Uniqueรักนี้ไม่เหมือนใคร

uniqueรักนี้ไม่เหมือนใคร
       
"1"
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส ฉัน"คาระ" คนนี้กำลังนั่งดื่มกาแฟอันหอมกรุ่นอยู่ภายในห้องนั่งเล่น อืม..กาแฟของฉันเนี่ยช่างอร่อยอะไรอย่างนี้(ฟักทองสีชมพู:เอ๊ะ..ยังไง!?)
       "คาระปิดเทอม ม.3แล้วม.4หนูจะไปต่อที่ไหนลูก??" อ่ะ!ใช่สิลืมไป..ตอนนี้ก็กำลังจะสอบปลายภาคแล้วด้วยยังไม่ได้คิดไว้เลยอ่ะ..- -? ฉันหันไปมองหน้าของพ่อที่กำลังเดินออกมาจากห้องครัวพล่างส่ายหน้าเป็นคำตอบ ((- -  )(  - -))
       "อ้าว0.0!? ยังเลยหรอ?"
       "ค่ะ...แล้วนี่พ่อถามหนูทำไมคะ?"  โรงเรียนที่ฉันกำลังเรียนอยู่ตอนนี้เป็นโรงเรียนที่มีแค่ชั้นอนุบาล1 ถึงม.3 เท่านั้น ฉันก็เลยต้องหาที่เรียน ม.4 ต่อใหม่
        "ก็พ่อจะให้หนูไปอยู่กับแม่น่ะ คือ...แม่เขาไม่ค่อยสบายที่อยู่ที่นั่นไม่มีใครอยู่ดูแลแม่เขาเลย พ่อเป็นห่วงเขา"  พ่อพูด
        "แม่ไม่สบายหรอคะO_O!?" 
        "จ๊ะ ^^" "  แม่กับพ่อของฉันเลิกกันตั้งแต่ฉันอายุเจ็ดขวบ แล้วฉันก็ได้แยกมาอยู่กับพ่อที่จังหวัดขอนแก่น[พ่อฉันเป็นคนขอนแก่นแม่ฉันเป็นคนกรุงเทพ] ฉันก็เลยได้มาเรียนที่ขอนแก่นตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้จะจบม.3แล้ว แต่ถึงฉันจะแยกมาอยู่กับพ่อฉันและพ่อก็ยังรักและคิดถึงแม่เสมอๆ แต่ที่พ่อกับแม่ฉันเลิกกันนั้นฉันไม่ขอบอกดีกว่า...
        "เรียนที่กรุงเทพหรอคะ?" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย..
        "อือ...แล้วก็ย้ายไปอยู่กับแม่ที่นั่นเลย..ถ้าว่างเมื่อไรหรือปิดเทอมหนูค่อยกลับมาอยู่กับพ่อ ^^"  แง้ๆ อย่างนี้ฉันก็ต้องจากเพื่อนไปไกลเลยน่ะสิ T^T~~
        "พ่อค่ะ...หนูขอคิดดูก่อนได้ไมคะ?" ฉันหันกลับไปถามพ่อที่กำลังนั่งจิบกาแฟของฉันอยู่อย่างอุ่นใจ นั้นมันกาแฟของหนูนะ TTOTT !!
        "ได้สิ...งั้นพ่อไปทำงานก่อนนะถ้าหนูจะออกไปข้างนอกก็อย่าลืมล็อคประตูบ้านด้วยล่ะ...พ่อไปล่ะ ^^++"  พอพ่อพูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปใส่รองเท้า แขนทั้งสองข้างของพ่อนั้นหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมดทั้งแฟ้มเอกสาร เสื้อคลุ้ม พวงกุญแจรถ เยอะแยะไปหมดเห็นแล้วเหนื่อนแทนพ่อจริงๆ - -; ที่ต้องมาทำงานเพื่อลูกสาวคนนี้
        "โชคดีค่ะพ่อ..."  ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้พ่อผูแสนดี พ่อยิ้มกลับมาให้ฉันแล้วเดินไปขึ้นรถประจำตำแหน่งของพ่อแล้วขับออกไป....
        'กริ๊ง!กริ๊ง!ๆ..'    เสียงโทศัพท์บ้านของฉันดังขึ้น ใครมันโทรมาตอนนี้วะ -3- เพิ่งจะสองโมงเช้าเองนะ!~ ฉันลุกขึ้นจากโซฟาพลางเดินไปที่เจ้าโทศัพท์บ้าน จะรับดีไหมวะ
        "ฮัลโหล~ - -*"  รับไปแล้วอ่ะ T-T
        "อืม..."     ใครวะ....กวน...[โปรดละไว้ในฐานที่เข้าใจนะค่ะ] แล้วไมล่ะ !?
        "อืม"         กวนกลับคืนบ้างล่ะ  อิอิ ขำๆ ^O^ ~~
        "เธอยังมีนิสัยกวนเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะยะ!!" 
        "แล้วใครใช้ให้เธอมากวนฉันก่อนล่ะ - -*"  อ๊าย! เห็นไมคนอ่านเลยรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉันหมดเลย...ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อฉันจะเรียบร้อยแต่เวลาอยู่กับเพื่อนหรือคนอื่นๆฉันจะชอบพูดกวนประสาทคนอื่นตลอดเวลาเลย ^O^~
        "เอ๊ะ!..แล้วใครใช้ให้เธอโทรมาที่บ้านฉัน...เฮ้ย!..ฉันกำลังพูดอยู่กับใครเนี่ยบอกหน่อย0.0"   ตกใจสุดขีดเลย0_0!?
        "แม่ของเธอใช้ให้ฉันโทรไปยะ..ส่วนฉันส่วนฉันเป็นใครน่ะหรอถามตัวเธอเองสิว่าจะใจร้ายไปถึงไหนที่จำเพื่อนเลิฟตัวเองไม่ได้!!"  เถียงฉันเก่งขนาดนี้มีคนเดียวเท่านั้น!
        "ยัยตังค์ทอน>
        "อืม!..ยัยคาระ!"    กรี๊ด!ตังค์ทอนจริงๆด้วยดีใจจัง><"~~
**ที่มาของตังค์ทอนเมื่อ10ปีก่อน** 
        "แม่คะ..ใครย้ายมาอยู่ข้างบ้านเราค่ะ?"  เด็กหญิงคนหนึ่งถามแม่ของตนด้วยความสงสัยเมื่อเหลือบไปเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังขนของเข้าบ้านหลังที่อยู่ข้างตนตามลำพัง
        "ไม่รู้สิจ๊ะ...ถ้าหนูอยากรู้ก็ไปขนของช่วยน้าเขาสิจ๊ะ^^~"  เมื่อแม่ของเด็กหญิงตอบเสร็จก็ยิ้มให้และพยักเพยิดหน้าไปทางหญิงวัยกลางคนคนนั้น
       "ค่ะ^///^!~"  เด็กหญิงพูดอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งไปหาหญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างบ้านของตน
       "คุณน้าค่ะ....^^~"  เด็กหญิงเรียกอย่างมั่นใจพลางดึงชายเสื้อของหญิงวัยกลางคนคนนั้น
       "อะไรจ๊ะ...?"  หญิงวัยกลางตนถามแล้วมองหน้าเด็กหญิงอย่างสงสัย
       "หนูช่วยไมคะ?" 
       "อืม...แล้วหนูชื่ออะไรล่ะจ๊ะ^-^" 
       "หนูหรอคะ..หนูชื่อตังค์ทอนค่ะ^^"
       "ตังค์ทอนหรอจ๊ะ..ชื่อน่ารักจัง"  หญิงวัยกลางคนพูดแล้วลูบหัวเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน พลางนึกถึงลูกสาวคนเดียวของเธออย่างเสียใจที่ตอนนี้อยู่กับพ่อที่ขอนแก่นซึ่งเธอกับชายคนนั้นได้เลิกกันเมื่อไม่นานมานี่เอง
       "หนูน่ารักเหมือนลูกน้าเลย...."