นิยายไร้เรื่อง

" นี่แกจะไปงานเลี้ยงคืนสู่เหย้าคืนวันเสาร์ที่จะถึงนี้หรือเปล่ายัยอัง" วิลาวัลย์เอ่ยถามขณะยืนเช็ดจานอยู่ในครัว อังสุมาลีเหลือบมองไปทางเจ้าของเสียงแล้วหันมาสบตากับดลนภาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของมุมรับแขกใต้ซุ้มกระดังงา

" ฉันมีสิทธิ์ปฏิเสธหรือยะ พวกแกไม่ได้ตอบรับแทนฉันไปแล้วหรอกหรือ"  เธอทำเสียงประชด นึกถึงซองสีครีมที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

"ดีมาก แม่เพื่อนแสนรู้" วีรภาพที่เดินออกมาจากครัวเข้ามาหยิกแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว

" ไม่รู้ปีนี้ ใครจะขนลูกขนเต้ามาให้เห็นกันอีกบ้างนะ ปีก่อนโน้นฉันยังจำได้เลยนะ ว่าถูกยัยแพรวนางฟ้านรกส่งมาเกิดห้องสองถากถางเรื่องไร้คู่ซะไม่เหลือดี เพราะพวกแกๆไม่มีใครว่างไปซะคน" มนันยากล่าวอย่างเจ็บใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนสู่เหย้าปีที่ผ่านมา

" แกก็หัดขนแต่เต้าซิยะ จะได้มีชายหนุ่มรูปงามบ้าง ไม่งามบ้างเข้ามาสะดุดเต้าแกซะที นี่อาไร๊ ขนอยู่ได้ไอ้ซาลาเปาสองลูก" วีรภาพพูดพลางทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ

"อีนังแมนนี่ แกเงียบไปเลย" หญิงสาวส่งสายตาดุไปให้เพื่อนหนุ่มอยากสาว แม้เธอจะชินกับการถูกล้อเลียนเรื่องรูปทรงองค์เอวที่ไม่ค่อยเว้า ไม่ค่อยนูนตั้งแต่สมัยยังเด็ก แต่พอมีใครมาพูดตรงๆแบบนี้มันก็ยังอดจี๊ดไม่ได้อยู่ดี

" โอ๊ะๆ ล้อเล่นนา คุณมนันยาเพื่อนฉันนะออกจะน่ารัก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังดูเด็กตลอดเวลา ไม่เจอกันนาน นมก็ไม่โตซะที" วีรภาพจงใจพูดเว้นวรรคให้เพื่อนสาวได้จี๊ดเล่นจนเกือบทำเอาตัวเองหลบชิ้นแอปเปิ้ลในมืออีกฝ่ายแทบไม่ทัน

" ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าในกลุ่มเรานี่อ่า คนที่มีผู้ชายให้ควงออกงานเป็นคนแรกจะเป็นยัยวิลาวัลย์ ไม่รู้พี่ภาวีของฉันใช้วิจารณญาณส่วนไหนในการเลือกแฟน" ดลนภาปรายตามองไปยังเพื่อนสาวสุดห้าวในกลุ่มที่เลื่อนสถานะจากเพื่อนเป็นว่าที่พี่สะใภ้

" สงสัยพี่วีแกชอบของแปลกว่ะ ไม่ก็พวกซาดิสอ่า " มนันยาพูดเบาๆเมื่อเห็น'ของแปลก'เดินเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

" นินทาฉันอยู่ละซิพวกแก อย่ามาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เลย เพราะว่าตา ตา ตา ของพวกแกนะมันบอกฉันตั้งแต่ร้อยหลาโน่นแล้ว อิ่มปุ๊ปก็จับกลุ่มนินทาเชียวนะยะ"

"แหม แกก็ รักหรอกนะจึงหยอกเล่น" มนันยายิ้มแหย

" ดล รอบนี้แกหยุดนานแค่ไหนนี่อ่า" ดลนภาถอนหายใจยาวเมื่อได้ยินคำถามของเพื่อนสาว

"ไม่รู้เหมือนกันอัง มันเป็นช่วงตัดสินใจว่าจะต่อหรือไม่ต่อสัญญาด้วย เลยลังเลนะ"

"แม่นางฟ้าเหินเวหาเบื่ออยู่บนสวรรค์แล้วหรือไงกันยะ" วีรภาพกระเซ้า

" อือ รู้สึกเบื่อๆ เหนื่อยๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน" สาวสวยประจำกลุ่มรับคำง่ายๆ

" อย่างนี้เขาเรียกอาการอยากมีคู่ยะ" มนันยาวกเข้าเรื่องคู่

" พวกแกคิดดูนะ พวกเรานะจะสามสิบอยู่รอมร่อแล้ว แฟนเป็นตัวเป็นตนสักคนยังไม่มีเลย มันถึงเวลาที่เราต้องมีใครสักคนแล้ว ไม่งั้นได้อาศัยคานทองนิเวศน์โดยไม่ต้องทำการจับจองเลยทีเดียว" มนันยาหยุดพูดรอดูท่าทีเพื่อนๆ เมื่อเห็นทุกคนต่างเงียบจึงพูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง

" แกรู้ไม๊ ว่าทำไมเรายังโสดกันอยู่" หญิงสาวเงียบเพื่อหยั่งเชิงเพื่อนๆอีกครั้ง

" เพราะอาถรรพ์ยัยอังไง" เท่านั้นก็เกิดอาการวงแตก

" เอ้ย แกมาลงที่ฉันได้ยังไงนี่อ่า" อังสุมาลีร้องเสียงหลง

" นี่นังยา ฉันซีเรียสนะยะ เอ่อ หมายถึง แกไปลงที่มันได้ยังไง" ดลนภาพูดเสียงตะกุกตะกักชี้ไปทางเจ้าของอาถรรพ์

" เหรอยะ" สามสาวกว่าๆเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ดลนภาได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อนเมื่อเพื่อนๆรู้ทัน  

" พวกแกฟังนะ แกก็รู้ใช่ไม๊ว่าเพื่อนสาวเรานี่เป็นนักเขียนนิยายรักหวานโรแมนติค ขนาด บ.ก. ที่เป็นผู้ชาย แต่ฉันไม่มั่นใจว่าร้อยเปอร์ซ็นหรือเปล่า อ่านแล้วยังน้ำตาซึม นี่ความจริงเลยนะยัยอัง" ประโยคท้ายมนันยาหันไปพูดกับอังสุมาลีโดยเฉพาะ

" แต่แกดูมัน มันเคยมีแฟนหรือเปล่า เคยเดทกับใครไหม ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนมันนะฉันจะว่ามันนั่งเทียนเขียนเอาเองเลย แล้วถ้าพวกแกๆเคยอ่านเรื่องที่มันเขียนนะ รักสุดซึ้งทั้งนั้น แต่ตัวมันปฏิเสธการมีคู่ยิ่งกว่าอะไร ขนาดพี่เอกพี่ชายมันอุตส่าห์พาชายหนุ่มแสนดีอย่างคุณไกรจากเชียงใหม่มาให้ดูตัวถึงกรุงเทพ มันยังหนีเขาไปจนได้ นี่ไม่นับความสามารถพิเศษในการทำว่าที่แฟนให้เป็นเพื่อนอีกนะ ฉันละไม่อยากจะพูด" มนันยาพูดจบเอื้อมมือยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบทำท่าเหน็ดเหนื่อยเสียเต็มประดา อังสุมาลีเห็นท่าไม่ดีเมื่อเพื่อนๆเริ่มนิ่งเงียบจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

" ไร้สาระ พวกแกไปเลย ไป ไป กลับไปทำงานได้แล้ว นี่มันจะเลยเวลาพักเที่ยงแล้วนะ จะเป็นคุณนายสายเสมอกันหรือไง" หญิงสาวเอางานมาอ้าง

" ฉันกำลังลังตกงาน" ดลนภาพูดหน้าตาเฉย

" ผู้ช่วย บก มาคุยกับนักเขียนก็ถือว่าเป็นงานนะ"  มนันยาเอ่ยหน้าตาย

" ฉันก็มาซื้อดอกไม้บ้านแกเข้าร้านไง" วีรภาพทำสุ้มเสียงไม่เดือดร้อน

" อ้าว งั้นฉันก็ต้องไปคนเดียวนะซิ มีนัดทำข่าวการเมืองเสียด้วย" วิลาวัลย์เสียงอ่อย

" ไม่ต้องเลย ไปกันให้หมดนั่นแหล่ะ ป้านีจ๋า คุณๆของป้าจะไปกันแล้วจ้า" หญิงสาวตะโกนบอกผู้เป็นป้าที่ยืนดูต้นไม้ห่างออกไป พอผู้สูงวัยกว่าเดินเข้ามาหา บรรดาสาวๆจึงต้องลุกอย่างเสียไม่ได้

" มันไม่จบแค่นี้หรอกยะ" มนันยาขู่สำทับก่อนเดินตามคนอื่นไป

อังสุมาลีนั้นรู้ว่ามนันยาเชื่อเป็นจริงเป็นจังกับอาถรรพ์อะไรที่เพื่อนสาวเพิ่งพูดถึง เพราะเจ้าตัวต้องการพิสูจน์ว่ารักหวานซึ้งนั้นไม่ได้มีอยู่แต่ในนิยาย แต่มันต้องมีอยู่จริง และเกิดกับตัวผู้เขียนให้ได้เสียด้วย เพราะไม่อย่างนั้น เรื่องที่เขียนก็เป็นเพียงเรื่องเพ้อฝันเท่านั้น หญิงสาวเชื่อว่าหัวข้อสนทนาครั้งนี้ต้องมีการคุยกันนอกรอบแน่ๆ ยิ่งวีรภาพกับดลนภาทำท่าคล้อยตาม เรื่องยิ่งยาว

" ไร้สาระจริงจริ๊ง เพื่อนฉัน" อังสุมาลีได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ