ช่วยหยุดพวกเขาที

พอพวกเขาหยุดทะเลาะกันก็เเยกย้ายเขานอนโดยมีสามเตียงนอนคนละเตียง
 
พอเช้ามาฉันก็ต้องมาโรงเรียนกับนายไคกะไม่รู้ทำไมวันนี้ตากระตุกเเท้หลอ
 
พอเข้ามาในห้องก็มีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะของฉันมันเขียนว่า
 
ถึงมารุที่รัก
 
      ฉันยูกิเองนะฉันมีข่าวร้ายต้องบอกเธอนะ ฉันต้องไปอยู่ที่เกาหลีเพราะพ่อฉันไปทำงานที่
 
นั้นฉันจึงไม่มีเวลามาบอกลาเธอเพราะมันกระทันหันไปหน่อย ฉันจะโทรหาเธอเเละเมล์หาเธอ
 
เป็นประจำขอให้เธอรู้ว่าฉันยังรักเธออยู่เเละจะรักเธอตลอดไป
                                                                                                 
                                                                                               จากยูกิ
 
 "ฮือๆๆๆ"
 
"มีอะไรหลอหรือว่าปู่เธอตาย"
 
"บ้า" ฉันหันไปกะโกนใช่เขา  "ยูกิไปอยู่เกาหลีเเล้วนะ  ฮือๆๆๆ"
 
"โห่นึกว่าเรื่องอะไร"เขาตอบเสียงเย็นช้า
 
"นายไม่ได้มีเเฟนนินายไม่รู้หรอกว่าการจากลาเป็นยัง"
 
"ทำไมฉันจะไม่มี ก็เธอไงเธอเป็นเเฟนฉันนะ"เขาพูเสียงดังจนกลัว "ขอโทษนะ"
 
ฉันรู้สึกเหมือนเขาหึงฉันเลยอะ วันนี้เป็นวันสอบครั้งสุดท้ายพรุ่งนี้ก็ปิดเทอมเเล้วเเต่พอไม่มียูกิ
ก็ไม่รู้จะทำอะไร
 
ครอบครัวฉันมีความคิดว่าจะไปบ้านปู่(ที่นายไคกะเคยเเช่งอะน่ะ)  ทุกคนก็ตกลงกันเพราะว่า
จะพาไคกะไปให้ปู่ดูตัว
 
บ้านปู่ฉันข้างเป็นป่ามีนำตกที่สวยมากๆเป็นที่ๆอากาศดีมาก ฉันจะได้ลืมเรื่องเศร้าๆ
เเง้คิดเเล้วอยากจะร้องไห้[ก็ไม่ต้องคิดสิค่ะ:P]
 
พอมาถึงไคกะก็ลากฉันมาที่นำตกเเล้วเขาก็นอนกับพื้นโดยมีฉันในอ้อมเเขน
 
"ปล่อย"ฉันพยายามดิ้นให้หลุดเเต่เขากับกอดเเน่นขึ้น
 
"เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ขัดเเย้งทางผู้ใหญ่"
 
"ไม่รู้เเต่ปล่อยนะ"ยังไม่เลิก
 
"เลิกดิ้นได้เเล้วยังไงฉันก็ไม่ปล่อยหลอ"โห่พูดที่ฉันไม่ขัดเเย้งเพราะ..."
 
"เพราะไรหลอ"ฉันชักสนใจ
 
"เพราะ..เพราะฉันรักเธอมานานเเล้วไง"หะอะไรกันนี่
 
"นายพูดจริงหลอ"
 
"นี่เธอคิดว่าฉันโกหกหลอ"
 
"ป่าว  เเต่ฉันก็รักนายนะ*//*"
 
"จริงหลอ"
 
"นี่นายคิดว่าฉันโกหกหลอ"ลอกเลย55
 
"งั้นเราก็ใจตรงกันฉันรักเธอนะ"
 
"ฉันก็รักนายนะ"