เจ็บนี้ฉันควรจำมั๊ย!!

คือว่าลองแก้ใหม่บางจุด เราคิดว่า บางจุดเราใช้คำไม่ดี และก็บางคำก็พิมพ์ผิด  ส่วนเนื้อหาเราไม่รู้ว่าดีหรือยัง ยังไงก็ช่วยติด้วยนะคับ ^^
แค้น+ความจริง
 
“ยัยนั้นเป็นใคร ไอ้แพร” น้ำเสียงของเจ้าของคำถามที่คุณก็รู้ว่าใคร ถามขึ้นด้วยอาการสงบ แต่เยือกเย็นอย่างที่ทำให้เพื่อนอีก2คน ถึงกลับอึ้งไปชั่วขณะ  แต่แพรกับนาเองก็เข้าใจ  ไม่มีใครทนได้หรอก เมื่อเห็นคนที่เรารักเป็นแบบนี้
“ยัยนั้นชื่อ ธาร ธารธารา ศษิธร   ลูกสาวอธิบดีตำรวจ  วงศ์เวศ ศษิธร  ไม่น่าเชื่อว่าท่านอธิบดีจะกล้าส่งลูกสาวตัวเองลงสนาม  แต่ก็อย่างว่าตระกูลนี้ตำรวจทั้งนั้น   ปูย่าตาทวดไม่ต้องพูดถึง บอกได้คำเดียว “เส้นใหญ่ว่ะ”  แพรบอก
‘ลูกสาวอธิบดีงั๊นเหรอ’ ความคิดในหัวของต้นไผ่    นาเองก็มองเพื่อนสนิทของตนอย่างเป็นห่วง ‘ไอ้ไผ่ แกคิดอะไรอยู่กันแน่’   2 ความคิดที่ผุดขึ้นพร้อมกันของ นาและแพร   ใช่ว่าพวกเค้า2คนจะไม่รู้ใจต้นไผ่แต่ในเวลาแบบนี้พวกเค้าไม่รู้จริงๆว่าต้นไผ่คิดอะไรอยู่   แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเค้ามั่นใจคือ   จะมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ   จากเหตุการณ์ครั้งนี้   คนอย่างต้นไผ่ไม่มีทางอยู่เฉยๆแน่  และพวกเธอเองก็พร้อมจะช่วยต้นไผ่เต็มที่เหมือนกัน
“ฉันจะไปจัดการยัยนั้น”   เสียงของต้นไผ่เอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างเงียบกันมานาน
“แกจะทำอะไร”  เสียงของนา ถามขึ้น 
“ยังไม่รู้ แต่ฉันไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่”  ใช่เธอไม่มีทางปล่อยยัยผู้หญิงคนนี้ไว้แน่  คนที่ทำให้วันแห่งความสุขของเธอพังลงมาไม่เป็นท่าแบบนี้  ให้ยกโทษให้นะ “ไม่มีทาง!!!!!”
“แล้วแกจะแก้แค้นใครได้ละ” เสียงจากบุคคลที่ 4 เอ่ยขึ้นหลังจากที่ประตูห้องเปิดออก พร้อมร่างของหญิงสาวหน้าตาคมเข้ม   ปรากฎขึ้น 
“พูดงี้ หมายความว่าไง  ไอ้นิล” เสียงของต้นไผ่ถามหลังจากที่ได้ฟังคำบอกจากบุคคลที่มาใหม่
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ  ไอ้คนที่แกจะแก้แค้นนะ เค้าคงได้รับกรรมไปแล้วมั๊ง”
“พอทางเราได้ข่าวเรื่องพี่ไม้ เราก็รีบไปที่นั้นทันที   ฉันก็ไปด้วย เห็นยัยนั้นนอนเจ็บพอตัว  ฉันก็เลยคิดว่ายัยนั้นถ้ายังไม่ตายก็ต้องเข้าโรงพยาบาล ”  นิลพูด
“พอฉันรู้ว่ายัยนั้นไม่ตายก็เลยสืบหาโรงพยาบาลที่ยัยนั้นไปรักษา และฉันก็ไปดูอาการยัยนั้นมาแล้ว    ไม่เป็นไรมาก  แค่ถูกยิงทางไหล่ซ้าย เจ็บตัวเล็กน้อยถึงปานกลาง  แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย  พูดตรงๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับการมาเป็นเด็กอีกครั้งมั๊งจำไม่ได้ ทั้งชื่อคน  ตัวหนังสือ หรืออะไรต่างๆรอบตัว พรุ่งนี้ได้เป็นข่าวแน่  แต่ทางศษิธรคงไม่ยอมให้ข่าวออกมาได้ง่ายๆแน่ๆ” คำบอกของนิล ที่คนฟังต่างก็อึ้งไปตามๆกัน 
“แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่พี่ไม้ได้รับ  อย่างน้อยยัยนั้นก็ฟื้นขึ้นมาได้ แต่พี่ชายฉัน……..”สายตาที่จับจ้องไปมองพี่ชายของตนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง      เสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าคนพูดกำลังโกรธอยู่  สำหรับต้นไผ่แล้วเธอให้อภัยไม่ได้จริงๆ ต่อให้รู้ว่าเค้าคนนั้นก็เจ็บไม่ได้ต่างกัน แต่ ให้เธออยู่เฉยๆนะเหรอ ไม่มีทางแน่!
“ขอบใจพวกแกมานะ ที่ช่วยฉัน พวกแกกลับไปก่อนเถอะ นี่ก็ข้ามวันแล้ว พวกแกไปพักผ่อนบ้างเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวฉันเฝ้าพี่ไม้เอง”  ต้นไผ่พูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนๆ
“ก็ดีเหมือนกัน  แต่ไอ้ไผ่แกต้องไปกับพวกเราด้วย แกก็เหนื่อยเหมือนกัน กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที” เสียงของแพรบอกเพื่อนสาวของตนอย่างเป็นห่วง
“ไม่ได้หรอก ฉันทิ้งพี่ไม้ไว้คนเดียวไม่ได้”  ต้นไผ่หันกลับไปบอกเพื่อนหลังจากที่หันหน้าไปมองพี่ชายของตนเอง
ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบของเพื่อนจะเป็นแบบนี้แต่แพรเองก็ยังคงถาม  เพราะเธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนด้วยเหมือนกัน
“แกจะกลัวอะไร นี่ก็โรงพยาบาลขององค์การเรา พยาบาลเอย หมอเอย ก็แทบจะเป็นคนรู้จักของเราทั้งนั้น คงไม่มีอะไรหรอก” เสียงของนาเอ่ยขึ้น
“แล้วที่สำคัญ ถ้าแกเป็นอะไรอีกคนคงจะยุ่งแน่ ทีนี้แหละแย่ พี่ก็ป่วยน้องป่วย แล้วใครจะดูแลใครละเนี่ย หัดดูแลตัวเองซะบ้าง คิดซะว่าเพื่อความสบายใจของพี่แกละกันนะไอ้ไผ่” เสียงของบุคคลที่นิ่งมานานหลังจากที่ได้มาบอกข่าวกับเพื่อนให้รู้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก   เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับหมอนัดที่เดินเข้ามา  ในชุดกราวสีขาวของหมอ
“ไผ่กลับไปพักผ่อนเถอะ ไอ้ไม้เดี๋ยวพี่ดูแลเอง”  หมอนัดพูดขึ้น  ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทกับต้นไม้  ถึงต้นไผ่จะไม่ได้สนิทกับนัดมากเท่าที่ควรแต่ เธอก็มั่นใจได้ว่า คนๆนี้เป็นคนที่ไว้ใจได้
สายตาของต้นไผ่ที่มองไปยังร่างอันไร้สติของพี่ชาย  เธอควรจะอยู่หรือไปดีละ  ถ้าพี่ชายเธอฟื้นขึ้นมาจะทำยังไง  แต่ถ้าเธอไม่กลับไปพัก เธอเองก็อาจจะป่วยไปอีกคนอย่างที่นิลพูดแน่ๆ ไหนจะงานที่เธอต้องรับผิดชอบอีก    ใช่!เธอต้องพักผ่อน ไม่ใช่เธอกลัวตัวเองจะป่วยอย่างเดียวแต่เธอต้องออมแรงไว้ เพื่อที่จะแก้แค้นแทนพี่ชายตัวเอง   เธอจะเป็นอะไรไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ตกลง ไผ่จะกลับไปพักผ่อน  ยังไงไผ่ฝากพี่หมอดูแลพี่ไม้ด้วยนะ”  เสียงของต้นไผ่พูดขึ้นหลังจากที่ความคิดต่างๆยุติลง  เธอเดินเข้าไปหาพี่ชายแล้วกระซิบเพียงข้างหูเบาว่า “พี่ชาย ไผ่กลับก่อนนะ ไผ่รักพี่ชายที่สุด”  จากนั้นไม่นานหญิงสาวทั้ง 4 คน ก็ลาหมอนัดแล้วเดินออกมาจากโรงพยาบาล   และตรงดิ่งกลับไปที่องค์กรของพวกเธอทันที!!
 
ปล.เราอยากทำให้ดีที่สุด ช่วยติด้วยนะ  ไม่ว่ากัน ขอบคุณคับ^^