ณ กาลเวลา

หลังจากที่หนุ่มน้อยปิดสมุดบันทึกสีดำของเขาลง เขาได้ลงไปตามเสียงเรียกของเพื่อนโดยมีคำคำหนึ่งติดอยู่ในหัวของเขา นั้นคือคำว่า "เพ้อเจ้อ" ที่เค้าอ่านเจอก่อนจะลงมาหาเพื่อน "เพ้อเจ้อ ... หรอ นี่กูเขียนไรไว้ว๊ะนิ..... ชั่งมันเหอะเดียวก็ได้อ่าน"
 
วันนี้หนุ่มน้อยมีนัดกับเพื่อนไปเดินเที่ยวกันที่สยาม เพื่อที่จะไปหาซื้อของมาแต่งห้อง
 
เมื่อถึงสยามพวกเค้าก็เดินเล่นในเพื่อดูของต่างๆ จนกระทั่งหิวกันแล้ว ทั้งสองจึงหยุดพักเพื่อหาอะไรใส่ท้อง ในระหว่างที่ทานข้าวนั้น ทั่งสองได้สนทนากันถึงเรื่องสิ่งของที่เอามาตกแต่งห้อง และ เรื่องอื่นๆ
 
บอล : เห้ย!!มึง มึงว่ากูจะซื้อชั้นวางหนังสือใหญ่ๆ แล้วซื้อหนังสือมาเยอะดีเปล่าว๊ะเพื่อน : เพ้อเจ้อวะมึง มึงจะเอามาทำไม อ่านก็อ่านไม่หมดหนังสือก็ไม่ใช่ถูกๆเพื่อน : มึงนี่ชอบเพ้อเจ้อประจำเลยนะบอล : (คิดในใจ) เพ้อเจ้อหรอ ... เพ้อเจ้อ .....บอล : ทำไมวะ กูชอบที่จะอ่าน กูก็อยากเป็นนักเขียนนะมึงเพื่อน : แหนะ!! กูถึงบอกไง มึงอะเพ้อเจ้อ เรียนคอมพ์มา จะไปเป็นนักเขียนบอล : ทำไมว๊ะ!!เพื่อน : พอๆ เปลี่ยนเรื่องๆ เบื่อฟังมึงเพ้อเจ้อ
 
หลังจากนั้นก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย .. แล้วก้เดินซื้อของกันต่อ
 
หลังจากที่ซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านหนุ่มน้อยรีบขึ้นห้องอย่างว่องไว วางของ และไปหยิบสมุดบันทึกสีดำของเค้าขึ้นมาอ่านต่อจากที่อ่านค้างเอาไว้ทันที
 
"  เพ้อเจ้อ
 
   วันนี้กุคุยกับเพื่อนใหม่ๆที่ห้อง ม.1/1 พวกเราคุยกันเรื่องอนาคตอยากจะเป็นอะไรกูตอบเพื่อนๆ ของกูไปว่า กูอยากเป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้อะไรๆ มันง่ายขึ้นเพื่อนกูกับหัวเราะ แล้วพูดกับกูว่า อะไรละทำอะไรให้ง่ายขึ้น กุก็ตอบไปว่าก้พวก งานๆ พวกนี้ละ ไม่ต้องมานั่งทำนู้นทำนี้ด้วยมือหมด และพวกมันก็หัวเราะกันอีกครั้ง แล้วก็พูดกับกูว่า "เพ้อเจ้อน่าไอ้บอล ถ้ามันมีจริงๆป่านนี้คนก็ตกงานกันหมดแล้วสิวะ" กุก็เลยคิดว่า เออนั้นสิ มันอาจเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้เพื่อนคนหนึ่งบอกกูว่า "อนาคตของมึงนะบอล อย่าเพ้อเจ้อฝันเฟื้องเลย ลองคิดดูดีอยากเป็นอะไร ตำรวจ หมอ วิศวกร ที่เค้าเป็นๆ กัน มันไม่มีอะไรหรอกที่จะมาทำงานดีไปกว่าคน" นั้นสินะ ใครจะทำงานได้ละเอียดแล้วก้ดีไปกว่าคนกูว่ากูเพ้อเจ้อไปเองแล้วละ
 
  ถึงมึงในอนาคต วันนี้กุคิดว่ากุเพ้อเจ้อมากๆ กูไม่รู้หรอกอนาคตกูจะเป็นอะไรถ้ามึงได้อ่านตอนนี้ มึงลองตอบคำถาม ที่มึงเคยถามกับตัวมึงเอง ว่ามึงเป็นอะไรมึงช่วยให้คนอื่นๆทำอะไรง่ายๆ ขึ้นหรือป่าว หรือมึงไปเป็นหมอ รักษาคนไปแล้วทุกอย่างที่กูอยากให้มันเป็น มันเพ้อเจ้อจริงหรือเปล่า หวังว่าสิ่งที่กูคิดมันคงจะไม่ได้เป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อนะ ...... "
 
หนุ่มน้อยหยิบที่ขั้นหนังสือ มาขั้นหน้าเอาไว้ ก่อนจะปิดสมุดบันทึกของเขาแล้วมาครุ่นคิด "เพ้อเจ้อหรือเปล่าหรอ ..... กูว่าไม่นะ ตอนนี้กูเป็น Programmerสร้างสรรค์โปรแกรมต่างๆมากมาย เพื่อจะช่วยให้มนุษย์ทำงานสะดวกขึ้นและถูกมากขึ้น สิ่งที่กูคิดไว้ มันเป็นจริง ฝันของกูเป็นจริง ที่จะช่วยให้อะไรๆมันง่ายขึ้น ฮ่าๆๆๆ ตอนเด็กๆ กูก็เจ๋งเหมือนกันนี้หว่า" หนุ่มน้อยหัวเราะให้กับตัวเอง ที่สามารถมาถึงจุดนี้ได้ ก่อนที่เค้าจะกลับไปคิดเรื่องของวันนี้ตอนที่เค้าโดนเพื่อนของเค้าว่า ว่าเพ้อเจ้อ "นั้นสิ เพ้อเจ้อหรอ ตอนเด็กๆกูก็โดนด่าแบบนี้ โตมาก็ยังเป็นได้เลย ทั้งๆที่หลายๆคนคืดว่าเป็นไปไม่ได้แล้วทำไม อนาคต กูจะเป็นนักเขียนไม่ได้ละ ก็กูรักการอ่าน รักการเขียนเอาว๊ะ....สักวันกูจะเป็นนักเขียนให้ได้ แรงบันดาลใจนะหรอ ก็ "เพ้อเจ้อ"นี้ไงอนาคต ไม่รู้หรอก ว่าโลกจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เหมือนเราเองเมื่อก่อนที่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำอะไรแบบนี้ แต่นี่มันก็เป็นไปแล้วนี่ไง ... ฮ่าๆ"หนุ่มน้อยหัวเราะให้กับตัวเอง ก่อนจะเดินลงไปหาอะไรกิน ......
 
โดยที่หน้าต่อไป เขียนหัวเรื่องไว้ว่า .... "ไร้สาระ"