ขวัญใจ

ลมพัดโชยมาเย็นสบายต้องผิวกายสาว นามว่า "ขวัญใจ" หล่อนกำลังเหม่อมองออกไปยังท้องทุ่งนาอันกว้างไกลและเขียวขจีเบื้องหน้า นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของรวงข้าวบนท้องทุ่งนาของตนเอง ช่างเป็นของขวัญจากธรรมชาติที่งดงามและอ่อนโยนต่อจิตใจมนุษย์ตัวน้อยๆ อย่างพวกเราที่ยอดเยี่ยมจริงๆ 

หญิงสาวหลับตาและสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ อย่างสบายอารมณ์ เมื่อรู้สึกว่าร่างกายได้รับพลังงานบวกจากธรรมชาติอย่างเต็มที่แล้ว หล่อนก็ค่อยๆ ลืมตา และเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งเฉยในทันที เมื่อเห็นว่าใครมายืนเงียบๆ อยู่ข้างเธอ

"นายกร!"

"ใช่ เราเอง เราขอคุยอะไรกับเธอสักเดี๋ยวได้มั้ย" 

สีหน้าชายหนุ่มดูจริงจังกับคำพูดของตนเองในเวลานี้จริงๆ

ขวัญใจพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะใช้มือสองข้างกอดอกตัวเองเอาไว้ แล้วเชิดหน้าขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

"นายมีอะไรก็ว่ามา"

"คือ...เรา...เราขอโทษนะที่ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี ถ้าเธอจะโกรธเราที่เรารู้สึกกับเธอมากเกินกว่าเพื่อน เราก็คงจะทำอะไรไม่ได้ ก็มันรักไปแล้วหนิ จะให้ทำไงได้"

ชายหนุ่มใช้มือลูบคอตัวเอง แล้วยิ้มเขิน ก่อนจะทำสีหน้าจริงจังแล้วพูดเสียงอ่อยๆ ต่อไปว่า

"แต่ถ้าเธอไม่สบายใจกับความรักของเราที่เรามีต่อเธอ เธอจะเห็นเราเป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็ได้นะ เราไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว อย่าได้โกรธ อย่าได้เกลียด และเดินหนีเราแบบนี้อีกเลยนะ"

พูดจบ ชายหนุ่มทำหน้าเศร้าๆ เหมือนจะร้องไห้ ก่อนที่หญิงสาวจะพูดประโยคถัดไป ซึ่งทำเอาทินกรเข่าอ่อนจนทรุดลงไปกองกับพื้น

"ไม่ล่ะ เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้ว..."

ขวัญใจพูดยังไม่ทันจบ หล่อนก็ต้องตกใจกับอาการของชายหนุ่มข้างๆ 

หญิงสาวหันหน้ามามองชายหนุ่มที่ทรุดตัวลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้นเบื้องหน้าหล่อนอย่างหมดสภาพ ไม่เหลือเค้าของชายหนุ่มขี้เล่น กวนประสาทที่หล่อนเคยรู้จักก่อนหน้านี้เลยด้วยซ้ำ

ขวัญใจย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าเบื้องหน้าเขา เอื้อมมือไปตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ อาการคล้ายกับเพื่อนที่กำลังจะปลอบเพื่อน ก่อนพูดขึ้นว่า

"ไอ้กะปอม แค่นี้นายก็ถอดใจยอมแพ้แล้วเหรอ ไม่แน่จริงนี่หว่า ไม่สมกับเป็นนายที่เราเคยรู้จักเลย"

ทินกรฝืนยิ้มเศร้าๆ แล้วตอบกลับไปว่า

"ก็สาวเจ้าไม่มีใจให้ ไอ้ทินกรคนนี้จะไปทำอะไรได้ล่ะ ตอนนี้มันคงเป็นกะปอมก่าที่ถูกหนังสติ๊กยิงตกจากต้นไม้ต้องตายไปอย่างไร้ค่าเสียแล้วล่ะ เฮ้อ!"

ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดังประกอบคำพูดตัวเอง

"อ้าว แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าสาวเจ้าไม่มีใจให้ เราบอกนายว่ายังงั้นเหรอ"

ทินกรสะดุดกึกกับคำพูดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาว แล้วถามด้วยความฉงนใจว่า

"เธอหมายความว่ายังไง ขวัญใจ"

สาวน้อยตรงหน้าเขายิ้มกว้างอย่างสบายอารมณ์ ดวงตากลมโตสดใสมองสบตาชายหนุ่มนิ่ง แล้วพูดว่า

"ก็...ที่เราบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้ว เพราะถ้านายรักเรา เราก็อยากจะเป็นคนพิเศษของนายไง นายไม่ฟังให้จบเองนี่ ช่วยไม่ได้"

ขวัญใจพูดจบแล้วทำสีหน้าอายๆ แสร้งมองไปที่พื้นด้วยความขวยเขิน

"นี่เธอพูดจริงเหรอ ขวัญใจ ถ้างั้นเราขอให้เธอเป็นแฟนเราตอนนี้เลยได้มั้ย"

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวังอย่างเต็มที่

"ไม่!"

ขวัญใจตอบเสียงดังฟังชัด ทำเอาทินกรสีหน้าเป็นหมาหงอยทันที

"ไม่ปฏิเสธค่ะ"

หญิงสาวพูดต่ออีก และทำหน้าตาแลบลิ้นหลอกเขาแบบขำๆ

ชายหนุ่มยิ้มด้วยสายตาคาดโทษกับความเจ้าเล่ห์ของหล่อน ก่อนจะคว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดอย่างแนบแน่น เขาระบายรอยยิ้มกว้างทั่วใบหน้า เวลานี้ขวัญใจของทุกคนก็คือขวัญใจหนึ่งเดียวในใจที่เขารักมากที่สุด

สาวเจ้ายอมให้ชายหนุ่มกอดแต่โดยดี และหล่อนก็กอดตอบผู้ชายที่หล่อนรักด้วยเช่นกัน

ภาพชายหนุ่มหญิงสาวโอบกอดกันและกันด้วยความรักเต็มหัวใจ ท่ามกลางธรรมชาติแห่งท้องทุ่งอันเขียวขจี มีสายลมและรวงข้าวเหลืองอร่ามเป็นพยาน ช่างเป็นภาพที่งดงามและซาบซึ้งตรึงใจยิ่งนัก

(โปรดติดตามตอนต่อไป) ➡️ ตอนอวสาน