เส้นขนานที่ไม่บรรจบ

ตอนที่2 แดนนรก

    ด้วยความอยากรู้ในสิ่งที่พระรูปนั้นพูด รินลดาไม่รอช้าเธอรีบเดินไปตามพระรูปนั้นอย่างที่ไม่เคยคาดคิดคาดฝันมาก่อน ว่าตัวเธอเองจะทำงานพลาดถึงขั้นให้พระแก่ๆ รูปหนึ่งรู้ได้ เธอเดินมาจนเห็นพระรูปนั้นยืนอยู่หน้าบ้านสีฟ้าหลังหนึ่ง เธอรีบเดินตามไปอย่างเร็ว แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าบ้านสีฟ้า พระที่เธอเห็นก็ไม่อยู่แล้ว เธอมองเข้าไปในบ้าน พอมองเข้าไปก็ต้องตกใจ เพราะเธอเคยเข้าไป ฆ่าเด็กคนหนึ่งที่มีผิวสีดำในบ้านหลังนี้ ด้วยความตกใจเธอจึงรีบผละเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น แล้วหันไปหาพระต่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าพระหายไปไหนแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากบ้านสีฟ้าหลังนั้น พ้นหน้าปากซอบของบ้านเสี่ยเจียง เธอเดินข้ามถนนบนทางม้าลาย ประกอบกับจังหวะที่มีรถเบนซ์สีดำคันหนึ่ง ขับมาเข้าอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างของเธอโดนรถชนเข้าอย่างจัง ร่างของเธอลอยละลิ่วขึ้นไปเหนือผืนดิน และร่วงลงมาท่ามกล่างความตกใจของคนขับรถ และผู้คนในแถวนั้นอย่างมาก 

        " เห้ย..!! ทำไงดีวะกู "  วรัชญ์ หนุ่มนักสืบอันดับหนึ่งของเมืองไทย เจ้าของรถเบนซ์คันสีดำ คันนั้นตกใจ และลนลานอย่างบอกไม่ถูก เขาตัดสินใจขับรถออกไป ท่ามกลางผู้คนที่มองอยู่

       " ว้าย !! คนโดนรถชน มาดูเร็ว ....."  ผู้คนต่างแห่กันออกจากบ้านมาดูกันใหญ่ ราวกับพึ่งเคยเห็นครั้งแรกในชีวิต บางรายเห็นเลือดไม่ได้ ถึงกับเป็นลมหมดสติล้มลงไปตรงนั้น บังเอิญที่รถตำรวจขับผ่านมาในละแวกนั้นพอดี 

      "  จ่า ผู้หญิงโดนรถชน ขอรถโรงพยาบาล ด่วน !! "   ผู้หมวดที่ทำคดีของรินลดา รีบหันไปบอกจ่าที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

      "   ครับจ่า ... ว1 เรียก ว2 เปลี่ยน "  

      ที่โรงพยาบาลวุ่นไปหมด  เพราะวันนี้ที่โรงพยาบาลมีคนไข้ที่เป็นชาวฝรั่งเศส 30 คน ที่ประสบอุบัติเหตุรถบัส ชนกัน2คัน ส่วนเคสของรินลดานั้นแพทย์ก็วุ่นไม่แพ้กัน เพราะห้องผ่าตัดเต็มไปหมด ไม่รู้จะช่วยชีวิตเธออย่างไร ระหว่างที่รินลดาหลับใหลเพราะโดนรถชนลงไปนั้น เธอก็ถอดดวงจิตตามคำสั่งของกฏแห่งกรรม เธอเห็นว่าตัวเธอเองนั้น เดินขึ้นเรือลำใหญ่สวยงามสลักลายวรรณคดีในไทยสวยงามเต็มไปหมด เธอกำลังขยับเท้าเดินไปดูอีกฝากหนึ่งของเรือ ก็เดินไม่ได้เธอจีงมองลงไปที่เท้า พลางมองไปเห็นโซ๋เส้นใหญ่ สีแดง เมื่อขยับเท้าก็รู้สึกเร่าร้อน อย่างบอกไม่ถูก จนไม่สามารถขยับไปไหนได้

     "  อีโซ่บ้า มาล็อกเท้าฉันทำไม ฉันจะเดิน "

     "   หุบปากไปซะ นังรินลดา "  ชายผิวสีแดง มีเขาสองเขาอยู่บนหัว สวมแต่โจงกระเบนสีแดงอย่างเดียว เดินมาพร้อมกับถือหอก อันใหญ่

    "   มึงเป็นใคร แล้วนี่ที่ไหน กูมาที่นี้ได้อย่างไร "  รินลดา ถามหมือนคนไม่เคยรู้จักยมทูต

    "   กูจักเป็นใครเองมิต้องรู้ดอก ส่วนที่นี่ก็คือนรก ส่วนที่เองมาที่นี่ได้ก็เพราะเองตายแล้ว " 

    "    ตายแล้ว !! ไม่จริง..!! กูยังไม่ตาย ไม่จริงงง...."  รินลดาร้องตีโพยตีพาย ฟังไม่ได้ศัพท์ พลางเผลอไปขยับเท้าทำให้ตัวร้อนเป็นไฟ เธอจึงยืนอยู่อย่างเงียบๆได้

   "    เองจะได้กลับไปโลกมนุษย์ อีกครา หรือไม่ ขึ้นอยู่กับผลบุญ และผลกรรมของท่านเอง "

    "    แล้วเมื่อไรข้าจะได้รู้ ว่าข้าจะได้กลับโลกมนุษย์หรือไม่ " รินลดาน้ำตาคลอเบ้า

    "    ก็ขึ้นอยู่กับ .... "  ยังไม่ทันที่ยมทูตตนนั้นจะได้พูด เรือก็มาจอดถึงหน้าประตูบ้านใหญ่และสูงมาก พลางมีเสียงจากข้างในดังว่า    ' เข้ามาได้ '   สิ้นสุดเสียง ประตูบานนั้นก็เปิดออก รินลดาอึ่งและตกใจมาก เพราะด้านในมีดวงวิญญาณเยอะแยะมากมาย ที่ร้องโหยหวนครวญคราง  และเจ้าของเสียงพูดนั้นก็คือ  ท่านผู้ตัดสินว่าเธอจะได้กลับโลกมนุษย์อีกหรือไม่ !!!