปในที่สุด ...
...............................................