Highschool เปิดใจรัก นักเรียนตัวยุ่ง

ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที จึงเดินเข้าไปในห้องนอน ฉันเหลือบไปมองนาฬิกา ตี1แล้วนิ่ แต่ฉันก็ไม่นอนต่อ แต่ไปหยิบรูปที่เราถ่ายด้วยกันตอนเด็กๆขึ้นมาดู พร้อมกับร้องไห้และสัญญากับตัวเองว่า ฉันจะไม่ร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้อีกต่อไป ต่อไปนี้ ฉันและเค้า เราไม่รู้จักกันอีกต่อไป น้ำตาในครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะเสียให้กับผู้ชายอย่างเธอ.......
 
 
 
ฉันนั่งฟังเพลงอย่างนั้นทั้งคืน ฉันนอนไม่หลับ พอเหลือบไปมองนาฬิกาอีกที บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตี5ครึ่งแล้ว ฉันจึงไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปทำอาหารกินเองในครัว จากนั้นก็รีบออกไปรอรถ ฉันออกจากบ้านมาประมาณ6โมงเช้า จึงเห็นเฟรมกำลังเดินออกมาพอดี ฉันจึงเดินออกไปรอรถเมล์กับเฟรมด้วยกัน
 
 
 
"ดวง..เมื่อวานนี้อ่ะ แซมมาที่โรงเรียนเราใช่มั้ย"เฟรมถามฉัน ฉันพยักหน้าตอบกลับเป็นอันว่า'ใช่' "แล้วทำไมแกถึงไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อวานนี้" เฟรมถามฉันอีกครั้งขณะที่นั่งรอรถเมล์ ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆ เป็นเพราะเพลียจากเมื่อคืน ที่ไม่ได้นอนทั้งคืน เฟรมจึงไม่ถามไรฉันต่อ พอรถเมล์มา ฉันก็เลือกที่นั่งที่เป็นที่ริมหน้าต่าง แล้วให้เฟรมนั่งด้านนอก เฟรมเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากให้ฉันเสียใจไปมากกว่านี้
 
 
 
พอถึงโรงเรียน มันดูเงียบๆ เพราะว่านี่ยังเช้าอยู่ ยังไม่ค่อยมีคนมาโรงเรียน ฉันจึงแยกย้ายกับเฟรม เพราะเราอยู่คนละห้องกัน พอฉันขึ้นไปถึงห้อง ฉันก็พบว่ายังไม่มีใครมาเลย โห!~! เรามาเช้าแห๊ะ ฉันหยิบMP3 ขึ้นมาแล้วต่อสายหูฟัง แล้วก็นั่งฟังอยู่ในห้องคนเดียว สักพัก ฉันก็เห็นเฟิร์นเดินเข้ามา
 
 
 
 
"อ้าว ดวง วันนี้มาเร็วจัง เมื่อวานมาซะเกือบเข้าแถว ตื่นเร็วหรอ"เฟิร์นถามฉันท่าทางแจ่มใส"เหอะ ไม่ได้นอนเลยต่างหาก"ฉันตอบ แบบไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ดห่ ก็คนมันง่วงอ่า
 
 
 
 
"โห! ไอดวง แกทำไรวะ ถึงไม่นอนทั้งคืน ดูตาแกดิ แพนด้าเรียกพี่เลย"นี่เป็นห่วงหรือซ้ำเติมเนี่ย"ฉันคิดไรนิดหน่อยอ่ะ เออ ฉันของีบซักแป๊ป เข้าแถวเมื่อไหร่ ปลุกฉันด้วยล่ะ" ฉันบอกเฟิร์น เฟิร์นยังไม่ทันตอบกลับ โต๊ะเรียนของฉันก็กลายเป็นหมอนนุ่มๆ ได้ในทันที ZZZzzzz
 
 
 
 
 
"เห้ย!! ไอดวง ตื่นได้แล้ว เห้ยๆๆ ไอดวง หลับหรือตายวะเนี่ย"เฟิร์นขยับฉันเท่าไหร่ ฉันก็ไม่รู้สึกตัว เฟิร์นจึงเอามือมาแตะที่หน้าผาก"เห้ย! ไมไอดวงตัวร้อนจังวะ" เฟิร์นตกใจ นิวจึงวิ่งเข้ามา"เอ้ย..เฟิร์นดวงเป็นไรอ่ะ ทำไมตัวร้อนจัง เราว่า เดี๋ยวเราพาดวงไปห้องพยาบาลดีกว่า" พูดเสร็จนิวก็อุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาล เฟิร์นจึงบอกให้นิวไปเข้าแถว เดี๋ยวเฟิร์นจะดูแลเอง
 
 
 
 
 
สักพัก ฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น"ดวง แกอดหลับอดนอนจนไม่สบายเลยหรอวะ แกเป็นไลวะเนี่ย ทำไมแกถึงไม่บอกฉันอ่ะ รู้มั้ย ว่าฉันเป็นห่วงแกขนาดไหน"ฉันไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่อึ้ง แกเป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยหรอ"ฉันไม่เป็นไรแล้วแล่ะเฟิร์น พาฉันไปเรียนต่อเถอะ"ฉันบอกกับเฟิร์นพลางพยายามลุกที่จะไปเข้าห้องเรียน"ไม่ต้องไปเรียนหรอก เหลืออีกคาบเดียวก็จะพักเที่ยงแล้ว ฉันว่าแกนอนพักอีกซักแป๊ป แล้วเดี๋ยวเที่ยง ค่อยไปกินข้าวก็ได้" ฉันจึงพยักหน้าตอบรับ
 
 
 
 
 
พอกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฉันจึงขึ้นไปบนห้องเรียน เพื่อนๆเห็นจึงวิ่งเข้ามาถามฉันว่าเป็นอะไรมากเปล่า ฉันจึงได้แต่ส่ายหัว แล้วกลับไปนั่งที่ เค้าคนเดียว ทำให้ฉันแย่ขนาดนี้เลยหรอ ฉันเป็นไปมากขนาดนี้เพราะเค้าคนเดียวงั้นหรอ เรียนคาบสุดท้ายเสร็จ ฉันจึงชวนเฟิร์น ไปเดินโร ฉันจะไประบายโว้ยยยย!!
 
 
 
 
 
"เห้ยเฟิร์น วันนี้ไปเดินโรกัน ฉันอยากระบายว่ะ"เฟิร์นทำหน้า งงๆ"แต่แกยังไม่หายดีเลยนะเว่ย"เฟิร์นตอบฉันอย่างเป็นห่วง"ฉันสบายดีแล้ว ฉันแค่เพลียอ่ะ ไข้เลยขึ้น แต่ตอนนี้ฉันหายแล้ว ไปกับฉันเถอะน๊า"ฉันอ้อนเฟิร์นอย่างเต็มที่"อืมๆ ก็ได้ งั้นเราไปชวนเฟรมกับแนนไปด้วยดิ"เฟิร์นตอบฉัน"เออๆ เอาดิ ไปกันเยอะๆ หนุกดี"
 
 
 
 
 
เราไปเดินโรด้วยกัน ไปร้องเพลงกันอย่างสนุกสุดๆ อย่างน้อย มันก็ทำให้ฉันลืมเค้าคนนั้นได้ขึ้นมาบ้าง หึหึ คอยดู ฉันจะไม่มีวันเสียใจกับเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกแล้ว ฉันจะใช้ชีวิตให้สนุกที่สุด ความรัก! พอกันที ต่อไปนี้ จะมีแต่ เรียนและเที่ยว โอ้! เป็นอะไรที่กิ๊บเก๋ยูเรก้าสุดๆ ฮ่าๆ