เส้นขนานที่ไม่บรรจบ

   "  ถ้าเองไม่รีบพูด ข้าจะไปฟังพระท่าเทศน์แล้ว เองค่อยพูดก็แล้วกัน "
   "  แต่...แม่คือ..ฉัน.ฉั...น "
   "   ฉันอะไร ห๊า อีนังนี่ " 
   "   ฉันเป็นคนแทงน้าบุรินทร์เองจ๊ะ " รินลดารวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป
   "  ว่ายังไงนะ !!! เองฆ่าบุรินทร์งั้นเองก็.... "
   "   เป็นฆาตกรยังไงล่ะ !! "  ปั๋งเดินเข้ามา รินลดาเห็นปั๋งก็ดีใจรีบโผเข้ากอด
   "   อี๋ !! เอาเนื้อตัวสกปรกของแกออกไปนะ อีฆาตกร "  ปั๋งทำท่ารังเกียจรินลดา
   "   อีริน แล้วเองทำอย่างนั้นทำไม " คนเป็นแม่ถึงแม้จะไม่ค่อยรักลูก แต่ก็น้ำตาคลอเบ้า
   "  น้าปั๋ง.. สั่งให้ฉันทำจ๊ะ น้าปั๋ง บอกว่า.... "
   "   นี่ !! อีริน แกใส่ร้ายฉันหรอ อีฆาตกร อีเด็กเปรต น้ำหน้าอย่างมึงน่ะ โง่ๆแบบนี้ใครจะไปเชื่อคำพูดเอง เองไปโรงพัก ไปมอบตัวให้ตำรวจกับข้าเดวนี้เลย !! " ปั๋งจับมือรินลดา พาเดินออกไป
   "   เดวก่อน !! อีปั๋ง "  ผู้เป็นแม่ยังร้องไห้ไม่หาย
   "   อะไรอีกละ พี่!! "  ปั๋งอารมณ์เสีย ทำหน้าเบ้ใส่
   "   ฉัน... ฉันทำไม่ได้ "  รินลดามองเห็นแม่ ที่นั่งทรุดลงไปตรงม้าหินข้างๆแล้วร้องไห้ใหญ่ รินลดาร้องไห้ตามแม่ ปั๋งหงุดหงิดที่ได้ยินแต่เสียงร้องไห้
   "   โอ๊ย..! จะมานั่งร้องไห้อะไรกันหนัก กันหนา ฉันรำคาญ " ปั๋งแสดงท่าแบบกระเทยทำ
   "  ส่งอีริน มาให้ข้าอีปั๋ง .. "
   "  ไม่ !! ฉันจะเอามันไปมอบตัวกับตำรวจ "
   "  อีปั๋ง !! "
   "  อะไรอีกละ พี่ "
   "  ถ้าเองไม่ส่งอีริน มาให้ข้า เราตัดขาดกัน... !! "  สิ้นสุดเสียงของการตัดขาด ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
   "  ว้ายย !! ฝนตก " ปั๋งหลุดท่ากระเทย
   "   เอาอีรินมาเร็วๆ อีปั๋ง "  ทั้งสามยังคงยืนตากฝนอยู่
   "   แต่..ว่า "
   "  ข้าจะนับ 1-3 .... 1 "
   "  ฉันไม่ให้หรอก " ปั๋งลาดตัวรินลดาออกไป อย่างไม่ปราณีที่ให้แม่และลูกพรากจากกัน
   "  อีปั๋ง.. มึงเอาลูกกูคืนมา ฮือๆๆๆ "  คนเป็นแม่ถึงแม่ไม่ค่อยจะรักลูกนัก แต่ก็นึกย้อนไปถึงตอนที่ ตั้งท้องรินลดา  นั่งเล่นกับรินลดาตอนที่รินลดาเพิ่งคลอด  ป้อนข้าวรินลดา  อาบน้ำให้รินลดา  ติดกระดุมนักเรียนเม็ดแรกให้รินลดา  ร้องเพลงกล่อมนอนรินลดา ทำกับข้าวกับรินลดา
    ละออลืมคิดไปว่า รินลดาเป็นเด็กกำพร้าพ่อตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกของรินลดาเอง ก็คงจะเจ็บปวดเมื่อเห็นคนอื่นมีพ่อ  ผิดกับตัวเองที่มีแค่แม่ แต่แม่ก็ไม่เคยแสดงความรู้สึกที่บ่งบอกว่ารักเลย
   "  ฮือๆๆๆๆๆ...... อีปั๋ง  เอาลูกกูคืนมา !!! " เสียงของผู้เป็นแม่ ก้องไปทั้งวัด ฝนตกลงมาต่ออย่างหนัก เธอร้องไห้ท่ามกลางสายฝน และความเห็นใจจาก พระพุทธรูปในวัดที่เหมือน กับมองลงมาหาเธอ
    .... รินลดารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นว่าพื้นที่รอบๆตัวเธอนั้น ไม่ใช่โรงพยาบาล หรืออดีตอีกต่อไป แต่เธอเห็นตำรวจมากมายคุมตัวเธออยู่ เธอมองไปข้างๆก็เห็นคนไข้ในห้องนั้น ต่างถูกตำรวจควบคุมตัวทั้งสิ้น
   "  ขอโทษทุกๆท่านด้วยนะครับ เดวสักครู่ผลจากกล้องวงจรปิดภายในห้องออก เราก็จะได้รู้กัน .. ว่าใครเป็นฆาตกร ที่ฆ่า คุณ สมวิทย์ "
     รินลดาเหลือบตาหันไปมอง การเคลื่อนย้ายศพคนที่เธอฆ่าเมื่อคืนนี้ รินลดาเห็น ญาตพี่น้องมากมายของ คุณสมวิทย์ ร้องไห้กันใหญ่ ก่อนที่ศพจะถูกเคลื่อนย้ายออกไปข้างนอก พร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดหนึ่ง
   "  เทปกล้องวงจรปิดได้แล้วครับ ผู้กอง !! " จ่าเดินเข้ามา
   "  ดี !! เปิดเลยจ่า "  ผู้กองสั่ง พลางเบื้อนหน้าไปทางทีวี
   "  เดวก่อนค่ะ ผู้กอง !!! " รินลดาตะโกนลั่น
   "  มีอะไรครับ "
   "  คือ..เอ่อ.. ฉันปวดท้องเข้าห้องน้ำค่ะ "
   "  อ๋อ..! ครับ เดวผมเรียกพยาบาลให้ครับ "
   "  ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไปเองได้ "
   "  อะ .. ครับ "  รินลดารีบถือไม้เท้าแขนเดินออกไปนอกห้องพักผู้ป่วยรวม เธอเดินมาเข้าห้องน้ำของอีกตึกนึง ในโรงพยาบาล
   "  เองไงดีวะกู ! " รินลดาพูดกับตัวเอง
     ส่วนที่ห้องผู้ป่วยรวม เจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดกล้องวงจรปิด เห็นคนในนั้นเป็นรินลดา จึงสั่งให้งดทางเข้า- ออก ภายในโรงพยาบาลทุกทาง ท่ามกลางความตกใจของผู้ป่วยในห้องพักฟื้นรวมนั้น
     รินลดาเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ยังคงใส่ชุดโรงพยาบาลอยู่ เธอเดินผ่านตำรวจคนหนึ่งก่อนจะได้ยินคำว่า " ว.4 ปิดเส้นทางเข้าออกทุกช่อง ภายในโรงพยาบาลให้หมด เปลี่ยน "
     รินลดาตกใจมาก รีบเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าไปหลบในห้องส้วม ....
     " ชาติหนี ยังไงกูก็จะไม่มีวันยอมติดคุก กูจะหนี !!!! "