บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 
     แต่เหมือนสวรรค์จะเล่นตลกเมื่อฉันก้าวขาลงจากรถเมล์ ฟ้าที่ได้ตั้งเคล้าเมื่อสักครู่ตอนนี้มันได้ปลดปล่อยสิ่งที่กักเก็บมานาน เม็ดฝนเริ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้นจากที่ตกปรอยๆ กลายเป็นเม็ดฝนใหญ่ตกกระหน่ำลงมา
               
 
"ทำไงดี มอเตอร์ไซด์รับจ้างก็ไม่มีแล้วด้วย ฝนก็ดันมาตก ร่มก็ไม่ได้เอามา ซวยชะมัด" ฉัยสบถออกมาเบาๆ ก่อนที่จะตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนเองคิด
               
 
     ร่างบางในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ตอนนี้ได้วิ่งฝ่าลุยฝนที่ตกเทลงมาอย่างบ้าคลั่ง สภาพในตอนนี้คงไม่ต้องบอก...เปียกทั้งตัว...หญิงสาวได้วิ่งมาครึ่งทางแล้ว อีกไม่กี่ร้อยเมตรข้างหน้าก็จะถึงบ้านของเธอ  สายฝนในขณะนี้ได้ทำให้มองเห็นทางข้างหน้าไม่ค่อยชัด ขาก็วิ่งไปเรื่อยๆๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเธอได้มองเห็นใครคนหนึ่ง...เขาคนนั้นกำลังยืนนิ่งอยู่กลางถนน ซึ่งมีสายฝนตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เมื่อนียา เดินเข้าไปใกล้จนแน่ใจว่าคนๆนั้นคือใคร เธอก็ต้องแทบใจหาย เมื่อคนตรงหน้าคือชายหนุ่มที่เธอมีใจให้เขา...โพทส์
               
 
     โครมมมมๆๆ  ครึมมมมๆๆๆ
               
 
     เสียงฟ้าร้องดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินผ่านร่างสูงนั้นไป..โพทส์ก็ล้มลงกับพื้น ฉันตกใจรีบยื่นมือไปรองรับคนตัวโตเพื่อไม่อยากให้หัวของเขาถูกกระแทกลงกับพื้นฟุตบาท ตาทั้งสองข้างหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของฉัน....
               
 
"โพทส์ๆๆ โพทส์  นายอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาสิ ฉันบอกให้ลุกขึ้นยังไงล่ะ" ฉันเขย่าร่างของคนที่ไม่ได้สติอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะร้องไห้ตามคนที่หมดสติไป...ความรู้สึกในตอนนี้มันเหมือนมีคนเอาไม้มาตีหัว จะตายก็ไม่ตายจะรอดก็ไม่รอด ต้องทนเจ็บอย่างไม่มีวันจบสิ้น แค่เห็นเขาเป็นแบบนี้ฉันก็เสียใจ.....
               
 
     รถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้าน ฉันรีบจ่ายเงินให้โชเฟอร์และพยายามพยุงคนตัวโตให้ลงจากรถ  โชคดีที่โชเฟอร์ใจดีเลยแบกร่างของโพทส์เข้ามานอนที่ห้องรับแขกให้ก่อนที่จะขอตัวไปขับรถแท็กซี่ต่อ 
               
 
"เฮ้ออออ....เหนื่อยเป็นบ้า ตัวก็หนักแล้วยังจะมาเป็นลมไปอีก รู้ไหมว่าคนลำบากคือฉัน...." ฉันบ่นไปไปตามภาษา สายตามองใบหน้าที่หลับสนิทของโพทส์
               
 
"พี่นียา! พี่พาผู้ชายเข้าบ้านงั้นเหรอ ถ้าแม่มาเห็น...." แพทเดินลงมาจากบันไดก็ต้องตกใจที่เห็นคนอื่นมานอนอยู่ในบ้าน
               
 
"หยุด!เขาเป็นเพื่อนพี่อยู่ห้องเดียวกัน อย่ามามองด้วยสายตาแบบนี้นะ แล้วนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นโทรไปบอกพี่เลย...แล้วแม่ล่ะ” ฉันอธิบายขึ้นก่อนที่แพทจะเข้าใจผิด แต่สายตาของแพทก็ยังไม่ค่อยเชื่อฉันอยู่ดี
               
 
"ก็พึ่งมาถึงเมื่อเช้า ผมกลับมาคนเดียว แม่ไม่ว่างน่ะ...."แพทพูดขึ้นในขณะที่เดินเข้าไปในครัว
               
 
"อืมม..มาก็ดีแล้ว แพทช่วยพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาที ปล่อยไว้เดี๋ยวเขาเป็นปอดบวมตายซะก่อน"
               
 
"ใครเอาเขามาก็ทำเองสิ ผมไม่อยากยุ่งหรอก" แพทปฎิเสธทันที
               
 
"เฮ้ย!ไม่ได้ๆ กะ...ก็นายนี่เป็นผู้ชายจะให้พี่เปลี่ยนคง ไม่ได้หรอก...หน่า....นะ ถือว่าช่วยพี่สาวคนสวยคนนี้หน่อยก็ได้" น้ำเสียงอ้อนๆของฉันส่งผลให้แพททำท่าขยักแขยง
               
 
"พี่พูดอย่างนี้ผมยิ่งไม่อยากช่วย...ก็ได้ๆ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้" แพทพูดจบก็เดินเข้าไปถอดเสื้อของโพทส์ ก่อนที่จะเลื่อนลงไปถอด....
               
 
"พี่!จะยืนดูอีกนานไหม ผมว่าพี่คงอยากถอดให้หมอนี่เองมากกว่ามั่ง ออกไปก่อนเลย" แพทเงยหน้าขึ้นมาพูด ทำให้ฉันหน้างอทันที เชอะ!  ไม่อยู่ก็ได้.... นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย อยากดูของนายนั่น มันก็ใช่  เฮ้ย!บ้า! นี่ฉันกลายเป็นเจ๊หื่นแล้วเหรอเนี่ย
               
 
     ฉันยกถ้วยข้าวต้มออกมาจากห้องครัวและวางมันลงบนโต๊ะข้างๆคนที่หลับสนิท ส่วนแพทออกไปหาเพื่อนที่หน้าปากซอยจึงทำให้ฉันต้องอยู่ดูแลคนหลับ  เหอะๆๆๆ ในขณะที่จะเอื้อมมือไปปลุกคนที่นอนอยู่ มือของคนตรงหน้าก็ดึงร่างฉันเข้าไปกอดอย่าแนบแน่น ใบหน้าของฉันซบลงที่แผงอกกว้างของโพทส์จนทำให้ฉันได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจเขา เพียงชั่ววูบฉันรู้สึกตกใจจึงทั้งผลักทั้งดันแต่ก็ไม่เป็นผล ฉันจึงต้องนอนอยู่ในท่านั้น....ฉันอยากหยุดเวลาให้อยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้มีอะไรมาขัดขวาง...แต่ความฝันมันก็ต้องดับสลาย เมื่อเสียงที่แผ่วเบาของเขาได้เอ่ยขึ้น...
               
 
"โซฟี...เธอเข้าใจผิด...โซฟี  โพทส์รักโซฟีคนเดียวเท่านั้น...เธออย่าไปนะ..."เสียงพร่ำเพ้อดังออกมาจากปากของโพทส์ทำให้ฉันต้องรีบผละออกจากเขาทันที
               
 
'โซฟี...งั้นเหรอ...ผู้หญิงคนนั้นสินะ' ภาพในวันที่ฉันแสดงคอนเสิร์ตได้ผุดขึ้นในความคิดของฉัน ภาพที่ชายหนุ่มจูงมือหญิงสาวไว้ข้างกายเหมือนเป็นการยืนยันว่าเขาจะไม่มีวันยอมปล่อยมือเธอคนนั้น....
               
 
     น้ำใสๆได้หยดลงบนเสื้อของโพทส์ หญิงสาวรีบปาดมันทิ้งก่อนที่จะใช้แรงทั้งหมดพยุงร่างลุกขึ้นทันที ร่างบางยืนเหม่อมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเสียใจ'ที่ตรงนั้น...คงไม่มีใครมาแทนได้...ใช่ไหม...โพทส์...' นียาทรุดนั่งลงกับโซฟาข้างๆอย่างหมดแรง และไม่นาน เธอก็เข้าสู่นิทราอย่าเงียบงัน...
 
               
 
"พี่นียา...พี่..ตื่นได้แล้ว" แรงเขย่าจากมือแพท ส่งผลให้ฉันสะดุ้งตื่นทันที
               
 
"เออ....มีอะไร พี่ง่วง"เสียงงัวเงียดังออกไป
               
 
"งั้นผมก็ขอโทษด้วยละกัน แค่อยากจะบอกพี่ว่า คนที่พี่พามาอ่ะ หายไปแล้ว" แพทตอบพลางเดินขึ้นบันไดอย่างไม่สนใจ
               
 
"อืม....เหรอ เออ....หา! หายไป" พอตั้งสติได้ฉันก็แทบบ้า สายตากวาดมองไปทั่วโซฟาก็พบกับกะดาษโน๊ตแผ่นหนึ่ง
 
 
 
                      'ขอบคุณมากที่ช่วยฉันไว้....แต่ต้องไปแล้วเห็นเธอหลับอยู่ไม่อยากรบกวน...ส่วนเสื้อผ้า เดี๋ยวเอาไปให้ที่โรงเรียน'
                                      
                                      ข้าวต้มรสชาติแปลกไปหน่อย แต่ก็พอกินได้ 
                                                                                                                                                                     'โพทส์'
               
 
 
     ฉันยืนอ่านข้อความในกระดาษด้วยความรู้สึกหลากหลาย รสชาติแปลกงั้นเหรอ...แต่นายก็กินจนหมดเกลี้ยงเลยนะ...ฉันถือชามข้าวต้มหายเข้าไปในห้องครัว
 
 
               
"วันหลังแกไม่ต้องมารอรับฉันแล้วก็ได้นะเป้ย...ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ แล้วอีกอย่าง แกก็ต้องรีบมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน ฉันไม่อยากทำให้แกโดนอาจารย์พรทิพย์เล่นงานเอา"ฉันคุยกับเป้ยในขณะที่เรากำลังเดินเข้าโรงเรียน
               
 
"เอางั้นเหรอ....แน่ใจนะว่าไม่หลงอ่ะ หุหุ^_^ฉันล้อเล่น...งั้นก็ได้...แต่ถ้าวันไหนฉันไม่รีบ ฉันก็จะไปพร้อมแกทุกวันตกลงไหม" เป้ยเอ่ยขึ้นพลางออกความคิดเห็น
               
 
"จร้า~~~~ไปเข้าแถวได้แล้ว" พูดจบฉันกับเป้ยก็วิ่งไปเข้าแถวของห้องตัวเอง                                 
               
 
"หวัดดีเฟิร์น..มาแต่เช้าทุกวันเลยนะ" ฉันยิ้มให้เฟิร์นอย่างสดใส
               
 
"ย่ะ...ใครจะมาสายประจำอย่างแม่คุณล่ะค่ะ ยัยนียา"เฟิร์นเอ่ยขึ้นส่งผลให้ฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน
               
 
"เออ!! วันนี้สินะที่ห้องเราเริ่มปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มตัวน่ะ"ฉันพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
               
 
'นักเรียนทั้งหมดเคารพธงชาติ แถวตรง'
               
 
     เสียงของท่านประธานโจดังขึ้น ตามด้วยเสียงบรรเลงเพลงชาติของวงโยธวาธิตที่บรรเลงขึ้นอย่างพร้อมเพรียง และเมื่อเสียงดนตรีหยุดลง ร่างโอ่งที่คุ้นตาก็ปรากฎแก่สายตาบนหน้าเวที
               
 
"เฮ้ย!โซดามันไปยืนอืดตรงนั่นทำไมว่ะ มันอยู่ฝ่ายสวัสดิการไม่ใช่เหรอ...ลงมาได้แล้ว" เสียงโวยวายดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ข้างๆหัวเราะคิกคักออกมา
               
 
"คือนียา...เมื่อเช้านี้โจพึ่งมาบอกหน้าที่ใหม่น่ะคือฉันกับโซดาต้องสลับหน้าที่กันด้วยเหตุผลที่ว่า กลัวของกินจะไม่พอเพียงถ้าโซดายังคงทำหน้าที่นั้น..."
               
 
"งั้นก็แปลว่าตอนนี้แกอยู่ฝ่ายสวัสดิการ ส่วนโซดาอยู่ฝ่ายประสานงานอย่างนั้นเหรอ" ยังไม่ทันที่เฟิร์นจะตอบออกมา บทสนทนาของผู้หญิงห้องข้างๆก็ดังแทรกขึ้นทำให้ฉันต้องละความสนใจจากเฟิร์นทันที
               
 
"แกดูคู่นั่นดิ ดูยังไงๆก็เหมือนกับคนยังคบกันอยู่นะ"
               
 
"เขาอาจจะยังไม่เลิกกันก็ได้มั่ง แหม!ขนาดเชิญธงชาติยังได้คู่กันเลย"
               
 
"แต่ข่าวของฉันไม่น่าจะพลาดนะ มีคนบอกฉันว่าเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาสองคนนั้นเขาทะเลาะกันถึงขั้นฝ่ายหญิงบอกเลิกเลยนะ"
                   
 
'วันอาทิตย์...อ่ะ!!หรือว่า....'
               
 
"จริงเหรอ...แต่จะว่าไปฉันก็ยังไม่เห็นสองคนนั้นคุยกันเลยนะ หน้าก็ไม่ยักจะหันมามอง สงสัยคงจะจริงอย่างที่แกว่าแหละ"
               
 
     ฉันมองคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่บนเวที คนอื่นถ้าไม่สังเกตดูดีๆก็คงไม่รู้....ใช่! มีความผิดปรกติเกิดขึ้นสำหรับสองคนนั้น....ถ้างั้น..วันนั้นมันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ ฉันต้องรู้ให้ได้(นิสัย!)
 
               
 
"เอาเป็นว่าตามแผนนี้นะทุกคนหรือว่าใครมีอะไรจะแนะนำก็เชิญเลย"เสียงของโจเอ่ยขึ้นทำให้เพื่อนๆที่อยู่ในห้องในช่วงพักเที่ยงนี้ตั้งใจฟังกันเป็นพิเศษ
               
 
"แล้วนายมีไอเดียอะไรหรือเปล่าว่ะโพทส์...."เสียงเดิมถามขึ้นส่งผลให้คนถูกถามสะดุ้งเฮือกอย่างลืมตัว
               
 
"อะ...เอ่อ...ก็โอแล้วล่ะ แล้วแต่นายละกันโจ" โพทส์ตอบออกมาเนือยๆ
               
 
"จะแล้วแต่ฉันคนเดียวได้ไง นายน่ะเป็นรองประธานที่ฉันเลือก ตั้งใจหน่อยสิว่ะ เรื่องอื่น...เอาไว้ทีหลัง" โจตบบ่าโพทส์เบาๆแล้วก็กลับมาเป็นโจผู้บ้างานคนเดิม
               
 
"เฮ้ออ...อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานแล้วสินะ ฉันล่ะโคตรเบื่อเลย"โซดาบ่นเบาๆเพื่อให้ฉันได้ยิน
               
 
"ก็งี้แหละ..แกเห็นตารางงานหรือยังอ่ะ โซดา"ฉันถามขึ้นบ้าง
               
 
"ยังอ่ะ ไหนล่ะ เอามาดูมั่งจิ" โซดาชะโงกหน้ามองหาสิ่งที่ฉันพูดถึง
               
 
"อ่ะ....นี่ ดูเสร็จช่วยแสดงความคิดเห็นด้วย"ฉันยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้โซดาไป
               
 
 
'ตารางงานนิทรรศการประจำปีของโรงเรียนสุขเกษตร'
                  
วันแรก
               
 - นิทรรศการตามห้องต่างๆ (ของมัธยมต้น)
               
 - ออกร้าน (ของกิน ของใช้ต่างๆ)
               
 
 - คอนเสิร์ตที่หอประชุม
 
 -แสดงละคร (หอประชุม)
               
 - เวทีกลางแจ้ง (สำหรับจัดงานต่างๆเช่น เกมส์แข่งสารภาพรัก เป็นต้น)
                  
 
วันที่สอง
               
- นิทรรศการตามห้องต่างๆ (ของมัธยมปลลาย)
               
- ออกร้าน(เกมส์ตามซุ้มต่างๆ ของกิน ของใช้)
 
 
 
 
ตอนกลางคืน 
 
- ระดับต้นจัดงานรอบกองไฟ (กลางสนามฟุตบอลโรงเรียน)
                    
 
- ระดับมัธยมปลายจัดปาร์ตี้เต้นรำ (ที่อประชุม)
        
       
               
"โห! สุดยอดเลย ใครเป็นคนคิดตารางงานว่ะเนี่ย"โซดาออกอาการตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัด
               
 
"จะใครซะอีกล่ะก็รอง...."ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เฟิร์นก็.....
               
 
"หูยยยย...โจนี่มีความคิดดีเหมือนกันนะ เห็นติ๋มๆอย่างนั้นอ่ะ" น้ำเสียงชื่นชมสุดๆ
               
 
"เหอะ!พวกแกฟังฉันให้จบก่อนได้ไหม ไม่ใช่โจหรอก แต่เป็นโพทส์ต่างหากล่ะ"ฉันพูดขึ้นอย่างชื่นชมบ้าง
               
 
     อ่าวเหรอ...ช่างเหอะ แล้วงานแกล่ะว่ายังไง นียา" เฟิร์นเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
               
 
     ~~~กริ้งงงงๆ~~กริ้งงงงๆๆ~~~
               
 
     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาและการประชุมในห้อง โห๊ยยย~~ โคตรบ้านนอกเลยเสียงเรียกเข้าของใครว่ะ รับๆสักทีดิ หนวกหูชะมัด
               
 
     กริ้งงงงๆ กริ้งงงงๆๆๆ~~~
               
 
     แหนะ!ยังไม่รับอีก นับหนึ่งถึงสาม ถ้ามันผู้เป็นเจ้าของยังไม่รับอีกนะ ฉันจะไปขโมย...ขโมยไรดีล่ะ เออ! ขโมยกางเกงในมันไปเผาเลย ฮ่าๆๆ เป็นไงฉลาดไหมล่ะ ^v^
 
 
===============