สะบัดรักหนีร้ายให้หัวใจได้เจอรัก

   เรามาเริ่มถึงเรื่อง สองพี่น้องคู่รักกันก่อนดีกว่านะจ๊ะ...

  เมื่อก่อน

    ณ คฤหาสน์โรเอ๊กซ์

     'อ่า...มากันแล้วหรอเนี่ย ดีจริงๆเลย ไหนกันลูกสาวคนเล็กของฉัน' เสียงของเจ้าของคฤหาสน์โรเอ๊กซ์ ดังขึ้นเมื่อท่านพบว่าภรรยาของตัวเองได้กลับมาจากบ้านของแม่ยาย

     ภรรยาของเขาได้ไปคลอดลูกคนที่สองซึ่งมีอายุ5ขวบแล้ว...และเธอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตัวเด่นของนิยายเรื่องนี้...

 'นี้น่ะหรือลูกไวน์เตอร์ของเรา โอ้! ช่างเป็นหญิงที่งดงามอะไรเพียงนี้' เสียงของผู้เป็นพ่อชมลูกสาวคนเล็ก

 'เรดซี่จ๊ะ หนูต้องดูแลน้องแทนแม่นะจ๊ะ หนูต้องรักน้องให้มากๆนะจ๊ะ' ผู้เป็นแม่สังด้วยเสียงอ่อนโยน

 'ค่ะ-_-' เด็กสาวตอบหน้าตาย ทั้งๆที่เธอยังอายุแค่8ขวบ แต่กลับดูเหมือนผู้ใหญ่ซะจริง

2 ปีผ่านไป

 'อ๊ะ...ยัยไวน์! นั้นมันของฉันนะย่ะ' เรดซี่พูดกับน้องสาวด้วยความโมโห

 'โธ่~ ท่านพี่ อันนี้มันไม่เหมาะกับท่านพี่เท่าไรนะค่ะ เอาให้ไวน์เถอะ อย่างท่านพี่ต้องใช้สี แดงไม่ก็ดำแหละค่า ฮ่ะๆๆ' น้องสาวของเธอตอบกลับมาด้วยท่าทีที่น่าหมั่นไส้   

 'เอาคืนมานะย่ะ!!' เธอพยายามจะแย่งมันมา แล้วเมื่อต่างคนต่างดึงนั้นก็ทำให้ตุ๊กตาสีชมพูน่ารักรูปกระต่ายนั้นแขนขาดออกเป็นสองส่วน

 'เกิดอะไรขึ้นนะลูก' ผู้เป็นพ่อวิ่งหน้าตาตื่นมา

 'พ่อค่ะ อึก พี่เขา ทำตุ๊กตาของไวนเตอร์ขาดค่ะ อึก' น้องสาวฟ้องพร้อมกับน้ำตาที่บีบออกมา

 'อีกแล้วหรอ เรด แม่เขาก็เสียไปแล้วยังทำกันน้องแท้ๆในไส้แกได้อีกหรอ ฮะ!!!"

     แล้วไม่ต้องถามนะว่าหลังจากนั้นฉันเป็นยังไง ก็อย่างที่เห็นฉันโดนไล่ออกจากบ้าน ฉันโดนไล่ออกจากบ้านทั้งๆที่ฉันไม่ผิด ฉันล่ะเกลียดยัยไวน์เตอร์จริ๊งจริง ! อย่าให้เจอนะแม่จะจับเสียบหัวแล้วเอาไปปิ้งขายแม่งเลย ยึ้ย!

 "เรดเธอเหม่ออะไรอยู่ย่ะ เห็นไหมว่าเราจะไปทำงานสายกันอยู่แล้ว อ๊ายๆ! ยัยบ้า" เสียงของยัยโรสดังเข้าโซนประสาทของฉัน ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

 "หรอย่ะ ใครกันแน่ที่ตื่นสายน่ะ ชะ! เดี๋ยวแม่ก็จับเสียบหัวประจานเลยนี่" ฉันบ่นใส่ยัยโรส

 "โธ่~ ของนิดนึงดิ อิอิ"

 "ไปได้แล้วมั่วแต่เล่นอยู่ได้"

   ณ ร้านคอฟฟี่ปรินซ์ (เค้าเลียนแบบเกาหลี)

 "อ้าวมาแล้วหรอ โรส เรด ไปเปลี่ยนชุดไปลูกค้าเริ่มเข้าร้านแล้วจะ" เสียงของพี่นิด ดังขึ้นมาเมื่อฉันเดินเข้าไปในร้าน

 "ค่ะพี่นิด"

     ฉันกับโรสเดินแยกกันไปเปลี่ยนชุด แน่ล่ะ ฉันกับยัยโรสชุดไม่เหมือนกันนะ ยัยโรสอ่ะประจำเคาเตอร์ ส่วนฉันน่ะหริเด็กเสริฟจ๊ะ-_- พูดถึงก็เจ็บใจยัยเด็กบ้านั้น

     ฉันเดินออกมาทำหน้าที่ตามปกติ แล้วสิ่งที่ไม่ปกติก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะว่า ฉันเห็นยัยไวน์เตอร์เดินเข้ามาในร้าน เฮอะ! ยัยนี้น่ะนะจะเข้าร้านระดับอย่างนี้ มาหาเรื่องแกล้งฉันล่ะสิไม่ว่า

 "เรดซี่ นั้นมันยัยไวน์เตอร์นี้ ยัยนั้นมาทำอะไรกันนะ" โรสที่ยืนอยู่เคาเตอร์ และมีฉันยืนอยู่ข้างหน้า ทักอย่างตกใจ

 "เฮอะเดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ เดี๋ยวฉันรับเองค่ะลูกค้าคนนี้น่ะ"

     ฉันเดินไปที่โต๊ะ12 ที่ยัยนั้นนั้งอยู่ ยัยไวน์เตอร์มากับเพื่อนอีกสองคน ฉันรู้จักชื่อว่า มินกับโม สองคนนี้เป็นแฝดกัน แล้วก็ติดยัยนี้ยังกับ จิ้งจกเกาะเพดาน

 "รับอะไรดีค่ะคุณลูกค้า" ฉันถามด้วยเสียงเรียบ

 "อุ๊ยต๊ายตาย ท่านพี่!!!" แหกปากอีกจนได้ยัยเด็กนี้

 "รับอะไรดีค่ะ^^;; (กรอดดด!)" กัดฟันพูดอย่างแรง!

 "ท่านพี่คะ น้องขอเสต็กหมู ไม่มัน ไม่เผ็ด ไม่ไหม้ เอาผักเยอะๆ พอดีน้องไอเดทอยู่น่ะค่ะ หุๆ^o^" ยัยเด็กหกหัวเอ๊ย!

     และเมื่อฉันจพเดินกลับไปเพื่อเอาเมนูไปให้เคาเตอร์ก็ดัน...

 "ปึก พรึบ! โอ๊ย! อะไรกันเนี่ย!" ฉันตะโกนลั่นเมื่อยัยสองแฝดสยองขวัญ เอาเท้าของพวกหล่อนมาขัดขาฉัน หาเรื่องกันนี้หว่า...

 "เอ๊ะ!.มิน โม ไวน์เตอร์ บอกแล้วไงค่ะ ว่าห้ามทำอะไรคุณพี่น่ะ" เสียงของหล่อนช่างสตอร์เบอรี่เรียกพี่จริงๆ ฉันไม่ได้อะไร เลยเดินกลับไปหายัยโรสที่ยืนทำท่าทางอย่ากับจะเอา ไม้เสียบหมูมาเสียบหัวยัยไวน์เตอร์นั้น มันก็น่าสนุกดีนะ