บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

"อาหารเช้าเสร็จแล้วนะแพท...พี่ไปก่อนนะ นี่ก็สายมากแล้ว" ฉันเอ่ยขึ้น แพทหันมาพยักหน้าให้เท่านั้น

               

 

"อืม..."

               

 

"นียา!! " จู่ๆเป้ยก็เรียกฉันเสียงดังลั่น

               

 

"อ่าวเป้ย แกไม่รีบไปโรงเรียนเหรอว่ะ" ฉันถามด้วยความแปลกใจ

               

 

"ไม่แล้วล่ะ กิจกรรมทุกอย่างครบหมดแล้ว ก็เหลือแต่สอบปลายภาคเท่านั้น" เป้ยวิ่งมาเดินข้างๆพลางพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

               

 

"อะ...อืม  เออ!วันนี้เป็นวันประกาศผลการประเมินใช่ป่ะ?"

               

 

"เออใช่...งั้นรีบเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน" พูดจบสองสาวก็รีบวิ่งทันที

 

               

 

     รถตู้ของกระทรวงศึกษาธิการเลี้ยวเข้ามาจอดพื้นที่ที่ว่างใกล้หน้าเสาธง ซึ่งบริเวณนั้น นักเรียนทุกระดับชั้นกำลังยืนเข้าแถวกันอยู่....

               

 

     ร่างท้วมของชายหนุ่มดูมีภูมิฐาน เปิดประตูลงมาจากรถตู้คันงาม ในหน้าที่บ่งบอกถึงเวลาของเขาคงใกล้จะหมดแล้ว(ไปแช่งเขาอีก)หันมาปราดตามองนักเรียนของโรงเรียนนี้อย่างเย็นชา...พุงป่องๆของเขากำลังเคลื่อนที่ขึ้นเวทีหน้าเสาธงอย่าง(ลำบากลำบน)สง่างาม...โจซึ่งยืนอยู่บนเวทีอยู่แล้วต้องดิ้นพล่านหาโต๊ะ เก้าอี้ เครื่องดื่มมารับแขก จากนั้นจึงยื่นไมค์ให้เขาอย่างเก้ๆกังๆ...

               

 

"ชะ...ชะ  หวัดลี..ทุๆๆท่า...(สวัสดี ทุกๆท่าน)"

               

 

"โผ...นายฉาาาางงงงงยาาาา  มะ...มะ ลี ปะ...เปนนนตัววแทงงขอกาาชวงชะ..ชึกฉาาาาริกานน...(ผม นายสัญญา มาลี เป็นตัวแทนของกระทรงศึกษาธิการ)"

               

 

     เสียงหัวเราะของเหล่านักเรียนดังขึ้น อาจารย์ที่อยู่บนเวทียังไม่สามารถควบคุมต่อมหัวเราะให้หยุดทำงานได้

               

 

"ให้ตายดิ...ส่งใครมาไม่ส่ง ดันส่งไอ้เจ๊กหลังเขามาแทน เฮ้อออ~~~" เฟิร์นพูดขึ้นส่งผลให้คนข้างๆฮาขึ้นทันที

               

 

     และเหมือนนายฉาาาาางงงงยาาาา(สัญญา)จะรับไม่ได้กับพฤติกรรมของนักเรียนนี้(และอาจารย์บางท่าน) เขาจึงลงจากเวทีและเดินไปที่รถตู้ก่อนที่จะลากผู้ชายอีกคนออกมา  ทั้งสองพูดคุยกันได้สักพักนายสัญญาจึงยื่นไมค์ให้ผู้ชายคนนั้น....

               

 

"สะ....หวัดดีครับ....เอ่อ...ผะ...ผมเป็นคนขับรถของคุณสัญญา...เขาจ้างให้ผมขึ้นมาพูดว่า...." นักเรียนทุกคนต่างลุ้นกันว่านายคนขับรถจะพูดอะไร

               

 

"ระ...โรงเรียนสุขเกษตร...มะ.......มะ.......ผ่านการประเมินครับพี่น้อง!" สิ้นเสียงคนขับรถก็จรลีวิ่งลงจากเวที (เพราะความอาย)

                 

 

     เย้ๆๆๆๆๆ ยู้ฮู้!!  หวี๊ดดดดวิ๊วววๆๆๆ

               

 

     เสียงนักเรียนทั้งม.ต้นและม.ปลายดังสนั่นไปทั่วโรงเรียน...พวกเขาต่างยินดีและภาคภูมิใจในสิ่งที่เขารอคอยและคาดหวังมาโดยตลอด...แต่ความสุขนี้ไม่มีใครเทียบเท่าหญิงสาวคนหนึ่ง....ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ

               

 

"แม่คะ....เราทำสำเร็จค่ะแม่...." นียารำพึงกับตนเองเบาๆ ดวงตาที่เคยสดใส ทว่าตอนนี้มีน้ำใสๆเอ่อคลอ....เพราะความซาบซึ้งตื้นตันใจ

               

 

     หลังจากที่ทุกคนได้รับข่าวดีกันไปแล้ว....แน่นอนว่าทุกคนต่างก็ดีใจและมีความสุข  แต่ท่าทางนิ่งเฉยของลูกปลาทำเอาเพื่อนๆในกลุ่มและทุกคนในห้องงุนงงมากทีเดียว

               

 

"เฮ้ย..ลูกปลา ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ...ฉันเห็นแกเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วนะโว๊ย!" โซดาถามขึ้นอย่างอัดอั้นมานาน เธอทนไม่ได้ที่จะต้องมาเห็นเพื่อนของตัวเองซึมเศร้าอยู่อย่างนี้....

               

 

"ฉัน....ไม่เป็นไร" พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้าห้องโฮมรูมทันที เพราะอาจารย์วาได้นัดประชุมไว้

               

 

"ลูกปลามันเป็นอะไรอ่ะ ฉันว่ามันดูแปลกๆนะ จากที่เคยเงียบอยู่แล้ว นี่ยังมาเงียบมากขึ้นกว่าเดิมอีก" โซดาเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

               

 

"นั่นสิ ดูเย็นชา...จนน่าใจหาย  มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า" ฉันเอ่ยเสริมความคิดของโซดา

               

 

"อย่าไปสนใจมันเลย...นั่นไง! อาจารย์วาเดินมานู้นแล้ว เข้าห้องกันเถอะ..." เฟิร์นพูดตัดบทขึ้น เมื่อเห็นอาจารย์ประจำชั้นกำลังเดินมา

               

 

     ไม่ใช่ว่าเฟิร์นไม่สนใจ...แต่เธอไม่อยากรับรู้มันต่างหากล่ะ สิ่งที่ทำให้เพื่อนของเธอเปลี่ยนไป...ใช่เธอรู้ดี...ตั้งแต่งานเต้นรำในคืนนั้น...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...หญิงสาวเหลือบตาไปมองลูกปลา  สิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นสีหน้าที่ดูเย็นชาไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น 

               

 

"สวัสดีนะคร๊าบบบ^_^นะเรียนที่น่าร๊ากกกกก ของครูทุกคน" ทุกคนที่ได้ยินต่างอึ้งไปตามๆกัน

               

 

"ไม่ต้องตกใจไปหรอก เพราะสิ่งที่ได้ยินคือความจริง...ก็พวกเธอน่ารักในสายตาครูนี่หน่า..." อาจารย์วายังไม่หยุดพูดซึ่งทำให้นักเรียนบางคนเริ่มเหงื่อตก...

               

 

"เข้าเรื่องกันดีกว่า...ครูอยากบอกว่า ความสำเร็จในครั้งนี้...มาจากพวกเธอโดยตรง เพราะฉะนั้น จงเก็บความภาคภูมิใจนี้ไว้และกล้าที่จะเผชิญกับสิ่งที่กำลังจะมาถึง...เพราะครูมีงานใหม่มาให้พวกเธอทำ.."

               

 

     เสียงฮือฮาดังขึ้น เมื่ออาจารย์วาพูดถึงเรื่องงานใหม่...มือทั้งสองข้างของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะความตื่นเต้น...~~ทามมมมมายยยถึงงงทามมมกาบบช้านนนนด้ายยยย~~ -0-

               

 

"อย่าพึ่งทำหน้าเป็นปลาไหลอย่างนั้นสิ...ครูไม่นิยมสอนปลาไหลหรอกน้า~~ เอาเป็นว่างานต่อไปก็คือ.....ทัวร์สวนสนุก!!~" เมื่ออาจารย์พูดจบ...บรรยากาศในห้องเงียบขึ้น บางคนถึงกับอึ้ง บางคนต่างตกใจ อ้าปากค้างชนิดที่ว่า....อะไรก็ทำให้หุบไม่ได้ เหอะๆๆ

               

 

"พวกเธอไม่ดีใจเหรอ  งั้นเดี๋ยวอาจารย์ไปบอกฝ่ายกิจกรรมว่าห้องม.4/4ไม่ไปทัวร์ครั้งนี้...."

               

 

"ไปครับ/ไปค่ะ!!" ทุกคนต้องรีบห้ามอาจารย์วากันยกใหญ่ เพราะงานแบบนี้...มีหรือจะพลาด!

               

 

"อาจารย์คะ..แล้ว...ไปกันทั้งโรงเรียนเลยเหรอคะ และจะไปกันวันไหน" ฉันยกมือขึ้นถาม

               

 

"ม.ต้นไปทัวร์สวนสัตว์ ส่วนม.ปลายไปทัวร์สวนสนุก....วันเสาร์นี้ทุกคนต้องมาเช็คชื่อที่หน้าเสาธงก่อน8โมงเช้านะ ใครมาสายถือว่าสละสิทธิ์...ครูมีเรื่องที่จะพูดเพียงเท่านี้แหละ...เออ! วันนี้ใครเป็นเวรอย่าลืมทำด้วยล่ะ...แยกย้ายกันกลับบ้านได้"

               

 

     เมื่ออาจารย์ประจำชั้นเดินออกจากห้องไป...ทุกคนที่อยู่ในห้องโห่ร้องอย่างดีใจกันยกใหญ่ โดยเฉพาะสาวร่างยักษ์ของเรา ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ

               

 

"งั้นฉันไปล่ะ..ต้องไปตุนเสบียงใส่กระเป๋าไว้ เดี๋ยวไม่อิ่มกัน บาย" โซดาพูดขึ้นด้วยเสียงที่เป็นปกติ ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ...เฟิร์นกำลังจะอ้าปากห้ามแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว...

               

 

"ปล่อยมันเหอะ...ความสุขของมัน" ฉันพูดให้เฟิร์นได้ยินอย่างปลงๆ

               

 

"ฉันกลับล่ะ..." ลูกปลาพูดขึ้นอย่างไม่สบตาใครทั้งนั้น แล้วเธอก็เดินจากไปทันที...ฉันมองตามหลังลูกปลาอย่างสงสัย...ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ลูกปลาไม่พูดกับฉันสักคำ...ความเป็นเพื่อนระหว่างเราเหมือนกับว่ามันได้หายไป!

               

 

"อย่าคิดมากเลย  แกก็รีบกลับล่ะ อย่าเผลอตัว เผลอใจ อุ๊บ!" เฟิร์นรีบยกมือปิดปากทันที เมื่อเห็นฉันมีสีหน้าเศร้าลง

               

 

"ไม่เป็นอะไรหรอกหน่า...สบายมาก...วันนี้ก็เวรวันสุดท้ายแล้ว  แกรีบกลับไปเหอะ ลูกปลาเดินไปนู้นแล้ว" ฉันชี้มือไปทางหน้าโรงเรียน

               

 

"อะ...อ่าว ไม่คิดจะรอกันเล้ยยย...เจอกันพรุ่งนี้นะนียา บาย" ฉันโบกมือลาเพื่อนอย่างขำๆ เพราะเฟิร์นหันมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่อย่างน่าหมั่นไส้...นานๆทีจะเห็นความน่ารักสดใสของเฟิร์น...ฉันยืนคิดอยู่หน้าห้องได้สักพักก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนจ้องมองอยู่..และทันใดนั้น

               

 

"ไม่ยืนส่งเฟิร์นให้ถึงบ้านเลยล่ะ...แล้วจะยืนอีกนานไหม เสียเวลามามากแล้วนะ" เสียงนี้ทำให้ฉันแทบหยุดหาใจ ขาทั้งสองข้างเริ่มก้าวหันหลังไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างช้าๆ  และคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือ โพทส์....

               

 

"ว่าไง...ทำไมไม่ตอบล่ะ" โพทส์เอ่ยขึ้นอย่างเหนือคาด

               

 

"กะ...ก็กำลังจะไปทำอยู่นี่ไง..ยืนขวางทางอยู่ได้ หลบ!" ฉันกลั้นใจตอบออกไป พลางแสร้งพูดเรื่องอื่นกลบเกลื่อน ในขณะที่ฉันเดินสวนร่างสูงเข้าไปในห้อง โพทส์ก็พูดขึ้นว่า

               

 

"ขอบใจนะ...สำหรับดอกกุหลาบขาวนั่น" ขาของฉันต้องชะงักทันที ในสมองเริ่มทำงานหนักขึ้น.. เขารู้!!

               

 

"นะ...นายพูดรื่องอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย"

               

 

"ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว..รู้แม้กระทั่ง...เธอชอบฉัน..." เสียงนั้นดั่งสายฟ้าฟาด ความตกใจระคนแปลกใจกำลังก่อตัวขึ้น  ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างเปิดเผย..ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จะปิดบังไปก็ไม่มีประโยชน์...

               

 

"นายรู้....ไม่สิ...ต้องถามว่าใครเป็นคนบอกนาย" น่าแปลก ที่ฉันไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่า ความรู้สึกเหล่านั้นได้มลายหายไปกับอากาศ

               

 

"ใคร...คนนั้น คือคนที่เธอ...พยายามจะลืม..เธอรู้จักเขาดีกว่าใคร...อย่าปิดกั้นหัวใจตัวเองอีกต่อไปเลย...นียา ยอมรับความจริงที่ว่าเธอ จดจำเขาได้ทุกลมหายใจ...เธอไม่มีวันลืมเขา..." โพทส์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง

               

 

"นะ...นายหมายความว่ายังไง...เลิกพูดสักทีเถอะ!" ฉันมองหน้าโพทส์อย่างตกใจ...ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า...เขาจะรู้...เรื่องที่ฉัน...เจ็บปวดที่สุด!!!

               

 

"เธอต่างหากที่จะต้องหยุด...หยุดที่จะลืมเขา...เต็งหนึ่งยังไงล่ะ พูดออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกับเขา..พูดออกมาว่าเธอมีความรู้สึกยังไงเวลาอยู่ใกล้เขา  พูดออกมา...." โพทส์ตะคอกใส่ฉันอย่างร้อนใจ เขาต้องการให้นียา เลิกทำในสิ่งที่เธอคิดเสียที...เพราะต่างฝ่าย ต่างก็เจ็บกันเองทั้งนั้น

               

 

     ลืม....งั้นเหรอ...ใช่...ตลอดเวลาที่เขาได้ผิดสัญญา...หัวใจของฉันก็สั่งให้ลืม...ลืมเรื่องราวของเขา...ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา...ฉันต้องลืมมันให้ได้! แต่....... ในตอนนี้ ขณะนี้...ฉันก็ยังจำเขาได้...จำได้ทุกอย่าง... เพราะความเจ็บปวดจาการรอคอย การคาดหวังลมๆแล้งๆ ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง...มันได้ทำให้ฉัน พยายามปิดกั้นตัวเองมาโดยตลอด...และไม่ยอมรับเขาเข้ามาในความทรงจำ...   น้ำใสๆกำลังไหลลงมาไม่ขาดสาย ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากฉัน...มันชา...ชาไปถึงหัวใจ...เจ็บที่ต้องอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง...เจ็บที่จะต้องยอมรับว่า...ฉันรักเขา..พี่เต็งหนึ่ง...

               

 

"นียา!!!" โพทส์เห็นน้ำตาของฉันก็เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ แต่แล้วร่างของฉันก็ถูกคนตรงหน้าคว้าเข้าไปกอด...ฉันยืนนิ่งราวกับสิ่งไม่มีชีวิต...ไม่ใช่เพราะดีใจหรือเสียใจ..แต่แค่ต้องการที่พักใจ...เท่านั้น

               

 

"ไม่ต้องร้องหรอก...ฉันเชื่อว่าหัวใจของเธอ...ต้องการแค่เขาคนเดียวเท่านั้น  แล้วทำไมล่ะ...ทำไมเธอไม่พยายามทำดีกับเขา ทำให้เขารู้ว่า..สิ่งสำคัญที่สุดคือการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก..."เสียงของโพทส์ดังเข้าโสตประสาททุกถ้อยคำอย่างชัดเจน...นั่นสินะ...เรานี่มันโง่จริงๆ

               

 

"ขอบใจมากนะโพทส์....นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน..."ฉันเอ่ยขึ้นและยิ้มให้เขาอย่างสดใส หลังจากที่ออกจากอ้อมแขนของเขาแล้ว...กอดครั้งนี้ดูเศร้าจัง ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า...ความรู้สึกอบอุ่นในใจได้เริ่มขึ้นพร้อมๆกับคำว่า...มิตรภาพ...

               

 

     เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้หัวใจของเต็งหนึ่งแทบแหลกสลาย...เขามาช้าไปงั้นเหรอ...ภาพที่โพทส์กับนียากอดกันยังประจักษ์อยู่ในสายตาของเขา...และโดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวว่าได้มีบุคคลที่สามยืนอยู่...เต็งหนึ่งมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้  ก็ดีแล้ว...เธอมีความสุขเพียงเท่านี้ เขายังต้องการอะไรอีกล่ะ....ชายหนุ่มคิดได้เท่านั้นจึงตัดสินใจเดินจากไปทันที...ในมือถือกล่องของขวัญพร้อมการ์ด...เขาวางมันลงในถังขยะหน้าห้องด้วยสายตาว่างเปล่า...ก่อนที่จะเดินจากไปกับบทเพลงในห้วงแห่งความคิด...

 

               

 

 ~~~นาน...กว่าจะทำใจ  กว่าจะเรียนรู้ว่าเป็นอย่างไร รักของเธอกับฉันมันไม่ง่าย
เมื่อวันเวลา  ที่ได้สั่งสอนให้เราเข้าใจ มันตัดสิน   ให้ต้องลา

 

*  ฉันคงไม่โทษที่เธอไป  เพราะว่าเข้าใจตลอดมา

 

**  หมดเวลาแล้ว  เธอคงต้องไป แต่สิ่งที่เหลือในใจ  ยังอยู่ คือความคิดถึงที่เธอ  ไม่รู้
พูดไม่ได้  ทำได้เพียงแค่คิดถึงเธอ

 

ยอม...อยู่กับความจริง  แต่จะไม่ทิ้งเรื่องราวที่ดีทุกนาทีที่เธออยู่ใกล้ๆ อยู่กับเวลา  ที่มันยังหมุนให้ก้าวต่อไป    แม้ต้องเหงา  ซักเท่าไร...

 

 

 

===============