เจ้าหญิงหน้าใสกับเจ้าชายปีศาจ

“เดร์ฟา”

“องค์หญิงเพค่ะ” เสียงดังมาจากนอกห้องทำหัยฉันต้องหันไปมองที่ประตูก่อนจะตอบด้วยความรำคาญ

“คัย”  เดร์ฟา

“เมอาเองเพค่ะ”  เออชัยเมอาเป็นสาวชัยส่วนตัวของฉันเอง

“เข้ามา” ฉันพูดน้ำเสียงที่ต่างจากเดิมพอรู้ว่าเป็นเมอา

“มีอะรัย” ฉันถามด้วยสีหน้าเรียบเรียบ

 ( คนแต่ง : นางเอกเราต้องหยิ่งค่ะ ฮุ ฮุ)

“ท่านพ่อขององค์หญิงหัยมาตามไปที่ห้องโถงเพค่ะ” เมอาพูดด้วยสีหน้าหนักจัย

“คงเป็นเรื่องใหญ่สิน่ะ” เดร์ฟา

“เพค่ะ” เมอาตอบด้วยน้ำเสียงกังวลจัย

“บอกท่านพ่อว่าเดียวฉันไป” ฉันตอบด้วยสีหน้าเรียบ เรียบ

 ท่านพ่อไม่เคยสัยจัยฉันหรอก ฉันก็ชินกันความเย็นชาของ

ท่านพ่อแล้วแหละ  ฉันเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินไปที่

ห้องโถง ขนาดใหญ่แล้วหยุดลงตรงที่นั่งของท่านพ่อ และท่านแม่

“นั่งสิ” ท่านพ่อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ฉันนั้งตามที่ท่านพ่อบอกแล้ว  ถามท่านพ่อด้วยความสงสัยว่า

“มีธุระอะรัยเพค่ะ  ถึงหัยเมอามาตามหนูถึงห้องเลย” ฉันถามท่านพ่อด้วยความสงสัยเพราะดูสีหน้าของท่านพ่อ ท่านแม่ แล้วดู แล้ว

เครียดยังไงพิกล  ท่านพ่อตอบด้วยสีหน้าเย็นชา ( เหมือนเคย )  ว่า

“เดร์ฟา เจ้ารู้ชัยไหมว่าเมืองเรากำลังถูกเมืองปีศาจโจมตี”ท่านพ่อ

“รู้เพค่ะ” เดร์ฟา

“เมืองปีศาจบอกว่า จะยอมสงบศึก “ ท่านพ่อบอก ชันชึ่งตอนนี้มีรอยยิ้มบนใบหน้า  แต่ก็ต้องหุบยิ้อทันที่เมื่อท่านพ่อพูดต่อว่า

“แต่จะต้องยกเจ้าหัยกับเมืองปีศาจ ไม่งั่นเมืองปีศาจจะโจมตี

เมืองของเรา”  ฉันทำตาโตด้วยความตกจัย แล้วถามท่านพ่อว่า

“แล้วท่านพ่อก็ตอบตกลง  ?” ฉันถามด้วยสีหน้าจริงจังแล้วฉัน

ก็พูดต่อว่า

“ได้เพค่ะ ถ้าท่านพ่อต้องการแบบนั้น” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ครั่งนี้เป็นครั่งที่เท่าไหรแล้วที่ท่านพ่อทำหัยฉัยเสียใจ  แต่ครั่งนี้

มันทำไห้ฉันเสียใจมาก มากจนฉันเชื่อว่าท่านพ่อไม่รักฉัน

ฉันเดินออกมาจากห้องโถง โดยที่ไม่คิดจะหันไปมองข้าง

หลังอีกเลย

( คนเเต่ง : พระเอกของเราค่ะ )