เจ้าหญิงหน้าใสกับเจ้าชายปีศาจ

“เดร์ฟา”

และแล้ววันนั้นก็มาถึงแต่ ฉันไม่คิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้

วันที่ฉันต้องจากเมืองนี้ไป ใช้ค่ะ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันต้องจากเมืองนี้ไป เพราะด้วยสาเหตุที่ฉันผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย

(ฉันผิดด้วยเหรอT_T)(คนแต่ง:ไม่ผิดหรอค่ะ T_T เออ

แต่เราจะเศร้าไปทำไมว่ะ ไม่ ไม่ สติหลับมา ลูกกลับมา เอา!

ทำงานต่อค่ะ) เพราะฉันต้องแต่งงานแล้วก็ต้องไปอยู่กันสามี

(ผัวอ่ะค่ะ) ออลืมบอกไปค่ะฉันมีน้องชายด้วยน่ะค่ะหล่อมากค่ะ แต่เอออย่าพูดถึงมันเลยค่ะ งั้นกลับมาเรื่องของเรากันน่ะค่ะ(คนแต่ง:กว่าจะพูดเสร็จ)(เดร์ฟา:ยุ่งอะไรด้วยล่ะย่ะ)

“จะไปแล้วหรอเพค่ะ”เมอาถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ขนาดพ่อแท้แท้ยังไม่เป็นห่วงฉันเลย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด เมอาเห็นฉัน

พูดอย่างงั้นออกไป เลยคุยเปลี่ยนเรื่องทันที( คงกลัวโดนฆ่า

ถ้ายังพูดเรื่องเดิมอยู่ )

“ อย่าลืมมาเยี่ยมพวกเราบ้างน่ะค่ะ ”เมอาพูดแล้วพวกสาวใช้

ที่ยื่นข้างหลังก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเห็นด้วยกับคำที่เมอาพูด

“ได้สิ ถ้าพวกมันไม่จับฉันขังเอาไว้อ่ะน่ะ”ฉันตอบด้วยสีหน้า

ล้อเลียน ทำหัยเมอาตอบสีหน้าเศร้าเศร้าว่า

“ อย่าพูดแบบนั้นสิเพค่ะ พวกเราอ่ะพอนึกว่าองค์หญิงจะไป พวกเราก็แทบจะร้องไห้แล้วเพค่ะ”พอเมอาพูดเสร็จเมอาแล้วพวกสาวใช้ก็พากันร้องไห้ แต่กลับมีเสียงเสียงหนึ่งที่เย็นชาและเบาราวกลับเสียงกระซิบพูดว่า“มันต้องชดใช้กับสิงที่มันทำ”

“ฉันไปนะ” ฉันพูดอย่างยากลำบากเพราะพยายามไม่หัยเสียงสั่น ฉันเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินตรงไปยังห้องโถง  เพื่อ

จะไปลาท่านพ่อ( คนแต่ง:จะไปลาหรือไม่ไปก็เหมือนกันนั้นแหละ) ฉันเดินมาถึงหน้าห้องโถง แล้วพยักหน้าหัยกับคนเฝ้า

หน้าประตู เป็นเชิงบอกว่า หัยเปิดประตูออก ประตูเปิดออกพร้อมกันใบหน้าผู้ที่ ฉันเรียกเค้าว่าพ่อ นั้งอยู่บนบันลัง สีทอง

ขนาดใหญ่ พร้อมด้วยข้างกายที่มีผู้หญิงคนนั้นคนที่หักหลัง

แม่ฉัน ฉันเดินไปอยู่ตรงหน้าท่านพ่อแล้วก้มหน้าเป็นการทักทาย แล้วพูด“หม่อมฉันมาทูนลาเพค่ะ”ต่อว่า

ฉันพูดด้วยเสียงเรียบเรียบแล้วหันหน้าไปมองท่านพ่อด้วยสายตาเย็นชาและเช่นกันท่านพ่อก็มองฉันด้วยสายตาเย็นชา แล้วไอ้คนที่หักหลังแม่ที่มีนามว่า ดราเนฉันด้วยเสียงล้อเลียนว่า

“ขอหัยมี่ความสุขกันเมืองใหม่น่ะเพค่ะ”ดราเน

“ขอหัยเธอมีความสุขกับของที่แย่งเขามาน่ะ”ฉันพูดตอบโต้ด้วยความสะใจแล้วหันหน้าไปไหว้ท่านพ่อ แล้วเดินออกมาจากห้องโดยไม่หันหลังไปมองข้างหลังว่าคนที่โดนด่าจะเป็นยังไง  ฉันเดินขึ้นไปบนรถม้า เพื่อจะเดินทางไปเมืองปีศาจ

สองข้างทาง จากที่เคยมีต้นไม้ต่างต่าง แต่ตอนนี้กลับเห็นแต่

ต้นไม้สีดำ ที่ดูแล้วน่ากลัวยังไงพิกล อากาศจากที่ร้อนอยู่

ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นหนาวจน ฉันต้องเดินไปหยิบเสื้อกัน

หนาวในกระเป้า แล้วกำลังเดินมานั่งที่เดิม แต่ก็ต้องหยุดเดิน

เพราะรถม้าได้หยุดลง ฉันเปิดหน้าต่างที่มีเพียงผ้าม่านสี

ขาวกันอยู่เท่านั้น แต่ก็ต้องตกใจกับสิงที่ตัวเองเห็น เพราะมัน

คือพระราชวังขนาดใหญ่ แต่มันก็ไม่แปลกเท่าไหร ไอที่ว่าแปลกก็คือวังนี้เป็นสีดำและถูกล้อมรอบไปด้วยเถ้าวันแปลก

ที่มีหนาม เหอะ สมแล้วที่เป็นเมืองปีศาจ ฉันเดินลงมาจากรถ

แล้วก็สัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นจัด แต่ก็ต้องหยุดคิดเรื่องต่างต่าง เพราะฉันดันไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่มีนัยน์ตาสีแดง

สวนสูงที่มองดูแล้วก็น่าจะประมาณ 184  น่าจะได้ ชายคนนั้น

ยิ้มแล้วพูดต่อว่า

“ยินดีต้อนรับครับองค์หญิงเดร์ฟา”ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“ค่ะ”ฉันตอบสั้นสั้นด้วยสีหน้าเย็นชาแต่ผู้ชายคนนั้นกลับตอบฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม(อีกแล้ว)

“ผมชื่อเนโอครับ เป็นว่าที่สามีของคุณ”เนโอพูดด้วยสีหน้า

ยิ้มแย้มต่างจากฉันที่สีหน้าที่อย่างกับเหยีบขี้หมามา

“ผัวฉันนะเหรอ!!!!!!!!!!!!O_O”ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงโดยที่ไม่สนใจว่าคำพูดจะหยาบสักแค่ไหนและคนตรงหน้าจะมีสีหน้ายังงัย

( รักวุ่นวุ่นได้เริมต้นขึ้นเเล้วค่ะ)