บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

๕  พฤษภาคม ๒๕xx

 

     เมื่อแสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบร่างบางที่อยู่ในผ้าห่มทำให้เจ้าของร่าง รีบขยับหนีไอร้อนจากแสงแดดนั้น เพื่อที่จะหาท่านอนที่สบายมากที่สุด แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่สามารถหลบแสงแดดที่อบอุ่นนั้นได้ เพราะแม่ของหญิงสาวได้เข้ามาเปิดหน้าต่างและผ้าม่าน จึงทำให้แสงยามเช้าส่องเข้ามาในห้องของนียาได้อย่างเต็มที่ เมื่อแสงแดดเริ่มส่องนาน อากาศก็เริ่มร้อนขึ้น นียาน้อยผู้น่าสงสารจึงต้องระเห็จเร่ร่อนลุกขึ้นจากที่นอนอันแสนอบอุ่นและจรลีแจ้นเข้าห้องน้ำทันที โดยที่มีเสียงของผู้เป็นแม่พึมพำตามร่างบางของลูกสาว

 

"จริงๆเลยนะ โตป่านนี้ยังให้แม่ต้องปลุกอีก ลูกคนนี้นิ"   เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบวิ่งออกจากบ้านโดยไม่สนใจเสียงตะโกนที่ดังตามหลังมาว่า

 

"เดี๋ยว!! นียา กลับมากินข้าวก่อนลูก"  จะกลับไปกินได้ไงล่ะ นี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วขืนยังชักช้ากว่านี้ยัยโซดาต้องฉีกฉันเป็นชิ้นๆแล้วยัดหมกส้วมแน่ๆ  เป้ยนะเป้ย เป็นเพราะยัยนี้แหละที่ไม่ยอมมารับฉันก่อนโดยให้เหตุผลว่า'อาจารย์นัดให้เด็กเก่าไปแต่เช้า เพื่อจัดเตรียมความพร้อมน่ะ แกอย่าตื่นสายล่ะนียา ' เหอะ!....อย่าตื่นสายงั้นหรอ คนอย่างไอ้นียา คงสะกดคำนั้นไม่เป็น....ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันเจ็ดโมงสี่สิบห้า  เฮ้ย~~ ยังทัน...ตอนนี้ฉันมุ่งหน้าสู่ห้องน้ำหญิงเพราะโซดาเพื่อนรักได้ยืนเฝ้าดมกลิ่นอย่างโหยหา เฮ้ย!ไม่ใช่....ยืนรอฉันต่างหากล่ะ >0<

 

 

"โห.....นียา  แกทำไมมาช้าจังว่ะ รู้ไหม ฉันมารอแกเป็นชั่วโมงเลย"

 

"ขอโทษน้า~~ เพื่อน คือ...คือ...เอ่อ...ฉันตื่นสายอ่ะ แงแง"

 

 "ห๊า! อะไรนะ...โธ่เว้ย...เออ ชั่งเถอะรีบไปกันดีกว่า  เมื่อกี้อาจารย์ประกาศให้ไปรวมตัวกันที่หอประชุม"

 

 

     บนหอประชุมเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย มีทั้งนักเรียนเก่าและใหม่ ยืนกันเป็นกลุ่ม  ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างมึนๆ ทำไงต่อล่ะเนี่ย ฉันไม่รู้จักใครเลยนี่หน่า....ก่อนที่จะคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ โซดาก็มาสะกิดให้ไปเซ็นต์ชื่อและเราทั้งสองก็ได้ไปนั่งเข้าแถวโดยตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆที่นั่งกันอยู่แล้ว

 

 

"ฉันว่าไม่เห็นจะมีอะไรสนุกเลย ให้มานั่งกันเฉยๆเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย"

 

 "ทนๆไปก่อนเถอะหน่า...นียา ฉันว่ามันอาจจะมีอะไรที่พวกเราคาดไม่ถึงกันก็ได้นะ"

 

"อ้อเหรอ....งั้นคอยดูต่อไปก็แล้วกัน"  น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเบื่อสุดของฉันทำให้โซดาได้แต่ส่ายหน้าระอากับท่าทีของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร....แต่แล้วฉันก็ต้องเริ่มสนใจแล้วล่ะ เมื่อร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดไปยังเวที.....

 

"สวัสดีครับ....เพื่อนๆพี่ๆทุกคน...ผมชื่อโพทส์  และที่ผมขึ้นมาบนเวทีนี้เพื่อต้องการแถลงงานของวันนี้...."

 

               กรี๊ดดดด! กรี๊ดดดด!! โพทส์!!!

 

     เสียงวี๊ดว้ายของสาวๆในหอประชุมดังขึ้นทำให้โพทส์ต้องหยุดพูดก่อนที่จะทำสัญญาณมือให้พวกสาวๆหยุดกรี๊ด  เสียงชะนีทั้งหลายจึงเงียบลง

               

 "คือ...เรื่องที่ผมจะพูดนั้นก็คืองานในวันนี้...เพื่อนๆสังเกตหรือเปล่าครับว่า ในหอประชุมตอนนี้ไม่มีอาจารย์อยู่เลยแม้แต่คนเดียว นั่นก็หมายถึงงานปฐมนิเทศในวันนี้ อาจารย์ทุกๆฝ่ายได้มอบหมายงานทั้งหมดให้รุ่นพี่ของพวกเรานั้นก็คือม.5-ม.6... ดังนั้นผมซึ่งเป็นตัวแทนของเด็กม.4 จึงอยากจะบอกกับเพื่อนๆทั้งเด็กใหม่และเก่าว่า ช่วยให้ความร่วมมือด้วย ถ้าไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าผมไม่เตือน! เอ่อ... ขออภัยครับ.. เอาเป็นว่าขอให้ทุกคนทำตัวตามสบาย เป็นกันเอง เพื่อที่จะได้สนุกกับงานนี้ให้เต็มที่นะครับ"

 

 

     เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วทั้งหอประชุม ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะลงจากเวทีไปนานแล้ว แต่เสียงกรี๊ดจากสาวๆก็ยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ  จะอะไรกันขนาดนั้น ผู้ชายคนนี้มีอะไรดีนักหนา ทุกคนถึงได้สนใจกันนัก (แกก็ด้วยไม่ใช่เหรอ) เชอะ! ชั่งเขาเหอะ ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย

              

"แกเห็นไหม..แกเห็นไหม...นียา..แกเห็นหรือเปล่า"

 

"เห็นอะไร หวยเหรอ ไหนๆๆๆ บอกฉันมั่งดิ"

 

"ไม่ใช่โว๊ย! ฉันหมายถึง คนที่อยู่บนเวทีเมื่อตะกี้อ่ะ แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร"

 

"รู้....เขาพึ่งบอกว่าชื่อ โพทส์... ทำไมเหรอ  เขาสามารถเป็นร่างทรงได้หรือไง"

 

"ไอ้บ้า!! แกเนี่ย มีตาหามีแววไม่ โพทส์น่ะ เขาเป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียนนี้และโรงเรียนอื่นๆเชียวนะ แน่นอนว่าจะต้องฮอตไปถึงโรงเรียนฉันเหมือนกัน  ว้าวววๆๆ พึ่งจะได้เห็นตัวเป็นๆก็คราวนี้แหละ"

 

"จะอะไรกันนักหนา ก็แค่มีดีที่หน้าตาเท่านั้นเอง นายนั่น...ก็เป็นคนเหมือนกับพวกเรานั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้นเลย...เอาหน่า...อย่าไปสนใจให้มากนักเลย"

 

"นั้นสินะ....แกพูดถูก...แต่เขาก็หล่อโดนใจฉันนะ I love You babe....จุ๊บๆๆๆๆ ^v^"

 

 

                หลังจากที่นายนั่นได้กล่าวสุนทรพจน์เสร็จเรียบร้อย ก็มีรุ่นพี่อีกคนขึ้นมาบนเวที เพื่อแนะนำรายละเอียดของกิจกรรมที่จะเริ่มขึ้น

 

"สวัสดีครับน้องๆ....พี่ชื่อ แซมนะ..^_^ ดังนั้น น้องๆจงตั้งใจฟังที่พี่พูดให้ดีๆ เพราะต่อจากนี้จะถึงเวลาที่เราทุกคนรอคอย โฮะๆๆๆๆ"  ทำไมฉันรู้สึกว่ามีรังสีอำมหิต พิศวาสแผ่ออกมาจากตัวพี่แซมไม่รู้  หึหึ~~~

 

"เอาล่ะครับ ขอให้น้องๆทุกคน ยืนขึ้น ใครที่เป็นนักเรียนเก่าให้ไปยืนทางด้านซ้าย และใครที่เป็นนักเรียนใหม่ให้ไปทางด้านขวาของหอประชุมนะครับ...ช่วยกันรีบๆเพื่อรักษาเวลากันหน่อยนะครับ"

 

     ว่ายังไงนะ!! ให้แบ่งนักเรียนเก่า-ใหม่งั้นเหรอ ซวยแล้ว....ฉันยังไม่อยากเด่นน้า~~~

 

"เข้าแถวกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม OK ต่อไปนะ พี่จะให้น้องทุกคนจับฉลากสี ใครได้สีไหนให้ไปหารุ่นพี่ที่ถือป้ายสีนั้นๆตามหัวมุมต่างๆของหอประชุม เอาล่ะ เริ่มจับได้!"

 

     นี่เขาจะให้แข่งกีฬาสีเลยหรือยังไง ยังไม่ทันได้เรียนอะไรเลยนะ โรงเรียนนี้มันจิตตกกันหรือยังไงนะ!  เมื่อถึงคิวของฉันที่ต้องไปจับฉลากสี ฉันก็ได้เดินออกไปจับด้วยท่าทางประหม่า เพราะสายตาของคนรอบข้าง...หรือว่าพวกนั้นจำฉันได้!!..ฉันเดินก้มหน้าก้มตาไปจับฉลาก อย่างรวดเร็ว ทว่า....

 

                พรึบ! ฟุบ!

 

               55555++ ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ

 

     เสียงหัวเราะจากคนรอบข้างดังขึ้น เมื่อร่างทั้งร่างของฉัน ได้หน้าทิ่มลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะไปสะดุดกับสายไฟเข้าน่ะสิ... ฮือๆๆๆ  อับอายชะมัด!!

 

"โอะ..โอ้ยยย..เจ็บจัง" ฉันครางออกมาเบาๆเพื่อที่ไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แต่ก่อนที่ฉันจะยันร่างตัวเองลุกขึ้น ก็ได้มีมือของใครบางคนยื่นมาตรงหน้า... ว้าววว  สุดยอด..ยังมีคนหล่อที่ฉันยังไม่เคยเห็นอีกเหรอเนี่ย..ตาของเขาช่างงดงานอะไรเยี่ยงนี้ น่าหลงใหล....น่ารัก....น่าปลื้ม...แต่..

 

 

"เธอนี่เบ๊อะชะมัด ตาเซ่อหรือไง สายไฟเส้นใหญ่เท่าบ้านขนาดนั้นยังไปสะดุดจนหน้าทิ่มอีก ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ" คำพูดไม่ได้เข้ากับหน้าตาของเขา เอาซะเลย ฉันตัดสินใจลุกขึ้นยืนด้วยตัวของฉันเอง ไม่มองแม้แต่มือของเขา....

 

" กรี๊ดดด พี่เต็งหนึ่งคะ น่ารักจังเลย กรี๊ดดดด" ผู้หญิงที่ยืนข้างๆเขาแหกปากดังขึ้น

 

"เงียบเหอะน้อง พี่ไม่ปลื้มที่จะได้ยินเสียงแบบนี้  หุบปากซะ!!"  ทุกสิ่งรอบข้างหยุดชะงัก ฉันแทบหยุดหายใจกับสิ่งที่ได้ยิน... อะไรกัน ผู้ชายคนนี้...เป็นตุ๊ดหรือเปล่าว่ะ...แต่แทนที่ยัยผู้หญิงคนนั้นจะเงียบหรือหายสาบสูญไป...แต่ เธอกลับ

 

"กรี๊ดดด!!! เท่มากเลยค่ะพี่เต็งหนึ่ง กรี๊ดดดดด!"  เหอะๆๆ  ให้มันได้อย่างนี้ดิคนเรา....

 

"เธอ...ยังจะยืนเซ่ออีกนานไหม รีบๆจับสักทีดิ ฉันขี้เกียจถือไอ้กล่องบ้าๆๆนี่แล้วนะ!"  ไอ้รุ่นพี่ไม่มีมารยาทคนนั้นตะคอกขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตื่นทันที และรีบลากมือเข้าไปในกล่อง แล้วผลออกมาก็คือ...สีชมพู

 

"นียา  แกได้สีอะไร" โซดาถามขึ้นหลังจากที่เดินกลับเข้ามาเพราะไปเข้าห้องน้ำ

               

"ชมพู....แกล่ะ"

               

"เฮ้ย  จริงดิ ชมพูเหมือนกัน  เย้ๆๆๆ ได้อยู่สีเดียวกัน.. อ่าว ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ  ไม่ดีใจเหรอ"

               

"อ่ะ....เปล่าๆๆ ฉันดีใจ.... หงุดหงิดนิดหน่อยอ่ะ ไม่เป็นไรหรอก"

               

"จร้าๆๆๆ...นั่นไง รุ่นพี่คนนั้นถือป้ายสีชมพู...รีบไปกันเหอะ" โซดาชี้ไปทางรุ่นพี่ที่ถือป้ายสีชมพูเอาไว้ และรีบจูงมือฉันไปหารุ่นพี่คนนั้นทันที...ฉันหันกลับไปมองทางที่พึ่งเดินจากมา...แต่ทว่า รุ่นพี่ปากเสียคนนั้น ได้หายไปแล้ว...โดยมีรุ่นพี่แซมมาถือกล่องจับฉลากแทน   จะไปสนใจเขาทำไม....ผู้ชายพันธุ์นั้น....

 

"สวัสดีนะน้องๆ..พี่ๆขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยล่ะกัน พวกพี่ทุกคนที่อยู่สีนี้เป็นนักเรียนมัธยมชั้นที่5/2 นะ... อาจจะมีน้อยหน่อยเพราะบางส่วนได้ไปช่วยทางด้านอื่นๆ ตอนนี้จึงเหลือกันอยู่ 10 คน เอาล่ะ เริ่มที่พี่นะ จนไปถึงคนสุดท้าย... พี่ชื่อ แจน ฟอง หมอน มิลล์ โบตัน โป้ยเซียน ซันเซ ไซท์ และเต็งหนึ่ง....."

 

                กรี๊ดดดดด!!!!

 

     ห๊า!! ใครนะ ตะ....เต็งหนึ่ง งั้นเหรอ.....เสียงกรี๊ดของคนที่นั่งข้างๆทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นและสายตาก็ไปสะดุดกับชายคนนั้น....เต็งหนึ่ง....

 

"กิจกรรมของเราเป็นกิจกรรมที่สร้างขึ้นมาเพื่อความสนุกสนาน ความสามัคคีกลมเกลียว และที่สำคัญ ความมีน้ำใจและสามารถดูแลซึ่งกันและกันได้ พวกพี่จึงอยากจะบอกพวกน้องว่า ไม่ต้องไปเครียดอะไรทั้งนั้น..ใครมีปัญหาอะไรมาบอกพี่ได้เข้าใจ๋??" พี่แจนหยุดพักหายใจแล้วก็พูดขึ้นต่อ

 

"เข้าใจกันแล้วนะ งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เออ! พี่ลืมอธิบาย คือว่านะ ทุกๆกิจกรรมเนี่ย เขาแบ่งกันเป็นฐาน เหมือนตอนที่เข้าค่ายลูกเสือน่ะ ฐานล่ะครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เมื่อหมดเวลาอ๊อดของโรงเรียนก็จะส่งสัญญาณบอก ส่วนกิจกรรมนั้นมีทั้งหมด 10 ฐาน ซึ่งจะมีคณะสีทั้ง5สี นั่นก็คือ ชมพู ฟ้า เขียว แดง เหลือง จะประจำฐานกันอยู่ ซึ่งในขณะนี้เราทุกคนก็อยู่ในฐานแรกที่มีชื่อว่า Nice to meet you (ยินดีที่ได้รู้จัก) และเราก็จะเวียนไปเรื่อยๆ จนถึงฐานสุดท้ายก็คือฐานที่10 ที่มีชื่อว่า ผ่อนคลาย สบายอารมณ์....

 

 

     รุ่นพี่แจนได้พูดอธิบายเกี่ยวกับกิจกรรม จนฉันได้ตรัสรู้ปรินิพพานขั้นสูงแล้ว...ก็น่าสนุกดีนะ เพราะฉันชอบกิจกรรมกลางแจ้งมาก เรื่องแบบนี้ รับรอง นียาคนนี้ไม่เคยพลาด  ฮุฮุ.....

 

"โคร๊ก~~~ โคร๊กๆๆ~~ คร๊ากกกก~~~~"

 

"เฮ้ย! เสียงอะไรว่ะ  แกได้ยินอะไรหรือป่าว นียา"

 

 "แหะๆๆ โซดาจร้า  คือว่า...มันคือเสียงท้องน้อยๆของฉันเอง >0< เสียงไพเราะไหมล่ะ"

 

"แกจะบ้าป่ะ! ดังซะขนาดนี้ ไม่กระเพาะเน่าก็ท้องเสีย แน่ๆๆ"

 

"ไม่ใช่หรอก...ฉันแค่ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเลยอ่ะ  แหะๆๆ"

 

"หะ! แกอย่าบอกนะ ที่แกมาสายน่ะ แกยังไม่กินข้าวอีก"

 

"ก็เออดิ...ทำไงได้ก็คนมันรีบนี่หว่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังไหว TT0TT"

 

"อืมม...สู้ๆๆๆๆ!"

 

     กิจกรรมในแต่ละฐานนั้นมันช่าง ซู้ดดดด  ยอด....หึหึ  จริงๆๆนะ เป็นกิจกรรมที่มันส์มั๊กมากกก  แต่พวกรุ่นพี่นี่ก็เก่งนะ คิดเกมส์แต่ละเกมส์เนี่ย ขอบอก  สุดๆๆๆ  ทำไมน่ะเหรอ....มีทั้งปีนป่ายต้นไม้  เดินสะพานลิงข้ามสระน้ำ(ของโรงเรียน)  มุดรอดเหล็กเส้นโดยเอาปากกาคาบอยู่ที่ปาก  วิ่งรอบโรงเรียน และอื่นๆๆอีกมากมาย  มันทำให้ฉันรู้สึกคึกจริงๆ(อย่าคิดลึก แค่หนุกหนาน) และทำให้ความรู้สึกหิว หายเป็นปลิดทิ้ง  จนเวลาเลยมาถึงเที่ยงครึ่งแล้ว ฉันก็ยังคงเล่นกิจกรรมของฐานที่5 อยู่ ทั้งๆที่รุ่นพี่ปล่อยไปกินข้าวเที่ยงตั้งนานแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ไปเพราะยังคงสนุกกับเกมส์ตรงหน้า

 

 

"เฮ้ย!นียา แกทำไมไม่ไปกินข้าว เดี๋ยวข้าวที่โรงอาหารก็หมดก่อนหรอก"

 

"เออๆๆ กำลังจะไปอยู่เนี่ย แกไปกินมาแล้วใช่ไหมโซดา"

 

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าแกไปตั้งแต่ตอนที่ฉันชวน ก็สิ้นเรื่อง  เฮ้อออ...."

 

"อืมๆๆ งั้นไปก่อนนะ แกจะไปกับฉันหรือเปล่า"

 

"ไม่อ่ะ แกรีบไปเหอะ ฉันว่าจะเดินไปหารุ่นพี่หน่อยน่ะ อยากรู้ว่าตอนบ่ายเราต้องเข้าฐานอะไรกันอีก" โซดาพูดแค่นั้นก็ดันร่างฉันให้ออกเดินไปทางโรงอาหาร แล้วคุณเธอก็กลิ้งๆ(วิ่ง) ตรงไปหารุ่นพี่ เออ จริงสิ นี่ฉันยังไม่ได้เอาอะไรยัดลงท้องน้อยๆของฉันเลย เราเนี่ย จริงๆเล้ย ลืมได้แม้กระทั่งเรื่องกิน....(ใครจะไปเหมือนยัยโซดาล่ะ พอรุ่นพี่ปล่อยปุ๊บ! รีบวิ่งเข้าโรงอาหารปั๊บ)

 

 

===============