Memory of love อณุสรณ์แห่งความรัก

การจากไป

 เวลาผ่านไปหลายปี ท้งสองคนได้เติบโตเป็นหนุ่มเป็นสาว จากเด็กกะโปโลอายุ 13 ปี กลับกลายมาเป็ฯสาวสวยอายุ 17 ปี แต่นิสัยของพลอยไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนไปเลย ตรงกันข้ามกับจัสตินอย่างสิ้นเชิง

"จัสติน ไปโรงเรียนกันนะ ~_~" พลอยพูดก่อนที่จะทานอาหารเช้า

"ไม่ฉันนัดเพื่อนไว้ ไปก่อนล่ะ"จัสตินบอกน้ำเสียงเย็นชา

"แหม...ใจร้ายจังเลย T_T"พลอยพูดงอนๆ  

หยกพี่สาวเดินอุ้มลูกชายของเธอที่เกิดกับแชมป์ผู้เป็นสามีเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าร่าเริง

"พลอย จะไปเรียนแล้วหรอ ทักทายน้าเขาหน่อยสิ"หยกบอกลูกของเธอ

"พี่หยกอย่าสอน น้ำค้าง เรียกหนูว่าน้าสิหนูยังไม่อยากแก่น่ะค่ะ ไง เจ้าตัวเล็ก" พลอยต่อว่าพี่สาวแล้วก้มลงทักทาย น้ำค้าง ผู้เป็น บุตรหลาน

"น้า น้า พลอย ติน ตี...ติ๊ป ป๊า ปะ ม๊า" หนูห้อยน้ำค้างวัย 2 ขวบพูดชื่อสมาชิกในบ้านอย่างยากลำบาก

"กรี๊ดดด  เก่งจังเลย...ว้าย หนูต้องไปเรียนแล้วค่ะ ไปนะ น้ำค้าง"พลอยก้มลงดูนาฬิกาก่อนจะทักทาย น้ำค้าง ก่อนไปโรงเรียน

เธอวิ่งออกนอกบ้านเพื่อที่จะเร่งฝีเท้าตามจัสตินให้ทัน

"จัสตินรอด้วย" พลอยตะโกนไปพลางหอบไปพลาง เมื่อเธอเดินมาถึงตัวชายหนุ่มแล้วจึงต่อว่าอย่างไม่รอช้า

" จัสติน ทำใมไม่รอฉัน+_+ "พลอยถาม

"นี่มันเรื่องของฉันอย่ามายุ่งได้ม่ะ ^o^ "จัสตินตอบกวนๆก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนหญิงที่นั่งรอเขาอยู่แล้วที่หน้าโรงเรียน

โธ่...ทำไมจัสตินถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  เมื่อ 4 ปีก่อนเขายังเป็นเด็กน่ารักอยู่เลยแท้ๆ คนเรานี่เปลี่ยนกันได้จริงๆ

พลอยคิดจนปวดหัว จัสตินเมินเธออีกแล้วหลังจากที่เธอ ไปยืนรอเขาเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน

"นี้ ที่พูดเนี่ยไม่ได้ยินรึไง บอกว่าอย่ามายุ่ง o_0 "จัสตินตะคอกพลอยแล้วชะงักกระทันหัน  มองดูพลอยที่ยืนก้มหน้าอยู่เงียบๆ

"...เธอเป็นอะไรไป !_!"ปกติจะตื้อและยิ้มไม่เลิก พูดง่ายๆคือหน้ามึน

"เปล่านี่ ToT "พลอย เงยหน้าขึ้น ตาแดงๆ ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย

"ปะ....เปล่า"พลอยปฏิเศษ เธอวิ่งข้ามถนนอย่างเร่งรีบ

"พลอย!! ระวัง!!"จัสตินตะโกนร้อง

นั้นเป็นสิ่งที่สิ่งสุดท้ายที่จัสตินกล่าวออกมา...........

...ชื่อพลอยที่ไม่ได้ยินจากจัสตินมาเป็นเวลา 4 ปีเต็ม!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++