บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 
 
"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน^_^ ที่ครูเรียกประชุมวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญที่พวกเรายังไม่ได้เครียกันให้เสร็จ" นักเรียนในห้องต่างมองหน้ากันเลิกลั่กด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์วาพูด แต่คนที่นั่งข้างๆฉันเนี่ยสิ มันไม่เคยที่จะสนใจในสิ่งที่อาจารย์พูดเลยสักนิด เหอะ!!
               
 
"ทำไมเมื่อกี้แกไปนานจังว่ะ นียา... แกตกโถขี้มาเหรอ" สิ้นเสียงมือเรียวก็ฟาดลงกลางหลังของโซดาทันที
               
 
     ป๊าบบบ!!
               
 
"ปากแกเหรอว่ะโซดา ฉันก็แค่...แวะทักทายคนที่รู้จัก จนเพลินน่ะ...เพลินมากมาย...ฟังอาจารย์ได้แล้ว" ฉันเลี่ยงที่จะสบตากับโซดาและดึงความสนใจไปที่หน้าห้องแทน
               
 
"แล้ว....เรื่องอะไรเหรอครับอาจารย์.." โจ ขยับแว่นก่อนที่จะเป็นผู้กล้ายกมือถามขึ้น
               
 
"ก็เรื่องที่ห้องของพวกเราต้องเป็นตัวแทนบริหารโรงเรียนยังไงล่ะ รายละเอียดครูได้พูดในวันแรกไปแล้วนะ เอาเป็นว่ามาฟังเรื่องต่อไปนั่นก็คือ การจัดตำแหน่งหน้าที่ในส่วนต่างๆ เราทุกๆคนในที่นี้จะต้องมีหน้าที่กันทุกคน...ครูอยากให้พวกเธอทุกคนลงความเห็นก่อนแล้วกันว่าใคร...เหมาะที่จะดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนในปีนี้" เมื่ออาจารย์พูดจบ บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด ไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะหายใจแรง ใครๆก็รู้ว่าประธานนักเรียนเป็นหน้าที่อันทรงเกียติก็จริง แต่อีกนัยนึงมันก็เป็นความรับผิดชอบที่หนักเอาการเลยทีเดียว...แต่ถึงอย่างนั้น ก็ได้มีผู้ใจกล้าบ้าบิ่นได้ยกมือขึ้น....
               
 
"คะ...คือ อาจารย์ครับ ในเมื่อทุกคนในห้องไม่แสดงความเห็น...ผมขอเสนอตัวเองครับ" ชายหนุ่มใส่แว่นมีนามว่า โจ (อีกแล้ว) เอ่ยขึ้นอย่าประหม่า ถึงแม้เขาจะเป็นนายเฉิ่ม เชย แต่เขาเขาก็มีเลือดความเป็นผู้นำสูง.....
               
 
"อ่าว....มีใครจะเสนอตัวอีกไหม ถ้าไม่....ครูจะสรุปให้จิราภัทร เป็นประธานนักเรียนนะ....พวกเธอเงียบแสดงว่าตอบตกลงนะ เพราะฉะนั้นตำแหน่งหน้าที่อื่นๆ ครูให้จิราภัทรจัดการก็แล้วกัน....เออ...ครูมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกนักเรียน...อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า โรงเรียนของเราจะจัดนิทรรศการประจำปีของโรงเรียนขึ้น...เพราะฉะนั้น เตรียมตัวเตรียมใจกันได้เลย...." ในที่สุดเราก็ได้ประธานนักเกรียน!เฮ้ย! เรียนแล้ว แต่ประโยคหลังที่ตามมามันทำให้ฉันเริ่มเห็นเคล้าความโกลาหนที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้....
               
 
"ทุกคน...ฟังฉันนะ อันที่จริงฉันก็ไม่อยากรับหน้าที่นี้หรอก  แต่เมื่อไม่มีใครกล้า...ฉันก็ต้องออกรับเพราะไม่อยากให้โรงเรียนนี้กลายเป็นโรงเรียนร้าง..." นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่าโจผู้เชยสุดเชยดูเท่มากกกกก แต่สิ่งที่โจพูดมันทำให้คนอื่นๆไม่เข้าใจ
               
 
"หมายความว่าไงโจ...." ฉันถามออกไปด้วยความมึนงง
               
 
"เธอคงไม่รู้ล่ะสิ..ว่างานนิทรรศการที่จะมาถึง..มันคือวันที่ทางกระทรวงจะมาประเมินโรงเรียนนี้....และเผอิญว่าห้องเราได้เป็นตัวแทนบริหารโรงเรียน ภายในสองอาทิตย์ พวกเราต้องทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้.." โจขยับแว่นด้วยท่าประจำ หลังจากที่พูดในสิ่งที่ทุกคนไม่รู้มาก่อน
               
 
     ว่าไงนะ!เวลาแค่สองอาทิตย์พวกเราจะทำอะไรได้" จอย หญิงสาวร่างอึ๋ม แต่งหน้าจัดกล่าวขึ้นด้วยท่าทางตกใจ
               
 
"นั้นแหละคือปัญหา ดังนั้น ฉันอยากจะให้ทุกคนร่วมมือช่วยกัน ทำให้ดีที่สุด ได้ไหม..." น้ำเสียงตอนต้นหนักแน่นแต่ตอนท้ายเบาหวิว
               
 
"งั้นทุกคน!เรามาช่วยกันทำให้โรงเรียนนี้ผ่านการประเมินกันเถอะ! เฮ้!!~~" เสียงเฮผสมกับเสียงตบมือของนักเรียน40กว่าคนดังไปทั่วทั้งอาคาร และนี่...คงเป็นคำสัญญาของพวกเราทุกคนที่จะทำในสิ่งที่คิดให้ดีที่สุด
 
               
     ตะวันเริ่มจะลาขอบฟ้าแล้ว เด็กห้อง 4 ต่างทยอยกันกลับบ้านของตนเอง หลังจากที่ได้วางแผนงานและมอบหน้าที่ต่างๆให้แต่ละคนได้มีความรับผิดชอบ ซึ่งฉันก็ได้รับหน้าที่อันทรงเกียติ(อย่าเว่อร์)นั่นก็คือ หัวหน้าฝ่ายกิจกรรม >0< เหอะๆๆ อย่าพึ่งคิดว่ามันเป็นงานที่ง่ายๆ เพราะคำว่าหัวหน้า นั่นก็หมายถึง กิจกรรมทุกประเภทที่จะมีขึ้น แต่ก็ยังดีที่ฉันรับแค่ช่วงวันแรกเท่านั้น เพราะงานอีกวันจะสับเปลี่ยนหน้าที่ให้เพื่อนที่ชื่อนลินรับช่วงต่อแทน....เฮ้ออ   ฉันอยากจะบ้าตายยยย...ส่วนโซดาก็ได้รับหน้าที่ควบคุมฝ่ายสวัสดิการ(ของกิน) เฟิร์นก็ได้รับหน้าที่ฝ่ายประสานงานและลูกปลา ได้รับหน้าที่เหรัญญิกไปครอบครอง  -0-
               
 
"เออ!~นียา เธอจำวันปฐมนิเทศได้ไหม วันที่แกสลบไปน่ะ" เฟิร์นโพล่งขึ้นก่อนที่จะเดินเลี้ยวไปตรงมุมตึกเพื่ออกจากประตูโรงเรียน 
               
"ทำไมเหรอ! อ๋อ....ฉันยังไม่ได้ขอบใจพวกแกเลยนะที่ช่วยแบกกฉันไปส่งที่ห้องพยาบาลน่ะ ถ้าไม่ได้พวกแก ฉันต้องแย่แน่ๆ เอาไว้เดี๋ยวฉันเลี้ยงMK เป็นการตอบแทนนะจ๊ะ"
               
 
"คนที่แกควรตอบแทนไม่ใช่พวกฉันหรอกนะ" โซดาส่ายหน้าปฎิเสธก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
               
 
"หมายความว่าไง? แล้วถ้าไม่ใช่พวกแกแล้วใครกันล่ะ" คำพูดติดตลกของฉันทำให้สายตาคู่หนึ่งที่เงียบมาตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากห้อง เริ่มปริปากพูด...และคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ฉันแทบช็อค!!
               
"พี่เต็งหนึ่ง...แกคงรู้จัก.." น้ำเสียงดูแผ่วเบา ไม่มีใครรู้ว่าคนพูดกำลังคิดอะไร
               
 
     ว่าไง!! นายนั่น เอ้ย! เต็งหนึ่งงั้นเหรอที่ช่วยฉัน...
               
 
"ยังมีโพทส์...อีกคนที่ช่วยไปตามอาจารย์ห้องพยาบาลที่กำลังประชุมอยู่มาช่วยแก" โซดาเอ่ยสำทับ
               
 
     นียาแทบจะไม่ได้ยินประโยคที่โซดาพูดเลยเพราะ.....ชื่อที่ลูกปลาเอ่ยขึ้นได้ทำให้เหตุการณ์ในวันนั้นได้ฉายซ้ำขึ้นมาในความคิดของหญิงสาว เหตุการณ์ที่เธอกับเขามองหน้ากันไม่ติด เหตุการณ์ที่ยังคอยตอกย้ำความรู้สึกที่อยู่ในใจ ความรู้สึกผิดเริ่มเข้าเกาะกินพื้นที่หัวใจ เขาได้ช่วยเธอไว้แต่...เธอดันไปทำร้ายเขา.....
               
 
"นี่!นียา แกเป็นอะไรอ่ะ เหงื่อออกเต็มหน้าเลยนะ" โซดาสะกิดไหล่ฉันเมื่อเห็นว่าฉันผิดปกติ
               
"ปะ....เปล่าจ๊ะ....งั้นฉันกลับก่อนนะ เป้ยคงรอนานแล้ว บาย" เมื่อตั้งสติได้ฉันก็ขอตัวแยกออกมาเพื่อที่จะได้มีเวลาคิด ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป...
 
               
     เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันที่สดใสของใครหลายๆคนแต่ยกเว้นฉันที่ตอนนี้ง่วงนอนซะเหลือเกิน....               
 
"ฮ้าววว...-0- zZZ "เสียงหาวรอบที่ 199 ของวันทำให้ผู้ที่ได้ยินอดที่จะถามไม่ได้
               
 
"แกไปทำอะไรมาว่ะ เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง?"เฟิร์นอ้าปากถามอย่างสงสัยเพราะเธอทนมาตั้งแต่เช้าของวันจนมาถึงตอนนี้จะบ่ายอยู่แล้วคนข้างตัวยังไม่หยุดหาวสักที
               
 
"เปล่า....ไม่ได้ทำอะไร แค่นอนไม่หลับน่ะ" ฉันตอบออกไปโดยที่ไม่คิดอะไรมากนักแต่คนที่คนฟังอีกคนกลับคิด
               
 
"แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับล่ะ"คำถามนี้ทำเอาฉันตั้งตัวไม่ติดว่าจะตอบยังไงดี ใครจะกล้าบอกล่ะว่าคิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำผิด(ขั้นร้ายแรง)
               
 
"เอ่อ....คือฉันคิดเรื่องวันงานน่ะ ยังไม่ได้คิดวางแผนกิจกรรมเลย" ฉันก้มหน้าตอบไม่กล้าสบตากับเพื่อน กลัวว่าจะถูกจะผิด  ดูเหมือนโซดาเองก็คงจะรู้ถึงความผิดปกติของน้ำเสียงฉัน แต่ก็เลี่ยงที่จะไม่ถามต่อ
               
 
"เหรอ  งั้นก็อย่าหักโหมมากนักนะ เดี๋ยวจะไม่สบายซะก่อน"เฟิร์นเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
               
 
     เฮ้อออ....รอดตัวไป นึกว่าจะต้องพูดเรื่องนั้นแล้วซะอีก...
     
          
     เย็นหลังเลิกเรียนดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่ใส่ใจอะไรกันนัก เมื่อฉันรีบเอ่ยปากขอตัวกลับบ้านก่อน ซึ่งมันก็เป็นไปตามแผนที่ฉันวางไว้ ฉันรีบปฏิบัติการลับเฉพาะของตนเองต่อไปโดยการย่องเบาทีละนิด ทีละนิด จนไปถึงจุดมุ่งหมายที่คิดไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองป้ายที่อยู่บนหัวประตูก็รู้ทันทีว่าตนเองมาถูกทางแล้ว"ห้องดนตรีสากล"
               
 
     ฉันยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าห้องดนตรี เป็นเวลาสักพักว่าควรจะเข้าไปดีไหม แต่สัญชาตญาณพื้นฐานของมนุษย์เพศเมียสั่งว่า ควรอย่างยิ่ง เมื่อเสียงข้างมาก มากกว่า ฉันจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปทันที
               
 
     เงียบ....เงียบ....และก็เงียบ เมื่อฉันเดินเข้าไปกลับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่แม้แต่จิ้งจกก็ยังไม่มี ฉันเดินเข้าไปอย่างช้าๆเผื่อว่าคนๆนั้นอาจจะอยู่มุมใดมุมหนึ่งของห้องก็ได้ แต่เมื่อเดินหาจนทั่ว ก็ต้องผิดหวัง...ความเศร้าเริ่มเข้าแทรกความมุ่งมั่นทั้งหมด ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้อง สายตาก็ไปสะดุดกับเปียโนที่อยู่กลางห้อง...ขาของฉันได้เดินไปยังเปียโนทันที  ฉันวางกระเป๋าไว้ข้างตัว ก่อนที่จะนั่งลงที่ที่คนนั้นเคยนั่ง....นิ้วเรียวจรดลงแป้นคีย์อย่างนุ่มนวลเพื่อสื่อถึงคนที่อยากจะพบ...
 
 
 
===============